yok ya neden sabirli olup kendimi ezdireyim, gerektiği zaman kirarim da. ama umursamamaya çalışıyorum. annem olsun kocam olsun kimseye sabredip de stresten hastalik sahibi olamam. sadece umursamayacagim bir savunma mekanizmasi kurdum yillar icinde. sabretmiyorum, kavga etmiyorum ama umursamiyorum da yine bildigimi yapmaktan geri durmuyorum.Sabırlı ol cenneti kazanırsın sabret. Anneni kırma yüreğine büyür hadi iyi gunler
Düzeltmen gereken şey şu; kimsenin onayına ihtiyacın yok. Kimse yorgunluğunu kabul etmeyebilir,zevkini beğenmeyebilir.. evet onaylanmak güzel bir duygu ama yoksa annenden bile medet ummayacaksın.Merhaba. Öncelikle annemi çok sevdiğimi,her konuda bana çok destek olduğunu belirtmem gerekir. Ancak ne yazık ki, 40 ıma dayandım nerdeyse, hala memnun etmeye ve onayını almaya çalışırım. Evime veya üstüme başıma bişey aldığımda acaba beğenir mi diye düşünürüm. Ki çoğunu beğenmez, ne kadar zevksizsin der. Oysa çevrem zevkimi beğenir, fikir alırlar çoğu zaman benden… Sürekli bir eleştiri hali. Çocukken haksız yere beni o kadar susturdu ki, şu an bu yaşımda hala hakkımı aramakta yetersizim. Donup kalırım, konuşamam çoğu zaman. Bu huyum onun eseri maalesef. Şimdi 14 yaşında kızım ve 8 yaşında oğlum var. Asla susturmuyorum. Saygı çerçevesinde olmak kaydıyla, anneniz olarak eğer size haksızlık yaptığımı düşünüyorsanız bana bile konuşun,hakkınızı arayın diyorum. Konuşmaya, içimde biriken kini kusmaya öyle hasretim ki… Neyse. Az önceki meseleye gelelim. Çalışan bir kadınım. Lgs öğrencisi bir yavrum var. Diğeri 2. Sınıf. Hem çalışıp, hem eve yetişmeye çalışmak ciddi anlamda hem mental hem bedenen yoruyor. En son ne zaman deliksiz uyku uyuduğumu hatırlamıyorum. Bölük pörçük uyuyorum. Sabah 5:30-6 gibi civarı uyanıyorum. Dışardan hazır gıda yedirmemek adına çoğu zaman evde beslenme hazırladığım için akşam yemeği, mutfağı toplama,beslenme vs derken geç saatlere kalıyorum uyumak için… Ve fazla yorulduğumdan sanırım omzum ve sırtımda kürek kemiğimin altı ağrıyor günlerdir. Annemle az önce konuşurken bu gece erken uyuyacağımı söyledim. Sabah biraz daha erken uyanır,işleri toparlarım. Çok yorgunum,uykusuzum dediğimde bıyık altından güldü bana dalga geçercesine… Çok zoruma gitti canımın acısıyla uğraşırken… Bugüne kadar yorgunluğuma hiç inandıramadım onu biliyor musunuz? Sen zaten hep yorgunsun, ne kadar uyusan da uyumadım diyorsun. Senelerdir hep bunu der ne zaman yakınsam… Sen zaten hep böylesin, azcık iş yapsan da yoruldum diyorsun. Yani insanın kendi annesinden destek görmeyi geçtim köstek yemesi, haline, üzüntüsüne,kırgınlığına çocukluğundan beri inandıramaması ve hala bunun için (aptal kafam) uğraşması ve kendini açıklamaya çalışması çok acı. Siz bari inanın bana kızlar.Çocukken de hiçbir şeyimi beğenmez,takdir etmez,sürekli eleştirirdi. Yorgunluğumla,uykusuzluktan morarmış göz altlarımla dalga geçmesi,halimden anlamaması ilk değil. Sanırım bu kez mental olarak da çok yorgunum. Çok zoruma gitti. Söyledim ona, neden böyle yapıyorsun anne dedim. Bundan sonra konuşmam senle deyip trip attı. Güya erken uyuyacaktım. Saate bak,kaç oldu. Off off…
