Anne olmak gerçekten çok mu zor?

Handeli95 .!.:

Evet net bir tarih belirlemedik şu yılın şu ayı diye zaten nesini farklı söylemişim anlamadım? Birkaç sene sonra düşünürüz dedik zaten üstünkörü konuşuldu dedim.

Genişletmek için tıkla...

Evlendikten sonra 2-3 sene sonra yaparız 5-10 sene sonra yaparız bunlar tarih belirlemedir bence illa ay gün yıl belirlemeye gerek yok. Evet evlenirken yaşımız daha küçük olabiliyor ama sonuçta evlenmeden verilen sözlere göre hareket edip evleniyoruz
Bir kadın çok çocuk istese eşi 2-3 sene sonra yaparız deyip sonra o zamanlar gelince istemiyorum bilmiyorum dese ona da derdim eşin sana haksızlık yapıyor diye bu çocuk için değil bu arada başka şey için de olabilir.

Yani sizi bu kadar az tanıyan ben bile çocuğu en az 5-6 sene daha istemeyeceğinizi anladım. Eşiniz sizi daha iyi tanıdığı için bence 1-2 seneye ikna olmayacağınızı biliyor ondan bu gerginliği. Yani çocuğu çok isteyen biri için 10 sene evlilik uzun bir süre ne yalan söyleyeyim.

Edit: Bunları yazmayı unutmuşum. Çocuk kolay değil elbette ki hayatınızın odak noktası hep çocuk olacak. Bir değil 2 kişi olacak kafanızda hem kendinizi hem çocuğunuzu aynı anda düşünmeniz, organize etmeniz gerekecek. Kolay değil hiç kolay değil. Kendiniz düşersiniz kalkarsınız çocuğunuz dizi acısa ömrünüzden ömür gidecek. Ama düşüncelerinizi netleştirin ki bence siz çocuk yapmayı kesin ve net istemiyorsunuz. Sadece bunu dile getirince sonunun ayrılık olduğunu bildiğiniz için ılımlı düşünmek için zorluyorsunuz kendinizi. Ama bence her iki durumda da birine haksızlık olacak

Handeli95 .!.:

Daha önce de konu açmıştım, konu iyice çıkmaza girdi...
Çocuk istemiyorum. Ne zaman isterim veya ister miyim onu da bilmiyorum. Eşim artık beklemek istemiyor. Ben ise assssla hazır değilim, deli gibi korkuyorum. Dün akşam baya baya bu konu yüzünden tartıştık. Biraz daha hazır değilim, istemiyorum dersen farklı şeyler yapmak zorunda kalıcam falan dedi. Boşanmayı mı kastetti anlamadım, sormadım da çok kötüydüm çünkü hatta ağlıyordum. Öyle geldi bana ama sanırım blöf yapıyor. Eşimi seviyorum, o da beni seviyor hissediyorum ama bu konu artık bizim çıkmazımız oldu. Ne yapıcam hiçbir fikrim yok. Deli gibi baba olmak istemesi bana çok saçma geliyor. Acımasız geliyor hatta. Çok bencilce, düşüncesizce. Şunu da düşünüyorum; çocuk istemediğim için boşanırsam, (27 yaşındayım şu an) ya sonra bu kararımdan pişman olursam? Belki de zaman geçtikçe anne olmak isteyeceğim? Açıkçası yaşlanınca yanımda birileri olsun isterim, ziyaretime gidip gelen, arayıp soran birilerini isterim. Yalnız kalmaktan korkuyorum. 3 yıllık evliyiz bu arada. Terapi mi alsam napsam? Asla istememe sebeplerim şöyle: işimi bir süre de olsa bırakmak zorunda olmak (belli bir zamana kadar annenin bakması gerektiğini düşünüyorum), bir bireye bağımlı olmak ve onun bana bağımlı olması, vücudumda meydana gelecek deformasyonlar, fiziksel ve psikolojik değişimler, lohusalık, bebek bakımı, bir birey yetiştirme sorumluluğu, maddi manevi yetebilme korkusu, uykusuzluk, sürekli yorgunluk hali, eşimle yaşanabilecek sıkıntılar (doğum sonrası ve çocuk bakımı konusunda), Allah korusun ama yarın bir gün eşimle başka bir konuda sıkıntı yaşarsam sırf çocuğum var diye katlanmak zorunda kalmak... He bir de kv sürekli ben gelip bakarım diyor olursa, o da ayrı bir problem. Yurtdışında yaşıyor, bakma bahanesiyle bize yerleşebilecek bir tip. Tabi buna müsaade etmem ama bunun için de stres yaşamak istemiyorum. Burada da okuyoruz, çevremde de görüyorum. Çocuk evliliğe atılan bomba gibi. Neden böylesine radikal bir değişim yaşayalım ki diyorum. Şu an kafama estiği gibi geziyorum, eğleniyorum. Eşimle gece yarısı çıkıyoruz esince. Anne olunca bebeğe göre hareket etmek zorunda kalıcaz. Bencil mi düşünüyorum? En korktuğum şeylerden biri de sağlıksız bir bebek dünyaya getirmek. Aşırı korkuyorum. Terapi fayda eder mi acaba. Ben anormal miyim? Benim gibi olup, anne olduktan sonra iyi ki diyen var mı?

Genişletmek için tıkla...

Bebek bakmak çok zor ama muhteşem birsey , yeni anne oldum bu korkuların hepsi mevcuttu , hatta 2 yıl ısrarla çocuk yapmadım sonra 3. Yıl denedik olmadı çok üzüldüm ( o zaman dank etti bana ) sonrasında yalvar yakar hastahaneler doktorlar dualar derken kendiliğinden hamile kaldım, suanda çok yorgunum, uykusuzum , bazen yemek yapacak halim olmuyor fakat eşim birçok yükü benimle paylaşıyor, birseye hayır dedim mi arkamda duruyor ikiletmiyor ,eşinizden eminseniz sizinle bu yükü paylaşacak ise neden olmasın, kızıma aşığım resmen o kokusu olmasa resmen hayatın anlamı da kalmayacak gibi , kakasi , ağlaması, kusması herseyi çok güzel geliyor Annelik deliliktir buna emin ol , anne olursan anlayacaksın fakat bebek istememen gayet normal birsey, tek sorun eşinle neden bunu konuşmadın evlenmeden önce , eğer konuştuğun halde baskı yapıyorsa eşin haksız, herkes anne baba olacak diye bisey yok sonuçta...

