Anne olupta sonradan pişman olanlar var mı?

Bunlar her annenin düşünmesi gereken şeyler. Gerçekten sorumluluk sahibi bir insansınız. Keşke tüm anneler bu kadar ince düşünse... Kararınıza etki edecek bir şey söyleyemiyorum, yerinizde olsam ben de kararsız kalırdım. Çocuk bakımını üstlenip üstlenemeyeceğinizi iyice tarttıktan sonra karar vermelisiniz. Çocuk olunca gerçekleştiremeyeceğinizi düşündüğünüz hayalleriniz var mı? Örneğin çocuklu ailelerin seyahat edemediklerini görüyorum, belki edebilenler de vardır.
Sizin gibi bir annesi olan çocuk şanslıdır gibi geldi ama :)
Çocuk olunca gerçekleştiremeyeceğimi düşündüğüm çok büyük hayallerim yok, aksine ben tam bir ev kedisiyim.Bebişim olsa onla vakit geçirmek zevk verir herhalde ama uykusuzluğa dayanamayan biriyim orası sorun olabilir.Bi de engelli bir evlat dünyaya getirmek en büyük korkum, yakınlarımın otistik iki tane çocuğu var( Biri 15- diğeri 17 yaşında), onları gördükçe içim parçalanıyor, fiziksel olarak çok iri yarılar ancak küçük bir bebekten farkları yok, vurup kırmalarıda çok fazla, konuşamıyorlar, dediklerini anlamıyorlar,çok zor bir sınav bu,Rabbim yardımcıları olsun
 
Ben eşime her baktığımda , onun gibi gözleri olan , küçüklük resimlerinde ki gibi bi bebek düşünüyorum ve iç çekiyorum .. Allah her isteyene nasib etsin ..
Ama demek istediğim eşinizle sizin bir parçanız olacak düşünsenize ..

Duyduğum kadarıyla anne olan herkes halinden memnun ..
Umarım sizin için doğru olan ne ise kısa zamanda ona karar verırsınız .
Çevremdeki anneler doğumun ne kadar zor olduğundan bahsediyorlar, çocuk olduktan sonraki uykusuz gecelerini anlatıyorlar, bebekleri hasta olduklarında nasıl üzüldüklerini dile getiriyorlar, çocuğu biraz büyümüş olanlar evlatlarının yaramazlıklarından, derslerinin kötü oluşundan yakınıyor, ne biliyim yaa, onları dinledikçe insanın gözü korkuyor, değer mi bu dünyaya bi evlat getirmeye? İşin içinden çıkamıyorum
 
Benim hayatımda pişmanlığını dile getiren iki kadın oldu.
Bir tanesi komşumuzdu. "Aklınız varsa sakın çocuk yapmayın" demişti bize. Dünya tatlısı oğlu da önümüzde oynuyordu. :KK57:
Diğeri ise bir arkadaşımdı. "Çocuk kararı konusunda pişmanım. Acaba çocuğum olmasa hayatım nasıl olurdu diye soruyorum kendime sürekli" demişti.o_O
Şu an hamileyim ve benim de kafam çok karışık.:KK14:
Sizinde bi konunuz vardı hamileliğinizle ilgili, bende orda mesaj yazmıştım, duygularınızda hamile kaldıktan sonra bir değişim oldu mu diye sormuştum yanlış hatırlamıyorsam:)
 
