Anne olupta sonradan pişman olanlar var mı?

MissCherryBlossom .!.:
Eminim vardır ama hiçbir toplumda, hele ki bizimde bunu çıkıp serbestçe söyleyemezsin, vicdansız, cani, kötü anne, sosyopat, psikopat ... olarak damgalanır insan içine çıkamayacak hale gelirsin. Çoğu kadın bu yüzden doğum sonrası depresyonu sessiz sedasız acı çekerek rezil bir şekilde geçiriyor. Toplumun çocuk konusunda baskısı her zaman kadına biniyor, omzunda taşıybilenler şanslı ama taşıyamayanlar recm ediliyor:KK51:
Genişletmek için tıkla...
Hele kk da elini sallasan süper anneye çarpıyor. Anneysen hata yapma lüksün yok, babaysan dilediğin haltı ye.
 
blckndwht .!.:
Kızlar ben şimdi 30 yaşındayım , çocuk yapma konusunda hala kesin bir karar veremedimo_OBir yanım istiyor, küçük bir kuzum olsun bağrıma basayım diyorum, arkadaşlarımın bebişlerini severken evet doğurmalıyım, Allah'ım banada nasip et diyorum...Ama bu düşüncem sonra hemen değişiyor, yok çocuk olmaması daha iyi diyorum.Nasıl doğuracam, doğurdum hadi nasıl bakacam ve büyütecem, ben işe giderken o napacak, hem işime, hem evime, hem çocuğa bakacak güç ve sabır bende yok diyorum:KK61:Biraz bahtsızımdır ben, ya çocuk engelli doğarsa, ya doğum çok zor olursa, ya sonrasında ben ya da bebeğim hasta olursa diye aklıma geliyor ve daralıyorum,çok kaygı taşıyorum, geleceği düşünmeden yaşayabilmeyi beceremeyenlerdenim:KK43: Bi de bizim ailede herkes kanserden ölüyor, doktorlarda sende genetik açıdan risk altındasın, çocuk istiyorsan hemen yap diyorlar...Bilmiyorum ben yaa, napıcam??Hep kötü kötü düşünceler aklıma geliyor.Diyelim ki çocuk yaptım ama sonrasında kanser bana da vurdu, bu seferde neden ben bu çocuğu doğurdum, onu bile bile annesiz bırakmayı göze alarak nasıl dünyaya getirdim diye kendi kendimi suçlarsam diye çok korkuyorum.Ya nolur içinizden ne geçiyorsa onu yazın , yorumlarınızı bekliyorum, fikirleriniz karar vermemde etkili olacak:KK19:
Genişletmek için tıkla...
Bahsettiğiniz ihtimaller hep Allahın bileceği iş ailesi tamamen sağlıklı birinin başınada hastalık gelebilir Allah korusun . Ben kuzenimi ve eşini trafik kazasında kaybettim 2 çocuk kaldi arkalarında. Yani hayat bize ne getirir bilemeyiz ki bunları düşünürsek hic bsey yapamayız. Ayrıca yetiştirme devrin kotu olması vs vs bence tüm anne ve anne adaylarını tedirgin ediyordur ama biz anne oluyoruz güçlü olmalıyız. Birde o bebek icine düşünce daha güçlü oluyorsun ihtimalleri degil ben böyle olmaliyim diyorsun .
2. Konu 30 yaşındasınız sanki karar verir vermez hemen olacak mi insanlar senelerce uğraşıyor. Yani umarim karariniz bebek yonunde olursa Allahim nasip etsin tabi ama genel olarak kolay değil:)
 
Yani bu düşünceler hemen hemen herkeste oluyor
Senin kadar değilde nasıl yapcam, nasıl bûyüteceğim, ne yapacağım, nasıl doğuracağım, acaba engelli yada down sendromlu olurmu, o zaman ne yaparım vs vs aklından geçmeyen anne olduğunu sanmıyorum 😅
Doğuncada ah bir 3 aylık olsa, ah bir 6 aylık olsaydı, 1,2,3 diye gidiyor yani 😆
 
MissCherryBlossom MissCherryBlossom çok doğru yazmış.Sanki bu sitede hiçbir annenin sinirlerin yıpranma lüksü yok gibi.Kendini mükemmel anne sanan bazıları geliyor,moral bozup insanı aşağı çekip gidiyor.Hatta Birtanesi yazmıştı.Anac olmak çok güzel bisey.Allah herkese nasip etsin yazmış.Komik olan daha hamileydi.Hicbisey görmemiş geçirmemiş.

