- 13 Eylül 2015
- 21.888
- 68.763
- 598
- Konu Sahibi meredithgrey
-
- #61
Yaa,bilmiyordum,boyle bakinca dogru,ama etik yine de uymuyor sanki,TDK yanlis yorumlamis bence ahlaki diyerek.
Dogrusu "dogru davranis" olmaliydi:)
Yaa,bilmiyordum,boyle bakinca dogru,ama etik yine de uymuyor sanki,TDK yanlis yorumlamis bence ahlaki diyerek.Hayir etik degil demek dogru. Psikologlar aile uyelerini gectim yakin arkadaşlarına bile terapi yapmaz, baskasina yönlendirir. Cunku nesnelligini ve tarafsizligini kaybeder. Bu nedenle meslek etigi geregi tanidiklari insanlari danisan olarak kabul etmezler.
O cizmeleri alin ve gule gule giyinDemekki bu durumda tek degilmisim.ne cok kisiymisiz.ama bazilariniz cok sansli sagliginiz yerinde dua edin lutfen. Suan en kotunuz benim hem sizlerin yerindeyim hem arti 1 olarak sagligim yerinde degil kanser teshisi kondu buyuk ameliuat gecirdim. Tekrarlar korkusu cok fazla. Gunden gune eriyorum. Ne olur halinize sukredin. Cikin oldugunuz depresyondan. Suan mesela dusunuyprum sagligim olsaydi sadece depresyonda olsaydim keske. Dusunmem gereken cok az sey olurdu. Suan hayal bile kuramiyorum. Alacagim o cok sevdgim cizmelerin siparisini vermek istyorum inanin beni depresyondan cikacarak kadar guzeller ama aklima neler geliuor. Ya ölürsem bosa almis olacagim. Milyonluk cantalara takilara paralar vermisim kenarda yatiyorlar benle beraber izliuorum.saclarim inmis belime. Hep hayalimdi. Hep sari yapacaktm hayatimda sac ilk defa bele indi simdi korkuyorum ya kemoterapi alirsam. Simdi durum ve kendinize bakin depresyonda durmaya hala razimisiniz. Bu arada bunlar yazarken sdece 31 yasindayim daha evliligimi bile yasayamadim dogru duzgun.
Inslalahhhh dualarinizi beklerimO cizmeleri alin ve gule gule giyin
Ayaginizda paralansin insallah,saglikli gunlerde nice gupguzel cizmeler nasip olsun
Sevgili konu sahibi, bir yere kadar sanki ben yaziyorum sandim yazdiklarinizi. O yeri soyleyim. Isten ciksam dışarısı yangin yeri dediniz ya. Yillarin emegi kariyerim dışarısı yangin yeri ama ben zaten yaniyorum. Ben ciktim dışarı. Varsa azda olsa çıkar yolunuz sizde çıkın. Hangi yangin daha yakici çıkınca anlıyorsunuz. Benim iş hayatim daha yakiciymis bunu anladigimda iyi ki dedim. Ama disarisida daha yakici olabilir. Ben film senaryosu gibi mesai esnasinda cantami alip ciktim atladim arabama aglaya aglaya geldim tüm yolu. Simdi iyi ki diyorum birakmisim. O depresyon halim gitti hergun sevmedigim bir iste sevmedigim bir ortamda durmaktan kurtuldum. Is hayati cok guzeldir yeterki sevdigin isi yap. Ben kendimi toparlayıp bambaska bir sektorde isime devam edecegim. Ama once ben.Beynim zonkluyor, hayatımda bu kadar dipte olduğum çok az an var. Varsa da hatırlamıyorum. Nefes alamıyorum, kaygı bozukluğum ve anksiyetem var Cipralex alıyorum iki sene önce nöroloğum yazmıştı. Şu an piskoloğa gidecek bütçem yok, annem de doktor ama bana faydası sizlerin burada yazdığı kadar zaten aksi etik de olmaz. Dipteyim, çok acı çekiyorum.
Bariz bir problemim yok sadece çok bunaldım. Eşim işsiz iş arıyor aysonunu ucu ucuna getiriyoruz ben evden çalışıyorum ama nefes alamıyorum aylardır dört duvar arasında. İşim çık yoğun bütün toplantıları bem takip ve organize ediyorum direkt ceo ile çalışıyoruz koordinatörümle hataya mahal yok ama çalışmak bana acı verir oldu resmen.
