- 3 Haziran 2013
- 4.859
- 997
Sorun maalesef ki Annem...
Çocukluğumdan beri evde huzurlu bir pazar gununun geçtiğini hatırlamam.
Kardeşimle, çocukluğumuzdan beri acaba annem şimdi yine ne konu bulacakta babama yada bize bulaşıp kavga çıkaracak diye bekleyip dururduk.
Çok kuçuktuk bize sinirlendiğinde dayağının sınırı yoktu.
Kömurluğe kilitlemeler, Kardeşimi Kablo ile dövmeler ve daha niceleri.
Kömurluk olayıncan beri Kapalı ortam fobim ve panik atak hastalığı çıktı bende.
Boğulacakmış gibi oluyorum zaman zaman nefesimin kesildiğini hissediyorum yıllardır bu hastalıkla mucadele ediyorum.
Buyudukçe bunlar azaldı elbette ama geriye sinir kupu bir insan kaldı.
En ufak birşeyden nem kapıp anında kavga çıkarır ve ağıza alınmayacak hakaretler eder.
Nişanlıyım 2 ay sonra duğunum var insan birazcık vicdan yapar tek bir kızım var 2 ay sonra evlenip gidecek diye duşunur biraz kendine çeki duzen verir, ama nerde...
Aslında çok fedakar bir annedir, kardeşim ve benim için yapamayacağı şey yoktur ama inanın artık onun yuzunden sinir hastası oldum.
Evde durasım gelmiyor, her kavgada söylediği ağır cumleleri duymamak için evlenince oturacağım eve gidiyorum akşama kadar öyle boş boş oturduktan sonra eve dönuyorum babamın gelme saatine yakın.
İyiki de babam var yoksa ev çekilecek gibi değil.
Universite mezunuyum çok iyi bir pozisyonda iyi bir işim vardır fakat bazı anlaşmazlıklardan dolayı ayrıldım.
Bu sure zarfında çok daha iyi bir iş buldum başladım fakat çok sık yurtdışı seyahatim olacağı söyledin haliyle nişanlım çok sıcak bakmadı ve ayrıldım.
Ve bu sure zarfında farkettim ki annem çalışmadığım için çok daha fazla ustume geliyor.
Her kavgada bunu yuzume yuzume vuruyor.
Çeyizim için aldığı şeyleri sanki hayrına almış gibi konuşuyor.
Halbuki çalıştığım sure boyunca aldığım tum maaşı elline saymışımdır.
1 kuruş bile içinden almadım.
Her tartışmamızda uvey evlatmışım gibi beni herkese kötuluyor söylemediğim şeyleri söylemişim gibi anlatıyor teyzmlere falan.
Bugun yaşayacağım eve gitmedim, 2 gundurde kusuz annemle yine vicdanım sızladı kus olduğum ve yuzume bile bakmadığı halde kendisine kahvaltı hazırladım saatlerce durduğu halde tek lokma almamış.
Ben bu kadar nefret besleyeceği ne yaptım bilmiyorum.
3. sınıftan beri annem çalışıyor ve ben o evin kuçuk annesi olmuştum.
Kendim daha kuçuçukken kardeşimi okuldan almaya giderdim, karnınını doyururdum, evi temizlerdim, yemek yapmaya çalışırdım.
Bir gun olsunda ailemin yuzunu yere eydirecek birşey yapmadım.
Yaşıtlarım sokaklarda fink atarken ben evden dışarı adımımı atmazzdım, ders çalışırdım vede kardeşime çalıştırırdım.
Ama dunyanın en kötu evladıymışım gibi muamele yapıyor, dayanacak gucum kalmadı inanın.
Stresten sinirden yuzumde sivilceler çıktı.
Ne yapacağımı bilmiyorum...
Çocukluğumdan beri evde huzurlu bir pazar gununun geçtiğini hatırlamam.
Kardeşimle, çocukluğumuzdan beri acaba annem şimdi yine ne konu bulacakta babama yada bize bulaşıp kavga çıkaracak diye bekleyip dururduk.
Çok kuçuktuk bize sinirlendiğinde dayağının sınırı yoktu.
Kömurluğe kilitlemeler, Kardeşimi Kablo ile dövmeler ve daha niceleri.
Kömurluk olayıncan beri Kapalı ortam fobim ve panik atak hastalığı çıktı bende.
Boğulacakmış gibi oluyorum zaman zaman nefesimin kesildiğini hissediyorum yıllardır bu hastalıkla mucadele ediyorum.
Buyudukçe bunlar azaldı elbette ama geriye sinir kupu bir insan kaldı.
En ufak birşeyden nem kapıp anında kavga çıkarır ve ağıza alınmayacak hakaretler eder.
Nişanlıyım 2 ay sonra duğunum var insan birazcık vicdan yapar tek bir kızım var 2 ay sonra evlenip gidecek diye duşunur biraz kendine çeki duzen verir, ama nerde...
Aslında çok fedakar bir annedir, kardeşim ve benim için yapamayacağı şey yoktur ama inanın artık onun yuzunden sinir hastası oldum.
Evde durasım gelmiyor, her kavgada söylediği ağır cumleleri duymamak için evlenince oturacağım eve gidiyorum akşama kadar öyle boş boş oturduktan sonra eve dönuyorum babamın gelme saatine yakın.
İyiki de babam var yoksa ev çekilecek gibi değil.
Universite mezunuyum çok iyi bir pozisyonda iyi bir işim vardır fakat bazı anlaşmazlıklardan dolayı ayrıldım.
Bu sure zarfında çok daha iyi bir iş buldum başladım fakat çok sık yurtdışı seyahatim olacağı söyledin haliyle nişanlım çok sıcak bakmadı ve ayrıldım.
Ve bu sure zarfında farkettim ki annem çalışmadığım için çok daha fazla ustume geliyor.
Her kavgada bunu yuzume yuzume vuruyor.
Çeyizim için aldığı şeyleri sanki hayrına almış gibi konuşuyor.
Halbuki çalıştığım sure boyunca aldığım tum maaşı elline saymışımdır.
1 kuruş bile içinden almadım.
Her tartışmamızda uvey evlatmışım gibi beni herkese kötuluyor söylemediğim şeyleri söylemişim gibi anlatıyor teyzmlere falan.
Bugun yaşayacağım eve gitmedim, 2 gundurde kusuz annemle yine vicdanım sızladı kus olduğum ve yuzume bile bakmadığı halde kendisine kahvaltı hazırladım saatlerce durduğu halde tek lokma almamış.
Ben bu kadar nefret besleyeceği ne yaptım bilmiyorum.
3. sınıftan beri annem çalışıyor ve ben o evin kuçuk annesi olmuştum.
Kendim daha kuçuçukken kardeşimi okuldan almaya giderdim, karnınını doyururdum, evi temizlerdim, yemek yapmaya çalışırdım.
Bir gun olsunda ailemin yuzunu yere eydirecek birşey yapmadım.
Yaşıtlarım sokaklarda fink atarken ben evden dışarı adımımı atmazzdım, ders çalışırdım vede kardeşime çalıştırırdım.
Ama dunyanın en kötu evladıymışım gibi muamele yapıyor, dayanacak gucum kalmadı inanın.
Stresten sinirden yuzumde sivilceler çıktı.
Ne yapacağımı bilmiyorum...