2017'de bana ilk kez cep telefonu alıyorduk.Ben daha ucuz bir şey istememe rağmen annem halamın kızınınkine benzer bir şey aldırttı.
Allah başka dert vermesin dicem ama seni anlıyorum . Beni de annem lise bir biterken dersaneye yazdırmıştı mesela. Oysa ben 8. Sınıftayken dersaneye gitmek istemistim , aklı melekesi yerinde her insan gibi. Heralde o dönem durumları mi yoktu,içinde mi kaldı bilmiyorum ama dersaneye sınav için gidilir. Sen niye sınava 3 sene varken dersaneye yazdiriyorsun,bir de benim tüm haftasonlarimi elimden alıyorsun? Elinde de kitaplarla gelmişti eve, sanmış ki sarilacagim,mutlu olacağım. Ben de epey bir ters davranmıştım.
Şimdi düşününce üzücü geliyor...
Yine aynı anneme lise 3te evime yakın, en sevdiğim öğretmenin orada danışman olup bize özel sınıf açacağı ve epey indirim hakkimin olduğu dersaneye gitmek istediğimi açık bir şekilde söylemiştim. Gitmiş beni adı duyulus- istedigimin iki katı pahalı, üstelik hem evime hem okuluma iki otobüs uzaklıkta bir yere yazdırmış. Ona da çok sinirlenmistim:)
Üniversite ikinci sınıfta öğrenci evine çıkarken de (benim bütçeme göre) cok pahalı bir evi tutmak istemişti,hatta kimliğimi falan vermişti imza atacakken 'hayir' dedim,nikahtan kaçar gibi ortamdan çıktım. Sırf bu yüzden beni o şehirde bırakıp gitmeye yeltenmisyi. Sonra o evin yarısından da ucuz bir yer buldum,onu tuttuk.
Yani çocuğa neden fazlasını verme çabasına giriliyor ki, arasira da ona sormak lazım "yavrum,ne istersin?" diye.
Gerçi sizin istediğiniz iyi bir Anadolu lisesi yerine imam-hatip
yani çocuğun istediği sacmaysa ailenin ısrarcı olmaktan başka çaresi de yok.
Freud 'evladim için ne yapmalıyım' diyen kadına 'ne yaparsan yap sonunda yine sen kötü olacaksin' derken çok haklıymış.