- Konu Sahibi Zahmet olmazsa
-
- #41
Tek kızım. Herkes sen tek kızsın değerlisindir diyor. Benimse içim yangın yeri...
Benim de erkek kardeşim var 2 kız kardeşiz durumlar aynı kızkardeşim de ben de devlet memuruyuz okurken bile çalıştık her masrafımızı kendimiz karşıladık baba yoktu çünkü evlendim hala arayıp para istiyor oğluna eşim izin vermiyor dedim en son kızkardeşimde ev aldım masrafım çok veremem dedi şimdi biz hayırsız evlat olduk oğluşuna para yedirmiyoruz diye oğluşuda 26 yaşında yani ama bakıma muhtaç her daim 1 erkek için 3 kadın pervane olduk yıllardır niye çünkü o erkek pipisi var töbe töbe yaDoğuma bir aydan az bir süre kaldı. Annem başka şehirde ben başka. Telefonda konuşurken oruç tutuyor musun dedi. Hayır dedim. Niye tutmuyorsun dedi. E hamileyim dayanamıyorum dedim. Ben nasıl dayanıyordum üç çocuk doğurdum hepsinde tuttum ben insan değil miydim vs diye konuştu. Neyse tartıştık kapattık. Geçmişe dönüp bakıyorum da sanki annemle hiç güzel anılarımız yok.
Kpssye hazırlandığım zamanlar dışarı çıkıp eve geldiğimde kitaplarımı yere atılmış şekilde bulurdum.
Evlenen arkadaşlarımı görünce bana aşağılayıcı şekilde davranırdı. Evlen diye diretirdi. Neyse evlendim. Niye onunla evlendin dedi.
En çok kırıldığım şeylerden biri evlendikten sonra ailemin yanına ilk gidişimde annem dedi ki doğurup büyüttüm çalışıp kazandım eller yiyor. (Evlenmeden hemen önce atanmıştım.)
Grip olmuştum üzerimde battaniye var. Annem geldi üzerimdeki battaniyeyi aldı abimin üzerine örttü. Burnum sızlamıştı.
Eşimle bizimkilere gittiğimizde annem hiçbir şey hazırlamaz. Çay ve bizim giderken aldığımız abur cuburu yeriz. Halbuki abim kız arkadaşını tanıştırmak için bize getirmişti. Annem sofrayı donatmıştı. Kıskançlık değil ama kendimi değersiz hissediyorum ve eşime mahçup oluyorum.
Yine abimin kız arkadaşına çocuğunuz olursa ben bakarım sen hiç merak etme vs demişti. Arkadaşlarıyla çay ortamında(kayınvalidem de var ) bizden konu açılınca çocukları olursa ben bakamam hastayım falan demiş. Bunu çocukluk arkadaşım bana söyledi. Onun annesi anlatmış ona da.
Çalıştığım zamanlar doğudayım annemden çok uzakta. Beni arayıp huzursuz ederdi. Kaynananla kavga ettim. Onun ağzını yırtarım. Biliyorsun beni diyordu. Yani napabilirim ki 10-11 saatlik mesafeden onların kavgalarına.
Atandıktan sonra anneme para verirdim. Belki içi ısınır bana diye. Bulaşık makinesi aldım. Senin makinen nasıl bundan büyük mü dedi? Biraz daha büyük dedim. Bana niye küçük aldın dedi. Sonrasında kestim ben de para vermeyi bir şeyler almayı.
Neyse uzattım. Genel olarak durum bu. Anne olmaya çok yakın olduğum bu zamanlarda bunlar aklıma geliyor. Annem beni sevmiyor mu? Çünkü bakıyorum da erkek çocuklarına sınırsız sevgi fedakârlık yaparken ben sanki üvey evladıyım. Neden böyle ki? Annemden nefret etmiyorum üzülüyorum ikimiz adına. Anne kız olamadık. Bundan sonrası için de olamayacak mıyız?
Sessin yazdıklarını dikkatle oku aynılarını ben de yazacaktım gerek kalmamış yazmamaSizi anlıyorum. Benim annem de iyi bir anne değil. Anne kız ilişkisini kuramamak insanın içini burkuyor. Ama sorun sizde değil, annenizde.