Depresyonda mıyım bilmiyorum depresyonda olsam saçımı boyatmam, kaşıma başıma bakmam salarım diye düşünüyorum. Aslında çalışmasam sanırım depresyon hırkamı giyip yatarım bütün gün ve içgüdüm bu olduğundan çalışmak bana acı verir oldu malesef. Dışarısı yangın yeri olduğundan işten çıkamayacağıma göre ruh halimi düzeltip çalışmaya devam etmeliyim ama nasıl? Beynimin içinde matkap çalışıyor sanki her gün. Upuzun bir tatile çıkıp herşeyi unutmak istiyorum ama na mümkün.
Siz nasıl çıkarsınız bunalımdan? Nasıl dipten çıkıyorsunuz anksiyeteniz başladığında? Ne olur bana eleştiri ile değil, yapıcı cümlelerle gelin çok ihtiyacım var.
Okuyan herkese teşekkürler.
M meredithgrey aslında sorunun cevabı çok basit. Önceki konularından seni tanıyorum. Sen mükemmeliyetçi bir kadınsın senin için gri yok siyah ve beyaz var. Çizgilerin fazla keskin...Beynim zonkluyor, hayatımda bu kadar dipte olduğum çok az an var. Varsa da hatırlamıyorum. Nefes alamıyorum, kaygı bozukluğum ve anksiyetem var Cipralex alıyorum iki sene önce nöroloğum yazmıştı. Şu an piskoloğa gidecek bütçem yok, annem de doktor ama bana faydası sizlerin burada yazdığı kadar zaten aksi etik de olmaz. Dipteyim, çok acı çekiyorum.
Bariz bir problemim yok sadece çok bunaldım. Eşim işsiz iş arıyor aysonunu ucu ucuna getiriyoruz ben evden çalışıyorum ama nefes alamıyorum aylardır dört duvar arasında. İşim çık yoğun bütün toplantıları bem takip ve organize ediyorum direkt ceo ile çalışıyoruz koordinatörümle hataya mahal yok ama çalışmak bana acı verir oldu resmen.
Depresyonda mıyım bilmiyorum depresyonda olsam saçımı boyatmam, kaşıma başıma bakmam salarım diye düşünüyorum. Aslında çalışmasam sanırım depresyon hırkamı giyip yatarım bütün gün ve içgüdüm bu olduğundan çalışmak bana acı verir oldu malesef. Dışarısı yangın yeri olduğundan işten çıkamayacağıma göre ruh halimi düzeltip çalışmaya devam etmeliyim ama nasıl? Beynimin içinde matkap çalışıyor sanki her gün. Upuzun bir tatile çıkıp herşeyi unutmak istiyorum ama na mümkün.
Siz nasıl çıkarsınız bunalımdan? Nasıl dipten çıkıyorsunuz anksiyeteniz başladığında? Ne olur bana eleştiri ile değil, yapıcı cümlelerle gelin çok ihtiyacım var.
Okuyan herkese teşekkürler.
İnsanları hiç mi görmüyorsun? Birtek sen boyle bişey yaşıyor gibi yazmışsın...Korona herkesi mahvetti, senin en azından işin var ve evdesin...var mı boyle lüks??
Ben her gün cok kalabalık bir işyerine gidiyorum ve her gun vaka cıkıyor ama gitmek zorundayım. 6da kalkıyorum her gün yollara düşüyorum 100km yol gidiyorum.
Hataya mahal yok demişsin, kimin işinde var hataya tolerans?
Keşke evden çalışsaydım ben de en azından her an su an koronalı var mıdır burda diye yaşamazdım...
Sabahtan akşama kadar maske takmak zorundayım ayrıca, evde takmıyorsun, esas ben boğuluyorum ama depresyonlardayım demiyorum...İşim var diye şükrediyorum yine de...
Şu evden calısıp ta ev bastı yok depresyındayım diyenlere acayip kılım yani...
Hayatımız boyunca hep daha kötü durumda olanlara bakıp kendimizi mi gazlayacağız?İnsanları hiç mi görmüyorsun? Birtek sen boyle bişey yaşıyor gibi yazmışsın...Korona herkesi mahvetti, senin en azından işin var ve evdesin...var mı boyle lüks??
Ben her gün cok kalabalık bir işyerine gidiyorum ve her gun vaka cıkıyor ama gitmek zorundayım. 6da kalkıyorum her gün yollara düşüyorum 100km yol gidiyorum.
Hataya mahal yok demişsin, kimin işinde var hataya tolerans?
Keşke evden çalışsaydım ben de en azından her an su an koronalı var mıdır burda diye yaşamazdım...
Sabahtan akşama kadar maske takmak zorundayım ayrıca, evde takmıyorsun, esas ben boğuluyorum ama depresyonlardayım demiyorum...İşim var diye şükrediyorum yine de...
Şu evden calısıp ta ev bastı yok depresyındayım diyenlere acayip kılım yani...
