- 3 Ekim 2010
- 11.466
- 3.716
- 448
Bugün daha bi kötüyüm sanki, annecigimi rüyam' da gördüm ve uyandıgım da gercek gibiydi gözümü ilk actıgım an, o kötü seyleri hic yasamamıs gibiydim tabii kısa sürdü bu his, cok gecmeden sadece bir rüya oldugunun farkına vardım. Neden kötüyüm, neden iyiyim bilmiyorum bazen daha iyi oluyorum, bazen cok kötü. Sabah yataktan kalkarken belirleniyor icsel durumum. İcim de öyle bi burukluk var ki, teyzem kızına esofman almıs, ogluna almıs diyorum annem olsa bize de alırdı.
Konu esofman ya da maddiyat degil aslında, o cocuklarına birseyler alırken ben annemin yanımızda olmayısını daha bi derinden hissettim. O cocuklarıyla bir anne olarak ilgilenirken, baslarında bulunurken benim annemin olmadıgı ve bundan sonra da hic olmayacagı düsüncesi ve onsuz gecirecegimiz günlerin düsüncesi beni kahretti. Simdi bunlar yine iyi günlerimiz aslında cünkü hala annem dönecekmis gibi hissediyorum, kabullenemedik henüz bir zaman sonra günler, aylar hatta belki de yıllar gectigin de kac yıl gecti annemsiz? deyip daha bi yanıcak icimiz özlemimiz günden güne artacak cünkü.
Her bayram' da, her anneler gününde tekrar tekrar yasıycaz o buruklugu, zaman unutturmaz, asla unutturmaz sadece bu acıyla yasamayı ögreticek bize.
Burdan herkese sadece ve sadece sunu söylemek istiyorum; Ben ölüm' den cok korkardım, ölüm denince dünyam kararırdı, tabut görünce fenalık gecirirdim o günüm berbat gecerdi. Ne tuhaf dimi? ben o tabuta annemi koydum illa ölecektik birgün ama o günün bu kadar yakın olacagı aklıma gelmezdi hic, hani heran ölecekmis gibi yasa derler ya, ben hic hazırlamadım kendimi ölüme ne kendimi, ne sevdiklerimi.
Hayat cok kısa, kendimiz, sevdiklerimiz olsun hic birimize ne olacagı, yarına cıkıp cıkamayacagımız belli degil. Sevdiklerimizin kıymetini bilelim olur ya hani, beterin beteri vardır belki düsünemeyiz o an birinin kalbini kırmısızdır veya baska birsey olmustur herseyi bir kenara bırakalım dünya 3 günlük cünkü.
Annemin ölümü beni bir taraftan yaralarken diger bir taraftan da farkında olmadan büyüttü, olgunlastırdı. Öyle birsey ki, hem cok üzgün, bitmis, tükenmis, yıkık bir haldeyim, düsmüsüm kalkıcak gibi degilim aynı zaman da istemiyorum kalkmayı, iyi olmayı ama iste bu isteksizlik ta ki, babamı, kardeslerimi ve diger sevdiklerimi düsününceye kadar sürüyor, onları düsününce istemesem de buna mecbur oldugumu, ayaga kalkmak zorunda oldugumu farkediyorum.
Ölüm' den daha büyük bir acı, kayıp yokmus meger, bundan önce dert edip' te tasalandıgım, üzüldügüm seylere bakıyorum simdi düsünün, cok uzaga giden birini bile görme ihtimalimiz vardır ya da en azından yasıyor, nefes alıyor bunu biliyorum dersiniz ama ölen bir kisi icin hersey bitmistir artık, umut yoktur. Ölüm' den baska herseyin bir caresi varmıs, bir caresi bulunurmus meger sevdigin insanı kaybettiginde, yani bu dünya' dan göcüp gittiginde yapılacak hic birsey yokmus, el' den hic birsey gelmiyormus en kötüsü' de buymus..
Konu esofman ya da maddiyat degil aslında, o cocuklarına birseyler alırken ben annemin yanımızda olmayısını daha bi derinden hissettim. O cocuklarıyla bir anne olarak ilgilenirken, baslarında bulunurken benim annemin olmadıgı ve bundan sonra da hic olmayacagı düsüncesi ve onsuz gecirecegimiz günlerin düsüncesi beni kahretti. Simdi bunlar yine iyi günlerimiz aslında cünkü hala annem dönecekmis gibi hissediyorum, kabullenemedik henüz bir zaman sonra günler, aylar hatta belki de yıllar gectigin de kac yıl gecti annemsiz? deyip daha bi yanıcak icimiz özlemimiz günden güne artacak cünkü.
Her bayram' da, her anneler gününde tekrar tekrar yasıycaz o buruklugu, zaman unutturmaz, asla unutturmaz sadece bu acıyla yasamayı ögreticek bize.
Burdan herkese sadece ve sadece sunu söylemek istiyorum; Ben ölüm' den cok korkardım, ölüm denince dünyam kararırdı, tabut görünce fenalık gecirirdim o günüm berbat gecerdi. Ne tuhaf dimi? ben o tabuta annemi koydum illa ölecektik birgün ama o günün bu kadar yakın olacagı aklıma gelmezdi hic, hani heran ölecekmis gibi yasa derler ya, ben hic hazırlamadım kendimi ölüme ne kendimi, ne sevdiklerimi.
Hayat cok kısa, kendimiz, sevdiklerimiz olsun hic birimize ne olacagı, yarına cıkıp cıkamayacagımız belli degil. Sevdiklerimizin kıymetini bilelim olur ya hani, beterin beteri vardır belki düsünemeyiz o an birinin kalbini kırmısızdır veya baska birsey olmustur herseyi bir kenara bırakalım dünya 3 günlük cünkü.
Annemin ölümü beni bir taraftan yaralarken diger bir taraftan da farkında olmadan büyüttü, olgunlastırdı. Öyle birsey ki, hem cok üzgün, bitmis, tükenmis, yıkık bir haldeyim, düsmüsüm kalkıcak gibi degilim aynı zaman da istemiyorum kalkmayı, iyi olmayı ama iste bu isteksizlik ta ki, babamı, kardeslerimi ve diger sevdiklerimi düsününceye kadar sürüyor, onları düsününce istemesem de buna mecbur oldugumu, ayaga kalkmak zorunda oldugumu farkediyorum.
Ölüm' den daha büyük bir acı, kayıp yokmus meger, bundan önce dert edip' te tasalandıgım, üzüldügüm seylere bakıyorum simdi düsünün, cok uzaga giden birini bile görme ihtimalimiz vardır ya da en azından yasıyor, nefes alıyor bunu biliyorum dersiniz ama ölen bir kisi icin hersey bitmistir artık, umut yoktur. Ölüm' den baska herseyin bir caresi varmıs, bir caresi bulunurmus meger sevdigin insanı kaybettiginde, yani bu dünya' dan göcüp gittiginde yapılacak hic birsey yokmus, el' den hic birsey gelmiyormus en kötüsü' de buymus..