Anne olupta sonradan pişman olanlar var mı?

Ohooo bu kadar dusunme bence yipranirsin yasin cok gecmeden dogur bence bu kadar olumsuz olma gerekiosa psikolojik yardim al
 
Bende ne o sabır ne o yetenek ne de o istek var.
Hayatım böyle de güzel. :) hem eksikliğini hiç hissetmiyorum henüz. Bi gün çocuk isteyebileceğimi tezahür edemiyorum. Belki herkesin dediği o mucizevi duygular içimde oluşur. Ama 25 senedir oluşmadı malesef.

Kalbinizin sesini dinleyin derim. Sadece ya ölürsem diye düşünerek kendinizi bu fikirden soğutuyorsanız şöyle düşünün çok sağlıklı olarak evden çıkıp bi araba tarafından ezilebiliriz de. Onu bilemeyiz. Kesin planlar yapamayız malesef. Olumsız düşünmeyin...
 
Sizi çok iyi anlıyorum. Bence hiç olumsuz düşünmeyin. Kaç yıllık evlisiniz bilmiyorum. Aslında bu işin matematiği de olmamalı. Yani su yaşa geldim ya da şu kadar sene oldu evleneli diye içinize sinmeyen bir karar vermeyin. Nasıl olur bilmiyorum ama sizi negatif düşünceye iten durumlardan uzak durmaya çalışın. Hakkımızda hayırlısı olsun....
 
blckndwht .!.:
Kızlar ben şimdi 30 yaşındayım , çocuk yapma konusunda hala kesin bir karar veremedimo_OBir yanım istiyor, küçük bir kuzum olsun bağrıma basayım diyorum, arkadaşlarımın bebişlerini severken evet doğurmalıyım, Allah'ım banada nasip et diyorum...Ama bu düşüncem sonra hemen değişiyor, yok çocuk olmaması daha iyi diyorum.Nasıl doğuracam, doğurdum hadi nasıl bakacam ve büyütecem, ben işe giderken o napacak, hem işime, hem evime, hem çocuğa bakacak güç ve sabır bende yok diyorum:KK61:Biraz bahtsızımdır ben, ya çocuk engelli doğarsa, ya doğum çok zor olursa, ya sonrasında ben ya da bebeğim hasta olursa diye aklıma geliyor ve daralıyorum,çok kaygı taşıyorum, geleceği düşünmeden yaşayabilmeyi beceremeyenlerdenim:KK43: Bi de bizim ailede herkes kanserden ölüyor, doktorlarda sende genetik açıdan risk altındasın, çocuk istiyorsan hemen yap diyorlar...Bilmiyorum ben yaa, napıcam??Hep kötü kötü düşünceler aklıma geliyor.Diyelim ki çocuk yaptım ama sonrasında kanser bana da vurdu, bu seferde neden ben bu çocuğu doğurdum, onu bile bile annesiz bırakmayı göze alarak nasıl dünyaya getirdim diye kendi kendimi suçlarsam diye çok korkuyorum.Ya nolur içinizden ne geçiyorsa onu yazın , yorumlarınızı bekliyorum, fikirleriniz karar vermemde etkili olacak:KK19:
Genişletmek için tıkla...
30 yasindayim
içerde uyyan uç tane melegim var
onlar benim herseyim, hayatim,varim yogum, mutlulugum herseyim benim çocuklarim
Allahdan en buyuk istegim onlari benden almasin , onlarida anasiz babasiz birakmasin
ben annemi 42 yasindayken kaybettim kanserde deildi ,aniden oldu .. simdi ben 10 sene sonra olucem diye mi bekleyim napayimki .. dua edmekden baslka bisey gelmz elimden ..

bi annenin çocuguna pisman olmasi için çokk buyuk sinavlardan geçmis olmasi lazim kiii çocugu gulunce yine unutur o keske yi ..

bence yasiniz geçmeden yapin , kocanizida babalik duygusundan mahrum burakmaya hakiniz yok bence
 
Bebişler dünyanın en güzel mutluluğu öyle bir konuşuyorsun ki şimdi istersen bile acaba hemen olacak mı bide o var merak etme kul kaderini yaşarmış ne çıkarsa bahtına sende zamana bırak
 
Bu kadar karamsar olmayin herkes sizin gibi dusunse dunyada insanlarin turu kaybolur giderdi
 
Bu sizin pişman olmanızdan daha çok, çocuğun doğduğuna pişman olması etmenini de taşıyor.

