- 30 Kasım 2019
- 11.810
- 37.424
Keşke konuşsaydınız detaylıca.
Kötü olmuş...
Keşke konuşsaydınız detaylıca.Hayal kurmuyorduk çocuklu bir yuvamız olsun falan diye ama hayır da demedim.
Hayır tarif ettiğiniz gibi bir insan değilim ama yaratılışımız itibariyle de sosyal bir varlığız neticede. Yalnız kalmak istemem evet bu bir gerçek, bunun için 3-5 çocuk yapmam elbette. Zaten korkularımı açıkladım, benim için tek olumlu tarafı bu olur diyorum şu anki fikirlerime göre düşünürsek. Amaç o değil yani.Yalnızlıktan korkup evlenmek, yalnızlıktan korkup çocuk yapmak... Sonrasında yaşanan sorunları da atalara, kadere, ülke ekonomisine, başka insanlara bağlıyoruz.
Çocuk istemek de, istememek de gayet normal asıl sorun, çiftlerden birinin isteyip diğerinin istememesi.
Toplumsal ve geleneksel kalıplar nelere mal oluyor, en basitinden bu kısacık hayatta insan özünü yaşayamıyor. Özgür seçimini yapıp huzurla keyfine bakamiyor.
Çok üzüldüm. Allah yardımcınız olsun. Özel değilse boşanma kararınızda doğum sonrası yaşadıklarınızın etkisi var mı? Öncesinde de problemleriniz var mıydı acaba?Şöyle bir durum bence destekçileriniz olacaksa eşiniz ve aile zorluk derecesi düşer ben 7 aylık oğlumu tek büyütüyorum 5 aydır boşanma aşamasındayim belki ben bu yüzden esktra zorlaniyorumdur belki anlayışlı yardımcı bir eş aile vs olsaydı bu kadar zorlanmazdim ama bir gülüşü bir dokunuşu dinlendiriyor insanı 35 yasindayim daha önce hiç böyle bir sevgi sabır korku endişe güzellik zorluk yaşamadım neresinden bakarsanız...
Benim de sinir olduğum kalıplar onlar. Anne baba rolüne girmekten korkuyorum ben de. Sanki o tutkulu bağ bile körelecekmiş gibi geliyor.Aynı şeyleri ben de düşünüyorum. Evlenmeden önce en az 2-3 yıl çocuk istemiyoruz diye konuştuk. Ama çocuktan sonra hayat kısıtlanacak, eşimle aramız açılacak gibi geliyor. Mesela sosyal medyada çocuğu olan arkadaşlarımın kutlama mesajlarını okuyorum birbirlerine hep "oğlumun annesi, kızımın babası, çocuklarımın şusu busu" diye hitap ediyorlar. Ben eşim için ilk olarak "çocuğumun annesi" sıfatında olmak istemiyorum mesela "karısı, eşi" olmak istiyorum. Sizi çok çok iyi anlıyorum o yüzden. Biz daha aylık evliyiz şu anlık böyle bir konu gündemde değil ama gündeme gelene kadar düşüncelerim değişir mi bilmiyorum. Bir de geçenlerde imkansız olduğunu bile bile gebelik testi yaptım negatif çıktı tabi. Biraz içim de burulmadı değil. Gerçekten çok karışık meseleler. İki ucu pis değnek. En hayırlısı nasıl olacaksa öyle olsun herkes için tabi
ben de size hak veriyorum.Aynı şeyleri ben de düşünüyorum. Evlenmeden önce en az 2-3 yıl çocuk istemiyoruz diye konuştuk. Ama çocuktan sonra hayat kısıtlanacak, eşimle aramız açılacak gibi geliyor. Mesela sosyal medyada çocuğu olan arkadaşlarımın kutlama mesajlarını okuyorum birbirlerine hep "oğlumun annesi, kızımın babası, çocuklarımın şusu busu" diye hitap ediyorlar. Ben eşim için ilk olarak "çocuğumun annesi" sıfatında olmak istemiyorum mesela "karısı, eşi" olmak istiyorum. Sizi çok çok iyi anlıyorum o yüzden. Biz daha aylık evliyiz şu anlık böyle bir konu gündemde değil ama gündeme gelene kadar düşüncelerim değişir mi bilmiyorum. Bir de geçenlerde imkansız olduğunu bile bile gebelik testi yaptım negatif çıktı tabi. Biraz içim de burulmadı değil. Gerçekten çok karışık meseleler. İki ucu pis değnek. En hayırlısı nasıl olacaksa öyle olsun herkes için tabi
Evet benim de korkum bu. 3 yıl bence uzun bir süre değil yirmi küsur senenin yanında. Hayatın farklı bir evresinde farklı şeyler deneyimliyoruz. "Tamam 3 sene oldu yeter çocuk yapıyım" moduna girmek istemiyorum.Benim de sinir olduğum kalıplar onlar. Anne baba rolüne girmekten korkuyorum ben de. Sanki o tutkulu bağ bile körelecekmiş gibi geliyor.
