Ben her zaman iyi bir evlat olmaya çalıştım..
10 yaşımdan beri çalışıyorum ve aldığım paranın kuruşunu dahi anneme saydım.. o içinden verdi bana harçlığımı.
Okul hayatım boyunca her yaz diğer arkadaşlarım tatil yaparken, gezip sokaklarda ip atlarken ben bir konfeksiyonda iş temizlemeci olarak çalıştım.. Çok iyi hatırlarım ilk maaşım 83 bin liraydı.(şimdinin 83 lirası) getirip anneme verdim ve 3 lirasını annem bana vermişti..
Yıllar geçti ortaokul da kuaförde, lisede iken de okul tatillerinde tekstil fabrikasında çalıştım. Hep biriktirdim, evin ihtiyaçlarını giderdim..
Babam da çalıştı sağolsun, ama mesleği gereği yılın 6 ayı çalışır kalanında ise işi biterdi.. Aylarca eve ben destek olurdum.. Liseden sonra zorluklarla üniversiteye başladım.. orada da akşamları ders sonrası ve h.sonları bir cafede çalıştım.Eğer çalışmasaydım okuyamayacaktım çünkü.. Okudum, bitirdim.. Tekrar istanbula döndüm ve önceden çalıştığım tekstil fabrikasında işe başladım. 2 yıl kadar da orada çalıştım.. Bu süre içinde abim de orada çalışıyordu.. Abim maaşını alır almaz cluplere giderdi arkadaşlarıyla, hiç bir cumartesi gece hatırlamıyorum ki abim evde olsun.. Çok ünlü markalardan giyinir, ve maaş zamanı gelmeden daha maaşının 2 katı borç açardı kredi karlarına.. Her aya eksi ile başlardı yani.. Ben ise aldığım parayı hep anneme verdiğim için o da oradan abime harçlık verirdi..Görürdüm ama o benim biricik abimdi nasılsa.. yarın öbür gün o da bana yardımcı olurdu.. Hem ben zaten karşılıklı yapmamıştım hiçbirşeyi, içimden gelerekti tüm bunlar.. İyilik yapıp denize attım.. unuttum.. Onlar benim ailemdi..
Yıllarca çalışıp kendime ufak tefek çeyizlik almaya çalıştım..Baya da birşeyler yaptım..
Annem de bunlar için bana yol gösterdi hakkını yiyemem Allah yukarda..
Yaklaşık 4 yıl önce abim evlendi, hem de internetten tanıştığı bir bayan ile.. Kınamıyorum, belki siz ve sizin çevrenizde de böyle evlenip çok mutlu insanlar vardır.. Ama bizimkiler mutlu olmayıp, çevresini de mutsuz eden tiplerden..Abimin lüx merakı hiç bir zaman geçmedi, bin tl ye pantolon 2 bin tlye ayakkabılar alır giyerdi.. Karısı de böyle , tam birbirlerini buldular dedim.. Hiç bir zaman karışmadım, o mutlu ise bize susmak düşerdi.. Ama mutlu olmadığına adım gibi emindim.. Gelinimizin anneme saygısızlıkları, sürekli laf çarpmaları misafir yanında annemi küçük düşürmesi hiç bitmedi.. Kaç kere uyardı annem abimi ama artık başedemedi, kulaklarını kapattı.. Ama o onun biricik oğluydu.. Ben ise çocuklarından biri işte..
Bu ayrımı her zaman hissettim, yeri geldiğinde de sordum, tabiki azarlandım ne demekmiş o diye.. Ağzımı da açmadım..
Abim evlenirken evimizde tadilat gerekiyordu, artık banyo-mutfak fayansları düşmeye başlamıştı. Düğün dernek o kadar misafir gelecek böyle kalmasın dedim.. Gittim bankadan kredi çektim evin tüm ihtiyaçlarını giderdim, yeniledim.. Abim şimdiye kadar eve 1 kuruş katkı yapmadı, ben kendi çeyizimi bıraktım evimiz için kredi borcu yaptım.. Helal olsun, ben zaten rahat edemezdim, artık dökülüyordu ev çünkü.. Geçen 2 yılda ben de nişanlandım,aileme masraf olmaması için evde yaptım nişanı..