Handeli95 .!.:

Daha önce de konu açmıştım, konu iyice çıkmaza girdi...
Çocuk istemiyorum. Ne zaman isterim veya ister miyim onu da bilmiyorum. Eşim artık beklemek istemiyor. Ben ise assssla hazır değilim, deli gibi korkuyorum. Dün akşam baya baya bu konu yüzünden tartıştık. Biraz daha hazır değilim, istemiyorum dersen farklı şeyler yapmak zorunda kalıcam falan dedi. Boşanmayı mı kastetti anlamadım, sormadım da çok kötüydüm çünkü hatta ağlıyordum. Öyle geldi bana ama sanırım blöf yapıyor. Eşimi seviyorum, o da beni seviyor hissediyorum ama bu konu artık bizim çıkmazımız oldu. Ne yapıcam hiçbir fikrim yok. Deli gibi baba olmak istemesi bana çok saçma geliyor. Acımasız geliyor hatta. Çok bencilce, düşüncesizce. Şunu da düşünüyorum; çocuk istemediğim için boşanırsam, (27 yaşındayım şu an) ya sonra bu kararımdan pişman olursam? Belki de zaman geçtikçe anne olmak isteyeceğim? Açıkçası yaşlanınca yanımda birileri olsun isterim, ziyaretime gidip gelen, arayıp soran birilerini isterim. Yalnız kalmaktan korkuyorum. 3 yıllık evliyiz bu arada. Terapi mi alsam napsam? Asla istememe sebeplerim şöyle: işimi bir süre de olsa bırakmak zorunda olmak (belli bir zamana kadar annenin bakması gerektiğini düşünüyorum), bir bireye bağımlı olmak ve onun bana bağımlı olması, vücudumda meydana gelecek deformasyonlar, fiziksel ve psikolojik değişimler, lohusalık, bebek bakımı, bir birey yetiştirme sorumluluğu, maddi manevi yetebilme korkusu, uykusuzluk, sürekli yorgunluk hali, eşimle yaşanabilecek sıkıntılar (doğum sonrası ve çocuk bakımı konusunda), Allah korusun ama yarın bir gün eşimle başka bir konuda sıkıntı yaşarsam sırf çocuğum var diye katlanmak zorunda kalmak... He bir de kv sürekli ben gelip bakarım diyor olursa, o da ayrı bir problem. Yurtdışında yaşıyor, bakma bahanesiyle bize yerleşebilecek bir tip. Tabi buna müsaade etmem ama bunun için de stres yaşamak istemiyorum. Burada da okuyoruz, çevremde de görüyorum. Çocuk evliliğe atılan bomba gibi. Neden böylesine radikal bir değişim yaşayalım ki diyorum. Şu an kafama estiği gibi geziyorum, eğleniyorum. Eşimle gece yarısı çıkıyoruz esince. Anne olunca bebeğe göre hareket etmek zorunda kalıcaz. Bencil mi düşünüyorum? En korktuğum şeylerden biri de sağlıksız bir bebek dünyaya getirmek. Aşırı korkuyorum. Terapi fayda eder mi acaba. Ben anormal miyim? Benim gibi olup, anne olduktan sonra iyi ki diyen var mı?

Genişletmek için tıkla...

Anne olmak zor doğru ama imkansız değil veya hayatın sonu değil iki çocuğum var yorulduğum zamanlar oluyor doğru ama onlarsiz bir hayat düşünemiyorum.Bu kadar karamsar olmayın.

Handeli95 .!.:

Daha önce de konu açmıştım, konu iyice çıkmaza girdi...
Çocuk istemiyorum. Ne zaman isterim veya ister miyim onu da bilmiyorum. Eşim artık beklemek istemiyor. Ben ise assssla hazır değilim, deli gibi korkuyorum. Dün akşam baya baya bu konu yüzünden tartıştık. Biraz daha hazır değilim, istemiyorum dersen farklı şeyler yapmak zorunda kalıcam falan dedi. Boşanmayı mı kastetti anlamadım, sormadım da çok kötüydüm çünkü hatta ağlıyordum. Öyle geldi bana ama sanırım blöf yapıyor. Eşimi seviyorum, o da beni seviyor hissediyorum ama bu konu artık bizim çıkmazımız oldu. Ne yapıcam hiçbir fikrim yok. Deli gibi baba olmak istemesi bana çok saçma geliyor. Acımasız geliyor hatta. Çok bencilce, düşüncesizce. Şunu da düşünüyorum; çocuk istemediğim için boşanırsam, (27 yaşındayım şu an) ya sonra bu kararımdan pişman olursam? Belki de zaman geçtikçe anne olmak isteyeceğim? Açıkçası yaşlanınca yanımda birileri olsun isterim, ziyaretime gidip gelen, arayıp soran birilerini isterim. Yalnız kalmaktan korkuyorum. 3 yıllık evliyiz bu arada. Terapi mi alsam napsam? Asla istememe sebeplerim şöyle: işimi bir süre de olsa bırakmak zorunda olmak (belli bir zamana kadar annenin bakması gerektiğini düşünüyorum), bir bireye bağımlı olmak ve onun bana bağımlı olması, vücudumda meydana gelecek deformasyonlar, fiziksel ve psikolojik değişimler, lohusalık, bebek bakımı, bir birey yetiştirme sorumluluğu, maddi manevi yetebilme korkusu, uykusuzluk, sürekli yorgunluk hali, eşimle yaşanabilecek sıkıntılar (doğum sonrası ve çocuk bakımı konusunda), Allah korusun ama yarın bir gün eşimle başka bir konuda sıkıntı yaşarsam sırf çocuğum var diye katlanmak zorunda kalmak... He bir de kv sürekli ben gelip bakarım diyor olursa, o da ayrı bir problem. Yurtdışında yaşıyor, bakma bahanesiyle bize yerleşebilecek bir tip. Tabi buna müsaade etmem ama bunun için de stres yaşamak istemiyorum. Burada da okuyoruz, çevremde de görüyorum. Çocuk evliliğe atılan bomba gibi. Neden böylesine radikal bir değişim yaşayalım ki diyorum. Şu an kafama estiği gibi geziyorum, eğleniyorum. Eşimle gece yarısı çıkıyoruz esince. Anne olunca bebeğe göre hareket etmek zorunda kalıcaz. Bencil mi düşünüyorum? En korktuğum şeylerden biri de sağlıksız bir bebek dünyaya getirmek. Aşırı korkuyorum. Terapi fayda eder mi acaba. Ben anormal miyim? Benim gibi olup, anne olduktan sonra iyi ki diyen var mı?

