Anne olupta sonradan pişman olanlar var mı?

Allah sağlıkla kucağınıza almayı nasip etsin inşallah. 7 aylık hamile olduğunuzu okuyunca yazmak istedim, en güzel zamanları kıpır kıpır, insan her işi bırakıp elini karnına koyup sadece o kıpırtıları hissetmek istiyor. Allah evladınızı size, sizi evladınıza bağışlasın.
Amin canım benim Allah razı olsun cümlenin evladını anasına babasına bağışlasın.Dediğin gibi sadece tekmelerini hissetmek bile dünyanın en büyük serveti.Rabbim isteyen herkese yaşatsın bu duyguyu :)
 
Bende ne o sabır ne o yetenek ne de o istek var.
Hayatım böyle de güzel. :) hem eksikliğini hiç hissetmiyorum henüz. Bi gün çocuk isteyebileceğimi tezahür edemiyorum. Belki herkesin dediği o mucizevi duygular içimde oluşur. Ama 25 senedir oluşmadı malesef.

Kalbinizin sesini dinleyin derim. Sadece ya ölürsem diye düşünerek kendinizi bu fikirden soğutuyorsanız şöyle düşünün çok sağlıklı olarak evden çıkıp bi araba tarafından ezilebiliriz de. Onu bilemeyiz. Kesin planlar yapamayız malesef. Olumsız düşünmeyin...
Bu dusuncelerini gercek hayatta kendi cevrende soyleyebiliyor musun?
Buyuk cesaret valla
 
Bende ne o sabır ne o yetenek ne de o istek var.
Hayatım böyle de güzel. :) hem eksikliğini hiç hissetmiyorum henüz. Bi gün çocuk isteyebileceğimi tezahür edemiyorum. Belki herkesin dediği o mucizevi duygular içimde oluşur. Ama 25 senedir oluşmadı malesef.

Kalbinizin sesini dinleyin derim. Sadece ya ölürsem diye düşünerek kendinizi bu fikirden soğutuyorsanız şöyle düşünün çok sağlıklı olarak evden çıkıp bi araba tarafından ezilebiliriz de. Onu bilemeyiz. Kesin planlar yapamayız malesef. Olumsız düşünmeyin...
zeytinağacı gel öpeyim seni
 
Aa. Beni bana anlatmissiniz. Bende yillarca boyle dedim. 8 yillik evliyim. Bu ulke ve dunyaya cocuk getirilr mi? Nasil bakicaz. Hem ekonomik hem kisisel gelisimine yetermiyiz. Ya biz kazada olursek. Ya sakat dogarsa. Yada sonradan olursa.. neler neler..

Ama hep ben cocuk yapmam verirse Allah nasip eder dedim. Korunurken hamile kaldim. Ne aglamak ne isyan. Esim aldiralim sen bu hali kaldiramadin dedi. Ben katil degilim diye bidaa agladim.

Erkek dedi doktor, bir sure cinsiyetini kabul edemedim. Halen dusunuyorum olumsuz fikirler yolluyorum bebege.
Ama sonra soyle diorum. Beni sen sectin ve geldin. Senin annen manyak, artik kabul etmelisin sende. die konusuyorum onunla.
Doguma 50 gun kaldi. Hala yakin ruhtayim. Ama gorunce asik olacagim umudu tasiyorum.

Herkes muhtesem anne olamaz. Hatta herkes anne olamaz. Kadin dogduk diye illa bu ruhla yasayacak degiliz.

Benimle ayni ruhtasiniz. Muhtemelen sizde anne olursaniz cok bilincli bir cocuk yetistirisiniz. Yada askinizdan olursunuz
Bugün bir arkadaşımla konuştum o da yıllarca istememiş, hatta hamileliği boyunca alışamamış, çok pişman olmuş ama ta ki o ana kadar," onu kucağıma aldığım an dünya durdu, onun yüzüne baktığım an olay bende koptu, annelik hormonlarım ilk o an zirve yaptı "dedi, inşallah sizde öyle olursunuz
 
sadece lohusalık sendromu nedeniyle ben nasıl anne olacağım bu çocuk nasıl büyüyecek diye düşünmüştüm bir süre, uykusuzluk yorgunluk bir sürü sorunlar vardı...bir kaç ay sonra toparladım.
annelik çook çok güzel ama bir o kadar da zor, pimpirikli biriyseniz gerçekten zor. zamanla alışıyor insan rahat olmaya.
 
