Annem psikolog faydası yok, özele gitmeye bütçem yok, boğuluyorum dibe çekiliyorum.......

Lyanna Mormont .!.:

Hayir etik degil demek dogru. Psikologlar aile uyelerini gectim yakin arkadaşlarına bile terapi yapmaz, baskasina yönlendirir. Cunku nesnelligini ve tarafsizligini kaybeder. Bu nedenle meslek etigi geregi tanidiklari insanlari danisan olarak kabul etmezler.

Genişletmek için tıkla...

Yaa,bilmiyordum,boyle bakinca dogru,ama etik yine de uymuyor sanki,TDK yanlis yorumlamis bence ahlaki diyerek.
Dogrusu "dogru davranis" olmaliydi:)

Kizgin cicek .!.:

Demekki bu durumda tek degilmisim.ne cok kisiymisiz.ama bazilariniz cok sansli sagliginiz yerinde dua edin lutfen. Suan en kotunuz benim hem sizlerin yerindeyim hem arti 1 olarak sagligim yerinde degil kanser teshisi kondu buyuk ameliuat gecirdim. Tekrarlar korkusu cok fazla. Gunden gune eriyorum. Ne olur halinize sukredin. Cikin oldugunuz depresyondan. Suan mesela dusunuyprum sagligim olsaydi sadece depresyonda olsaydim keske. Dusunmem gereken cok az sey olurdu. Suan hayal bile kuramiyorum. Alacagim o cok sevdgim cizmelerin siparisini vermek istyorum inanin beni depresyondan cikacarak kadar guzeller ama aklima neler geliuor. Ya ölürsem bosa almis olacagim. Milyonluk cantalara takilara paralar vermisim kenarda yatiyorlar benle beraber izliuorum.saclarim inmis belime. Hep hayalimdi. Hep sari yapacaktm hayatimda sac ilk defa bele indi simdi korkuyorum ya kemoterapi alirsam. Simdi durum ve kendinize bakin depresyonda durmaya hala razimisiniz. Bu arada bunlar yazarken sdece 31 yasindayim daha evliligimi bile yasayamadim dogru duzgun.

Genişletmek için tıkla...

O cizmeleri alin ve gule gule giyin
Ayaginizda paralansin insallah,saglikli gunlerde nice gupguzel cizmeler nasip olsun

DenizinYosunKokusu .!.:

O cizmeleri alin ve gule gule giyin
Ayaginizda paralansin insallah,saglikli gunlerde nice gupguzel cizmeler nasip olsun

Genişletmek için tıkla...

Inslalahhhh dualarinizi beklerim

vivelamour .!.:

Beynim zonkluyor, hayatımda bu kadar dipte olduğum çok az an var. Varsa da hatırlamıyorum. Nefes alamıyorum, kaygı bozukluğum ve anksiyetem var Cipralex alıyorum iki sene önce nöroloğum yazmıştı. Şu an piskoloğa gidecek bütçem yok, annem de doktor ama bana faydası sizlerin burada yazdığı kadar zaten aksi etik de olmaz. Dipteyim, çok acı çekiyorum.

Bariz bir problemim yok sadece çok bunaldım. Eşim işsiz iş arıyor aysonunu ucu ucuna getiriyoruz ben evden çalışıyorum ama nefes alamıyorum aylardır dört duvar arasında. İşim çık yoğun bütün toplantıları bem takip ve organize ediyorum direkt ceo ile çalışıyoruz koordinatörümle hataya mahal yok ama çalışmak bana acı verir oldu resmen.

Depresyonda mıyım bilmiyorum depresyonda olsam saçımı boyatmam, kaşıma başıma bakmam salarım diye düşünüyorum. Aslında çalışmasam sanırım depresyon hırkamı giyip yatarım bütün gün ve içgüdüm bu olduğundan çalışmak bana acı verir oldu malesef. Dışarısı yangın yeri olduğundan işten çıkamayacağıma göre ruh halimi düzeltip çalışmaya devam etmeliyim ama nasıl? Beynimin içinde matkap çalışıyor sanki her gün. Upuzun bir tatile çıkıp herşeyi unutmak istiyorum ama na mümkün.

Siz nasıl çıkarsınız bunalımdan? Nasıl dipten çıkıyorsunuz anksiyeteniz başladığında? Ne olur bana eleştiri ile değil, yapıcı cümlelerle gelin çok ihtiyacım var.

Okuyan herkese teşekkürler.