Genişletmek için tıkla...

“Çocuk evliliğe atılan bombadır “ mevzusunu kim çıkardı bilmiyorum kesinlikle katılmıyorum. Biz hala sevgiliyle aynı evde yaşıyormuş his ve tutkusuna sahibiz. Ben anne oldum sanki yediden doğdum bu değişim kendimi kaybettim anlamında değil sanki daha bi kendimi buldum sanki güçlendim, eşime bakınca bu dünyaya baba olmaya gelmiş adam ,bebek doğunca asla tutamam bi yerine zarar veririm derdi içinden dev bi içgü çıktı evlilikte heyecanlarımız evrildi her özel saat ve dakikalar kaçak göçek değerlendirildi biz bundan sıkılmadık ,birbirimizi bağlayan aşk ikimizinde bu dünyada en sevdiği varlıkla birleşti ,azalmadı arttı. Annelik zor mu evet zor , ama bundan daha zoru bunu tek üstlenmek. Biz bu kadar hesap kitap yapmadık istedik nasip oldu hala kızımı severken seni biz sevmek için yaptık diye mıncırırım. Sadece sevmek için, ileride kapımı çalsın yaşlanınca bana baksın yada bağımlı olalım diye değil :) Siz kendi şartlarınızı değerlendirin sadece sen ve eşin ne kadar neyi yapabilir nasıl düzen kurulur, kv gelir yardım eder vs 3. Kişileri asla plana katmayın. Şartlar uygun değilse bekleyin, ömür boyu istemediğinize karar verirsenizde malesef ayrılın eşinizden. 3 sene önemli değil ama 7-8 sene geçip hala istemezseniz bu eşinize çok büyük bir haksızlık olur.

Handeli95 .!.:

Daha önce de konu açmıştım, konu iyice çıkmaza girdi...
Çocuk istemiyorum. Ne zaman isterim veya ister miyim onu da bilmiyorum. Eşim artık beklemek istemiyor. Ben ise assssla hazır değilim, deli gibi korkuyorum. Dün akşam baya baya bu konu yüzünden tartıştık. Biraz daha hazır değilim, istemiyorum dersen farklı şeyler yapmak zorunda kalıcam falan dedi. Boşanmayı mı kastetti anlamadım, sormadım da çok kötüydüm çünkü hatta ağlıyordum. Öyle geldi bana ama sanırım blöf yapıyor. Eşimi seviyorum, o da beni seviyor hissediyorum ama bu konu artık bizim çıkmazımız oldu. Ne yapıcam hiçbir fikrim yok. Deli gibi baba olmak istemesi bana çok saçma geliyor. Acımasız geliyor hatta. Çok bencilce, düşüncesizce. Şunu da düşünüyorum; çocuk istemediğim için boşanırsam, (27 yaşındayım şu an) ya sonra bu kararımdan pişman olursam? Belki de zaman geçtikçe anne olmak isteyeceğim? Açıkçası yaşlanınca yanımda birileri olsun isterim, ziyaretime gidip gelen, arayıp soran birilerini isterim. Yalnız kalmaktan korkuyorum. 3 yıllık evliyiz bu arada. Terapi mi alsam napsam? Asla istememe sebeplerim şöyle: işimi bir süre de olsa bırakmak zorunda olmak (belli bir zamana kadar annenin bakması gerektiğini düşünüyorum), bir bireye bağımlı olmak ve onun bana bağımlı olması, vücudumda meydana gelecek deformasyonlar, fiziksel ve psikolojik değişimler, lohusalık, bebek bakımı, bir birey yetiştirme sorumluluğu, maddi manevi yetebilme korkusu, uykusuzluk, sürekli yorgunluk hali, eşimle yaşanabilecek sıkıntılar (doğum sonrası ve çocuk bakımı konusunda), Allah korusun ama yarın bir gün eşimle başka bir konuda sıkıntı yaşarsam sırf çocuğum var diye katlanmak zorunda kalmak... He bir de kv sürekli ben gelip bakarım diyor olursa, o da ayrı bir problem. Yurtdışında yaşıyor, bakma bahanesiyle bize yerleşebilecek bir tip. Tabi buna müsaade etmem ama bunun için de stres yaşamak istemiyorum. Burada da okuyoruz, çevremde de görüyorum. Çocuk evliliğe atılan bomba gibi. Neden böylesine radikal bir değişim yaşayalım ki diyorum. Şu an kafama estiği gibi geziyorum, eğleniyorum. Eşimle gece yarısı çıkıyoruz esince. Anne olunca bebeğe göre hareket etmek zorunda kalıcaz. Bencil mi düşünüyorum? En korktuğum şeylerden biri de sağlıksız bir bebek dünyaya getirmek. Aşırı korkuyorum. Terapi fayda eder mi acaba. Ben anormal miyim? Benim gibi olup, anne olduktan sonra iyi ki diyen var mı?

Genişletmek için tıkla...