Bahtsızım derken zaten bütün kötü enerjiyi çağırmış oluyorsunuz.
İnanın daraldım okuyunca.
İnancınız var mı bilmiyorum ama şartlarınız elveriyorsa, sağlığınız yerindeyse şimdi sonrasını düşünmeden tevekkül edip isteyin bebeğinizi. Ayrıca hemen olacak diye bir şartta yok. Bilemiyoruz.

Hayatınızın her noktasında bu kadar kaygı yaşıyorsanız mutlaka bir uzmandan destek alıp tahatlayabilirsiniz.

Allah'a inancım büyük, ancak endişeli, kaygılı, karamsar düşünmeye odaklanmış bir kişiliğim var, kendimi değiştirmek adına kişisel gelişim kitapları da okuyorum ama bişeyleri eksik yapıyorum galiba, olumlu düşünmeyi, kaygı düzeyimi azaltmayı başaramıyorum,belki de bi psikoloğa gerçekten ihtiyacım var.En mutlu anlarım da bile o anın tadını çıkarmak yerine ya bu mutluluğum kısa sürerse ya şimdi ardından kötü bişey olursa diye kendimi üzmeyi gene başarıyorum:KK17:
 
Bende ne o sabır ne o yetenek ne de o istek var.
Hayatım böyle de güzel. :) hem eksikliğini hiç hissetmiyorum henüz. Bi gün çocuk isteyebileceğimi tezahür edemiyorum. Belki herkesin dediği o mucizevi duygular içimde oluşur. Ama 25 senedir oluşmadı malesef.

Kalbinizin sesini dinleyin derim. Sadece ya ölürsem diye düşünerek kendinizi bu fikirden soğutuyorsanız şöyle düşünün çok sağlıklı olarak evden çıkıp bi araba tarafından ezilebiliriz de. Onu bilemeyiz. Kesin planlar yapamayız malesef. Olumsız düşünmeyin...
25 yaşında mısınız? Bende 30 dan önce asla ve asla çocuk istemem diyordum, ama 30 u bi geçtim garip bi korku, endişe sardı beni, doğurganlık dönemim geçiyor, ya ilerde pişman olursam, ya evlat sevgisini tatmak istersem ve yaşımdan ötürü evlat sahibi olamassam diye kara kara düşünmeye başladım:KK51:o_OTabiri caizse, şimdi sanki önümde bir tren var, bindim bindim, ya da o tren gidecek ve ben bir daha asla binemeyecem, aynı durakta pişmanlık duyarak yaşlanıcam gibi geliyor
 
30 yasindayim
içerde uyyan uç tane melegim var
onlar benim herseyim, hayatim,varim yogum, mutlulugum herseyim benim çocuklarim
Allahdan en buyuk istegim onlari benden almasin , onlarida anasiz babasiz birakmasin
ben annemi 42 yasindayken kaybettim kanserde deildi ,aniden oldu .. simdi ben 10 sene sonra olucem diye mi bekleyim napayimki .. dua edmekden baslka bisey gelmz elimden ..

bi annenin çocuguna pisman olmasi için çokk buyuk sinavlardan geçmis olmasi lazim kiii çocugu gulunce yine unutur o keske yi ..

bence yasiniz geçmeden yapin , kocanizida babalik duygusundan mahrum burakmaya hakiniz yok bence

Rabbim yawrularınızı size, sizi de yawrularınıza bağışlasın inşallah:) aminnnnnn
 
ben anne olmayı isteyip istememe ya da oncesinde yapmanız gereken degerlendirmeden ziyade kaygılarınızla ilgili yazmak istiyorum. konunuzu yeni farkettim ve etkilendigimi söylemem gerek.
benzer düsüncelere sahibim. hatta bu yuzden evlenmeyi de gereksiz buluyorum... (bu benim apayrı bir sorunum, o yuzden bu konuyu geçiyorum)

olumsuz düsünen birisi oldugunuzu sanmıyorum, hayatta her seye hazırlıklı olmak istiyorsunuz... ancak cocuk konusunda kontrolun tamamen sizde olmadıgının farkındasınız, belki bu yuzden kafa karısıklıgınız daha coktur.
yazdıklarınız cercevesinde sizin pismanlıgınızın cocugun mutsuz olma ihtimalinden korkmanız üzerine kuruldugu da açık.

ancak kaygılarınızdan ötürü adım atamayacak hale geldiginiz baska konular da oluyor mu?
ya da bu durumda genelde bir deli cesareti ile mi karar alıyorsunuz yoksa her zaman geri adım atmayı mı seciyorsunuz?
eger hayatınızda istediginiz, hedeflediginiz seylerde bu düsünceleriniz sizin arzuladıgınız, hayalini kurdugunuz seylerden mahrum bırakacak kadar güclü ise bir psikologa gitmenizi tavsiye ederim.