çok doğru bir yaklaşım bence.27 yaşına geldim diye hemmen çocuk yapıcam diye bir şey yok, şimdi istemiyorsanız şimdi hazır değilsinizdir ama sonra pekala hazır olabilirsiniz. Kariyer açısından bakacak olursam bence 5-6 yıl kadar erteleyin, o konuda kafanız rahat olursa gerisi kolay. Senior pozisyonda olursunuz, CVniz dolu olur işi bıraksanız bile istediğiniz an dönersiniz veya kendi işinizi yaparsınız, freelance olur veya şirket kurmak olur. Senior pozisyonda olmanın, kariyeri oturtmuş olmanın güveni şahane tam oradan sesleniyorum şu anİstediğin an istediğin işi bulacak durumda oluyorsun, o durumda da evde kafa rahat şekilde 2 yıl geçirilebilir çocuklla neden olmasın. Kariyerce kafa rahat olunca, elde birikim de oluyor eee biraz ara vereyim bari diyebilirsiniz pekala. Ben olsam acele etmezdim. Vücut işine bir şey diyemem ama toplanır diye düşünüyorum. Eşin de 30 yaş civarı olduğunu varsayıyorum , hemen baba olup ne yapıcak Allah aşkına o da gençliğini yaşasın biraz gezin eğlenin. Gönlünüzce olsun
Şu cümleleriniz direk ben. Eşim pek çocuk istemiyor, ona kedi köpek yetiyor fazlasıyla. Ben de çok aşırı istemiyorum, tam emin değilim kendimden ve 33 yaşındayım, eşim 34Anne olunca bebeğe göre hareket etmek zorunda kalıcaz. Bencil mi düşünüyorum? En korktuğum şeylerden biri de sağlıksız bir bebek dünyaya getirmek. Aşırı korkuyorum.
Ama siz hazır olmayınca olmaz ki benim de iki oğlum var araları 10 yas hazır hissetmeden istemedim. Ne zamn ki tamam artık zamni geldi dedim hatta hamile kalınca bile ağlamıştım . Eşinizle sakince konuşun. Mutlaka zamanı gelecektir.Net bir konuşma yapılmadı ama ilerde düşünüyorum diyordum doğrusunu söylemek gerekirse. Şu an asla hazır değilim.
Evet ve bu geri dönüşü olmayan bir karar. Çocuk doğdu yapamadım hop iade edelim yok. O yüzden gerçekten hazır olduğunda ve istediğinde yapılmalı. En ufak bir soru işareti bile olmamalı. Kedim var onun bile sorumluluğu o kadar fazla ki. Canımdan çok seviyorum ama kedi bile bir noktada hayatı kısıtlıyor.ben de size hak veriyorum.
her şeyden önce kendim olmaktan vazgeçmek istemiyorum, yani çocuklu insanların hayatı tamamen ona odaklı haliyle. ama mevcut hayatını seven birinin bundan vazgeçmeye karar vermesi hiç kolay bir karar değil.
Erkeklerin deli gibi baba olmak istemesi hatta direkt baba olmak istemeleri bile bana garip geliyor.yav arkadaş bu konulara kadınlar karar verir, erkekler de kaderine razı olur olay budur.sadece kadın korunmani istiyorum derse korunursun.bence böyle olmalı.erkeklerin bu tarz şeylere kafa yorması bana da çok garip geliyor.Daha önce de konu açmıştım, konu iyice çıkmaza girdi...