Genişletmek için tıkla...

Sevgili konu sahibi, bir yere kadar sanki ben yaziyorum sandim yazdiklarinizi. O yeri soyleyim. Isten ciksam dışarısı yangin yeri dediniz ya. Yillarin emegi kariyerim dışarısı yangin yeri ama ben zaten yaniyorum. Ben ciktim dışarı. Varsa azda olsa çıkar yolunuz sizde çıkın. Hangi yangin daha yakici çıkınca anlıyorsunuz. Benim iş hayatim daha yakiciymis bunu anladigimda iyi ki dedim. Ama disarisida daha yakici olabilir. Ben film senaryosu gibi mesai esnasinda cantami alip ciktim atladim arabama aglaya aglaya geldim tüm yolu. Simdi iyi ki diyorum birakmisim. O depresyon halim gitti hergun sevmedigim bir iste sevmedigim bir ortamda durmaktan kurtuldum. Is hayati cok guzeldir yeterki sevdigin isi yap. Ben kendimi toparlayıp bambaska bir sektorde isime devam edecegim. Ama once ben.

İnsanları hiç mi görmüyorsun? Birtek sen boyle bişey yaşıyor gibi yazmışsın...Korona herkesi mahvetti, senin en azından işin var ve evdesin...var mı boyle lüks??
Ben her gün cok kalabalık bir işyerine gidiyorum ve her gun vaka cıkıyor ama gitmek zorundayım. 6da kalkıyorum her gün yollara düşüyorum 100km yol gidiyorum.
Hataya mahal yok demişsin, kimin işinde var hataya tolerans?
Keşke evden çalışsaydım ben de en azından her an su an koronalı var mıdır burda diye yaşamazdım...
Sabahtan akşama kadar maske takmak zorundayım ayrıca, evde takmıyorsun, esas ben boğuluyorum ama depresyonlardayım demiyorum...İşim var diye şükrediyorum yine de...
Şu evden calısıp ta ev bastı yok depresyındayım diyenlere acayip kılım yani...

vivelamour .!.:

Beynim zonkluyor, hayatımda bu kadar dipte olduğum çok az an var. Varsa da hatırlamıyorum. Nefes alamıyorum, kaygı bozukluğum ve anksiyetem var Cipralex alıyorum iki sene önce nöroloğum yazmıştı. Şu an piskoloğa gidecek bütçem yok, annem de doktor ama bana faydası sizlerin burada yazdığı kadar zaten aksi etik de olmaz. Dipteyim, çok acı çekiyorum.

Bariz bir problemim yok sadece çok bunaldım. Eşim işsiz iş arıyor aysonunu ucu ucuna getiriyoruz ben evden çalışıyorum ama nefes alamıyorum aylardır dört duvar arasında. İşim çık yoğun bütün toplantıları bem takip ve organize ediyorum direkt ceo ile çalışıyoruz koordinatörümle hataya mahal yok ama çalışmak bana acı verir oldu resmen.

Depresyonda mıyım bilmiyorum depresyonda olsam saçımı boyatmam, kaşıma başıma bakmam salarım diye düşünüyorum. Aslında çalışmasam sanırım depresyon hırkamı giyip yatarım bütün gün ve içgüdüm bu olduğundan çalışmak bana acı verir oldu malesef. Dışarısı yangın yeri olduğundan işten çıkamayacağıma göre ruh halimi düzeltip çalışmaya devam etmeliyim ama nasıl? Beynimin içinde matkap çalışıyor sanki her gün. Upuzun bir tatile çıkıp herşeyi unutmak istiyorum ama na mümkün.

Siz nasıl çıkarsınız bunalımdan? Nasıl dipten çıkıyorsunuz anksiyeteniz başladığında? Ne olur bana eleştiri ile değil, yapıcı cümlelerle gelin çok ihtiyacım var.

Okuyan herkese teşekkürler.

Genişletmek için tıkla...

M meredithgrey aslında sorunun cevabı çok basit. Önceki konularından seni tanıyorum. Sen mükemmeliyetçi bir kadınsın senin için gri yok siyah ve beyaz var. Çizgilerin fazla keskin...
Hayat ise ne siyahtır ne beyaz. Ben elindeki griyi 16 milyon bytlik renklere dönüştüren biriyimdir. Bukelamun gibi o an şartlar neyse hemen adapte olup mutlu olacak bir an yaratırım.