Burçlara astrolojiye çok inanan bir insan değilim ama bu merkür retrosuna inanmaya başladım.Beynim zonkluyor, hayatımda bu kadar dipte olduğum çok az an var. Varsa da hatırlamıyorum. Nefes alamıyorum, kaygı bozukluğum ve anksiyetem var Cipralex alıyorum iki sene önce nöroloğum yazmıştı. Şu an piskoloğa gidecek bütçem yok, annem de doktor ama bana faydası sizlerin burada yazdığı kadar zaten aksi etik de olmaz. Dipteyim, çok acı çekiyorum.
Bariz bir problemim yok sadece çok bunaldım. Eşim işsiz iş arıyor aysonunu ucu ucuna getiriyoruz ben evden çalışıyorum ama nefes alamıyorum aylardır dört duvar arasında. İşim çık yoğun bütün toplantıları bem takip ve organize ediyorum direkt ceo ile çalışıyoruz koordinatörümle hataya mahal yok ama çalışmak bana acı verir oldu resmen.
Depresyonda mıyım bilmiyorum depresyonda olsam saçımı boyatmam, kaşıma başıma bakmam salarım diye düşünüyorum. Aslında çalışmasam sanırım depresyon hırkamı giyip yatarım bütün gün ve içgüdüm bu olduğundan çalışmak bana acı verir oldu malesef. Dışarısı yangın yeri olduğundan işten çıkamayacağıma göre ruh halimi düzeltip çalışmaya devam etmeliyim ama nasıl? Beynimin içinde matkap çalışıyor sanki her gün. Upuzun bir tatile çıkıp herşeyi unutmak istiyorum ama na mümkün.
Siz nasıl çıkarsınız bunalımdan? Nasıl dipten çıkıyorsunuz anksiyeteniz başladığında? Ne olur bana eleştiri ile değil, yapıcı cümlelerle gelin çok ihtiyacım var.
Okuyan herkese teşekkürler.
Hayatımız boyunca hep daha kötü durumda olanlara bakıp kendimizi mi gazlayacağız?
Annen doktor mu, psikolog mu?
Psikologlar hekim değil.
Annenin mesleğini bildiğinden emin misin.
Konuya gelince herkes mutsuz bu ara. Yalnız değilsin.
Anne baba kaynaklı mutsuzluk yaşayan çocuklar iflah olmuyor bence. Önce o problemi çözmek veya kabul etmek falan lazım sanırım.
Modaya dogru yuru vivi,nostaljik tramvaya bindin mi,ben tam binmeye cesaret ettim korona geldi:)
Bunu ben de yaşadım ve son zamanlarda çok fazla çalışan insandan aynı şeyleri duyuyorum. Konu sahibi de aynı şeye değinmiş. Bu dönemin çalışma sisteminde insan doğasına aykırı şeyler var. İnternet, başarı durumumuzun ve muhtemel hataların görmediğimiz belki tanımadığımız insanlar tarafından sürekli ekranlardan izlenebiliyor oluşu. Sürekli ulaşılabilir olmak, yüzyüze olmanın bir takım incelikleri dahilinde kaynaşmadığımız bir sürü kişiyle telefondan whatsapptan hesaplaşmak durumunda kalmak.. Çok doğal bunalmak. Bizden önceki dönemler bu streslerle çalışmamış. Evrimsel olarak uyum sağlayamadık teknolojik gelişmelerin hızına. Ben ya delireceğim ya yaşam tarzımı değiştireceğim dedim. Delirirsem yine işi bırakmak zorunda kalırım bari delirmeden bırakayım diye düşündüm:) Şimdi bu ülke koşullarında kendime insancıl bir iş kurmaya çalışıyorum. Teknolojiden olabildiğince uzak tutmaya çalışacağım bu işi. Yine stresli ama yukarda bahsettiğim sorunları çıkardım hayatımdan.Size hiç mi hiç faydası olmayan bir yorum yazacağım ama belki ben rahatlarım.
Bu ara sırf işle ilgili şeyleri düşünmek bile ruhumu daraltmaya yetiyor. Evden ofise gitmek için çıkıyorum ayaklarım geri geri gidiyor. Masaya oturuyorum kalbim hızlı hızlı atıyor. Sakinleşemiyorum, kendimi sakinleştiremiyorum. Kimseyle görüşmek , bir şeyler açıklamak anlatmak istemiyorum.Biri adımı söylese yerimden sıçrıyorum. Sırf biri arayacak diye telefonumu sessize alıyorum bakmıyorum. Mesaj gelince gene n'oldu diyorum bakmak dahi istemiyorum. Burada bile kendi işimle ilgili bir konu geçse görmemeye çalışıyorum içim daralıyor. Geçen gün gitmek zorunda olduğum bir yer korona yüzünden karantinaya alındı ona bile rahatladım gitmekten kurtulduğum için.