Bende cocugumu yalnız buyutenlerdenim.Bazi zamanlar sinirim feci yıprandı çaresizlikten.Yorgunluktan.Cocugumu bırakacak yakın kimsem yok.Ama bazı anneler mis gibi bırakıyor anneye teyzeye,kahvesini içiyor.Dnleniyor sinemaya gidiyor.Yalniz anneler bunların hiçbirini yapamıyor.Cnku bırakacak hiç kimse yok.Ondan sonra da biraz sitem edince sinirli anne,sabırsız anne oluyoruz.
 
MissCherryBlossom .!.:
Bu arada bunu çıkıp seslice söyleyen tek bir koçyiğit tanıdım, o da yengemin ablası olur. Çocuk da evlilik de hiç bana göre değilmiş evliliği yaşım geldi diye herekese uyarak yaptım çocuk keza 2si de olmasaymış da olurmuş demişti.
Genişletmek için tıkla...
Çocuğu olmadan önce bunu demekse evet sana katılırım Cerry ama çocuğu olduktan sonra ikiside olmasaymis olurmuş demek bana göre çok itici bı anne olarak. Evlatları duysa nasıl üzülür 😔 yapmasaymis madem. Hadi bı kere yapmış ikinciyi neden yapmış.
 
blckndwht .!.:
Kızlar ben şimdi 30 yaşındayım , çocuk yapma konusunda hala kesin bir karar veremedimo_OBir yanım istiyor, küçük bir kuzum olsun bağrıma basayım diyorum, arkadaşlarımın bebişlerini severken evet doğurmalıyım, Allah'ım banada nasip et diyorum...Ama bu düşüncem sonra hemen değişiyor, yok çocuk olmaması daha iyi diyorum.Nasıl doğuracam, doğurdum hadi nasıl bakacam ve büyütecem, ben işe giderken o napacak, hem işime, hem evime, hem çocuğa bakacak güç ve sabır bende yok diyorum:KK61:Biraz bahtsızımdır ben, ya çocuk engelli doğarsa, ya doğum çok zor olursa, ya sonrasında ben ya da bebeğim hasta olursa diye aklıma geliyor ve daralıyorum,çok kaygı taşıyorum, geleceği düşünmeden yaşayabilmeyi beceremeyenlerdenim:KK43: Bi de bizim ailede herkes kanserden ölüyor, doktorlarda sende genetik açıdan risk altındasın, çocuk istiyorsan hemen yap diyorlar...Bilmiyorum ben yaa, napıcam??Hep kötü kötü düşünceler aklıma geliyor.Diyelim ki çocuk yaptım ama sonrasında kanser bana da vurdu, bu seferde neden ben bu çocuğu doğurdum, onu bile bile annesiz bırakmayı göze alarak nasıl dünyaya getirdim diye kendi kendimi suçlarsam diye çok korkuyorum.Ya nolur içinizden ne geçiyorsa onu yazın , yorumlarınızı bekliyorum, fikirleriniz karar vermemde etkili olacak:KK19:
Genişletmek için tıkla...
37 yasinda evlendim..sen 30 unda bunlari dusunurken..ben evlendigimde bile cocuk icin bunlari dusunmemistim..aslinda cocuk hayalim olmadigini 38imde..tup bebek tedavilerinin icinde buldugumda anladim.38 imdede arkadasimin israriyla gittigim doktorun yumurtalarimin cok az oldugunu ve tedaviye baslamam gerektigini soylediginde boyle bir seruvenin icinde buldum kendimi.ve 2 sene 5 tedavi..agir hormon tedavileri ve tup bebek tedavilerinin icinde buldum kendimi..asiri hormonlarin etkisiylemi bilmiyorum..inanilmaz cocugumun olmasini istedim..ve fakat olmadi..suan 41 ime girdim..ve senin suan dusunduklerini daha mantik cercevesinde dusunebiliyorum..cok haklsiin canim..butun bunlari dusunmemek elde degil..hayat bu siyahlarida var beyazlarida..ama bukadar plan program yapmakta hic olmadan yanlis..benim icin cocuk..sevdigin insanla dunyaya getirebilelcegin her ikinizdende bir parca olucak..sevgi cocugu olucak..benimde ailemde kanserden cok kayiplarim oldu..en yakinlarimdan..anne olamadim ama..benide dinlemek istersen..butun kalbimle bunu soyluyorum..sevdigin bir insan ile iyi bir baba olacagini dusundugun bir insanla birlikteysen..dusunmeden cocugunu yap..hayattaki olasiliklari dusunecek olursak..cok olasilik var...ve hayat bunlari dusunmemiz kadar kisa..
 