Bunu dene lütfen sana çok ama çok iyi gelecek... Beklentilerini azalt ve elindekilerle ne yapabilirsin bir düşün

Annen doktor mu, psikolog mu?
Psikologlar hekim değil.
Annenin mesleğini bildiğinden emin misin.

Konuya gelince herkes mutsuz bu ara. Yalnız değilsin.

En guzel terapi yuruyus namaz ve kur‘an..dua insani rahatlatan bir sey..

vesikaliyarim .!.:

İnsanları hiç mi görmüyorsun? Birtek sen boyle bişey yaşıyor gibi yazmışsın...Korona herkesi mahvetti, senin en azından işin var ve evdesin...var mı boyle lüks??
Ben her gün cok kalabalık bir işyerine gidiyorum ve her gun vaka cıkıyor ama gitmek zorundayım. 6da kalkıyorum her gün yollara düşüyorum 100km yol gidiyorum.
Hataya mahal yok demişsin, kimin işinde var hataya tolerans?
Keşke evden çalışsaydım ben de en azından her an su an koronalı var mıdır burda diye yaşamazdım...
Sabahtan akşama kadar maske takmak zorundayım ayrıca, evde takmıyorsun, esas ben boğuluyorum ama depresyonlardayım demiyorum...İşim var diye şükrediyorum yine de...
Şu evden calısıp ta ev bastı yok depresyındayım diyenlere acayip kılım yani...

Genişletmek için tıkla...

Bu bakış açısına göre sizin de işiniz var ama şikayet ediyorsunuz. Milyonlarca işsiz, borç batağında aile varken işi olup da korona yüzünden şikayet edenlere kılım ben de mesela.

vesikaliyarim .!.:

İnsanları hiç mi görmüyorsun? Birtek sen boyle bişey yaşıyor gibi yazmışsın...Korona herkesi mahvetti, senin en azından işin var ve evdesin...var mı boyle lüks??
Ben her gün cok kalabalık bir işyerine gidiyorum ve her gun vaka cıkıyor ama gitmek zorundayım. 6da kalkıyorum her gün yollara düşüyorum 100km yol gidiyorum.
Hataya mahal yok demişsin, kimin işinde var hataya tolerans?
Keşke evden çalışsaydım ben de en azından her an su an koronalı var mıdır burda diye yaşamazdım...
Sabahtan akşama kadar maske takmak zorundayım ayrıca, evde takmıyorsun, esas ben boğuluyorum ama depresyonlardayım demiyorum...İşim var diye şükrediyorum yine de...
Şu evden calısıp ta ev bastı yok depresyındayım diyenlere acayip kılım yani...

Genişletmek için tıkla...

Hayatımız boyunca hep daha kötü durumda olanlara bakıp kendimizi mi gazlayacağız?

vivelamour .!.:

Beynim zonkluyor, hayatımda bu kadar dipte olduğum çok az an var. Varsa da hatırlamıyorum. Nefes alamıyorum, kaygı bozukluğum ve anksiyetem var Cipralex alıyorum iki sene önce nöroloğum yazmıştı. Şu an piskoloğa gidecek bütçem yok, annem de doktor ama bana faydası sizlerin burada yazdığı kadar zaten aksi etik de olmaz. Dipteyim, çok acı çekiyorum.

Bariz bir problemim yok sadece çok bunaldım. Eşim işsiz iş arıyor aysonunu ucu ucuna getiriyoruz ben evden çalışıyorum ama nefes alamıyorum aylardır dört duvar arasında. İşim çık yoğun bütün toplantıları bem takip ve organize ediyorum direkt ceo ile çalışıyoruz koordinatörümle hataya mahal yok ama çalışmak bana acı verir oldu resmen.

Depresyonda mıyım bilmiyorum depresyonda olsam saçımı boyatmam, kaşıma başıma bakmam salarım diye düşünüyorum. Aslında çalışmasam sanırım depresyon hırkamı giyip yatarım bütün gün ve içgüdüm bu olduğundan çalışmak bana acı verir oldu malesef. Dışarısı yangın yeri olduğundan işten çıkamayacağıma göre ruh halimi düzeltip çalışmaya devam etmeliyim ama nasıl? Beynimin içinde matkap çalışıyor sanki her gün. Upuzun bir tatile çıkıp herşeyi unutmak istiyorum ama na mümkün.

Siz nasıl çıkarsınız bunalımdan? Nasıl dipten çıkıyorsunuz anksiyeteniz başladığında? Ne olur bana eleştiri ile değil, yapıcı cümlelerle gelin çok ihtiyacım var.