Çok etkiliyor bu davranışları insanın psikolojisini. değersizlik hissini insanın içine işletiyor. Ne güzel ki okumuş mesleğinizi almışsınız. İhtiyacınız yok bundan sonra ona.
siz ona özenip, bulaşık makinesi almışsınız. Yine laf etmiş. Bakalım oğlu, gelini hiçbir şey alacak mı? Hiç umurlarında olacak mı? Sanmıyorum.
yaptıklarını içselleştirmeyin. Onun hatası olarak görün. Ben mesafe koyarak hallettim bu işi. Beklentiyi sıfıra indirdim. Böylece hayalkırıklığı ihtimali de sıfırlandı otomatik olarak. Devamlı görüşürüz ama derdimi anlatmam, nasılsın, iyi misin sohbetimiz.
Ama bu noktaya gelene kadar 20 Li yaşlarım bayağı zor geçti. Gözüne girmeye çalıştım. Evlendim beğenmedi. Çocuğum oldu. Hayatını kararttın dedi. 2. Çocuğu erteledim, KPSS kazandım. Oğullarımın düğünlerini yap dedi. Yaptım. Çok para harcıyorsun düğünler için dedi. Düğünlerimi bitirdim.27 yaşında menapoza girdiğimi öğrendim. Hemen tüp benek başladım. Tedavi tutmadı. Ben sana söylemiştim olmayacağını, paranı heba etmeye yer arıyorsun dedi. 2. Tedavide haber bile vermedim ona, moralimi bozmasın diye ki, etrafımdaki anneler hep kızlarıyla beraber geçirdiler bu süreçleri. Doktor annemin menapoz zamanını sorunca, öğrendim ki, annem de 28 yaşında menapoza girmiş. İkisi bağlantılı oluyormuş genelde. erken çocuğun oldu, hayatını mahvettin diye başımın etini yiyen kadın, aslında biliyormuş benim için de böyle bir ihtimalin olduğunu ama söyleme gereği bile duymamış. Anne olunca anlarım dedim, anne oldum, baktım hiç de doğru değilmiş yaşadıklarım.
Anneleriyle güvenli bağları olan kişiler pek anlamaz bunu, yapmasaydın derler ama bu çocukluktan aşılanan bir şey. Belki beni sever beklentisi, hep kendini sevdirmeye çalışma, Kendinde bir hata olduğunu düşünme. Bilinçli olmadan yaptığınız bir şey bu. Ta ki tak edene kadar bir yerde.
Bende bu 30 yaşında oldu. Onun İçin kariyerimi bıraktıktan, iki oğlunu evlendirdikten, çocuk tedavileri gördükten sonra. Aramız kötü değil şimdi. Beklenti olmayınca, üzüntü de olmuyor, kavga da.
siz bulaşık makinesiyle anlamışsınız bunu. Yine benden daha akıllıymışsınızbundan sonra da beni sevmiyor mu diye düşünmeyin. Seviyordur belki ama çok eksik ve yanlış bir biçimde. Yengenç e katılıyorum. Böyle bir insana çocuğunuzu emanet etmek istemezsiniz, çünkü aynı hisleri sizin çocuğunuza da aşılar. O yüzden hiç canınızı sıkmayın. Mesleğinizi almış, evlenmişsiniz. Bundan sonra kendi ailenize, mutluluğunuza odaklanın.
Hem de ne sınanmak ben anlatsam sayfalar yetmez, 20li yaşlardan sonra bilinen kıymet insanın gönlünü onarmaya yetmiyor malesef ama yapacak bsy yokBunları düşünmeyin, düşünmek iyi gelmiyor. Sadece şunu biliyorum o ayırdıkları evlatları ile sınanıyorlar hem de çok acı bir şekilde. Sonra kıymet biliyorlar. Geçmişi tramvalarla dolu bir insan olarak biliyorum.
Yapacağınız tek şey evladınızla birlikte iyileşmek, yeniden büyümek, sevgi merhamet verdikçe içinizde yepyeni filizlere sebep olacak.
Hem de ne sınanmak ben anlatsam sayfalar yetmez, 20li yaşlardan sonra bilinen kıymet insanın gönlünü onarmaya yetmiyor malesef ama yapacak bsy yok
En iyisi kendimize odaklanmak oluyor
Evet şimdi ben tek yaşıyorum eve gitsem etrafımda dönerler onu yer misin bunu yapyım mı, istemiyorum bsy yapmayın sizi görmeye geldim yeter diyip geçiyorumAynen öyle. Şimdi el üstünde tutuyor, derdi olunca anlatıyor ama ben artık büyüdüm. Çaresiz değilim duygusal olarak, sığınmıyorum.