O yüzden bir insan çocuk yapmadan önce oturup 50 defa düşünmeli, aynı sizin yaptığınız gibi. Her ihtimali tartmalı.

Yani olması gereken sizin yaptığınız. Doğan büyür diye bir yaklaşım kabul edilemez.
 
ben anne olmayı isteyip istememe ya da oncesinde yapmanız gereken degerlendirmeden ziyade kaygılarınızla ilgili yazmak istiyorum. konunuzu yeni farkettim ve etkilendigimi söylemem gerek.
benzer düsüncelere sahibim. hatta bu yuzden evlenmeyi de gereksiz buluyorum... (bu benim apayrı bir sorunum, o yuzden bu konuyu geçiyorum)

olumsuz düsünen birisi oldugunuzu sanmıyorum, hayatta her seye hazırlıklı olmak istiyorsunuz... ancak cocuk konusunda kontrolun tamamen sizde olmadıgının farkındasınız, belki bu yuzden kafa karısıklıgınız daha coktur.
yazdıklarınız cercevesinde sizin pismanlıgınızın cocugun mutsuz olma ihtimalinden korkmanız üzerine kuruldugu da açık.

ancak kaygılarınızdan ötürü adım atamayacak hale geldiginiz baska konular da oluyor mu?
ya da bu durumda genelde bir deli cesareti ile mi karar alıyorsunuz yoksa her zaman geri adım atmayı mı seciyorsunuz?
eger hayatınızda istediginiz, hedeflediginiz seylerde bu düsünceleriniz sizin arzuladıgınız, hayalini kurdugunuz seylerden mahrum bırakacak kadar güclü ise bir psikologa gitmenizi tavsiye ederim.

konu cocuk oldugu icin yazdıklarınızdan bunu ayırt edebilmek bence zor... çünkü cok haklı nedenlerle düsünüyor ve her ihtimali gozden gecirme ihtiyacı hissediyorsunuz.

yerinizde olsam kararımı vermeye hazır degilsem ertelerdim (belki ömür boyu vazgecerdim... )
ancak oncesinde ve sonrasında da kesinlikle bir psikologla konusurdum.
çünkü hayatımda karsılastıgım bambaska travmatik bir olay benim için bir çöküntüye de sebep olabilir, su an kontrol altında olmasıyla yetinip sürekli her seyden vazgecen bir insan olmak istemezdim.
sonrasında da bir cocuk isteme düsüncenizi tekrar gözden gecirirsiniz...

hatta hic dogmamıs bir bebek yerine, tüm maddi manevi gücünüzü evlat edinerek zaten dogmus olan bir cocugun hayatını güzelliklerle doldurmak icin kullanma kararı da verebilirsiniz...
 
Son düzenleme:
blckndwht .!.:
Sizinde bi konunuz vardı hamileliğinizle ilgili, bende orda mesaj yazmıştım, duygularınızda hamile kaldıktan sonra bir değişim oldu mu diye sormuştum yanlış hatırlamıyorsam:)
Genişletmek için tıkla...
Evet hatırlıyorum ben de. HoppaDuygularım hala karışık. Ekim anneleri diye bir konuyu takip ediyorum ve benimle aynı dönemleri yaşayan anneler kadar hevesli olmadığımı görüyorum. Doktor ileri tarihlere randevu verince üzülüyorlar "bebeğimi özlerim ben" diyerek. Ben ise işler yoğun diye doktor randevumu kendim iptal ettim bu hafta başı ve yenisini de almadım. Hala içimde bir canlı olduğunun idrakine varabilmiş değilim. İçimde minik bir canlı olduğu aklıma gelecek gibi olduğunda bu düşünceyi aklımdan uzaklaştırdığımı fark ediyorum. Sanki bağlanmaktan korkuyorum.

İki hafta sonra bugün amniyosenteze girecek olduğum için (down sendromu riskini göze alamadığımdan kendi tercihimle) olabilir bu diye düşünüyorum. Sonuçlar çıktığında göreceğiz bunun doğru olup olmadığını.