O zaman sokakta da yurumeyin, mazallah kafaniza catidan kiremit felan duser de ölürsünüz. Belki karsidan karsiya gecerken araba felan carpar? Bence siz odaniza kitleyin kendinizi, heryeri iyice sarin sarmalayin iceriye ölüm melegi de giremez belki tovbe yarabbim ya ne insanlar var..
:cry:malesef var benim gibi insanlar
 
herkes o olumsuzluklari dusunse simdi kimsenin evladi olmazdi. bazen cok yoruluyorum,gecelerce uyumadigim ,yemek yemeye firsat bulamadigim,saclarima tarak degdirmedigim, bunaldigim, yetisemedigim zamanlar cok oldu ama bebegimin bana kosup basini gogsume yasladigi an herseye deger bu huzur diyorum. dogdugu ilk dakika ciglik cigliga aglarken dr kucagima verdigi an susan ve kokum ile huzur bulan bu muhtesem varliklari dunyaya getirdigim icin asla pisman olmadim. evlat anlatilmaz yasanir. Rabbim isteyen herkese nasip etsin ins
 
Özgürlüğüne aşırı düşkün biri olmama rağmen hiç pişman olmadım. İkincisini de kısa süre sonra yaptım :KK5:
 
Ajda pekkan, ve emel sayınında çocukları yok ve çok pişmanlar oysaki kızları olsa onla gezer veya dertlerinizi ortak edersiniz hem onca mal ,mülk çocuklarına kalırdı
şimdi birde öldükten sonra sevmedikleri akrabalarına kalacak buda korkunç
 
Sana bisey söyliyim. Başarırsan rahat edicen. Bu düşüncelerini Allaha havale et tasidigin yukten kurtul. Yani TEVEKKUL et. Allahım sen büyüksun de gerisi Yaradan kalmış zaten. Yavru nu kucağına aldığında iyi ki yapmışım diceksin.
 
Kızlar ben şimdi 30 yaşındayım , çocuk yapma konusunda hala kesin bir karar veremedimo_OBir yanım istiyor, küçük bir kuzum olsun bağrıma basayım diyorum, arkadaşlarımın bebişlerini severken evet doğurmalıyım, Allah'ım banada nasip et diyorum...Ama bu düşüncem sonra hemen değişiyor, yok çocuk olmaması daha iyi diyorum.Nasıl doğuracam, doğurdum hadi nasıl bakacam ve büyütecem, ben işe giderken o napacak, hem işime, hem evime, hem çocuğa bakacak güç ve sabır bende yok diyorum:KK61:Biraz bahtsızımdır ben, ya çocuk engelli doğarsa, ya doğum çok zor olursa, ya sonrasında ben ya da bebeğim hasta olursa diye aklıma geliyor ve daralıyorum,çok kaygı taşıyorum, geleceği düşünmeden yaşayabilmeyi beceremeyenlerdenim:KK43: Bi de bizim ailede herkes kanserden ölüyor, doktorlarda sende genetik açıdan risk altındasın, çocuk istiyorsan hemen yap diyorlar...Bilmiyorum ben yaa, napıcam??Hep kötü kötü düşünceler aklıma geliyor.Diyelim ki çocuk yaptım ama sonrasında kanser bana da vurdu, bu seferde neden ben bu çocuğu doğurdum, onu bile bile annesiz bırakmayı göze alarak nasıl dünyaya getirdim diye kendi kendimi suçlarsam diye çok korkuyorum.Ya nolur içinizden ne geçiyorsa onu yazın , yorumlarınızı bekliyorum, fikirleriniz karar vermemde etkili olacak:KK19:
Olumsuz düşünce, olumsuzluğu getirir zaten. Aklından böyle şeyleri bir daha geçirmeyeceğine eminsen yap bence. Çocuk çok güzel bir şey. İleride neden benim çocuğum yok diye üzülürsün.
 