Okuyan herkese teşekkürler.

Genişletmek için tıkla...

Burçlara astrolojiye çok inanan bir insan değilim ama bu merkür retrosuna inanmaya başladım.
3 haftadır hayatımda düzgün ilerleyen bir iş yok özellikle akrep burcunun içinden geçiyor bu retrolar
Çevremde bir çok kişi de aynı durumda

Muzkad .!.:

Hayatımız boyunca hep daha kötü durumda olanlara bakıp kendimizi mi gazlayacağız?

Genişletmek için tıkla...

Bu mantığa göre kendisinin de şükretmesi gereken bir işi var ama memnun değil. Her konuda çıkıyor illa bir tane iyi ki bu zihniyetler psikolog olmuyorlar hastaya da bunu diyeceğine eminim çünkü.

lou salome .!.:

Annen doktor mu, psikolog mu?
Psikologlar hekim değil.
Annenin mesleğini bildiğinden emin misin.

Konuya gelince herkes mutsuz bu ara. Yalnız değilsin.

Genişletmek için tıkla...

Annemin mesleğini bilmiyor olabilir miyim sizce ?

Koalina .!.:

Anne baba kaynaklı mutsuzluk yaşayan çocuklar iflah olmuyor bence. Önce o problemi çözmek veya kabul etmek falan lazım sanırım.

Genişletmek için tıkla...

Kilo takıntım ya da mutsuzluğum mu kompleksim mi diyim ne hortlattı biliyor musun Koa? Babamlara kahvaltıya gittik, annem sevdiğim börekten yapmış incecikte kesmiş ikinci dilime uzandığımda babam kaçıncı dilim Vive dedi, ikii dedim. Hay maşallah dedi ve inanılmaz kırıldım. Eşim dese kırılmazdım ama babamın her gidişimizde bunu yapması beni yeniden kilo komplkesime döndürdü. Karar aldım yemekli organizasyona gitmeyeceğim bir süre, kahve olur, çay olur ama sofraya oturmayacağım.

DenizinYosunKokusu .!.:

Modaya dogru yuru vivi,nostaljik tramvaya bindin mi,ben tam binmeye cesaret ettim korona geldi:)

Genişletmek için tıkla...

Yok canım ben de hiç binmedim. Ama seviyorum o tarafları, kalabalığına rağmen. İşyerimin Kadıköy’de olması avantaj , covidden önce öğle arasında çıkar Naan var bilir misin fırın, oraya giderdim.

AriaBlue .!.:

Size hiç mi hiç faydası olmayan bir yorum yazacağım ama belki ben rahatlarım.

Bu ara sırf işle ilgili şeyleri düşünmek bile ruhumu daraltmaya yetiyor. Evden ofise gitmek için çıkıyorum ayaklarım geri geri gidiyor. Masaya oturuyorum kalbim hızlı hızlı atıyor. Sakinleşemiyorum, kendimi sakinleştiremiyorum. Kimseyle görüşmek , bir şeyler açıklamak anlatmak istemiyorum.Biri adımı söylese yerimden sıçrıyorum. Sırf biri arayacak diye telefonumu sessize alıyorum bakmıyorum. Mesaj gelince gene n'oldu diyorum bakmak dahi istemiyorum. Burada bile kendi işimle ilgili bir konu geçse görmemeye çalışıyorum içim daralıyor. Geçen gün gitmek zorunda olduğum bir yer korona yüzünden karantinaya alındı ona bile rahatladım gitmekten kurtulduğum için.

Tek hayalim telefonumu tamamen kapatmak, kimsenin bir süre beni aramaması hatta varlığımı bile unutması. Evden dışarı hiç çıkmamak, kimseyi görmemek, böyle yormayan manasız şeyler izleyip zamanı unutmak

Sizin konuyu da günlük yaptım hadi hayırlısı belki silerim

Genişletmek için tıkla...