Öncelikle annelik kolay bile olsa siz eşiniz istiyor diye hiçbir şey yapmak zorunda değilsiniz. Boşanmak isterse de boşanır. Sizi tehdit etmesine izin vermeyin. Yaşınız da anne olmak için genç bence. Size baskı yapması hiç doğru değil.

Annelik bence aşırı zor. Fiziksel zorlukları anlatmama gerek yok zaten. Ama anneyseniz mutsuz olma hakkınız bile elinizden alınıyor. Şu dünyada hiçbir şeye benzemeyen bir bağ var arada. Yorumların birinde çocuğumuz olsa anne babamız gibi severiz heralde demiş bir yazar. Ben buna katılmıyorum. Anne babamızla olan ilişkimizde biz alıcıyız. Kendimiz anne olduğumuzda ise vericiyiz. İkisinin hissettirdiği sevgi ve sorumluluk çok farklı. Böyle bir bağ kurmayı istiyor musunuz? Ya da şu an istiyor musunuz? Ha ne kadar hazırım, istiyorum dese de insanın yaşamadan anlayabileceği bir deneyim değil.

Annelik deneyimi çok bireysel. Anne olmak isteyip anne olduktan sonra pişman olan, anne olmak istemeyip olduktan sonra iyi ki diyen, anne olmak istemeyip yıllar sonra keşke olsaydım diyen, anne olmak istemeyip yıllar sonra evet dogru karar diyen, olsa da olur olmasa da olur diyen....yüzbinlerce kadının benim şu an aklıma gelmeyen farklı farklı bir sürü deneyimi olabilir. Hepsi normal. Hepsi olası. Verdiğimiz karardan her daim emin olacağız diye bir garanti yok. Çocuk yapsak sa yapmasak da.

Kendi adıma konuşursam 31 yaşında maddi sıkıntımızın olmadığı, eşimle ilişkimizin gayet iyi gittiği, kariyer olarak belli bir eşiği geçtiğim ve kayıp yaşamayacağım bir dönemde anne oldum. Çocuğum olmadan önce çocuk delisi bir insan değildim. Hatta çocuklara karşı oldukça kayıtsız biriydim. Çocuk yapma sebebime gelince şu dünyada ebevenynimle, kardeşlerimle, eşimle, arkadaşlarımla vs yaşadığım çeşitli sekillerdeki bağ kurma deneyimine bir yenisini hatta en derinine de eklemekti. Oğlum 4.5 yaşında. Kimisi oğlumun mizacindan, kimisi tecrübesizliğimden, kimisi pandemi dönemine gelen bebeklikten kaynaklı çeşitli ve bana göre büyük zorluklar yaşadım. Ama keşke anne olmasaydım demedim. Ne kadar yorulsam da, zorlansam da oğlumun erken benim geç yattığım akşamlarda uykuya dalmadan onu özlemiş olduğumu farkediyorum. Ama sonuçta onu dünyaya getiren de benim. Eğer bu dünyaya gelmeseydi yokluğunu da farkedip özlemeyecektim.

Çocukla ilgili fiziksel ve lojistik zorlukların hepsi para ve sosyal destekle ilgilidir malesef. Sizin evinizde 7/24 bir çalışanınız olursa doğumdan yaklaşık 1 sene sonra gece istediğiniz gibi gezersiniz. Yemek temizlik düşünmezsiniz. Siz yokken çocuğunuzla ilgilenecek anne, kayinvalide, kız kardeş vb. varsa yurtiçi yurtdışı fıldır fıldır gezersiniz. Çocuk başına iki bakıcıyla tatile gidenler var.
Senelik nir milyon TLye yakın parayı bastırır mis gibi eğitim sağlarsınız. Ha bunlar sizi yine çocuksuz kadınlar kadar özgür kılmaz. Ama annelik konforuna çok büyük katkı sağlar.

Bosanip, hemen baskasini bulup evlenip cocuk mu yapacakmis? Tehditle hazir olmadan cocuk mu yapilir ya, bosanmak istiyorsa bosansin. E erkekler cocuk ister tabi, sanki kendileri dogurup, emzirip, bakacak

Bu konuda sanirim sayfalarca yazabilirim, ama yazdiklarim olumlu yada olumsuz bir sonuca cikar mi hic bilmiyorum. Herkesin kendi tecrübesine gore degisiyor bu zorluk kolaylık mevzusu biraz da.

Bu yazdiklarinizin nerdeyse benzerlerini hissettim düşündüm,cok uzun zaman bebek sahibi olmaya hazir hissetmedim kendimi.Bu zaman zarfinda etraftaki cogu insan konuyu zerre anlamadi, benim gibi cocuklari seven ve cocuklara karsi cok sabırlı biri nasil hazir olamazdi . Oysa benim butun korkum, butun hayatimi bir bebege nasil adayacağımdı, istiyordum ama hep daha sonra daha zamani var modundaydim. Çünkü kendimi biliyorum onun icin en iyisini yapmaya calisirken kendim kendim olmaktan cikarim. Konforum bozulunca ben mutsuz olunca bebegimi nasil mutlu ederim, birde eski ben olmayacagim artik hep dusunmek zorunda olacagim birinin varligi beni korkutuyordu. Yani isin özü aslinda cogu bebek istemeyen kadin bebek sevmediginden degil, deli gibi sevecegi ve bu sevgiyle nasil başedelir korkusuyla hazir hissetmiyor kendini.

Butun bu dusuncelerle yine hazir degilim derken esim de esiniz gibi tutturdu daha ne kadar bekleyeceğiz diye. Ustelik biz esimle uzun yillar flort ettikten sonra evlendik. Bende hep bebek istiyorum ama hemen degil derdim sevgiliyken.Ben hazir olup olmadığıma bir turlu karar veremedigimden beklemedim daha fazla, yasimda 32 ydi bebek sahibi oldugumda.

Evet iyi ki oldu zaten istiyordum ama bebegim dogduktan sonra anladim ki zaten oyle her detayı dusunen ve basina ne gelecegini bilen bir kadin hic bir zaman ben annelige hazırım diyemezmis. Yani en azından benim gibileri tamam yaa hazirim dur doğuracağım demezmis, cunku tam da dusundugum gibi hayatim tamamen degisti. Esim bile boyle bir zorluk beklemiyordu bence cunku ailelerden uzak sehirlerdeyiz, her sey bize kaldi dogal olarak.