Tek hayalim telefonumu tamamen kapatmak, kimsenin bir süre beni aramaması hatta varlığımı bile unutması. Evden dışarı hiç çıkmamak, kimseyi görmemek, böyle yormayan manasız şeyler izleyip zamanı unutmak
Sizin konuyu da günlük yaptım hadi hayırlısı belki silerim
Demekki bu durumda tek degilmisim.ne cok kisiymisiz.ama bazilariniz cok sansli sagliginiz yerinde dua edin lutfen. Suan en kotunuz benim hem sizlerin yerindeyim hem arti 1 olarak sagligim yerinde degil kanser teshisi kondu buyuk ameliuat gecirdim. Tekrarlar korkusu cok fazla. Gunden gune eriyorum. Ne olur halinize sukredin. Cikin oldugunuz depresyondan. Suan mesela dusunuyprum sagligim olsaydi sadece depresyonda olsaydim keske. Dusunmem gereken cok az sey olurdu. Suan hayal bile kuramiyorum. Alacagim o cok sevdgim cizmelerin siparisini vermek istyorum inanin beni depresyondan cikacarak kadar guzeller ama aklima neler geliuor. Ya ölürsem bosa almis olacagim. Milyonluk cantalara takilara paralar vermisim kenarda yatiyorlar benle beraber izliuorum.saclarim inmis belime. Hep hayalimdi. Hep sari yapacaktm hayatimda sac ilk defa bele indi simdi korkuyorum ya kemoterapi alirsam. Simdi durum ve kendinize bakin depresyonda durmaya hala razimisiniz. Bu arada bunlar yazarken sdece 31 yasindayim daha evliligimi bile yasayamadim dogru duzgun.
Vaktiniz varsa bir komedi dizisine başlayabilirsiniz. Çok basit bir öneri gibi gelebilir ama inanın çok işe yarıyor. “Modern family” i izlemediyseniz tavsiye ederim mesela. Bir de hani şu seyyar sandalyeler oluyor ya. Yoksa edinin bir tane onlardan. Alın yanınıza eşinizi de ya da sevdiğiniz herhangi birini bir agacın altına kurulun. Şu anki maddi durumunuzdan ötürü belki uzun vadeli ya da lüks bir tatil planı yapamazsınız ancak size yakın yerlerdeki bir kamp alanında hem uygun fiyata hem de belki de daha güzel vakit geçirebileceğiniz kısa bir tatil yapabilirsiniz. Hayatınızda ufakta olsa değişiklik yapmak size iyi gelecektir.Beynim zonkluyor, hayatımda bu kadar dipte olduğum çok az an var. Varsa da hatırlamıyorum. Nefes alamıyorum, kaygı bozukluğum ve anksiyetem var Cipralex alıyorum iki sene önce nöroloğum yazmıştı. Şu an piskoloğa gidecek bütçem yok, annem de doktor ama bana faydası sizlerin burada yazdığı kadar zaten aksi etik de olmaz. Dipteyim, çok acı çekiyorum.
Bariz bir problemim yok sadece çok bunaldım. Eşim işsiz iş arıyor aysonunu ucu ucuna getiriyoruz ben evden çalışıyorum ama nefes alamıyorum aylardır dört duvar arasında. İşim çık yoğun bütün toplantıları bem takip ve organize ediyorum direkt ceo ile çalışıyoruz koordinatörümle hataya mahal yok ama çalışmak bana acı verir oldu resmen.
Depresyonda mıyım bilmiyorum depresyonda olsam saçımı boyatmam, kaşıma başıma bakmam salarım diye düşünüyorum. Aslında çalışmasam sanırım depresyon hırkamı giyip yatarım bütün gün ve içgüdüm bu olduğundan çalışmak bana acı verir oldu malesef. Dışarısı yangın yeri olduğundan işten çıkamayacağıma göre ruh halimi düzeltip çalışmaya devam etmeliyim ama nasıl? Beynimin içinde matkap çalışıyor sanki her gün. Upuzun bir tatile çıkıp herşeyi unutmak istiyorum ama na mümkün.
Siz nasıl çıkarsınız bunalımdan? Nasıl dipten çıkıyorsunuz anksiyeteniz başladığında? Ne olur bana eleştiri ile değil, yapıcı cümlelerle gelin çok ihtiyacım var.
Okuyan herkese teşekkürler.
Ağlama duvarı olsun arkadaşlar yazın, ben kızmıyorum sizlere aksine yalnız olmadığımı bilmek beni rahatlatıyor. Birbirimize destek oluruz bu başlıkta belki. Yazın rahatlayın.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?