Hemen hemen hergün 4 saatlik uykuyla duran, ilk doğduğu 3 gün hiç uyumayan, bunlara rağmen bir inga sesine anında fırlayan, onca yorgunluk ve uykusuzlukta bile kendini dinç hisseden canlıya anne denir..Bunun adı aşk.. Zaten bu dünyadan bir aşık olmadan birde çocuk doğurmadan ölme:KK51:Bende 33 yaşında doğum yaptım ve bebeğim 9 aylık, hala uykusuz geceler devam ediyor ama Allaha hep şükrediyorum bu duyguyu yaşattığı için. Sizde kendini mahrum etmeyin artık, kokusu yeter onların. :KK73:
 
Hemen hemen hergün 4 saatlik uykuyla duran, ilk doğduğu 3 gün hiç uyumayan, bunlara rağmen bir inga sesine anında fırlayan, onca yorgunluk ve uykusuzlukta bile kendini dinç hisseden canlıya anne denir..Bunun adı aşk.. Zaten bu dünyadan bir aşık olmadan birde çocuk doğurmadan ölme:KK51:Bende 33 yaşında doğum yaptım ve bebeğim 9 aylık, hala uykusuz geceler devam ediyor ama Allaha hep şükrediyorum bu duyguyu yaşattığı için. Sizde kendini mahrum etmeyin artık, kokusu yeter onların. :KK73:
Bu tarz yorumlari okuyunca gel de etkilenme,duygulaniveriyorum işte...peki hamile kalmadan once çok istemişmiydiniz?yoksa kaldiktan sonrami anneligi cok ister oldunuz
 
Bu tarz yorumlari okuyunca gel de etkilenme,duygulaniveriyorum işte...peki hamile kalmadan once çok istemişmiydiniz?yoksa kaldiktan sonrami anneligi cok ister oldunuz

Sizin gibi olmasa da olur aslında diyordum çünkü işyerim vardı nasıl olacağı konusunda bir fikir sahibi değildim. Eşim denizci ve yalnız bebek büyütmek beni korkutuyordu açıkçası..Sonra olsun dedik ve hamile kaldım ama ilk gebeliğim kötü sonuçlandı..O duygu içime girmişti birkere:KK66: 8 ay sonra tekrar hamile kaldım, hem çocuğumu büyütür hem çalışırım derken..onu kimseye emanet edemeyeceğimi anladım. Ben bir iş kolik olarak dükkanımı devrettim gerisini sen düşün. Şimdi tek başıma büyütüyorum ve çok asabi olan ben sabır taşından daha sabırlı oldum:KK48: Kesinlikle dünyada Allahın bize bahşettiği en güzel hediye:KK73:valla benim en yakın arkadaşım oldu..hergün gezeriz ana oğul, onun yüzündeki mutluluk herşeye değer. Ama çok ısırıyor teyzesi, heryerim diş izi oldu:KK70:
 
Aa. Beni bana anlatmissiniz. Bende yillarca boyle dedim. 8 yillik evliyim. Bu ulke ve dunyaya cocuk getirilr mi? Nasil bakicaz. Hem ekonomik hem kisisel gelisimine yetermiyiz. Ya biz kazada olursek. Ya sakat dogarsa. Yada sonradan olursa.. neler neler..

Ama hep ben cocuk yapmam verirse Allah nasip eder dedim. Korunurken hamile kaldim. Ne aglamak ne isyan. Esim aldiralim sen bu hali kaldiramadin dedi. Ben katil degilim diye bidaa agladim.

Erkek dedi doktor, bir sure cinsiyetini kabul edemedim. Halen dusunuyorum olumsuz fikirler yolluyorum bebege.
Ama sonra soyle diorum. Beni sen sectin ve geldin. Senin annen manyak, artik kabul etmelisin sende. die konusuyorum onunla.
Doguma 50 gun kaldi. Hala yakin ruhtayim. Ama gorunce asik olacagim umudu tasiyorum.

Herkes muhtesem anne olamaz. Hatta herkes anne olamaz. Kadin dogduk diye illa bu ruhla yasayacak degiliz.