Evet dunyanin en guzel seyi belki ama o kadar zor ki ailelerden uzakta ve tek bakiyorsaniz. Esiniz yogun calsiyorsa cok daha zor cogu seye tek koşturmak. Es desteği cok onemli, eşim yeteri kadar destek verdgini soylese de bana hic yeterli gelmedi mesela. Boyle olacagini da biliyordum cunku herkes kocasini ve calisma sartlarini tanir. Ama kimi erkek var bezine kadar degisiyor, gunduz cocugu alip esini uyutup dinlendiriyor o zaman isler degisiyor daha kolay olabilir sizin icin. Yada aileniz yardim eder, yada temizlik yardimci destegi maddi durumunuz uygundur isler kolaylasir. Bebekle de ilgili, kimi bebek uyur duzeni sever kimisi kolik olir hayati zindan eder ebeveynlerine. İki yildir tek bakiyorum ogluma,esim isteyken oturup agladigimi bilirim cocukla tum gun yorgunluktan.

Epey uzun yazdim ama cok dolmusum bende sanirim, onun sonucu biraz da.Sonuca bağlamam gerekirse burda sunlari karşılaştırabilirsiniz, cocuk sahibi olmazsam ve bu sebeple esimle ayrilirsam yaşayacağım üzüntü diger yandan cocuk sahibi olup evliliğime devam edersem çıkacak sorunların sizi üzmesi. Tabii ben burda bebek sahibi olmayi istediginizi baz alarak bu sekilde iki secenek gibi sundum, hani bebek istiyorsunuz ama zaman olarak hazir değilsiniz gibisinden. Yoksa bebek sahibi olmak hic istemiyorsaniz bu durumda esiniz istiyor diye zorla olacak bir sey olmaz. Onu konuşmaniz gerekir.

Handeli95 .!.:

Daha önce de konu açmıştım, konu iyice çıkmaza girdi...
Çocuk istemiyorum. Ne zaman isterim veya ister miyim onu da bilmiyorum. Eşim artık beklemek istemiyor. Ben ise assssla hazır değilim, deli gibi korkuyorum. Dün akşam baya baya bu konu yüzünden tartıştık. Biraz daha hazır değilim, istemiyorum dersen farklı şeyler yapmak zorunda kalıcam falan dedi. Boşanmayı mı kastetti anlamadım, sormadım da çok kötüydüm çünkü hatta ağlıyordum. Öyle geldi bana ama sanırım blöf yapıyor. Eşimi seviyorum, o da beni seviyor hissediyorum ama bu konu artık bizim çıkmazımız oldu. Ne yapıcam hiçbir fikrim yok. Deli gibi baba olmak istemesi bana çok saçma geliyor. Acımasız geliyor hatta. Çok bencilce, düşüncesizce. Şunu da düşünüyorum; çocuk istemediğim için boşanırsam, (27 yaşındayım şu an) ya sonra bu kararımdan pişman olursam? Belki de zaman geçtikçe anne olmak isteyeceğim? Açıkçası yaşlanınca yanımda birileri olsun isterim, ziyaretime gidip gelen, arayıp soran birilerini isterim. Yalnız kalmaktan korkuyorum. 3 yıllık evliyiz bu arada. Terapi mi alsam napsam? Asla istememe sebeplerim şöyle: işimi bir süre de olsa bırakmak zorunda olmak (belli bir zamana kadar annenin bakması gerektiğini düşünüyorum), bir bireye bağımlı olmak ve onun bana bağımlı olması, vücudumda meydana gelecek deformasyonlar, fiziksel ve psikolojik değişimler, lohusalık, bebek bakımı, bir birey yetiştirme sorumluluğu, maddi manevi yetebilme korkusu, uykusuzluk, sürekli yorgunluk hali, eşimle yaşanabilecek sıkıntılar (doğum sonrası ve çocuk bakımı konusunda), Allah korusun ama yarın bir gün eşimle başka bir konuda sıkıntı yaşarsam sırf çocuğum var diye katlanmak zorunda kalmak... He bir de kv sürekli ben gelip bakarım diyor olursa, o da ayrı bir problem. Yurtdışında yaşıyor, bakma bahanesiyle bize yerleşebilecek bir tip. Tabi buna müsaade etmem ama bunun için de stres yaşamak istemiyorum. Burada da okuyoruz, çevremde de görüyorum. Çocuk evliliğe atılan bomba gibi. Neden böylesine radikal bir değişim yaşayalım ki diyorum. Şu an kafama estiği gibi geziyorum, eğleniyorum. Eşimle gece yarısı çıkıyoruz esince. Anne olunca bebeğe göre hareket etmek zorunda kalıcaz. Bencil mi düşünüyorum? En korktuğum şeylerden biri de sağlıksız bir bebek dünyaya getirmek. Aşırı korkuyorum. Terapi fayda eder mi acaba. Ben anormal miyim? Benim gibi olup, anne olduktan sonra iyi ki diyen var mı?

Genişletmek için tıkla...

Eşiniz bence biraz anlayışlı olmalı biraz size zaman tanımalı anladığım kadarıyla siz hiç olmasın demiyorsunuz ama şu an için hazır değilsiniz baskı yapmak hiç doğru değil ama erkeklerde şöyle bir zihniyet var etrafta gördükçe arkadaşlarından çevresinden cocuklarini baba olma istekleri daha çok artıyor. bence sizde bir terapi alın emin olun iyi gelecektir anne olmak kolay değil büyük sorumluluk istiyor ama eminim anne olduğunuzda da iyi ki diyeceksiniz

Bana da insanin icinde baska insanin olmasi fikri korkunc gelirdi ama su an 37 haftalik hamileyim resmen icerde tekme atsin diye sevdigi seyleri yiyorum saka bir yana Allah kolaylik versin ama cok ince hesaplarla isler yurumez yani siz cidden hazir degilsiniz sanirim bayagi soru isareti var kafanizda.