Bunu ben de yaşadım ve son zamanlarda çok fazla çalışan insandan aynı şeyleri duyuyorum. Konu sahibi de aynı şeye değinmiş. Bu dönemin çalışma sisteminde insan doğasına aykırı şeyler var. İnternet, başarı durumumuzun ve muhtemel hataların görmediğimiz belki tanımadığımız insanlar tarafından sürekli ekranlardan izlenebiliyor oluşu. Sürekli ulaşılabilir olmak, yüzyüze olmanın bir takım incelikleri dahilinde kaynaşmadığımız bir sürü kişiyle telefondan whatsapptan hesaplaşmak durumunda kalmak.. Çok doğal bunalmak. Bizden önceki dönemler bu streslerle çalışmamış. Evrimsel olarak uyum sağlayamadık teknolojik gelişmelerin hızına. Ben ya delireceğim ya yaşam tarzımı değiştireceğim dedim. Delirirsem yine işi bırakmak zorunda kalırım bari delirmeden bırakayım diye düşündüm:) Şimdi bu ülke koşullarında kendime insancıl bir iş kurmaya çalışıyorum. Teknolojiden olabildiğince uzak tutmaya çalışacağım bu işi. Yine stresli ama yukarda bahsettiğim sorunları çıkardım hayatımdan.

Kizgin cicek .!.:

Demekki bu durumda tek degilmisim.ne cok kisiymisiz.ama bazilariniz cok sansli sagliginiz yerinde dua edin lutfen. Suan en kotunuz benim hem sizlerin yerindeyim hem arti 1 olarak sagligim yerinde degil kanser teshisi kondu buyuk ameliuat gecirdim. Tekrarlar korkusu cok fazla. Gunden gune eriyorum. Ne olur halinize sukredin. Cikin oldugunuz depresyondan. Suan mesela dusunuyprum sagligim olsaydi sadece depresyonda olsaydim keske. Dusunmem gereken cok az sey olurdu. Suan hayal bile kuramiyorum. Alacagim o cok sevdgim cizmelerin siparisini vermek istyorum inanin beni depresyondan cikacarak kadar guzeller ama aklima neler geliuor. Ya ölürsem bosa almis olacagim. Milyonluk cantalara takilara paralar vermisim kenarda yatiyorlar benle beraber izliuorum.saclarim inmis belime. Hep hayalimdi. Hep sari yapacaktm hayatimda sac ilk defa bele indi simdi korkuyorum ya kemoterapi alirsam. Simdi durum ve kendinize bakin depresyonda durmaya hala razimisiniz. Bu arada bunlar yazarken sdece 31 yasindayim daha evliligimi bile yasayamadim dogru duzgun.

Genişletmek için tıkla...

O çizmeleri alacak, saçlarınızı boyatacak ve en önemlisi korkularınızdan kurtulup o kötü hastalığı bir daha yaşamayacaksınız

vivelamour .!.:

Beynim zonkluyor, hayatımda bu kadar dipte olduğum çok az an var. Varsa da hatırlamıyorum. Nefes alamıyorum, kaygı bozukluğum ve anksiyetem var Cipralex alıyorum iki sene önce nöroloğum yazmıştı. Şu an piskoloğa gidecek bütçem yok, annem de doktor ama bana faydası sizlerin burada yazdığı kadar zaten aksi etik de olmaz. Dipteyim, çok acı çekiyorum.

Bariz bir problemim yok sadece çok bunaldım. Eşim işsiz iş arıyor aysonunu ucu ucuna getiriyoruz ben evden çalışıyorum ama nefes alamıyorum aylardır dört duvar arasında. İşim çık yoğun bütün toplantıları bem takip ve organize ediyorum direkt ceo ile çalışıyoruz koordinatörümle hataya mahal yok ama çalışmak bana acı verir oldu resmen.

Depresyonda mıyım bilmiyorum depresyonda olsam saçımı boyatmam, kaşıma başıma bakmam salarım diye düşünüyorum. Aslında çalışmasam sanırım depresyon hırkamı giyip yatarım bütün gün ve içgüdüm bu olduğundan çalışmak bana acı verir oldu malesef. Dışarısı yangın yeri olduğundan işten çıkamayacağıma göre ruh halimi düzeltip çalışmaya devam etmeliyim ama nasıl? Beynimin içinde matkap çalışıyor sanki her gün. Upuzun bir tatile çıkıp herşeyi unutmak istiyorum ama na mümkün.

Siz nasıl çıkarsınız bunalımdan? Nasıl dipten çıkıyorsunuz anksiyeteniz başladığında? Ne olur bana eleştiri ile değil, yapıcı cümlelerle gelin çok ihtiyacım var.

Okuyan herkese teşekkürler.

Genişletmek için tıkla...