Ufak anlık sevinçlerim oldu mesela ultrasonda kalp atışını ilk duyduğumda veya hareketini ilk gördüğümde ama sonra hemen geçti. Uzun süreli bir mutluluk halim yok. Ara sıra ben nasıl kalkacağım bu işin altından diye gözyaşı döktüğüm de oluyor.:110:

Ama senin açtığın bu konuyu okumak benim kendimi daha umutlu hissetmemi sağladı. Benim gibi başta çocuk istememiş olan, aklında hiç çocuk fikri olmayan ama sonra anne olunca dünyası değişen arkadaşların mesajlarını okumak bana çok iyi geldi.:KK51:Ben ara ara dönüp bu konuyu okuyayım en iyisi.:KK48:
 
Olumsuz düşünme, kötü senaryolar üretme dersen senle yarışır durumdayım. Şimdi başlasam sen bile şaşarsın. Ama buna rağmen iki tane doğurdum Allah bağışlarsa .inan hiç pişman olmadım insanı hayata bağlayan onlar zaten..Ama onlar için yaşaığın endişeler devam ediyor sadece dua ile Allaha Emanet ediyorum..
 
tatlım hazır değilsen her zaman sorun yaşarsın,doğurma demem,ama bu kadar rahat doğur denılmesıde hoş değil,ıkı arkadaşımın doğurdu eşleri istemedi ve babalığı kaldıramadılar,bırı hasta ilaç içiyor,diğeride öle işte,yanı kadında kaldıramayabilir,iyi düşün
 
konuyu yazmaya değer bulamadım
siz bence suanda cocuk yapmayın psikologa gidin
 
annelik bambaşka bişey. hhiç bi kadın kendini bu duygudan mahrum etmemli diye düşünüyorum. amaaa bir neyse de 2den fazla çocuk yapanları anlayamıyorum çok çok cesur olduklarını düşünüyorum bende. olsa 2.ye nasıl bakarım diye kara kara dşünüyorum bendee
 
Bence anne olup pişman olanların sayısı anne olmayıp pişman olanların sayısından az değil. Ama gerek tepkiden çekinme, gerek çocuğun aklı eriyorsa ondan çekinme gibi sebeplerden ötürü ortaya çıkmıyorlar. Bence sorgulayarak çok doğru yapıyorsunuz. Çünkü bu geri dönüşü olmayan bir karar.
 
Çok karamsarsınız önce bunu aşmalısınız bir destek alın.. Sonuçta bugününde yarınında garantisi yok
 
Canım benim sürekli takip ederim ama pek yazmam buraya yorum ama konunu görünce mutlaka yazmalıyım dedim :) Sanki beni anlatmışsın...Anlattıklarının belki 100 mislini düşünen biriydim bende.Sürekli gel git yaşadım bi istiyodum bebek sonra dediğin şeyler aklıma gelince vazgeçiyordum.Ta ki hamile kalana kadar...Hatta hamile olduğumu öğrenince sevinçten değil korkudan hüngür hüngür ağladım :KK70: Ama yemin ederim şuan 7 aylık hamileyim 1 kere bile keşke olmasaydı demedim.Karnımda kıpır kıpır kıpırdadıkça Allaha şükrediyorum inan.O benim yaşama sebebim oldu şimdiden.Eşime anneme çok düşkünümdür ama kızım şuan Allahtan sonra bütün sevgilerin önüne geçti...Doğunca nasıl olucam Allah bilir :KK70: sen korunma ve hamile kal inan bu düşündüklerin aklının ucundan geçmeyecek garanti veriyorum sana.Eminim çokta iyi ve hassas bi anne olucaksın :KK66:
 
İyi de konu sahibinin derdi "anneliğe hazır mıyım?" değil ki... Evet anneliğe hazır olup olmamayı insan sorgulamalı, kendini tartmalı ama , yok kanser olursam, yok bebeğim özürlü olursa, yok hasta olursa, yok düştü, yok kalktı ....gibi şeyler anneliğe hazır olup olmama adına kendini sorgulama değil, baya baya psikolojik bir sorun gibi geldi bana. Bence bu endişeli ruh haliniz için psikoloğa görünmelisiniz. 6 aylık bir kızım var, ilk bebeğim. Daha 20. gün annemi evine yolladım, ben bakarım yavruma diye. Ne tuhaf, elime bile alamayacağımı, altını bile korkudan değiştiremeyeceğimi düşünürken , sanki 10 tane çocuk büyütmüş gibiydim ona sarıldığım an. Doğum kolay mı olur zor mu olur onu Allah bilir, ama unutmayın ne ilk doğuran siz olacaksınız ne de son doğuran.