Handeli95 .!.:

Daha önce de konu açmıştım, konu iyice çıkmaza girdi...
Çocuk istemiyorum. Ne zaman isterim veya ister miyim onu da bilmiyorum. Eşim artık beklemek istemiyor. Ben ise assssla hazır değilim, deli gibi korkuyorum. Dün akşam baya baya bu konu yüzünden tartıştık. Biraz daha hazır değilim, istemiyorum dersen farklı şeyler yapmak zorunda kalıcam falan dedi. Boşanmayı mı kastetti anlamadım, sormadım da çok kötüydüm çünkü hatta ağlıyordum. Öyle geldi bana ama sanırım blöf yapıyor. Eşimi seviyorum, o da beni seviyor hissediyorum ama bu konu artık bizim çıkmazımız oldu. Ne yapıcam hiçbir fikrim yok. Deli gibi baba olmak istemesi bana çok saçma geliyor. Acımasız geliyor hatta. Çok bencilce, düşüncesizce. Şunu da düşünüyorum; çocuk istemediğim için boşanırsam, (27 yaşındayım şu an) ya sonra bu kararımdan pişman olursam? Belki de zaman geçtikçe anne olmak isteyeceğim? Açıkçası yaşlanınca yanımda birileri olsun isterim, ziyaretime gidip gelen, arayıp soran birilerini isterim. Yalnız kalmaktan korkuyorum. 3 yıllık evliyiz bu arada. Terapi mi alsam napsam? Asla istememe sebeplerim şöyle: işimi bir süre de olsa bırakmak zorunda olmak (belli bir zamana kadar annenin bakması gerektiğini düşünüyorum), bir bireye bağımlı olmak ve onun bana bağımlı olması, vücudumda meydana gelecek deformasyonlar, fiziksel ve psikolojik değişimler, lohusalık, bebek bakımı, bir birey yetiştirme sorumluluğu, maddi manevi yetebilme korkusu, uykusuzluk, sürekli yorgunluk hali, eşimle yaşanabilecek sıkıntılar (doğum sonrası ve çocuk bakımı konusunda), Allah korusun ama yarın bir gün eşimle başka bir konuda sıkıntı yaşarsam sırf çocuğum var diye katlanmak zorunda kalmak... He bir de kv sürekli ben gelip bakarım diyor olursa, o da ayrı bir problem. Yurtdışında yaşıyor, bakma bahanesiyle bize yerleşebilecek bir tip. Tabi buna müsaade etmem ama bunun için de stres yaşamak istemiyorum. Burada da okuyoruz, çevremde de görüyorum. Çocuk evliliğe atılan bomba gibi. Neden böylesine radikal bir değişim yaşayalım ki diyorum. Şu an kafama estiği gibi geziyorum, eğleniyorum. Eşimle gece yarısı çıkıyoruz esince. Anne olunca bebeğe göre hareket etmek zorunda kalıcaz. Bencil mi düşünüyorum? En korktuğum şeylerden biri de sağlıksız bir bebek dünyaya getirmek. Aşırı korkuyorum. Terapi fayda eder mi acaba. Ben anormal miyim? Benim gibi olup, anne olduktan sonra iyi ki diyen var mı?

Genişletmek için tıkla...

Çocuk bakmak evet zor ama kendi çocuğun olduğu için o zorluk öyle güzel geliyor ki. Birde yardım eden eşiniz varsa hiç korkmayın

choccywhoccydoodah .!.:

Ne demek nerden bilsin?
Ne saçma bir argüman bu.
İnsan tabi ki bilir,hele bu kadar katı düşünceleri olan biri tabi ki bilir yani istemedigini. Sonradan ćocuk istememesine sebep olan bir durum olmadıysa şayet.
Tehdit olarak bakmıyorum ben olaya,şayet ben evlensem başta çocuk konusunda bana ben istemiyorum dememiş bir eşim olsa ve sonradan istemiyorum diye tuttursa boşanmak bir çözüm benim için şayet illaki çocuğum olsun istiyorsam. Ne yapılabilir ki bu durumda? Zorla güzellik olmaz. Ben baba/anne olmaktan neden imtina ediyorum,belki çok istiyorum yani ben kandırılmış olmuyormuyum bu durumda?

Genişletmek için tıkla...

Bu kadar katı düşüncelerim yok. Şu an hazır değilim. İster miyim emin değilim diyorum ama yazımda da açıkladığım gibi isteme fikrine daha yatkınım. Kesinlikle, asla demedim ve demiyorum hiçbir zaman ama şu an değil diyorum. Ayrıca istemeye de bilirim, önceden istiyorum demiş de olabilirim. Nasıl fikrim değişemez? İnsanız, zamanla, yaşla, tecrübeyle, gözlemle her konuda her fikrimiz değişebilir. Örneğin siyaset konusunda bundan 2-3 yıl önce çookk farklı düşünürken (o zaman o görüşümün doğru olduğuna çok çok eminken hem de) şu an bambaşka düşünüyorum. Bu bir örnek sadece. Size milyon tane örnek verebilirim. Çocuk fikri de onlardan biri olabilirdi ama değil şu an. Eşim bunun için boşanmak istiyorsa boşanabilir zaten. Ona da söyledim, önceki konumda da belirtmiştim. Öyle bir söz etti zaten ama ben dediğim gibi eşimi tanıdığım için blöf yaptığını düşünüyorum. Yapmıyor da olabilir, saygı duyarım. Aynı şekilde saygı da beklerim.

Chek .!.:

Evlendikten sonra 2-3 sene sonra yaparız 5-10 sene sonra yaparız bunlar tarih belirlemedir bence illa ay gün yıl belirlemeye gerek yok. Evet evlenirken yaşımız daha küçük olabiliyor ama sonuçta evlenmeden verilen sözlere göre hareket edip evleniyoruz
Bir kadın çok çocuk istese eşi 2-3 sene sonra yaparız deyip sonra o zamanlar gelince istemiyorum bilmiyorum dese ona da derdim eşin sana haksızlık yapıyor diye bu çocuk için değil bu arada başka şey için de olabilir.

