- 15 Aralık 2010
- 3.490
- 125
Merhaba arkadaşlar
Uzun zaman olmus burayı aktif olarak takip etmeyeli.
Konuya girmeden önce kısaca bir ozet geceyim ki konum iyi anlaşılsın.
Ben üniversite son sınıfa gecerken evlendim.Ankara'da okudum.
Evlilik okulumu etkilemedi aksine ortalamami yukselttim.
Biz esimle ailelerden uzakta yaşıyoruz haliyle karışan eden yok çok şükür.
Okul bitti ve ben planlı bir sekilde hamile kaldım. Hamileyken dersaneye gittim.Alandan hazirlandim.Soyle ki doguma 3 kala bile gittim dersaneye ne calisirsam kardır diyerek.dogum oldu annem kaldı ben yine çalıştım ve kpss geldi çattı (bu arada esim cok destekti lakin yinede yaşadım lohusa depresyonu kpss stresi vs..).
Ortalama 76 80 arası puanlar geldi.cok iyi olmasa da bi kac uzmanlik sinavi icin yeterliydi.
Sınavdan sonra annem gitti ben kaldim 4 aylık bebegimle bas basa: )
Çalışmak ne mümkün....
Annem deseniz zaten cok bunalmisti yük olmak istemedim kv çalışıyor gelemez.
Kızım uyurken vs çalışmaya çalıştım diyeyim
Bi kurum sınavının yazilisini gecemedim digerininse mülakatında elendim...
Baktım boyle olmayacak.
Puanlarim 2 sene gecerli diye gecen sene kizima oncelik verdim ve kurum sinavlarina hazırlanma zamanı geldi catti.
Eylül gibi tam manasiyla calismaya baslayacagim.kızımı ise krese yazdirdim evime cok yakın ve yarim gün.
O da eylülde baslayacak ve o zaman 18 aylık olacak.
O yarım gün kresteyken ben ders çalışacağım.
Buraya kadar sıkıntı yok ama komsularim,esimin arkadaslarinin esleri(cok samimi olmasakta arkadaslarim) vs daha cok küçük nasıl kiyiyorsun diyorlar.
O kadar üzülüyorum ki duyduklarima...
Zaten vicdan azabı duyuyorum,gozlerim doluyor 4 saatte olsa ayrı kalacagim aklıma geldikçe.
Fakat mutlu anne=mutlu bebek
Ben evde mutlu değilim.
Çalışmak istiyorum.
Maddi durumumuz gayet iyi.sorun maddiyattan ziyade benim psikolojik olarak rahatlamak istemem.
Kızımla cok güzel vakit geciriyoruz,o uyudugunda kendime zaman ayirabiliyorum ama önce kızımı sonra kendimi saglama almak istiyorum,dünyanın binbir türlü hali var.
Esim bana çok destek oluyor.Ondan yana sıkıntı yok.
Fakat cevremdeki o itici bakışlar beni huzursuz ediyor anneligimi sorguluyorum...
24 yaşındayım ve yaşımda yerindeyken kurum sınavları vs uğraşıp bir an once başlamak istiyorum ise.
Benzer durumları yasayanlar yasadiklarinizi(olumlu olumsuz farketmeksizin) anlatır mısınız ?
Not:bakıcı düşünmüyorum. Aileler farklı sehirde kv gelemez,annem gelir ama duzenli olmaz ve aynı evde olmuyor bi süre sonra.
Uzun zaman olmus burayı aktif olarak takip etmeyeli.
Konuya girmeden önce kısaca bir ozet geceyim ki konum iyi anlaşılsın.
Ben üniversite son sınıfa gecerken evlendim.Ankara'da okudum.
Evlilik okulumu etkilemedi aksine ortalamami yukselttim.
Biz esimle ailelerden uzakta yaşıyoruz haliyle karışan eden yok çok şükür.
Okul bitti ve ben planlı bir sekilde hamile kaldım. Hamileyken dersaneye gittim.Alandan hazirlandim.Soyle ki doguma 3 kala bile gittim dersaneye ne calisirsam kardır diyerek.dogum oldu annem kaldı ben yine çalıştım ve kpss geldi çattı (bu arada esim cok destekti lakin yinede yaşadım lohusa depresyonu kpss stresi vs..).
Ortalama 76 80 arası puanlar geldi.cok iyi olmasa da bi kac uzmanlik sinavi icin yeterliydi.
Sınavdan sonra annem gitti ben kaldim 4 aylık bebegimle bas basa: )
Çalışmak ne mümkün....
Annem deseniz zaten cok bunalmisti yük olmak istemedim kv çalışıyor gelemez.
Kızım uyurken vs çalışmaya çalıştım diyeyim
Bi kurum sınavının yazilisini gecemedim digerininse mülakatında elendim...
Baktım boyle olmayacak.
Puanlarim 2 sene gecerli diye gecen sene kizima oncelik verdim ve kurum sinavlarina hazırlanma zamanı geldi catti.
Eylül gibi tam manasiyla calismaya baslayacagim.kızımı ise krese yazdirdim evime cok yakın ve yarim gün.
O da eylülde baslayacak ve o zaman 18 aylık olacak.
O yarım gün kresteyken ben ders çalışacağım.
Buraya kadar sıkıntı yok ama komsularim,esimin arkadaslarinin esleri(cok samimi olmasakta arkadaslarim) vs daha cok küçük nasıl kiyiyorsun diyorlar.
O kadar üzülüyorum ki duyduklarima...
Zaten vicdan azabı duyuyorum,gozlerim doluyor 4 saatte olsa ayrı kalacagim aklıma geldikçe.
Fakat mutlu anne=mutlu bebek
Ben evde mutlu değilim.
Çalışmak istiyorum.
Maddi durumumuz gayet iyi.sorun maddiyattan ziyade benim psikolojik olarak rahatlamak istemem.
Kızımla cok güzel vakit geciriyoruz,o uyudugunda kendime zaman ayirabiliyorum ama önce kızımı sonra kendimi saglama almak istiyorum,dünyanın binbir türlü hali var.
Esim bana çok destek oluyor.Ondan yana sıkıntı yok.
Fakat cevremdeki o itici bakışlar beni huzursuz ediyor anneligimi sorguluyorum...
24 yaşındayım ve yaşımda yerindeyken kurum sınavları vs uğraşıp bir an once başlamak istiyorum ise.
Benzer durumları yasayanlar yasadiklarinizi(olumlu olumsuz farketmeksizin) anlatır mısınız ?
Not:bakıcı düşünmüyorum. Aileler farklı sehirde kv gelemez,annem gelir ama duzenli olmaz ve aynı evde olmuyor bi süre sonra.