Vaktiniz varsa bir komedi dizisine başlayabilirsiniz. Çok basit bir öneri gibi gelebilir ama inanın çok işe yarıyor. “Modern family” i izlemediyseniz tavsiye ederim mesela. Bir de hani şu seyyar sandalyeler oluyor ya. Yoksa edinin bir tane onlardan. Alın yanınıza eşinizi de ya da sevdiğiniz herhangi birini bir agacın altına kurulun. Şu anki maddi durumunuzdan ötürü belki uzun vadeli ya da lüks bir tatil planı yapamazsınız ancak size yakın yerlerdeki bir kamp alanında hem uygun fiyata hem de belki de daha güzel vakit geçirebileceğiniz kısa bir tatil yapabilirsiniz. Hayatınızda ufakta olsa değişiklik yapmak size iyi gelecektir.

Yaşıyor muyuz ? Evet. O halde elimizdeki imkanlarla hayatımızı daha çekilir nasıl yapabiliriz onu bulmak zorundayız. Kendimize borçluyuz bunu.

Gerçekten o kadar herşeyin üst üste geldiği bir dönem yaşıyoruz ki. Ruh halini stabil tutanlara şaşırıyorum ben cyborg herhalde diyorum. Kendinizi salmamışsınız ne güzel. Önceden bi bıyıklarımı alırdım şimdi maske var diye onu bile öteliyorum. Çok kilo aldım ama diyet yapamıyorum, yeterince sıkıntım yokmuş gibi birde yediklerim bana dert olmasın diye. Bu seferde kilo aldım diye üzülüyorum. İçinden çıkılamaz bir döngü oldu herşey. Terapiye başlayabildim ben, tükenmişim, bir süre beklemede yaşayacağım hayatı. Sonumuz hayrolur umarım.

vivelamour .!.:

Ağlama duvarı olsun arkadaşlar yazın, ben kızmıyorum sizlere aksine yalnız olmadığımı bilmek beni rahatlatıyor. Birbirimize destek oluruz bu başlıkta belki. Yazın rahatlayın.

Genişletmek için tıkla...

Zor bir hayat yaşadım viv...
Günlük tutarım, bazen de oturup yazdıklarımı okurum, onlara dışarıdan birinin gözüyle bakmaya çalışırım, o zaman yazıp içimi dökmüşümdür ama şimdi okuyunca kendime ne kadar eziyet etmişim diye hayıflanıyorum. Doktor bin kere verdi ben de bin kez kullanmadım antidepresanları, çok ağır bir durum olmadıkça karşıyım, ben sorunlarımla başa çıkmak istedim çünkü onları düşünmemek değil, onlarla savaşmak, değiştiremediklerimi kabullenmek ve yaşamaya devam etmek istedim. Öyle de oldu, kırıldım,döküldüm ama sonra toplanıp yürüdüm. Bu süreçlerde en büyük desteği kedimden aldım, sende de var biliyorum yaslan onlara biraz, iletişimi arttır, iyi gelecektir.
Kitap okumak her zaman beynimi boşaltmama yardım etti, onu da dene ama en önemlisi yürümek Mihail Zoscenko sağlıklı barsaktan bahsetti ya hah işte o mesele, seratoninin büyük kısmı barsakta salgılanır ve sağlıklı barsak için yürümek şarttır. İlla tatile oraya buraya gerek yok, giy eşofmanlarını, sevdiğin bir müziği dinleyerek tabanların patlayana kadar yürü. Pandemi sürecinde en büyük zorluğu yorulan beyinlerimiz ve yorulmayan vücutlarımız yüzünden çektik. Yor vücudunu, yorulursan rahat ve sağlıklı bir uyku uyuyabilirsin, uyandığında yenilenirsin.
Yaşamak zorundasın, ayakta ve sağlıklı kalmak zorundasın, kendini bu şekilde depresyona teslim etme, sen istemezsen hiç bir doktor bu konuda bir şey yapamaz. Bu ülkenin saçma şartlarında yaşamak sadece kendine sahip çıkmaya bağlı, eski işimin yarısı kadar maaşla, derbeder bir şirkette işe başladım, ilk hafta aynı senin gibi hissettim, canım acıdı, debelendim kendi içimde ama sonra silkelen dedim kendi kendime, toparlan, çalışmak istedin nasip buymuş, şimdi iyiyim üç hafta oldu, hayatta en önemli şeylerden biri değiştiremeyeceklerini kabullenmek ve onlarla yaşamak, kendini kalbindeki kaosa teslim etme o da senin bir parçan sana uyum sağlaması için hizaya getir