Yani sizi bu kadar az tanıyan ben bile çocuğu en az 5-6 sene daha istemeyeceğinizi anladım. Eşiniz sizi daha iyi tanıdığı için bence 1-2 seneye ikna olmayacağınızı biliyor ondan bu gerginliği. Yani çocuğu çok isteyen biri için 10 sene evlilik uzun bir süre ne yalan söyleyeyim.

Edit: Bunları yazmayı unutmuşum. Çocuk kolay değil elbette ki hayatınızın odak noktası hep çocuk olacak. Bir değil 2 kişi olacak kafanızda hem kendinizi hem çocuğunuzu aynı anda düşünmeniz, organize etmeniz gerekecek. Kolay değil hiç kolay değil. Kendiniz düşersiniz kalkarsınız çocuğunuz dizi acısa ömrünüzden ömür gidecek. Ama düşüncelerinizi netleştirin ki bence siz çocuk yapmayı kesin ve net istemiyorsunuz. Sadece bunu dile getirince sonunun ayrılık olduğunu bildiğiniz için ılımlı düşünmek için zorluyorsunuz kendinizi. Ama bence her iki durumda da birine haksızlık olacak

Genişletmek için tıkla...

Problemin zaten eşimin HEMEN istemesi. Belki biraz daha sakin yaklaşsa, beni sıkmasa, manipüle etmeden bu fikri aşılamaya çalışsa daha güzel olacak her şey. Belki ben de isteyeceğim. Üstümde bu baskı varken sağlıklı düşünemiyor bile olabilirim. Evet elbette boşanmak istemem o bir gerçek ama boşanmamak için de anne olmam hazır değilken. Özel hayatımda aptal aşık hiç olmadım. Başak burcuyum tipik. Karşımdaki insanın elbette hisleri ve düşünceleri önemli, gerektiği ölçüde elimden geleni yaparım ama maalesef önce hep benimdir.

Handeli95 .!.:

Daha önce de konu açmıştım, konu iyice çıkmaza girdi...
Çocuk istemiyorum. Ne zaman isterim veya ister miyim onu da bilmiyorum. Eşim artık beklemek istemiyor. Ben ise assssla hazır değilim, deli gibi korkuyorum. Dün akşam baya baya bu konu yüzünden tartıştık. Biraz daha hazır değilim, istemiyorum dersen farklı şeyler yapmak zorunda kalıcam falan dedi. Boşanmayı mı kastetti anlamadım, sormadım da çok kötüydüm çünkü hatta ağlıyordum. Öyle geldi bana ama sanırım blöf yapıyor. Eşimi seviyorum, o da beni seviyor hissediyorum ama bu konu artık bizim çıkmazımız oldu. Ne yapıcam hiçbir fikrim yok. Deli gibi baba olmak istemesi bana çok saçma geliyor. Acımasız geliyor hatta. Çok bencilce, düşüncesizce. Şunu da düşünüyorum; çocuk istemediğim için boşanırsam, (27 yaşındayım şu an) ya sonra bu kararımdan pişman olursam? Belki de zaman geçtikçe anne olmak isteyeceğim? Açıkçası yaşlanınca yanımda birileri olsun isterim, ziyaretime gidip gelen, arayıp soran birilerini isterim. Yalnız kalmaktan korkuyorum. 3 yıllık evliyiz bu arada. Terapi mi alsam napsam? Asla istememe sebeplerim şöyle: işimi bir süre de olsa bırakmak zorunda olmak (belli bir zamana kadar annenin bakması gerektiğini düşünüyorum), bir bireye bağımlı olmak ve onun bana bağımlı olması, vücudumda meydana gelecek deformasyonlar, fiziksel ve psikolojik değişimler, lohusalık, bebek bakımı, bir birey yetiştirme sorumluluğu, maddi manevi yetebilme korkusu, uykusuzluk, sürekli yorgunluk hali, eşimle yaşanabilecek sıkıntılar (doğum sonrası ve çocuk bakımı konusunda), Allah korusun ama yarın bir gün eşimle başka bir konuda sıkıntı yaşarsam sırf çocuğum var diye katlanmak zorunda kalmak... He bir de kv sürekli ben gelip bakarım diyor olursa, o da ayrı bir problem. Yurtdışında yaşıyor, bakma bahanesiyle bize yerleşebilecek bir tip. Tabi buna müsaade etmem ama bunun için de stres yaşamak istemiyorum. Burada da okuyoruz, çevremde de görüyorum. Çocuk evliliğe atılan bomba gibi. Neden böylesine radikal bir değişim yaşayalım ki diyorum. Şu an kafama estiği gibi geziyorum, eğleniyorum. Eşimle gece yarısı çıkıyoruz esince. Anne olunca bebeğe göre hareket etmek zorunda kalıcaz. Bencil mi düşünüyorum? En korktuğum şeylerden biri de sağlıksız bir bebek dünyaya getirmek. Aşırı korkuyorum. Terapi fayda eder mi acaba. Ben anormal miyim? Benim gibi olup, anne olduktan sonra iyi ki diyen var mı?

Genişletmek için tıkla...

Eşinize aile baskısı mı var acaba torun istiyoruz olmuyor mu falan ?

36 yaşıma girdim ben hala istemiyorum

Benim eşim sizin gibi çocuk istemeseydi ben ayrılırdım daha doğrusu hiç evlenmezdim ki. Çünkü ben bu dünyaya ana olarak doğmuşum Neyse Allahtan kocam da baba olarak doğmuş da yapıyoruz bir kaç senede 1 tane

kahvekek .!.:

Eşinize aile baskısı mı var acaba torun istiyoruz olmuyor mu falan ?

36 yaşıma girdim ben hala istemiyorum

Genişletmek için tıkla...

Hayır baskı yok ama olursa onlar da çok sevinir diye düşünüyorum.

