Herkese merhabalar, uzun zamandır okuyordum, bugün artık dayanamadım ve kayıt oldum:) şimdiden güzel haberler alanları çok tebrik ediyorum
, geri kalanlara da çok sabır ve umutlarini kaybetmemelerini diliyorum
Benim hikayem biraz uzun. Vaktiniz varsa belki benimle benzer yollardan geçenler için bir perspektif olur diye yazmak istedim.
Benim her zaman çok planlı bir hayatım vardı.İlk bebeğimi tamamen dogal yoldan tam planladığım zamanda neredeyse ilk denemede sahip olup, çok güzel bir şekilde doğurdum. (Geriye dönüp bakinca aklımda güzel şeyler kalıyor
) Çocukların arasında 4 yaş olmalı diye bir algıyla bekleyip bekleyip, sonra yine planlamalara uygun şekilde ikinciye tam planladığım ay firt diye hamile kalıp mutlu mesut keyfini cikarirken, 21 hafta kontrolunde bebegimizin kalbinin durmasıyla yıkildik. Ve işin kötüsü o hafta hamileliği kızımıza açıklayıp ultrasonda kardeşini görmesi için heyecanla ilk kez doktor randevusu için yanımıza almıştık..
Bu düşük sonrası,(burayı hızlı gecicem) genetik kontroller, rahim hgs, vb derken doktorum rahimde uterus diderfis olduğunu ancak ilk kizimin doğumunda problem yaratmadigi için muhtemelen yine yaratmayacağını söyledi. Neyse düşük sonrası yeniden bir hamilelik bu sefer 8 haftalık hamileyken fena bir kanama ve düşük. Ardindan hemen diderfis ameliyatı, ardından hemen bir hamilelik haberi daha. Bu sefer de 7 haftalık bir düşük haberi. Rahmim de düzgün neden düşük yapıyorum ki diye her türlü genetik, pıhtılaşma testleri.. hepsi temiz. Ve kafa karışıklığıyla denemelere devam..
O noktada normalde eskiden olsa tek denemede hamile kalan ben bir süre hamile kalamayınca amh ve sperm testleri ile önümüzde bir ışık yakmaya çalışırken, diri almak için gittiğim 3 farklı profesörden birinin rahim ultrasona bile gerek kalmadan muayenesindeki ultrasonda rahim seklimin hala eskisi gibi olduğunun keşfi ile eski doktorumdan nefret seviyesine gelmem de cabası. (Kendi yaptığı ameliyat ya tam ve doğru yapilamadi, ya da 1 senede rahim eski bozuk şekline geri dondu
)
Neyse bu vesileyle mevcut doktorumuzu da bulmuş olduk. Hızlıca yeniden bir diderfis ameliyatı. Ardından da dayanamayacağım böyle hayata ve strese deyip o çok korktugum tüp bebek kararını vermemize kadar geldi olay.
17 yumurta toplandı, hepsi dollendi ve 3. Güne geldiler. Ancak 5 güne sadece 7 tanesi gidebildi. 4 adet iyi kaliteyi genetige yolladık ve 2si pozitif dondu..(17de 2 ihtimali görünce iyiki de tüp bebek yapmışız diyorum, belki de şimdiye kadar hep sağlıksiz embriyoları içeride tutmaya çalışıyorduk)
İlk transferim Ağustos sonu oldu ve ne yazıkki tutmadi. İkinci transferim 27 kasımda oldu ve suanda betahcg 500 civarında. Çok minik de olsa embriyom benimle
Hala tam rahatlamış değilim. Uzun bir maratona yeni başlıyor gibiyim. Çünkü sürecin tamamı bir kalp çarpıntısı, tamami bir endişe kaynağı. Her an her şey olabileceğini ilk elden çok kez gördum. Ama bu aradan geçen 3den fazla sene bana öğretti ki bazı şeyler ben ne yaparsak yapalim değişmiyor ve bizim planlalrimizin dışında daha büyük bir plan tıkır tıkır işlemeye devam ediyor. Bize düşen pozitif kalip pozitife odaklanmak ve her başarıyı küçük de olsa her güzel haberi kutlamak ve elimizden gelenin en iyisini yapmak
İnanıyorum ben de dahil hepimizin süreçleri en ferah şekilde tamamına erecek.
36 yaşımı bitirmeden inşallah evladıma yada evlatlarıma kavuşacağım