Çocuk istemiyorum. Ne zaman isterim veya ister miyim onu da bilmiyorum. Eşim artık beklemek istemiyor. Ben ise assssla hazır değilim, deli gibi korkuyorum. Dün akşam baya baya bu konu yüzünden tartıştık. Biraz daha hazır değilim, istemiyorum dersen farklı şeyler yapmak zorunda kalıcam falan dedi. Boşanmayı mı kastetti anlamadım, sormadım da çok kötüydüm çünkü hatta ağlıyordum. Öyle geldi bana ama sanırım blöf yapıyor. Eşimi seviyorum, o da beni seviyor hissediyorum ama bu konu artık bizim çıkmazımız oldu. Ne yapıcam hiçbir fikrim yok. Deli gibi baba olmak istemesi bana çok saçma geliyor. Acımasız geliyor hatta. Çok bencilce, düşüncesizce. Şunu da düşünüyorum; çocuk istemediğim için boşanırsam, (27 yaşındayım şu an) ya sonra bu kararımdan pişman olursam? Belki de zaman geçtikçe anne olmak isteyeceğim? Açıkçası yaşlanınca yanımda birileri olsun isterim, ziyaretime gidip gelen, arayıp soran birilerini isterim. Yalnız kalmaktan korkuyorum. 3 yıllık evliyiz bu arada. Terapi mi alsam napsam? Asla istememe sebeplerim şöyle: işimi bir süre de olsa bırakmak zorunda olmak (belli bir zamana kadar annenin bakması gerektiğini düşünüyorum), bir bireye bağımlı olmak ve onun bana bağımlı olması, vücudumda meydana gelecek deformasyonlar, fiziksel ve psikolojik değişimler, lohusalık, bebek bakımı, bir birey yetiştirme sorumluluğu, maddi manevi yetebilme korkusu, uykusuzluk, sürekli yorgunluk hali, eşimle yaşanabilecek sıkıntılar (doğum sonrası ve çocuk bakımı konusunda), Allah korusun ama yarın bir gün eşimle başka bir konuda sıkıntı yaşarsam sırf çocuğum var diye katlanmak zorunda kalmak... He bir de kv sürekli ben gelip bakarım diyor olursa, o da ayrı bir problem. Yurtdışında yaşıyor, bakma bahanesiyle bize yerleşebilecek bir tip. Tabi buna müsaade etmem ama bunun için de stres yaşamak istemiyorum. Burada da okuyoruz, çevremde de görüyorum. Çocuk evliliğe atılan bomba gibi. Neden böylesine radikal bir değişim yaşayalım ki diyorum. Şu an kafama estiği gibi geziyorum, eğleniyorum. Eşimle gece yarısı çıkıyoruz esince. Anne olunca bebeğe göre hareket etmek zorunda kalıcaz. Bencil mi düşünüyorum? En korktuğum şeylerden biri de sağlıksız bir bebek dünyaya getirmek. Aşırı korkuyorum. Terapi fayda eder mi acaba. Ben anormal miyim? Benim gibi olup, anne olduktan sonra iyi ki diyen var mı?
hayatımda en çok istediğim şey bir köpeğe sahip olabilmekti, yıllarca isteyip o sorumluluğu bile almak istemedim. işim çok yoğun çünkü.Evet ve bu geri dönüşü olmayan bir karar. Çocuk doğdu yapamadım hop iade edelim yok. O yüzden gerçekten hazır olduğunda ve istediğinde yapılmalı. En ufak bir soru işareti bile olmamalı. Kedim var onun bile sorumluluğu o kadar fazla ki. Canımdan çok seviyorum ama kedi bile bir noktada hayatı kısıtlıyor.
Sağolun öncesinde de vardı doğumla birlikte bambaşka oldu ex lohusa oldu resmen bende onun peşinde koştum süs köpeği gibi sezeryanli halimle 30 gün böyle.gecti ve erken doğum yaptım bebeğim 23 gün yoğun bakımda kaldı destek göreceğim yerde resmen eziyet gördüm Allah'a havale ediyorum...Çok üzüldüm. Allah yardımcınız olsun. Özel değilse boşanma kararınızda doğum sonrası yaşadıklarınızın etkisi var mı? Öncesinde de problemleriniz var mıydı acaba?
Ilki benden hayırlı olsunErkeklerin deli gibi baba olmak istemesi hatta direkt baba olmak istemeleri bile bana garip geliyor.yav arkadaş bu konulara kadınlar karar verir, erkekler de kaderine razı olur olay budur.sadece kadın korunmani istiyorum derse korunursun.bence böyle olmalı.erkeklerin bu tarz şeylere kafa yorması bana da çok garip geliyor.
Üstün körü konuştuk, düşünürüz diye.Hepsini okumadım ama istemiyorsanız yapmayın. Deli gibi istememe ve ikinci çocuk olmasına rağmen sabah akşam ağlıyorum uyumuyor diye. 52 günlük şu an. Ben pişman değilim ama çocuk istemeseydim, bu kaos beni pişman ederdi. Hatta eşimden de soğurdum onun yüzünden oldu diye.
Evlenmeden önce konuşmadınız mı bunları?
Edit. Ve evet anne olmak gerçekten çok zor.