Sormadan edemeyeceğim, bu annenin nesini seviyorsunuz, empat mısınız?Merhaba. Öncelikle annemi çok sevdiğimi,her konuda bana çok destek olduğunu belirtmem gerekir. Ancak ne yazık ki, 40 ıma dayandım nerdeyse, hala memnun etmeye ve onayını almaya çalışırım. Evime veya üstüme başıma bişey aldığımda acaba beğenir mi diye düşünürüm. Ki çoğunu beğenmez, ne kadar zevksizsin der. Oysa çevrem zevkimi beğenir, fikir alırlar çoğu zaman benden… Sürekli bir eleştiri hali. Çocukken haksız yere beni o kadar susturdu ki, şu an bu yaşımda hala hakkımı aramakta yetersizim. Donup kalırım, konuşamam çoğu zaman. Bu huyum onun eseri maalesef. Şimdi 14 yaşında kızım ve 8 yaşında oğlum var. Asla susturmuyorum. Saygı çerçevesinde olmak kaydıyla, anneniz olarak eğer size haksızlık yaptığımı düşünüyorsanız bana bile konuşun,hakkınızı arayın diyorum. Konuşmaya, içimde biriken kini kusmaya öyle hasretim ki… Neyse. Az önceki meseleye gelelim. Çalışan bir kadınım. Lgs öğrencisi bir yavrum var. Diğeri 2. Sınıf. Hem çalışıp, hem eve yetişmeye çalışmak ciddi anlamda hem mental hem bedenen yoruyor. En son ne zaman deliksiz uyku uyuduğumu hatırlamıyorum. Bölük pörçük uyuyorum. Sabah 5:30-6 gibi civarı uyanıyorum. Dışardan hazır gıda yedirmemek adına çoğu zaman evde beslenme hazırladığım için akşam yemeği, mutfağı toplama,beslenme vs derken geç saatlere kalıyorum uyumak için… Ve fazla yorulduğumdan sanırım omzum ve sırtımda kürek kemiğimin altı ağrıyor günlerdir. Annemle az önce konuşurken bu gece erken uyuyacağımı söyledim. Sabah biraz daha erken uyanır,işleri toparlarım. Çok yorgunum,uykusuzum dediğimde bıyık altından güldü bana dalga geçercesine… Çok zoruma gitti canımın acısıyla uğraşırken… Bugüne kadar yorgunluğuma hiç inandıramadım onu biliyor musunuz? Sen zaten hep yorgunsun, ne kadar uyusan da uyumadım diyorsun. Senelerdir hep bunu der ne zaman yakınsam… Sen zaten hep böylesin, azcık iş yapsan da yoruldum diyorsun. Yani insanın kendi annesinden destek görmeyi geçtim köstek yemesi, haline, üzüntüsüne,kırgınlığına çocukluğundan beri inandıramaması ve hala bunun için (aptal kafam) uğraşması ve kendini açıklamaya çalışması çok acı. Siz bari inanın bana kızlar.Çocukken de hiçbir şeyimi beğenmez,takdir etmez,sürekli eleştirirdi. Yorgunluğumla,uykusuzluktan morarmış göz altlarımla dalga geçmesi,halimden anlamaması ilk değil. Sanırım bu kez mental olarak da çok yorgunum. Çok zoruma gitti. Söyledim ona, neden böyle yapıyorsun anne dedim. Bundan sonra konuşmam senle deyip trip attı. Güya erken uyuyacaktım. Saate bak,kaç oldu. Off off…
karşı tarafla paylaşınca kabul etmeyip savunmaya geçiyorsa. hiç kendinde hata bulmuyorsa ne yapmak gerek. ben işin içinden çıkamadım sonu hep kavga küslük oluyor. var olanlar sorunlar artarak büyüyorValla ben kabul etmem insanlara güzelce sakince bir kerede olsa bendeki toksik etkilerini anlatırım benim içimde kalamaz platoner gibi bunu sürekli kabullenemem Olduğu gibi kabul edilecek yeri yok bu kadar pasivize edilmenin.Bir terapiste gidin o neleri nasıl sizi suçlu çıkarmadan soylemenizin olmadı mektupla anlatma izin yolunu gösterir.Yoksa anneniz öldükten sonra bile dert oluyor insanın içine bu toksiklik hayatın belli dönemlerini zehirliyor O söylenmeyenler vakit varken başka yerlerde eksiklik olarak ortaya çıkıyor .Bunu dışarı çıkarmak zorundasınız.Ben benim hatam olmadan beni etkileyen zararlı davranışları kimden gelirse gelsin tolere etmiyorum yüzleşiyorum yuzlestiriyorum ve rahatlıyorum.