Benimle ayni ruhtasiniz. Muhtemelen sizde anne olursaniz cok bilincli bir cocuk yetistirisiniz. Yada askinizdan olursunuz
 
Anne olmayı hiç düşünmüyordum. Hiç annelik, çocuk hayali kurmadım.
İşime aşıktım ve çok yoğun çalışıyordum, tek odak noktam işimdi.
Sonra hamile kaldım. İlk aylar çok ağladım, kabullenemedim, ben anne olamam yapamam dedim hep.
Eşime bile sevemeyeceğim bu çocuğu, iyi anne olamayacağım ben dedim hep. Doğuma kadar da açıkçası o bahsedilen müthiş duyguların hiçbirini yaşamadım, sadece duruma alışmıştım.
Kızım doğdu. Dünyam değişti. Bakış açım değişti. Bir canlıyı bu kadar sevebileceğimi hayal edememiştim. Yaşadığım hiçbir duygu bu kadar kuvvetli değildi o güne kadar.
Geçen gün annem bile 'Senin nasıl anne olacağını çok merak ediyordum, beni çok şaşırttın' diye itiraf etti. O kadar umutsuz durumdaydım yani. Elbette vardır pişman olanlar ama dünyaya geldikten sonra çok zor pişman olamıyorsunuz isteseniz de.
 
Bahtsızım derken zaten bütün kötü enerjiyi çağırmış oluyorsunuz.
İnanın daraldım okuyunca.
İnancınız var mı bilmiyorum ama şartlarınız elveriyorsa, sağlığınız yerindeyse şimdi sonrasını düşünmeden tevekkül edip isteyin bebeğinizi. Ayrıca hemen olacak diye bir şartta yok. Bilemiyoruz.

Hayatınızın her noktasında bu kadar kaygı yaşıyorsanız mutlaka bir uzmandan destek alıp tahatlayabilirsiniz.
 
Annelik çok güzel falan ama bende farklı tezahür etti bu durum normal iken anormal oldum,kendimi dünyadaki tüm bebeklerin çocukların ve hatta hayvan yavrularının bile annesi sanmaya başladım :KK53:

Çocuk sahibi olmak bence bir deli cesareti ve her anne biraz deli ama dünyanında en güzel duygularından biri :)

Allah isteyen herkese bu duyguyu yaşasın Inşallah.
 
Kızlar ben şimdi 30 yaşındayım , çocuk yapma konusunda hala kesin bir karar veremedimo_OBir yanım istiyor, küçük bir kuzum olsun bağrıma basayım diyorum, arkadaşlarımın bebişlerini severken evet doğurmalıyım, Allah'ım banada nasip et diyorum...Ama bu düşüncem sonra hemen değişiyor, yok çocuk olmaması daha iyi diyorum.Nasıl doğuracam, doğurdum hadi nasıl bakacam ve büyütecem, ben işe giderken o napacak, hem işime, hem evime, hem çocuğa bakacak güç ve sabır bende yok diyorum:KK61:Biraz bahtsızımdır ben, ya çocuk engelli doğarsa, ya doğum çok zor olursa, ya sonrasında ben ya da bebeğim hasta olursa diye aklıma geliyor ve daralıyorum,çok kaygı taşıyorum, geleceği düşünmeden yaşayabilmeyi beceremeyenlerdenim:KK43: Bi de bizim ailede herkes kanserden ölüyor, doktorlarda sende genetik açıdan risk altındasın, çocuk istiyorsan hemen yap diyorlar...Bilmiyorum ben yaa, napıcam??Hep kötü kötü düşünceler aklıma geliyor.Diyelim ki çocuk yaptım ama sonrasında kanser bana da vurdu, bu seferde neden ben bu çocuğu doğurdum, onu bile bile annesiz bırakmayı göze alarak nasıl dünyaya getirdim diye kendi kendimi suçlarsam diye çok korkuyorum.Ya nolur içinizden ne geçiyorsa onu yazın , yorumlarınızı bekliyorum, fikirleriniz karar vermemde etkili olacak:KK19:
Valla bu kadar detaylı düşünüp de kanser olmamak elde değil :KK17::KK17::KK17: Tedbir elden takdir Allahtan :KK66:
 
X