İşte o borcu kapatmama 2 ay kalmıştı ki annem benden birşey istedi.. Abimin işleri çok kötüydü, hatta işsizdi ve aylardır da benim yaptığım alışverişlerle geçiniyorlardı.. Annem tekrar bankadan kredi çekmemi istedi, abim için.. Benim planım ise son 2 taksiti ödeyince anneme bankaların yaptığı bireysel emeklilik yapar 10 sene ufak ufak öderim diyordum. Bana sürekli çalışmıyor ya bari annem parasız kalmasın bir maaşı olsun diyordum..Hala annemi düşünüyordum ama annem beni düşünmüyordu..Ben abim bana ödemez ben evleniyorum anne bir sürü ihtiyacım var dedikçe o ben kefilim dedim.. Abimin durumuna çok üzülüyordu..Sırf annemin üzülmesine dayanamadığımdan borcumun kapanmasına 2 taksit kala tekrar banka kredisi aldım.. Bu sefer 4 senelikti.. Annem o parayı mutlaka ödeyeceğini söyledi, ben de sen verirsen almam, bu parayı abime vermek için aldım, ancak o öderse alırım diyip eline saydım ... binlirayı.Aynı gün abime annem parayı verdi..Abim arayıp teşekkür etti, Allah razı olsun dedi..
Bu arada biriktirdiğim 3-4 bin ile ben babamın durumu kötü olduğu için borç yapmasın diye gittim 3 tane bilezik aldım.. Düğünde bana takabilsinler diye.. Kendi paramla aldım o takıları, dost var düşman var denir bizde, kimseye borcu olmasın babamın dedim.. Neyse düğün oldu vs.. düğündeki takılarım pek birşey tutmadı, altın hesabı açtırıp ilerde doğacak çocuğumuz için bankaya bıraktık.. Hem eşim hem de ben çalışıyoruz ancak her ay ödenen kredi borcu iyiden iyiye bzizi yormaya başladı..
Gelelim abime, abim evini sattı, tüm kredi vs. borçlarını kapattı eline de ... bin tl gibi bir para kaldı, benim ona verdiğimin neredeyse 5 katı.. Ben bekledim ki verdiğim parayı bana öder diye.. Ama birşey demedim de.. araba almak istedini söyledi, al tabi dedim bozuntuya vermedim. Ama eşim çok kızdı bu duruma seni beni mağdur edip nasıl keyfini düşünür diye.. Ben o paranın hepsine almaz araba alır kalanından benim paramı öder dedim,eşimi susturdum.. Ödemedi, ben ne bileyim gidip bmw alacağını... Bir de eşinin üstüne yaptı o arabayı.. Bizi sürekli aşağılayan, annemi yerin dibine sokan yaşıtı gibi gören, eve geldiğinde cafede oturur gibi ' ben bir kahve alıyım' şeklinde sipariş veren o saygısız eşine yaptı arabayı.. Geçenlerde de bana ev bakıyorum tekrar dedi.. Yeniden ev alacaklarmış... Ben artık fıttırma noktasına geldim.. annemi aradım, anne dedim bu tavırlara artık ben katlanamıyorum.. Koruduğn oğlun beni mağdur etti.. Biz çocuk istiyoruz dedim.. Ben 4 yıllık borçluuyum onun sayesinde dedim, o saygısız karısının düzelmediği gibi nispet yaparcasına para pul gösteriyorlar dedim.. Ben paramı istiyorum dedim.. Demez olaydım.. annem hiç beklemediğim bir tepki verdi bana..
Sen ne yapmaya çalışıyorsun, ben öderim onun parasını.. biryerden borç bulurum ben sana öderim dedi.. Ben senin paranı istemiyorum anne dedim..
Ben oğlunun bu rahat tavrına dayanamıyorum, o uyuz karısının bizi aşağılamalarına dayanamıyorum artık dedim..
Ben bu parayı geri almak için vermedim dedim, ama bu davranışları yüzünden ben bu parayı istiycem abimden dedim..
Annem demediğini bırakmadı, hatta telefonda ağladı sinirlenip..
Ben resmen şoka girdim, bunca yıl ben hep yardım ettim onlara, bu güne geldiysem kendi çabam ile geldim..
Evlenip bir yuva kurdum ve hatta ailemin takacağı takılara kadar ben aldım.. Ama hepsi boşmuş diyorum şimdi..
Ne kadar değerliymiş abim ya..
Abim ailemi mahvetti, borç-sıkıntı hep ondaydı.. Bense hep toparlayan taraftım..
Ama ne değerim var ki işte..
Senin gibi olmayacağım anne, Allah izin verirse 1 tane çocuk yapacağım.. Sırf sonrakileri dışlamamak için.. Benim gibi sırtına kimse binmesin diye..Asla parasını yedirip tek başına bırakmayacağım.. Mağdur etmeyeceğim ben çocuğumu..Bunu bil anne..
Siz de birşey söyleyin.. Ben kötü bir evlat-insan mıyım?