konu cocuk oldugu icin yazdıklarınızdan bunu ayırt edebilmek bence zor... çünkü cok haklı nedenlerle düsünüyor ve her ihtimali gozden gecirme ihtiyacı hissediyorsunuz.

yerinizde olsam kararımı vermeye hazır degilsem ertelerdim (belki ömür boyu vazgecerdim... )
ancak oncesinde ve sonrasında da kesinlikle bir psikologla konusurdum.
çünkü hayatımda karsılastıgım bambaska travmatik bir olay benim için bir çöküntüye de sebep olabilir, su an kontrol altında olmasıyla yetinip sürekli her seyden vazgecen bir insan olmak istemezdim.
sonrasında da bir cocuk isteme düsüncenizi tekrar gözden gecirirsiniz...

hatta hic dogmamıs bir bebek yerine, tüm maddi manevi gücünüzü evlat edinerek zaten dogmus olan bir cocugun hayatını güzelliklerle doldurmak icin kullanma kararı da verebilirsiniz...

Öncelikle bende evliliğe soğuk bakan biriydim, ta ki eşimi tanıyana kadar...Beni evliliğe ikna eden eşim oldu, yoksa evlenmem zordu...
Aynen yazdıklarınıza katılıyorum, ben daha çok doğuracağım çocuk mutsuz olursa, engelli olursa, onu tam anlamıyla yetiştiremezsem,ona yetemezsem,belki de bu hayata bensiz devam etmek zorunda kalırsa, ne olacak??? diye kafa patlatıyorum.Dediklerinizi göz önünde bulunduracam ve psikolog olayını düşünecem... Evlat edinme olayını eşime açtım ama o ya kendi çocuğumuz olsun ya da hiç olmasın, sorun değil mantığında
 
Canım benim sürekli takip ederim ama pek yazmam buraya yorum ama konunu görünce mutlaka yazmalıyım dedim :) Sanki beni anlatmışsın...Anlattıklarının belki 100 mislini düşünen biriydim bende.Sürekli gel git yaşadım bi istiyodum bebek sonra dediğin şeyler aklıma gelince vazgeçiyordum.Ta ki hamile kalana kadar...Hatta hamile olduğumu öğrenince sevinçten değil korkudan hüngür hüngür ağladım :KK70: Ama yemin ederim şuan 7 aylık hamileyim 1 kere bile keşke olmasaydı demedim.Karnımda kıpır kıpır kıpırdadıkça Allaha şükrediyorum inan.O benim yaşama sebebim oldu şimdiden.Eşime anneme çok düşkünümdür ama kızım şuan Allahtan sonra bütün sevgilerin önüne geçti...Doğunca nasıl olucam Allah bilir :KK70: sen korunma ve hamile kal inan bu düşündüklerin aklının ucundan geçmeyecek garanti veriyorum sana.Eminim çokta iyi ve hassas bi anne olucaksın :KK66:
ayy inşallah:KK23:Bi karar vermek istiyorum artık, ya bu konuyu tamamen kapatıcam, vazgeçicem ya da korunmayı bırakıcam ve Allah'a bırakıcam...Eğer doğuracaksam da daha fazla yaşım geçsin istemiyorum, yaşlanıyorum
 
ayy inşallah:KK23:Bi karar vermek istiyorum artık, ya bu konuyu tamamen kapatıcam, vazgeçicem ya da korunmayı bırakıcam ve Allah'a bırakıcam...Eğer doğuracaksam da daha fazla yaşım geçsin istemiyorum, yaşlanıyorum
Bende 30 yaşındayım canım bence geç kalmadan hamile kalmaya bak.zaten gel gitlerin olması bile çocuk istiyorsun demektir.Eminim süper bi anne olucaksın :) Ve bana diyeceksinki haklısın bu duygu dünyada yaşadığım hiçbir mutlulukla kıyaslanamayacak kadar güzel :KK66:
 
Bugün bir arkadaşımla konuştum o da yıllarca istememiş, hatta hamileliği boyunca alışamamış, çok pişman olmuş ama ta ki o ana kadar," onu kucağıma aldığım an dünya durdu, onun yüzüne baktığım an olay bende koptu, annelik hormonlarım ilk o an zirve yaptı "dedi, inşallah sizde öyle olursunuz

AMİNNN
 
akraba evliliği falan mı yaptınız neden engelli olabileceğini düşünüyorsunuz? yani herşey normalse insanın hadi bir kere konusu geçer falan der engelli çocuğum olursa nasıl olur diye de herşey normalken neden böyle bir soru var aklınızda anlamadım.
 
