Sizi çok iyi anlıyorum benzer şeyler hatta daha kötü şeyler yaşadım ben ilk zamanlar evini özlemek çok oluyor ben niye mutlu olmadım düzenim neden bozuldu stabil bir hayat yaşasaydım düşünceleri kafanın içini kemiriyor. Ailenizin evinde kalıyorsunuz fazladan oda yoksa evde salonda çocuğunuzla ite kaka yaşıyorsunuz annenizin gardrobunu ortak kullanıyorsunuz, çocuğunuzun oyuncağını kayacak yer bile bulamıyorsunuz her sabah yatak topla her gece yatak ser sizi çok yoruyor, hep bi misafir gibi hissediyorsunuz kendinizi ( bunlar tamamen benim yaşadıklarım ve hissettiklerim) 7 ay oldu evim dediğim hapishaneden ayrılalı, 5 ay oldu kocam dediğim caniden ayrılalı. Bazen annemle tartışınca aklıma geliyor düşünceler bi odam bile yok kızınca kendimle kalacağım, bi yatağım yok halsiz kalınca uzanacağım, bebeğimin öğle uykusunu bi o oda da bi başka odada geçiriyorum düzenim yok çünkü hep bi hiç gibi hissediyorum kendimi. Ama bunun yanısıra dayak yemiyorum artık, cümle kurarken korkmuyorum kavga çıkacak diye, kafamı kaldırarak yürüyebiliyorum artık ve en önemlisi ne biliyor musun oğlumun gece titreterek ağlamaları bitti. Biliyorum birgün benim de bir düzenim, bir evim, bir mutfağım, bir yatak odam olacak bu günler geçecek. Oğlum babası gibi olmayacak, kadınlara saygı duyacak bunun için elimden geleni yapacağım.
Umarım size de rabbım sabır verir bu günleri çabucak atlatırsınız kızınızla mutlu bir hayat yaşarsınız.