tobotsever .!.:
Çocuğu olmadan önce bunu demekse evet sana katılırım Cerry ama çocuğu olduktan sonra ikiside olmasaymis olurmuş demek bana göre çok itici bı anne olarak. Evlatları duysa nasıl üzülür 😔 yapmasaymis madem. Hadi bı kere yapmış ikinciyi neden yapmış.
Genişletmek için tıkla...

Ikisi de dediği evlilik de olmasa olurmuş çocuk da olmasa olurmuş gibi
 
blckndwht .!.:
Kızlar ben şimdi 30 yaşındayım , çocuk yapma konusunda hala kesin bir karar veremedimo_OBir yanım istiyor, küçük bir kuzum olsun bağrıma basayım diyorum, arkadaşlarımın bebişlerini severken evet doğurmalıyım, Allah'ım banada nasip et diyorum...Ama bu düşüncem sonra hemen değişiyor, yok çocuk olmaması daha iyi diyorum.Nasıl doğuracam, doğurdum hadi nasıl bakacam ve büyütecem, ben işe giderken o napacak, hem işime, hem evime, hem çocuğa bakacak güç ve sabır bende yok diyorum:KK61:Biraz bahtsızımdır ben, ya çocuk engelli doğarsa, ya doğum çok zor olursa, ya sonrasında ben ya da bebeğim hasta olursa diye aklıma geliyor ve daralıyorum,çok kaygı taşıyorum, geleceği düşünmeden yaşayabilmeyi beceremeyenlerdenim:KK43: Bi de bizim ailede herkes kanserden ölüyor, doktorlarda sende genetik açıdan risk altındasın, çocuk istiyorsan hemen yap diyorlar...Bilmiyorum ben yaa, napıcam??Hep kötü kötü düşünceler aklıma geliyor.Diyelim ki çocuk yaptım ama sonrasında kanser bana da vurdu, bu seferde neden ben bu çocuğu doğurdum, onu bile bile annesiz bırakmayı göze alarak nasıl dünyaya getirdim diye kendi kendimi suçlarsam diye çok korkuyorum.Ya nolur içinizden ne geçiyorsa onu yazın , yorumlarınızı bekliyorum, fikirleriniz karar vermemde etkili olacak:KK19:
Genişletmek için tıkla...
Özel gereksinimli bir kızı olup 1 yıl yoğunbakımda ona bakmış biriyim. Öncesinde ben de korkardım bunlardan. Ama hayat siz plan yaparken yaşadıklarınızdır. (yaşadıklarımı Bir Cennet Kuşu Arya Hikayesi burada anlatmıştım.)

Ben ki hayatımda tatil planımı bile aylarca yapan asla sürprizlere açık olmayan dünyanın en garantici insanıydım. Ama insan biri anlatınca ya da düşününce korkunç gelen şeyler yaşarken o kadar da korkunç gelmiyor. Diyeceğim o ki dünyada garantici olan değil cesurlar kazanıyor.

Yeter ki içinizde annelik duygusu olsun. Kimi zaman bir kediye sevgiyle yaklaşın kimi zaman bir bitkiye. Ama içinizde annelik duygusu varsa sevgi ile büyüyecek bir bebeği de yok etmeyin. Unutmayın ki dünyada kötü yetiştirilmiş insanlara karşı iyi insanların varlığı ile dik duracağız.
 
Bence siz bu kaygılarınızın üstesinden gelmeden çocuk yapmayın. Belki biraz terapi almanız gerekiyordur.
 