Evet annelik kolay değil, ana olacağına taş ol derdi hep rahmetli anneannem. Ama paha biçilemez bir sevgi. Bir tırnağı için canınızı vermeye hazır olduğunuz, bir göz yaşı için dünyayı ateşe verebileceğiniz kadar büyük. Bir arkadaş "anne olup pişman olan vardır, çekindikleri için söyleyemiyorlar" demişte. Evlat sahibi olduğu için pişman olan kadına ben zaten "anne" demem.
 
arzummmmm .!.:
Canım benim sürekli takip ederim ama pek yazmam buraya yorum ama konunu görünce mutlaka yazmalıyım dedim :) Sanki beni anlatmışsın...Anlattıklarının belki 100 mislini düşünen biriydim bende.Sürekli gel git yaşadım bi istiyodum bebek sonra dediğin şeyler aklıma gelince vazgeçiyordum.Ta ki hamile kalana kadar...Hatta hamile olduğumu öğrenince sevinçten değil korkudan hüngür hüngür ağladım :KK70: Ama yemin ederim şuan 7 aylık hamileyim 1 kere bile keşke olmasaydı demedim.Karnımda kıpır kıpır kıpırdadıkça Allaha şükrediyorum inan.O benim yaşama sebebim oldu şimdiden.Eşime anneme çok düşkünümdür ama kızım şuan Allahtan sonra bütün sevgilerin önüne geçti...Doğunca nasıl olucam Allah bilir :KK70: sen korunma ve hamile kal inan bu düşündüklerin aklının ucundan geçmeyecek garanti veriyorum sana.Eminim çokta iyi ve hassas bi anne olucaksın :KK66:
Genişletmek için tıkla...

Allah sağlıkla kucağınıza almayı nasip etsin inşallah. 7 aylık hamile olduğunuzu okuyunca yazmak istedim, en güzel zamanları kıpır kıpır, insan her işi bırakıp elini karnına koyup sadece o kıpırtıları hissetmek istiyor. Allah evladınızı size, sizi evladınıza bağışlasın.
 
blckndwht .!.:
Kızlar ben şimdi 30 yaşındayım , çocuk yapma konusunda hala kesin bir karar veremedimo_OBir yanım istiyor, küçük bir kuzum olsun bağrıma basayım diyorum, arkadaşlarımın bebişlerini severken evet doğurmalıyım, Allah'ım banada nasip et diyorum...Ama bu düşüncem sonra hemen değişiyor, yok çocuk olmaması daha iyi diyorum.Nasıl doğuracam, doğurdum hadi nasıl bakacam ve büyütecem, ben işe giderken o napacak, hem işime, hem evime, hem çocuğa bakacak güç ve sabır bende yok diyorum:KK61:Biraz bahtsızımdır ben, ya çocuk engelli doğarsa, ya doğum çok zor olursa, ya sonrasında ben ya da bebeğim hasta olursa diye aklıma geliyor ve daralıyorum,çok kaygı taşıyorum, geleceği düşünmeden yaşayabilmeyi beceremeyenlerdenim:KK43: Bi de bizim ailede herkes kanserden ölüyor, doktorlarda sende genetik açıdan risk altındasın, çocuk istiyorsan hemen yap diyorlar...Bilmiyorum ben yaa, napıcam??Hep kötü kötü düşünceler aklıma geliyor.Diyelim ki çocuk yaptım ama sonrasında kanser bana da vurdu, bu seferde neden ben bu çocuğu doğurdum, onu bile bile annesiz bırakmayı göze alarak nasıl dünyaya getirdim diye kendi kendimi suçlarsam diye çok korkuyorum.Ya nolur içinizden ne geçiyorsa onu yazın , yorumlarınızı bekliyorum, fikirleriniz karar vermemde etkili olacak:KK19:
Genişletmek için tıkla...
çocuk yaptıktan sonra pişman olan birisinin burada olabileceğini düşünmüyorum .
o evlat . doğduğu zaman nasıl seviliyor . tahmin edemezsin. pişmanlık duyulacak bi olay değil.

üstelik hayat boyu başımıza ne geleceğini hiç birimiz bilemeyiz.
bebeğimiz sağlıklı doğar mı , ben hayatta kalır da bebeğimi büyütebilir miyim. ?
hayat bu düşüncelerle geçmez. yoğun düşünüyorsanız böyle. bi psikoloğa gidin derim.

tevekkül etmek lazım.yani her şeyin Allah tan geldiğini bilip O"na teslim olmak lazım.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
X