Kızlar ben şimdi 30 yaşındayım , çocuk yapma konusunda hala kesin bir karar veremedimo_OBir yanım istiyor, küçük bir kuzum olsun bağrıma basayım diyorum, arkadaşlarımın bebişlerini severken evet doğurmalıyım, Allah'ım banada nasip et diyorum...Ama bu düşüncem sonra hemen değişiyor, yok çocuk olmaması daha iyi diyorum.Nasıl doğuracam, doğurdum hadi nasıl bakacam ve büyütecem, ben işe giderken o napacak, hem işime, hem evime, hem çocuğa bakacak güç ve sabır bende yok diyorum:KK61:Biraz bahtsızımdır ben, ya çocuk engelli doğarsa, ya doğum çok zor olursa, ya sonrasında ben ya da bebeğim hasta olursa diye aklıma geliyor ve daralıyorum,çok kaygı taşıyorum, geleceği düşünmeden yaşayabilmeyi beceremeyenlerdenim:KK43: Bi de bizim ailede herkes kanserden ölüyor, doktorlarda sende genetik açıdan risk altındasın, çocuk istiyorsan hemen yap diyorlar...Bilmiyorum ben yaa, napıcam??Hep kötü kötü düşünceler aklıma geliyor.Diyelim ki çocuk yaptım ama sonrasında kanser bana da vurdu, bu seferde neden ben bu çocuğu doğurdum, onu bile bile annesiz bırakmayı göze alarak nasıl dünyaya getirdim diye kendi kendimi suçlarsam diye çok korkuyorum.Ya nolur içinizden ne geçiyorsa onu yazın , yorumlarınızı bekliyorum, fikirleriniz karar vermemde etkili olacak:KK19:

öncelikle olumsuz yönlerinizi birtarafa atmalısınız.Bu arada ha deyincede çocuk olmuyor malesef.Diyelimki sağlıklı doğdu fakat trafik kazası geçirdi sakat kaldı '' allah korusun'' yani ne olacak ozaman buda bir sınav neden bu şekilde bir karamsarlıkla kendi hayatınızı şimdiden piskolojik bunalıma sokuyorsunuz.Peki biz anneler neden varız onlar için onları heryönüyle korumak için hayatta ne göreceğimizi 1 dakika sonrası için garantimiz yok.Bu yüzden hep allaha sığınıp çocuklarımızı büyütecek hayırlı ortamlar dilemeliyız.Biz onlara en iyi şekilde koruyarak bakmalıyız.Ki zaten hayatınız sadece onları korumak zarar görmemeleri için oluyor.ki olurda takdir allaha kalmış bize bunu layık görmüssede bunu omuzlamamız gerekiyor,allah kimseye taşıyamayacağı yükü vermez.İnşallah hayırlı bir evladınız olur lütfen olumsuzlukları bir yana atın güzel şeyler düşünün mesela onun karnınızda yavaş yavaş büyümesini ve ellerinize alacağınız günü bununla bile çok rahatlıcaksınız emin olun :KK66:
 
çocuk doğmadan once ruhu yaratılmıştır çok once. yaratılan ruhlar bedenlerine giriyor o kadar. yani bu senin elinde olmayan birşey. sadece olacaksa hayırlı bir evlat olsun diye dua et. sadece kanserden ölmüyor insan. her an her sebepten ölebilir. yaratan yarattığına sahip çıkar merak etme. çekecek çilesi varsa çeker. nihayet her nefis ölümü tadacaktır.
 
herşeyi bu kadar ayrıntılı düşünürsek hiç yaşamamız lazım bırakın akışına bazı şeyleri iyi düşünün iyi olsun.gerçekten istemiyorsanız zaten yapmazsınızki.akışına bırakmak bence en iyisi.
 
Kızlar ben şimdi 30 yaşındayım , çocuk yapma konusunda hala kesin bir karar veremedimo_OBir yanım istiyor, küçük bir kuzum olsun bağrıma basayım diyorum, arkadaşlarımın bebişlerini severken evet doğurmalıyım, Allah'ım banada nasip et diyorum...Ama bu düşüncem sonra hemen değişiyor, yok çocuk olmaması daha iyi diyorum.Nasıl doğuracam, doğurdum hadi nasıl bakacam ve büyütecem, ben işe giderken o napacak, hem işime, hem evime, hem çocuğa bakacak güç ve sabır bende yok diyorum:KK61:Biraz bahtsızımdır ben, ya çocuk engelli doğarsa, ya doğum çok zor olursa, ya sonrasında ben ya da bebeğim hasta olursa diye aklıma geliyor ve daralıyorum,çok kaygı taşıyorum, geleceği düşünmeden yaşayabilmeyi beceremeyenlerdenim:KK43: Bi de bizim ailede herkes kanserden ölüyor, doktorlarda sende genetik açıdan risk altındasın, çocuk istiyorsan hemen yap diyorlar...Bilmiyorum ben yaa, napıcam??Hep kötü kötü düşünceler aklıma geliyor.Diyelim ki çocuk yaptım ama sonrasında kanser bana da vurdu, bu seferde neden ben bu çocuğu doğurdum, onu bile bile annesiz bırakmayı göze alarak nasıl dünyaya getirdim diye kendi kendimi suçlarsam diye çok korkuyorum.Ya nolur içinizden ne geçiyorsa onu yazın , yorumlarınızı bekliyorum, fikirleriniz karar vermemde etkili olacak:KK19:

