Mutlu bir yuva kurmuşken, gerçekten beni anlayan seven hoşgörülü, en ufak surat asıklığımda beni güldürmek için kılıktan kılığa giren, tüm ailemin hatta sülalemin ne kadar beyefendi saygılı sıcakkanlı diye övdüğü,asla kötü bir sözü olmayan, dünya iyisi bir adamı ne hale getirdim.. öfkeli vurup kıran saygısız biri haline soktum. Tek sebebi de ailesini sevmemem, onların da benden çok hoşlanmaması ama oğullarını kaybetmemek için seviyor gibi yapmaları, benim de keza Nişanlımı sevdiğim için onlara saygılı olmam ama en ufak tartışmamızda geçmişi açmam, bize yaşattıkları sıkıntıları Nişanlımın yüzüne vurmam.. her zaman kendimden önce ailemin mutluluğunu düşünmem, bazen nişanlımla aldığım kararlarda anneme danışıp kararımı değiştirmem...
Düğünümüze 1 ay var, evimizi tuttuk, eşyalarımızı aldık..
Ama ben boş boğazlığım yüzünden nişanlımı kaybetmek üzere gibiyim.. biliyorum beni bırakmaz, çok seviyorum, hayallerimizi terketmez ama ama işte..
Telefonlarıma bakmıyor, kaçıyor, konuşmak istemiyor...
Ve istemiyorum diyor.. ama dilde biliyorum, gözlerine bakınca ne kadar yorulduğumu yıprandığını bıktığını görüyorum her şeyden...
Beraber özene bezene kurduğumuz yuvada bekliyorum..
Benim için Dua eder misiniz..