bende lohusayken ilk çocuğum 1.sınıf diğeri reflü. eşim geç saatlere kadar mesaide.düşünün durumumu. ailemde 2 dk uzakta ama yalnızım. birgün çok yorgunum diye anlatırken doğurduysan bakacaksın dedi çok içime oturmuştu. ben zaten bakmıcam demiyorumki isteyerek yapmışım.sadece insan annesine az dert yanamaz mı yardım bekleyemez mi. anlamıyorlar anlamıyorlarrrr bu modellerMerhaba. Öncelikle annemi çok sevdiğimi,her konuda bana çok destek olduğunu belirtmem gerekir. Ancak ne yazık ki, 40 ıma dayandım nerdeyse, hala memnun etmeye ve onayını almaya çalışırım. Evime veya üstüme başıma bişey aldığımda acaba beğenir mi diye düşünürüm. Ki çoğunu beğenmez, ne kadar zevksizsin der. Oysa çevrem zevkimi beğenir, fikir alırlar çoğu zaman benden… Sürekli bir eleştiri hali. Çocukken haksız yere beni o kadar susturdu ki, şu an bu yaşımda hala hakkımı aramakta yetersizim. Donup kalırım, konuşamam çoğu zaman. Bu huyum onun eseri maalesef. Şimdi 14 yaşında kızım ve 8 yaşında oğlum var. Asla susturmuyorum. Saygı çerçevesinde olmak kaydıyla, anneniz olarak eğer size haksızlık yaptığımı düşünüyorsanız bana bile konuşun,hakkınızı arayın diyorum. Konuşmaya, içimde biriken kini kusmaya öyle hasretim ki… Neyse. Az önceki meseleye gelelim. Çalışan bir kadınım. Lgs öğrencisi bir yavrum var. Diğeri 2. Sınıf. Hem çalışıp, hem eve yetişmeye çalışmak ciddi anlamda hem mental hem bedenen yoruyor. En son ne zaman deliksiz uyku uyuduğumu hatırlamıyorum. Bölük pörçük uyuyorum. Sabah 5:30-6 gibi civarı uyanıyorum. Dışardan hazır gıda yedirmemek adına çoğu zaman evde beslenme hazırladığım için akşam yemeği, mutfağı toplama,beslenme vs derken geç saatlere kalıyorum uyumak için… Ve fazla yorulduğumdan sanırım omzum ve sırtımda kürek kemiğimin altı ağrıyor günlerdir. Annemle az önce konuşurken bu gece erken uyuyacağımı söyledim. Sabah biraz daha erken uyanır,işleri toparlarım. Çok yorgunum,uykusuzum dediğimde bıyık altından güldü bana dalga geçercesine… Çok zoruma gitti canımın acısıyla uğraşırken… Bugüne kadar yorgunluğuma hiç inandıramadım onu biliyor musunuz? Sen zaten hep yorgunsun, ne kadar uyusan da uyumadım diyorsun. Senelerdir hep bunu der ne zaman yakınsam… Sen zaten hep böylesin, azcık iş yapsan da yoruldum diyorsun. Yani insanın kendi annesinden destek görmeyi geçtim köstek yemesi, haline, üzüntüsüne,kırgınlığına çocukluğundan beri inandıramaması ve hala bunun için (aptal kafam) uğraşması ve kendini açıklamaya çalışması çok acı. Siz bari inanın bana kızlar.Çocukken de hiçbir şeyimi beğenmez,takdir etmez,sürekli eleştirirdi. Yorgunluğumla,uykusuzluktan morarmış göz altlarımla dalga geçmesi,halimden anlamaması ilk değil. Sanırım bu kez mental olarak da çok yorgunum. Çok zoruma gitti. Söyledim ona, neden böyle yapıyorsun anne dedim. Bundan sonra konuşmam senle deyip trip attı. Güya erken uyuyacaktım. Saate bak,kaç oldu. Off off…
