Artık canıma yetti katlanamıyorum..
Evin tek çocuğuyum annem babam öğretmen..
Daha önce 1 kes resmi olarak, pek çok kez de resmi olmadan ayrıldılar. Son 3 yıldır beraberler.
Bi evlat annesi babası ayrıyken ya da ailesinden uzak yaşıyorken mutlu olabilir mi?
Ben çok mutludum..
Babam pek çok hata yaptı; biz aç evde durup ekmek beklerken o meyhane arkadaşlarıyla içti içti içti.. Sonra ne mi oldu? Bir gün bi grup mafya evimizi bastı, borcu var diye babamı aldılar götürdüler. Öğrendik ki 150 milyar borcu varmış tefecilere. Evimiz satıldı, arabamız.. Onun içkisi kumarı yüzünden nelere katlandık, o hala içiyor. Yarına yol paran var mı okula gitmek için diye sormaz çünkü korkar yok dicem diye çünkü korkar onun yarın ki rakı parası azalcak diye. Öyle bir adamdır ki benim babam içki sigara parası çıksın diye benden habersiz benim saatimi altınımı sattı.
Annem.. Anneme daha çok acıyorum. Annem daha çok neşesi ilaçlara bağlı olan bir sinir hastası. Günde 2 kere ilaç içiriyorum, kendi hayatta içmez. Hergün bi bahaneyle bir yalvarışlaa içiliyor o ilaçlar. En ufak bir şeyde kendisini öldürmekle ya da beni okuldan almakla tehtit eden bir annem var ne yazık ki.
Bizim evde her 2 haftada bir büyük kavgalar olur. Saç başa yumruk yumruğa. 22 yaşındayım, çocuk gibi masanın altına girip saklanamıyorum, ikisini ayırmak için yapmadığım şey kalmıyor o an. Annem çığlık çığlığa babama bağırır, polisi arar attırcam seni bu evden der. Babam 1-2 gün evi terkeder, annem babamı özler tekrar çağırır. Sonra annem gene 2 hafta sonraa başlar ben sizi çekmek zorunda mıyım diye. Çekmekten kastı yemek ve temizlik yapıyor olması. Ben çok sessizimdir aileme karşı, karşı gelme huyum yoktur buna rağmen bana ettiği babama ettiği küfüleri tahmin bile edemezsiniz.
Annem okuyorum diye yapmadığını bırakmıyor, bana devamlı okulu bırak çalış hayatı öğren diyor. Ben sana bakmak zorunda değilim, git sevgilinle evlen, git çalış, ben senin yüzünden mahvoluyorum.. Bunları diyen benim annem. Benim yaptığım tek şey onların bunca kavgalarına karşın güzel bir okulda burslu okumak..
Bi rahatsızlığım var aniden bayılıyorum. Genelde kavga ettiklerinde ben bayılınca kendilerine gelirler kavga öyle sona erer. Kaç kere halam vs. beni yanlarına aldı, vermicem bu çocuğu size dedi. Sonra annem yok fenalaştı yok hastalandı kızım diye öle tekrar tekrar eve döndüm.Bütün sülalem bilir neler çektiğimi adım geçse herkes zavallı kız neler çekiyor der. Zavallı..
Artık dayanamıyorum, şeytan diyor erken yaşta evlen, yapamıyorum. Benim evlenmem benim kaçmam neyi değiştirecek? Ben kendimi kurtarmış olacağım ya onlar? Bıraz onları evde başbaşa bırakıp dışarı çıksam hep elim telefonda birbirlerine bişi yapcaklar diye ödüm patlıyor evlensem ne değişcek, mutlu mu olacağım?
Her ailede kavga oluyor herkesin anlaşamadığı noktalar çıkıyor ama bizde kavga olmayan tek bir dakika yok. Her an biri birini öldürcek halde herkes. Gidin boşanın diyorum, yok yok..Ben artık bıktımm bıktımm. 22 yaşında artık hayatından bu kadar bezgin hayattan nefret eden hayattan bu kadar korkan yaşamaktan korkan ailesinden korkan nefret eden biri daha var mıdır acaba? O kadar çok özeniyorum ki düzgün aileleri olan insanlara niye diyorum yaa niyee benim yok niye..Niye ben bunları çekmek duymak görmek zorundayım?
Onlar yüzünden artık zavallı olmak istemiyorum, içkici bir adamın sinir hastası bir annenin kızı olmak istemiyorum. Bana yaşattıkları bu kadar şeyden sonraa onları nasıl affedebilirim, artık bana sundukları bu hayata nasıl tahammül edebilirim bilmiyorum.. Geceleri uyuyamıyorum saat gecenin 3 ünde annemin çığlıklarına ağlamasına uyanıyorum, saat 7 ye kadar otturup bekliyorum onların kavgalarının bitmesini, 7 de çıkıyorum evden hiç bişey olmamış gibi okula gidiyorum. Niye ağladın bir şey mi oldu soruları için türlü yalanlar arıyorum.
Ne yakın arkadaşım var ne de çok yakın akrabalarımız. Ne annem sevilir ne de babam, yalnızız. Onlar genede benim annem babam onlara bişi olsun istemem, çok üzülürüm ama bu onlardan artık nefret ettiğim gerçeğini değiştirmez. Eminim pek çok kişi çıkıp onlar senin annen baban nefret edemezsin diyecektir. Kimse neler yaşadığımı bilmiyor kimse tahmin edemez. Derdime kimse çare bulamaz. Allaha emanet yaşıyorum işte..