Zaten bazı ailelerin amacı ilerde bize baksın diye çocuk yapmakHep oglusum oglusum diger ölürler, ama.sonunda hep o begenmedikleri kiz cocuklari bakiyor onlara
Bakın benim ananem de anneniz gibiydi 4 kızı vardı 3 de oğlu vardı, erkek çocuklarına daha fazla önem verirdi , kızları arasında da ayrım yapardı biz kız çocuklarının evlatları olarak çocukken ananemizden çok çektik hiç unutmam sofrada otururken bile yemeği önümüzden çekip erkek çocuğunun evladının önüne koyardı, biz kız çocuklarının çocuğu olarak hiç değer görmedik ve sürekli erkek çocuklarının evlatları ile kıyaslandik, gel zaman git zaman ben ilk defa öğretmenlik yapmaya kendi paramı kazanmaya başlayınca bile tebrik etmek yerine aaa seni öğretmen mi yapmışlar diye küçümsedi o kadar zoruma gitti ki yani kız çocuklarını ve onların çocuklarını o kadar küçümsüyordu ki bizlere hicbir güzel işi yakistiramiyordu, hayat bu ya yıllar geçti o çok övdüğü oğulları elindeki bütün mal varlığına bir gecede kandırarak el koyduDoğuma bir aydan az bir süre kaldı. Annem başka şehirde ben başka. Telefonda konuşurken oruç tutuyor musun dedi. Hayır dedim. Niye tutmuyorsun dedi. E hamileyim dayanamıyorum dedim. Ben nasıl dayanıyordum üç çocuk doğurdum hepsinde tuttum ben insan değil miydim vs diye konuştu. Neyse tartıştık kapattık. Geçmişe dönüp bakıyorum da sanki annemle hiç güzel anılarımız yok.
Kpssye hazırlandığım zamanlar dışarı çıkıp eve geldiğimde kitaplarımı yere atılmış şekilde bulurdum.
Saçma sapan yobaz düşünceleri vardır. Ama sadece bana işleyen. Salonda kimse yokken TV karşısında sırtüstü yatıyorum. Öyle yatma diyorum sana Allah'tan ayıp demişti. Üstüm başım açık değil. Yani anlamazdım. Hava sıcak yanıyorum dediğim zaman öyle yanıyorum denmez derdi.
Evlenen arkadaşlarımı görünce bana aşağılayıcı şekilde davranırdı. Evlen diye diretirdi. Neyse evlendim. Niye onunla evlendin dedi.
En çok kırıldığım şeylerden biri evlendikten sonra ailemin yanına ilk gidişimde annem dedi ki doğurup büyüttüm çalışıp kazandım eller yiyor. (Evlenmeden hemen önce atanmıştım.)
Grip olmuştum üzerimde battaniye var. Annem geldi üzerimdeki battaniyeyi aldı abimin üzerine örttü. Burnum sızlamıştı.
Eşimle bizimkilere gittiğimizde annem hiçbir şey hazırlamaz. Çay ve bizim giderken aldığımız abur cuburu yeriz. Halbuki abim kız arkadaşını tanıştırmak için bize getirmişti. Annem sofrayı donatmıştı. Kıskançlık değil ama kendimi değersiz hissediyorum ve eşime mahçup oluyorum.
Yine abimin kız arkadaşına çocuğunuz olursa ben bakarım sen hiç merak etme vs demişti. Arkadaşlarıyla çay ortamında(kayınvalidem de var ) bizden konu açılınca çocukları olursa ben bakamam hastayım falan demiş. Bunu çocukluk arkadaşım bana söyledi. Onun annesi anlatmış ona da.
Çalıştığım zamanlar doğudayım annemden çok uzakta. Beni arayıp huzursuz ederdi. Kaynananla kavga ettim. Onun ağzını yırtarım. Biliyorsun beni diyordu. Yani napabilirim ki 10-11 saatlik mesafeden onların kavgalarına.
Atandıktan sonra anneme para verirdim. Belki içi ısınır bana diye. Bulaşık makinesi aldım. Senin makinen nasıl bundan büyük mü dedi? Biraz daha büyük dedim. Bana niye küçük aldın dedi. Sonrasında kestim ben de para vermeyi bir şeyler almayı.
Neyse uzattım. Genel olarak durum bu. Anne olmaya çok yakın olduğum bu zamanlarda bunlar aklıma geliyor. Annem beni sevmiyor mu? Çünkü bakıyorum da erkek çocuklarına sınırsız sevgi fedakârlık yaparken ben sanki üvey evladıyım. Neden böyle ki? Annemden nefret etmiyorum üzülüyorum ikimiz adına. Anne kız olamadık. Bundan sonrası için de olamayacak mıyız?