Yo hayır benim annem asla böyle değil. Başlarken de dedim en kötü zamanlarımda hep destek olmuştur. Ben lohusayken depresyona girip,çocuğuma bakamaz duruma geldiğimde 7 ay bebeğime baktı,koynunda yatırdı. Asla inkar edemem. Benim annemden yana derdim, çocukluğumdan beri yorgunluğuma inanmaz,üstüne dalga geçer, biraz tepki versem günlerce trip yerim,peşinde koşarım. Kararlarımı sorgular, acaba dedirttirir, beğenmez,yetersiz hissettirir. Hiçbir işimi beğenmez mesela! Ama bunu çiğ bir söylemle dillendirir. Sivri yani…bende lohusayken ilk çocuğum 1.sınıf diğeri reflü. eşim geç saatlere kadar mesaide.düşünün durumumu. ailemde 2 dk uzakta ama yalnızım. birgün çok yorgunum diye anlatırken doğurduysan bakacaksın dedi çok içime oturmuştu. ben zaten bakmıcam demiyorumki isteyerek yapmışım.sadece insan annesine az dert yanamaz mı yardım bekleyemez mi. anlamıyorlar anlamıyorlarrrr bu modeller
Geçenlerde bi doktor dinlemiştim sizin gibi bir bayanın annesiyle olan diyaloğu ve doktor çözümü mesafe koyması gerektiğini her işine dahil olmaması gerektiğini söylüyorduMerhaba. Öncelikle annemi çok sevdiğimi,her konuda bana çok destek olduğunu belirtmem gerekir. Ancak ne yazık ki, 40 ıma dayandım nerdeyse, hala memnun etmeye ve onayını almaya çalışırım. Evime veya üstüme başıma bişey aldığımda acaba beğenir mi diye düşünürüm. Ki çoğunu beğenmez, ne kadar zevksizsin der. Oysa çevrem zevkimi beğenir, fikir alırlar çoğu zaman benden… Sürekli bir eleştiri hali. Çocukken haksız yere beni o kadar susturdu ki, şu an bu yaşımda hala hakkımı aramakta yetersizim. Donup kalırım, konuşamam çoğu zaman. Bu huyum onun eseri maalesef. Şimdi 14 yaşında kızım ve 8 yaşında oğlum var. Asla susturmuyorum. Saygı çerçevesinde olmak kaydıyla, anneniz olarak eğer size haksızlık yaptığımı düşünüyorsanız bana bile konuşun,hakkınızı arayın diyorum. Konuşmaya, içimde biriken kini kusmaya öyle hasretim ki… Neyse. Az önceki meseleye gelelim. Çalışan bir kadınım. Lgs öğrencisi bir yavrum var. Diğeri 2. Sınıf. Hem çalışıp, hem eve yetişmeye çalışmak ciddi anlamda hem mental hem bedenen yoruyor. En son ne zaman deliksiz uyku uyuduğumu hatırlamıyorum. Bölük pörçük uyuyorum. Sabah 5:30-6 gibi civarı uyanıyorum. Dışardan hazır gıda yedirmemek adına çoğu zaman evde beslenme hazırladığım için akşam yemeği, mutfağı toplama,beslenme vs derken geç saatlere kalıyorum uyumak için… Ve fazla yorulduğumdan sanırım omzum ve sırtımda kürek kemiğimin altı ağrıyor günlerdir. Annemle az önce konuşurken bu gece erken uyuyacağımı söyledim. Sabah biraz daha erken uyanır,işleri toparlarım. Çok yorgunum,uykusuzum dediğimde bıyık altından güldü bana dalga geçercesine… Çok zoruma gitti canımın acısıyla uğraşırken… Bugüne kadar yorgunluğuma hiç inandıramadım onu biliyor musunuz? Sen zaten hep yorgunsun, ne kadar uyusan da uyumadım diyorsun. Senelerdir hep bunu der ne zaman yakınsam… Sen zaten hep böylesin, azcık iş yapsan da yoruldum diyorsun. Yani insanın kendi annesinden destek görmeyi geçtim köstek yemesi, haline, üzüntüsüne,kırgınlığına çocukluğundan beri inandıramaması ve hala bunun için (aptal kafam) uğraşması ve kendini açıklamaya çalışması çok acı. Siz bari inanın bana kızlar.Çocukken de hiçbir şeyimi beğenmez,takdir etmez,sürekli eleştirirdi. Yorgunluğumla,uykusuzluktan morarmış göz altlarımla dalga geçmesi,halimden anlamaması ilk değil. Sanırım bu kez mental olarak da çok yorgunum. Çok zoruma gitti. Söyledim ona, neden böyle yapıyorsun anne dedim. Bundan sonra konuşmam senle deyip trip attı. Güya erken uyuyacaktım. Saate bak,kaç oldu. Off off