Mesajinizdan ince dusunceli biri oldugunuzu cikardim.

Endiselerinizi yersiz gormuyorum, evlat sahibi olmadan once aslinda herkesin kendini iyice tartmasi gerektigini dusunuyorum ama Turk toplumunun cogu hicbirsey dusunmeden cocuk yapiyor, "Allah rizkini verir" deniyor, kimse cocuk esirgeme kurumlarinda buyuyen cocuklari, sokak cocuklarini, ac cocuklari, egitim alamayan cocuklari dusunmuyor (Allah neden onlarin rizkini vermiyor? O cocuklarin kacinin anne-babasi bir cocugu buyutebilir miyiz diye sorguladi?)... :KK43:

Anne olduktan sonra pisman olan tabi ki vardir ama boyle birseyi dillendirebilecek babayigit gormedim daha (sosyal baski).
Kendinizi hazir hissetmiyorsaniz cocuk yapmayin, "cocuk olunsa alisirsin, seversin, bakarsin" laflarina aldiris etmeyin.
Bu laflari soyleyen kimse gelip sizin yerinize cocugunuza bakmayacak, HAYAT BOYU suren masraflarina ortak olmayacak, siz kendinizden sorumlusunuz.

Ben 31 yasindayim 2 yillik birliktelik sonunda 8 ay once evlendik, ne sevgili iken ne simdi cocuk dusunmuyoruz, sagliksal bir engel yok, hayat standardimizi, yasamak istedigimiz hayati dusundugumuzde cocuk isin icine girdiginde herseyin degisecegi ve su an icin buna hazir olmadigimiz kanisina vardik. Esim de ben de cocuklari seven insanlariz ama bir cocuk dunyaya geldiginde herseyin degiseceginin de bilincindeyiz ve bu (su an icin) isimize gelmiyor acikcasi.

Bir cocugum olsa tabi ki bakmak zorundayim, en iyi sekilde de bakabilirim ama yillar suren uykusuz geceler, gecirecegi hastaliklarda icine dusecegim telas ve korku, basina birsey gelse olene dek yasayacagim uzuntu, buyurken karsisina cikacak insanlarin benim ozene bezene verecegim terbiyeyi alt ust etme riski, hayat boyu devam edecek masraflar gibi konular aklima geldikce "hayir ben boyle yasamak istemiyorum" diyorum.
Geri donusu yok cocugun... Ha bir de ergenlige girince "dogurmasaydin yaaa" diye ustume gelse vallahi ben kahrimdan olurum. :KK57:

Ayrica cocuk olduktan sonra hayatinizdaki tum dengelerin degisecegini unutmayin. Ya siz kendi hayatinizdan vazgececeksiniz ya da cocuk sizin yetiskin hayatiniza ayak uydurmaya calisirken heba olan bir cocukluk gecirecek.
Kari-koca arkadasim olan bir cift var, tek cocuklari var, cocuk dogdugundan beri kendi hayatlarindan odun vermediler, gezdiler, (geceli gunduzlu) eglencelerine gittiler. Cocuklari su an 4 yasinda, hayati boyunca hic cocuklarla bir arada olmadi, tek bildigi yetiskin ortami. Simdi bu cocuk cocuklugunu yasadi mi? Yasitlariyla oynayip kosturabildi mi? Ne anladim o cocukluktan, yazik degil mi ona? Simdilerde yuva yasi geldi diye annanenin yasadigi sehirde bir krese yazdirdilar, cocuk anne babasiyla hafta sonu gelirlerse gorusuyor sadece neden cunku kendi sehirlerinde krese gitse belli okul saati olacak, belli saatte yat-kalk olacak. "Hayatimizi yasamayalim mi?" dediler. Ikisi bir arada olmuyor maalesef. Ya cocuktan fedakarlik ediliyor ya hayattan.
 
X