Cocuk sahibi olmak yeni bir dunyaya merhaba demek gibi. Bende asla pismanlik olmadi, aksine buyudum inanilmaz sevindim inanilmaz endiselendim korktum yoruldum ama pismanlik hic olmadi simdiye kadar. Bebegimi severken surekli iyiki dogurmusum, iyiki benimsin dedigimi farkediyorum bazen. Tecrubelerime dayanarak soyluyorum cocuk pisman olunucak bisey degil.
Esinin ve senin parcasi minicik bir mutluluk ama giderek buyuyen.
Negatif dusunceler hep oluyo her turlu kotu ihtimal hep aklinizda hamileyken de dogduktan sonra da. Ben bunu asmak icin zihnimi susturmayi ogrendim. Negatif dusunmicem negatif olmicak diyorum kendime. Bir de bebeginiz etkilenmesin diye daha guclu oluyosunuz, bu dusunceleri bastirmayi ogreniyorsunuz.
Umarim kendiniz icin en dogru karari alirsiniz
 
Zorlanacaksın ama iyi ki diyeceksin. Yetersiz hissedeceksin ama iyi ki diyeceksin.. Uykusuz kalacaksın, kendinden taviz vereceksin , hayatının ekseni çocuk veya çocukların olacak ama iyi ki diyeceksin. Pişman olacağın şey neden bu yaşıma bıraktım, gençken daha çok yeterdim olacak. Bununla birlikte sıraladığın olasılıklar için kimse sana garanti veremez. Bu kaygı seviyesi ile kimse içine su serpemez. Kaygılanacak nedenler bulmak yerine makul planlar yapmayı dene. Kendine, eşine, sosyal çevrene ve herseyden önce Yaradana güven. ( ikiz annesi olarak söylüyorum)
 
blckndwht .!.:
Kızlar ben şimdi 30 yaşındayım , çocuk yapma konusunda hala kesin bir karar veremedimo_OBir yanım istiyor, küçük bir kuzum olsun bağrıma basayım diyorum, arkadaşlarımın bebişlerini severken evet doğurmalıyım, Allah'ım banada nasip et diyorum...Ama bu düşüncem sonra hemen değişiyor, yok çocuk olmaması daha iyi diyorum.Nasıl doğuracam, doğurdum hadi nasıl bakacam ve büyütecem, ben işe giderken o napacak, hem işime, hem evime, hem çocuğa bakacak güç ve sabır bende yok diyorum:KK61:Biraz bahtsızımdır ben, ya çocuk engelli doğarsa, ya doğum çok zor olursa, ya sonrasında ben ya da bebeğim hasta olursa diye aklıma geliyor ve daralıyorum,çok kaygı taşıyorum, geleceği düşünmeden yaşayabilmeyi beceremeyenlerdenim:KK43: Bi de bizim ailede herkes kanserden ölüyor, doktorlarda sende genetik açıdan risk altındasın, çocuk istiyorsan hemen yap diyorlar...Bilmiyorum ben yaa, napıcam??Hep kötü kötü düşünceler aklıma geliyor.Diyelim ki çocuk yaptım ama sonrasında kanser bana da vurdu, bu seferde neden ben bu çocuğu doğurdum, onu bile bile annesiz bırakmayı göze alarak nasıl dünyaya getirdim diye kendi kendimi suçlarsam diye çok korkuyorum.Ya nolur içinizden ne geçiyorsa onu yazın , yorumlarınızı bekliyorum, fikirleriniz karar vermemde etkili olacak:KK19:
Genişletmek için tıkla...
Çocuklarımı onlara aşık olarak sevgiyle büyüttüm küçüğüne hala çok aşığım ölürüm büyük biraz yaramaz ancak o da elim kolum kanadım ilk göz agrım yeri çok başka vs vs vs ....Bunlar samimi duygularım .
Ancak !
Bugün bi şansım olsa asla ama asla anne olmamayı tercih ederdim .
Cocuklarla en a 5-6 yaş yaşlandım .
Hayatımı nerede ise onlara adadım keşke adamasam ama olmuyor en çok onlar hep onlar benim için.
Allah yokluklarını göstermesin cunku artık varlar ben hiç ama hiç tanışmamayı isterdim .
9 yıldır anneyim 2 erkek çocuğunun ve hep aynı şeyleri söylüyorum düşünüyorum ...
Bir insan bunu kendine neden yapar ??
Bilmem bence çılgınlık .En azından benim için büyük bi çılgınlıkmış .
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
X