Anneniz narsist olabilir belki de benm annem de ayni sekilde begenemz sevmez elestriir en son 35 yasindayim kendi kendine ben sizin koleniz miyim dedi ben de ben yardim etmiyor miyum anne 2 gunlugune misafirlige gelmisim o zaman cocugum 24 aylikti gel gidelim yavrum dedim diye beni dovdu dusunun mesafe koydum baska care yokMerhaba. Öncelikle annemi çok sevdiğimi,her konuda bana çok destek olduğunu belirtmem gerekir. Ancak ne yazık ki, 40 ıma dayandım nerdeyse, hala memnun etmeye ve onayını almaya çalışırım. Evime veya üstüme başıma bişey aldığımda acaba beğenir mi diye düşünürüm. Ki çoğunu beğenmez, ne kadar zevksizsin der. Oysa çevrem zevkimi beğenir, fikir alırlar çoğu zaman benden… Sürekli bir eleştiri hali. Çocukken haksız yere beni o kadar susturdu ki, şu an bu yaşımda hala hakkımı aramakta yetersizim. Donup kalırım, konuşamam çoğu zaman. Bu huyum onun eseri maalesef. Şimdi 14 yaşında kızım ve 8 yaşında oğlum var. Asla susturmuyorum. Saygı çerçevesinde olmak kaydıyla, anneniz olarak eğer size haksızlık yaptığımı düşünüyorsanız bana bile konuşun,hakkınızı arayın diyorum. Konuşmaya, içimde biriken kini kusmaya öyle hasretim ki… Neyse. Az önceki meseleye gelelim. Çalışan bir kadınım. Lgs öğrencisi bir yavrum var. Diğeri 2. Sınıf. Hem çalışıp, hem eve yetişmeye çalışmak ciddi anlamda hem mental hem bedenen yoruyor. En son ne zaman deliksiz uyku uyuduğumu hatırlamıyorum. Bölük pörçük uyuyorum. Sabah 5:30-6 gibi civarı uyanıyorum. Dışardan hazır gıda yedirmemek adına çoğu zaman evde beslenme hazırladığım için akşam yemeği, mutfağı toplama,beslenme vs derken geç saatlere kalıyorum uyumak için… Ve fazla yorulduğumdan sanırım omzum ve sırtımda kürek kemiğimin altı ağrıyor günlerdir. Annemle az önce konuşurken bu gece erken uyuyacağımı söyledim. Sabah biraz daha erken uyanır,işleri toparlarım. Çok yorgunum,uykusuzum dediğimde bıyık altından güldü bana dalga geçercesine… Çok zoruma gitti canımın acısıyla uğraşırken… Bugüne kadar yorgunluğuma hiç inandıramadım onu biliyor musunuz? Sen zaten hep yorgunsun, ne kadar uyusan da uyumadım diyorsun. Senelerdir hep bunu der ne zaman yakınsam… Sen zaten hep böylesin, azcık iş yapsan da yoruldum diyorsun. Yani insanın kendi annesinden destek görmeyi geçtim köstek yemesi, haline, üzüntüsüne,kırgınlığına çocukluğundan beri inandıramaması ve hala bunun için (aptal kafam) uğraşması ve kendini açıklamaya çalışması çok acı. Siz bari inanın bana kızlar.Çocukken de hiçbir şeyimi beğenmez,takdir etmez,sürekli eleştirirdi. Yorgunluğumla,uykusuzluktan morarmış göz altlarımla dalga geçmesi,halimden anlamaması ilk değil. Sanırım bu kez mental olarak da çok yorgunum. Çok zoruma gitti. Söyledim ona, neden böyle yapıyorsun anne dedim. Bundan sonra konuşmam senle deyip trip attı. Güya erken uyuyacaktım. Saate bak,kaç oldu. Off off…