Handeli95 .!.:

Net bir konuşma yapılmadı ama ilerde düşünüyorum diyordum doğrusunu söylemek gerekirse. Şu an asla hazır değilim.

Genişletmek için tıkla...

Net haksizsin admaa çocuk istemiyorum demişsin zamanında, istemiyorsan yapma çocuk, yazık gunak o yavruya istemeyn bir anneye mahkum olacak sırf babasından ayrılmamak için yapılmış çocuk....açıkça konuş sizin sonunuz boşanmak, adam haklı herkes isteyebilir, sen de istemeyebilirsin ama bunu evlenmeden net söylemen gerekirdi...sakin istemeye istemeye yapma çocuk...ayrıca çocuk evliliğe atılan bomba değildir, evlilik düzelsin diye çocuk yapanların evliliğinin daha da çıkmaza girmiş halidir....kızım bence dünyanın en güzel şeyi işteyken bile deli gibi özlüyorum..anne olduktan sonra bütün çocuklara başka gözle bakar oldum, o yüzden çocuk yaparsan ve o çocuk anne sevgisi gormmezse diye simidden içim parçalandı

olamazmiolabilir .!.:

Doğurduktan sonra çöpe atacak halleri yok çünkü, elbette icgudulerin de mecburiyetin de etkisiyle bu hayatı benimseyip çocuklarını sevecekler. Bu kadar basit. Doğurduktan sonra herkes sevecek yanlarını bulur.

Genişletmek için tıkla...

İyi misiniz ? Sevecek yanını bulur nedir? Evet insanlar çocuk istemeyebilir ama çocuk isteyenlerle çocuğu olanlarda derdiniz nedir ? Ben çocuğumu mecburen sevmiyorum mesela, uyuduğu zaman özlüyorum başkasının sevmesine de gerek yok...bence sevgi gormeyen insanlar anlamıyor,anne baba sevgisini bile zorunlu mecburi sanıyorlar...sevecek yan arayıp bulmuyorum olduğu gibi artı ve eksileriyle seviyorum Allah herkesin kalbine sevgi versin inşallah...ve gerçekten de istemeyen çocuk yapmasın, yalnız kalmayim diye hiç yapmasın çocuklara yazık

paki34 .!.:

Anne olmak çok ama çok zor. 27 günlük anneyim. İnanılmaz istememe çok çok sevmeme rağmen inanılmaz zorlanıyorum ağlıyorum yetersiz hissediyorum tamamen lohusalıgın dibindeyim. Eğer istemiyorsanız bence çok ama çok zorlanırsınız, asla kimse istiyor diye yapılacak birşey değil

Genişletmek için tıkla...

Canım benim çok haklısın bu döneme sabret, zamanla herşey daha da güzel oluyor, hergun düzeliyor merak etme, kızım 5 yaşında son 2-3 yıldır çok rahatım çok şükür, inan bazen onunla muhabbet vs o kadar keyifli ki...şu döneme sabret sonra iyi ki diyeceksin

tulumbachen .!.:

Bu tür durumlar nedense sadece TRde yaşaniyor. Sebebini bilmiyorum ama Forumda okuduklarim benim agzimi acik birakiyor.
Ben almanyada yaşiyorum ve hicbir kadin Anne olunca benligini yitirmiyor nedense.

Cogu 12 ay sonra işine geri dönüyor. Maddi acidan refah olanlar 24 ay evde kaliyorlar. Bu arada bol bol yeni arkadaşliklar ve yeni cevreye uyum sagliyorlar. Bebek yogasiydi, yüzme kursu vs. yeni hayatin getirdigi imkanlardan faydalaniyorlar. Insanoglu degisgen bir varlik oldugu icin fazla sorun olmuyor galiba :)

Kendin olmaktan niye vazgecesin? Tabiki cocuk bakimi vs kolay degil ama kesinlikle sadece cocuga odakli bir hayat degil. Cocukda size belirli bir zamandan sonra ayak uyduruyor. Simbiyoz icinde yaşayip gidiyordunuz.

100% cocuk odakli yaşamaniza gerek yok. Biraz planli haraket ederdeniz geceleri dişari bile cikilir.

Bazi üyeler cocuguma kendim baktim diye konu aciyorlar mesela. Veya KV evlerine taşinip torun büyütüyor.
Bu yaşima geldim yurtdişinda böyle bir olayi ne duydum ne gördüm. Cogu 67 yaşina kadar fulltime calişdigi icin zaten istesede bakamaz toruna.

Bu Anne olma konusu KK de cok geriliyor. Her Anne olan mezar taşini sirtlanip ölümü beklemiyor sonucda. Bebeginle dünya turuna cikan annelerde var :)

Neyse, baya uzadi. Hakkinizda hayirlisi olsun

Genişletmek için tıkla...

Ya açıkçası Türkiye'de yaşıyorum, eşimle öyle bir duruma gelmedik, gerçekten çok abartiyorlat ama bunda sosyal medyanın da etkisi var, instamomlar moda yaptı millet de güzel birşey yapıyorum sanıyor, bilmem kimin annesi instaya ha bire böyle paylasimlar, ben eş oldugimda da bendim, anne olduğumda da benim...karakterim neyse o, hayatım, isim, aliskanliklarim var evet bebek bakımı zor bir süreç fedakarlık, kendinden ödün vermek hepsi var ama çocuk büyüdükçe hepsi kolaylaşır, biz eşimle sıralı uyanirdik gece bile...bizim ülkede bazı şeyler abartılıyor insanlar olduğu gibi yaşamayı unuttu sanki

Goklerce .!.:

Canım benim çok haklısın bu döneme sabret, zamanla herşey daha da güzel oluyor, hergun düzeliyor merak etme, kızım 5 yaşında son 2-3 yıldır çok rahatım çok şükür, inan bazen onunla muhabbet vs o kadar keyifli ki...şu döneme sabret sonra iyi ki diyeceksin

Genişletmek için tıkla...

Yenidoğan dönemi o kadar zor ki, mahvetti beni, çoğu zaman 2-3 saat uyku ile duruyorum