Açıkçası ilk birkaç paragrafı okudum sadece. Hamileyken oruç tutulur tutulmaz dinen bilemem ama henüz gelişmekte olan bir bebeği alacağı vitamin ve mineralden yoksun bırakmak. Aç susuz bırakmak haksızlık geliyor bana. ben mahrum bırakılmasına karşıyım. Buna saygı duymayan insanları da muhatap almam.Doğuma bir aydan az bir süre kaldı. Annem başka şehirde ben başka. Telefonda konuşurken oruç tutuyor musun dedi. Hayır dedim. Niye tutmuyorsun dedi. E hamileyim dayanamıyorum dedim. Ben nasıl dayanıyordum üç çocuk doğurdum hepsinde tuttum ben insan değil miydim vs diye konuştu. Neyse tartıştık kapattık. Geçmişe dönüp bakıyorum da sanki annemle hiç güzel anılarımız yok.
Kpssye hazırlandığım zamanlar dışarı çıkıp eve geldiğimde kitaplarımı yere atılmış şekilde bulurdum.
Saçma sapan yobaz düşünceleri vardır. Ama sadece bana işleyen. Salonda kimse yokken TV karşısında sırtüstü yatıyorum. Öyle yatma diyorum sana Allah'tan ayıp demişti. Üstüm başım açık değil. Yani anlamazdım. Hava sıcak yanıyorum dediğim zaman öyle yanıyorum denmez derdi.
Evlenen arkadaşlarımı görünce bana aşağılayıcı şekilde davranırdı. Evlen diye diretirdi. Neyse evlendim. Niye onunla evlendin dedi.
En çok kırıldığım şeylerden biri evlendikten sonra ailemin yanına ilk gidişimde annem dedi ki doğurup büyüttüm çalışıp kazandım eller yiyor. (Evlenmeden hemen önce atanmıştım.)
Grip olmuştum üzerimde battaniye var. Annem geldi üzerimdeki battaniyeyi aldı abimin üzerine örttü. Burnum sızlamıştı.
Eşimle bizimkilere gittiğimizde annem hiçbir şey hazırlamaz. Çay ve bizim giderken aldığımız abur cuburu yeriz. Halbuki abim kız arkadaşını tanıştırmak için bize getirmişti. Annem sofrayı donatmıştı. Kıskançlık değil ama kendimi değersiz hissediyorum ve eşime mahçup oluyorum.
Yine abimin kız arkadaşına çocuğunuz olursa ben bakarım sen hiç merak etme vs demişti. Arkadaşlarıyla çay ortamında(kayınvalidem de var ) bizden konu açılınca çocukları olursa ben bakamam hastayım falan demiş. Bunu çocukluk arkadaşım bana söyledi. Onun annesi anlatmış ona da.
Çalıştığım zamanlar doğudayım annemden çok uzakta. Beni arayıp huzursuz ederdi. Kaynananla kavga ettim. Onun ağzını yırtarım. Biliyorsun beni diyordu. Yani napabilirim ki 10-11 saatlik mesafeden onların kavgalarına.
Atandıktan sonra anneme para verirdim. Belki içi ısınır bana diye. Bulaşık makinesi aldım. Senin makinen nasıl bundan büyük mü dedi? Biraz daha büyük dedim. Bana niye küçük aldın dedi. Sonrasında kestim ben de para vermeyi bir şeyler almayı.
Neyse uzattım. Genel olarak durum bu. Anne olmaya çok yakın olduğum bu zamanlarda bunlar aklıma geliyor. Annem beni sevmiyor mu? Çünkü bakıyorum da erkek çocuklarına sınırsız sevgi fedakârlık yaparken ben sanki üvey evladıyım. Neden böyle ki? Annemden nefret etmiyorum üzülüyorum ikimiz adına. Anne kız olamadık. Bundan sonrası için de olamayacak mıyız?
Hırs alma gibi daha çok. Yani benim hissettiğim bu ama neyin hırsını alıyor benden. Ben ne yaptım ki ona evladı olmaktan başkaİnsanları değersiz hissettirerek motive etmek mi olurmuş. Öyle bir şey yapıyorsa da yanlış bir yöntem değil mi? Koskoca yetişkin bir insan çocuk bile bu şekilde motive edilmez. Bence motive etmekle alakası olduğunu düşünmüyorum.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?