İçinde kalmaz olur mu hiç insanın, ben de 5 aylıkken başladım çalışmaya, yıllık izinlerimi kullanarak ancak 5 aylık yapabildim, sonrasında her öğlen arası eve gidip 3 saat vakit geçiriyordum oğlumla, küçüçük çocuğu sabahları al, kvye götür, işe gel, işten çık, tekrar işe dön zor ve yıpratıcı bir süreçti, aklın sürekli onda, yarım akılla çalışıyordum nerdeyse.Geçti o günler şimdi sabah bırakıp anca akşam görebiliyorum.
Geçen gün bir arkadaşım şöyle bir cümle kurdu, siz kreşe yolluyorsunuz ya, yarın yaşlanınca o da sizi huzur evine öyle bay bay hadi öptüm canım diyerek yollayacak dedi. Benimki kreşe gitmiyor kayınvalidede dedim o annesi mi dedi. O kadar çok zoruma gitti ki, belki haklıydı ama çok ağırdı. O ağırlığın altında hala eziliyorum.