Annem ah annem ah.
2 Aylık bebeğim var, “anne olunca anlarsın” derlerdi anne oldum çok şükür, anneliğin ne olduğunu anladım ama annemi hala anlamıyorum. Hala “evet annem haklıymış, anladım” diyemiyorum. Eşim, evliliğim, hayatımda hiçbir sorunum yok çok şükür. Mükemmel bir eşim var. Ne hamileliğimde, ne lohusalığımda stres yapmıyım diye kendi annelerini bile çağırmadı. Annem geldi 10 gün zor dayandım. Anlatamam ki şimdi, görmeniz yaşamanız lazım. Sürekli soru sorar benim annem, herşeyi bilmek ister, hesap sorar. Çocuk uyurdu gündüz ben de onunla uyurdum “sabah 9 da kalktın ya almadın mı uykunu?” derdi. Uyuyorum diye sinir olurdu, farkediyordum. Çocuğumu emzirirdim, biraz oynamak vakit geçirmek isterdim o hep muhabbet anlatma derdinde “emdi ya koy oraya işte, onla mı oynıycan?” derdi. Sonra kavga ettik. Eşime; “ben senin karını pış pışlayamam” dedi. Onun tek yaptığı mutfağa girip çıkmamak. Poğaçalar, pizzalar, baklavalar. Bir de hep para vermek. Her fırsatta evden giderken bırakır, oraya gittiğimde çantama koyar. Durumumuz iyi maddi olarak eşimle. Bugüne kadar hergün en az 1 saat konuşurduk telefonla bu en az, ne ev işimi yapabilirim ne biryere gidebilirim. “Anne işim var” derim “dur kapatçam şimdi” der bir saat daha. İnanın hep boş muhabbet, hep mutsuz, hep sorun. Tura yazdırdım, geziye gitti. Mutsuz, 3 gün anlattı amaan hiç beğenmemiş de, o öyleymiş bu böyleymiş de. Anneannem ağzına vur lokmasını al bir insandır onu bile bezdirdi kadın bunu aramadı bir kaç gün 3 ay küstü anneanneme. “O aramadan ben aramam, gitmem ayağına” dedi en sonunda anneannem gitti annemin evine de öyle barıştı annem, ki beni hamileliğimde,lohusalığımda ne kadar ağlattı neler söyledi de ben yine de aradım “niye arıyorsun?” dedi “annemsin arıycam tabi” dedim. “Sen aramasan ben seni hayatta aramam 8 sene” der zaten hep. Ne zaman arasan telefonu meşgul çünkü 5 teyzem var her biriyle 1 saat 2 saat konuşur, arkadaşlarıyla konuşur. Sadece ben değilim yani. Bensiz hiçbirşey yapamaz. Bankamatikten para çekecek arar tek tek telefonla tarif ederim her seferinde, yanlışlıkla telefonu açma bir saat susmaz. Bir mesaj atsın 5 dakika içinde cevap verme hemen çağrı yapar. Arasın “dışardayım anne” yada “işim var anne” de “offf ne yoğunsun, sanki iş kadınısın” diye laf sokup kapatır. Çocuk olunca değişir dedim, anlayışlı olur uzatmaz çocuk olana kadar içini döksün dedim, sabrettim. Çocuk oldu, yine aynı. Geçen akşam “napıyorsun?” yazmış duştaydım, 2 dakika sonra okumadığımı görünce çağrı yaptı duştayım hala, 3 dakika geçti yine çağrı yaptı bu defa daha uzun. 5 dakika sonra evi çaldırdı. 10 dakika sonra eşime yazmış “nerdesiniz?” Ben huyunu bildiğim için telaşlanmadım eşim dedi “ara istersen evi de çaldırdı” aradım “ne oldu hayırdır, kötü birşey yok ya?” dedim. “Nerdesiniz siz be? Mesaj attım görmedin, evi çaldırdım dışarda mısınız acaba diye kocana yazdım” dedi “eee hayır olsun” dedim. “Hiç” diyo “napıyorsun yazınca cevap gelmedi ya nerde acaba bunlar, niye görmedi mesajımı dedim ondan yok bişey” dedi. Ya sürekli böyle, mesaj atınca döncen, arayınca açıcan. Ben bir gün aramayayım hemen o günü sorardı bana “dün ne yaptın?” “Hiç evdeydim, ev işleri.” “hee aramadın da, dışarı mı çıktı acaba dedim” der. Artık bebeğim olduğu için sırf laf etmesin diye hergün arıyorum, 5 dakika 10 dakika da olsa konuşuyorum çünkü bebeğim gündüz uyumuyor onunla oynayarak ancak ev işlerimi yapıyorum. Bir gün uyudu aradım, yarım saat konuştuk. Bir gün onu oynatırken aradım çıngırağını sallıyordum “o ne?” dedi “çıngırak” dedim “off sen benimle ilgilenmiyorsun ki” dedi, kapattı. Mesaj yazıyor, hemen cevap yazmaya çalışıyorum. Emzirirken, altını alırken, her fırsatta... “Ne bu kısa kısa cevaplar” diyor. Mesela “kocan niye bugün evde?” diyor “izinli, bugün işler azmış izin vermişler” yazıyorum, geçen bir arkadaşımın hamile olduğunu öğrendim “x hamileymiş anne” dedim “aaa” dedi konu orda kapandı. Az önce aradım “napıyorsun anne?” dedim “kocan işe başladı mı bugün?” dedi “evet” dedim “sabahtan beri bekliyorum, kocası bugün işe gitti o beni arar diye” dedi “ne iş yaptın?” dedi ben de “bunları bunları yaptım, aradım ya işte” dedim “bu saatte mi arıyorsun? Baban geldi yemek bekliyor nasıl muhabbet etçez?” dedi. ben de “anlatacağın bişey mi vardı ki, konuştuk işte” dedim. Vay efendim ben arama mesafe koymuşum, o farkediyormuş kısa kısa cevap yazıyormuşum, kısa konuşuyormuşum. Ben de “e anne çocuk var” diyorum “bi sende mi çocuk var?” diyor, ben de “e hergün arıyorum ya” diyorum “konuşabiliyoruz mu?” diyo “ancak 5 10 dakika” diyor “bugüne kadar hiç uzun konuştuk mu?” diyor “e şimdiye kadar konuştuk da ne oldu anne?” dedim “gereksiz gereksiz, o onu demiş bu bunu demiş onları konuşmaktansa çocuğumla ilgilenirim” dedim “neyi ile ilgileniyorsun ki çocuğun” diyor “ben de 2 çocuk büyüttüm” diyo “mesela x hamile dedin diyor bi daha konuşmadık diyor” “ne konuşçaz ki?” diyorum “midesi bulanıyor mu, kusuyor mu” diyor “sadece hamile dedin bidaha bişey demedin” diyor. “Kocan neden 2 gün izinliydi? O gün işler azdı da bugün mü çoğaldı bugün işe gitti” diyor en sonunda dayanamadım. “Mesafe koyduğumu düşünüyorsun ya evet mesafe koydum, kendimi sana azarlatamam, durup durup beni ağlatmana izin veremem, çocuğumu da üzemem” dedim ağlaya ağlaya kapattım. Bidaha beni hayatta aramaz, ben de aramak istemiyorum kızlar çünkü bunun sonu yok 29 senedir bu böyle yoruldum artık. Vaktim yok artık, kendimi üzüp ağlayıp bebeğime yansıtmak istemiyorum. Bunlar anlatabildiklerim. Ne yapıcam ben?