Mesafe, bazen mecburen.. Çok iyi anlıyorum sadece düşünülmek kızım iyi misin? Nasıl oldun duymak istiyor insan. Benimde evlenene kadar o kadar iyiydi ki annemle ilişkim. Şimdi bakıyorum aynı sizin gibi , hastayım desem nasıl oldun diye sormuyor hamileyim 6 aylık, yengemde doğuracak bugünlerde sürekli arayıp yengemi anlatıyor. (Kıskanmıyorum ben zaten sürekli haber alırım yengemden) Bir kez bile nasıl oldun duymadım, ya da kendi hastalığından bahsediyor. Baktım boşuna konuşuyorum gerçekten hiç kıymetim yokmuş susmayı tercih ediyorum. Hasta da olsam söylemiyorum çünkü defalarca hastaneye gideceğim ağrım var dememe rağmen bir kez sormadı. Hep başkalarını anlattı. Anladım ki yanındayken kıymetim varmış , şuan o kadar uzaklaştım ki yanına gideceğim zaman bile kabul etmiyor bahanelerle , boğazım düğümlendi yine. Neyse alışın duruma başka çareniz yok kendinizden fazla bahsetmeyin kendiniz için yapın bunu.Merhaba. Öncelikle annemi çok sevdiğimi,her konuda bana çok destek olduğunu belirtmem gerekir. Ancak ne yazık ki, 40 ıma dayandım nerdeyse, hala memnun etmeye ve onayını almaya çalışırım. Evime veya üstüme başıma bişey aldığımda acaba beğenir mi diye düşünürüm. Ki çoğunu beğenmez, ne kadar zevksizsin der. Oysa çevrem zevkimi beğenir, fikir alırlar çoğu zaman benden… Sürekli bir eleştiri hali. Çocukken haksız yere beni o kadar susturdu ki, şu an bu yaşımda hala hakkımı aramakta yetersizim. Donup kalırım, konuşamam çoğu zaman. Bu huyum onun eseri maalesef. Şimdi 14 yaşında kızım ve 8 yaşında oğlum var. Asla susturmuyorum. Saygı çerçevesinde olmak kaydıyla, anneniz olarak eğer size haksızlık yaptığımı düşünüyorsanız bana bile konuşun,hakkınızı arayın diyorum. Konuşmaya, içimde biriken kini kusmaya öyle hasretim ki… Neyse. Az önceki meseleye gelelim. Çalışan bir kadınım. Lgs öğrencisi bir yavrum var. Diğeri 2. Sınıf. Hem çalışıp, hem eve yetişmeye çalışmak ciddi anlamda hem mental hem bedenen yoruyor. En son ne zaman deliksiz uyku uyuduğumu hatırlamıyorum. Bölük pörçük uyuyorum. Sabah 5:30-6 gibi civarı uyanıyorum. Dışardan hazır gıda yedirmemek adına çoğu zaman evde beslenme hazırladığım için akşam yemeği, mutfağı toplama,beslenme vs derken geç saatlere kalıyorum uyumak için… Ve fazla yorulduğumdan sanırım omzum ve sırtımda kürek kemiğimin altı ağrıyor günlerdir. Annemle az önce konuşurken bu gece erken uyuyacağımı söyledim. Sabah biraz daha erken uyanır,işleri toparlarım. Çok yorgunum,uykusuzum dediğimde bıyık altından güldü bana dalga geçercesine… Çok zoruma gitti canımın acısıyla uğraşırken… Bugüne kadar yorgunluğuma hiç inandıramadım onu biliyor musunuz? Sen zaten hep yorgunsun, ne kadar uyusan da uyumadım diyorsun. Senelerdir hep bunu der ne zaman yakınsam… Sen zaten hep böylesin, azcık iş yapsan da yoruldum diyorsun. Yani insanın kendi annesinden destek görmeyi geçtim köstek yemesi, haline, üzüntüsüne,kırgınlığına çocukluğundan beri inandıramaması ve hala bunun için (aptal kafam) uğraşması ve kendini açıklamaya çalışması çok acı. Siz bari inanın bana kızlar.Çocukken de hiçbir şeyimi beğenmez,takdir etmez,sürekli eleştirirdi. Yorgunluğumla,uykusuzluktan morarmış göz altlarımla dalga geçmesi,halimden anlamaması ilk değil. Sanırım bu kez mental olarak da çok yorgunum. Çok zoruma gitti. Söyledim ona, neden böyle yapıyorsun anne dedim. Bundan sonra konuşmam senle deyip trip attı. Güya erken uyuyacaktım. Saate bak,kaç oldu. Off off…
Bazı anneler kızları ile yarışır ve onların mutsuzluklarından ve de zorluklarından zevk alır nedeni ise içinde kalmış bastırılmış duyguları, annenle arana mesafe koy ve psikolojik kitaplar oku , terapi al bu konu ile ilgili...Merhaba. Öncelikle annemi çok sevdiğimi,her konuda bana çok destek olduğunu belirtmem gerekir. Ancak ne yazık ki, 40 ıma dayandım nerdeyse, hala memnun etmeye ve onayını almaya çalışırım. Evime veya üstüme başıma bişey aldığımda acaba beğenir mi diye düşünürüm. Ki çoğunu beğenmez, ne kadar zevksizsin der. Oysa çevrem zevkimi beğenir, fikir alırlar çoğu zaman benden… Sürekli bir eleştiri hali. Çocukken haksız yere beni o kadar susturdu ki, şu an bu yaşımda hala hakkımı aramakta yetersizim. Donup kalırım, konuşamam çoğu zaman. Bu huyum onun eseri maalesef. Şimdi 14 yaşında kızım ve 8 yaşında oğlum var. Asla susturmuyorum. Saygı çerçevesinde olmak kaydıyla, anneniz olarak eğer size haksızlık yaptığımı düşünüyorsanız bana bile konuşun,hakkınızı arayın diyorum. Konuşmaya, içimde biriken kini kusmaya öyle hasretim ki… Neyse. Az önceki meseleye gelelim. Çalışan bir kadınım. Lgs öğrencisi bir yavrum var. Diğeri 2. Sınıf. Hem çalışıp, hem eve yetişmeye çalışmak ciddi anlamda hem mental hem bedenen yoruyor. En son ne zaman deliksiz uyku uyuduğumu hatırlamıyorum. Bölük pörçük uyuyorum. Sabah 5:30-6 gibi civarı uyanıyorum. Dışardan hazır gıda yedirmemek adına çoğu zaman evde beslenme hazırladığım için akşam yemeği, mutfağı toplama,beslenme vs derken geç saatlere kalıyorum uyumak için… Ve fazla yorulduğumdan sanırım omzum ve sırtımda kürek kemiğimin altı ağrıyor günlerdir. Annemle az önce konuşurken bu gece erken uyuyacağımı söyledim. Sabah biraz daha erken uyanır,işleri toparlarım. Çok yorgunum,uykusuzum dediğimde bıyık altından güldü bana dalga geçercesine… Çok zoruma gitti canımın acısıyla uğraşırken… Bugüne kadar yorgunluğuma hiç inandıramadım onu biliyor musunuz? Sen zaten hep yorgunsun, ne kadar uyusan da uyumadım diyorsun. Senelerdir hep bunu der ne zaman yakınsam… Sen zaten hep böylesin, azcık iş yapsan da yoruldum diyorsun. Yani insanın kendi annesinden destek görmeyi geçtim köstek yemesi, haline, üzüntüsüne,kırgınlığına çocukluğundan beri inandıramaması ve hala bunun için (aptal kafam) uğraşması ve kendini açıklamaya çalışması çok acı. Siz bari inanın bana kızlar.Çocukken de hiçbir şeyimi beğenmez,takdir etmez,sürekli eleştirirdi. Yorgunluğumla,uykusuzluktan morarmış göz altlarımla dalga geçmesi,halimden anlamaması ilk değil. Sanırım bu kez mental olarak da çok yorgunum. Çok zoruma gitti. Söyledim ona, neden böyle yapıyorsun anne dedim. Bundan sonra konuşmam senle deyip trip attı. Güya erken uyuyacaktım. Saate bak,kaç oldu. Off off…
Narsist anneye, babaya ya da herhangi bir aile bireyine tahammül etmek kendi hakkına girmektir, eski, kalıplaşmış, sabret , cennete gir vs bunlar hepsi boş ve doğru değil, peygamberimiz yanlış yapan ailenle bile doğruyu tercih et der ...Sabırlı ol cenneti kazanırsın sabret. Anneni kırma yüreğine büyür hadi iyi gunler
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?