- 30 Mart 2009
- 14.382
- 64.499
Aaa google aramalarda cikanlar resmi arastirma sayilmiyor muyduuuu ahsjahahha
Aaa google aramalarda cikanlar resmi arastirma sayilmiyor muyduuuu ahsjahahhaBir başka üyenin de 2 kez söylediği gibi bilimsel kaynaklarınızı paylaşır mısınız?
Inan ilk zamanlar birçok kadın aynı şeyleri yaşıyor . Ben açıkça söyleyebilirim ilk anne oldum benimki hep olayliydi pişman oldum ne kadar zormuş ben yapamazsam diye . Benim hayatım hep mi böyle olacak hep mi acı çekeceğim diye. Bu biraz lohusalıkta alakalı iki hafta sonra herkes gitti kızımla kaldık ve şimdi bir buçuk yaşında yalnız buyuttum . Zorluğu var mı evet ama hayatta bu kadar değişik ve özel bir duyguyu ben tatmadim . Iyi ki doğmuş bu duyguyu yaşamadan ölmemisimAnnelikten pişman olan kesinlikle vardır ama açıkça demeye kimsenin dili varmaz kaybetmek istemeyiz çünkü ister istemez bağlanıyorsun pişmanım dersen ya Allah onu alırsa inancı oluşuyor gibi düşünüyorum.
Geçen hafta 1 haftalıktık yatakta oturdum sıfır uykuyla göz altlarım mosmor hüngür hüngür ağladım yapamıyorum ben diye eşim geldi pisman mısın dedi o an şimşek çaktı beynimde hayır hayır asla iyi ki var şükür diyebildim bir korku girdi iç güdüsel bu sanırım ama çok zorlanıyorum yardım alıyorum suan annemden psikolojim biraz bozuldu uykusuzluktan malesef devamlı ağladığım için yalnız bırakmak istemiyorlar benipişman olan vardır açıkça hiç yapmasaydım diyen kişileri de duydum ben
Hiçte anlattığınız gibi geçmedi benim ilk haftam. Ameliyat oldum ve çok ağrım oldu . Narkozdan basım agriyordu. Gece çocuk sürekli uyanıyor . Eve geldik yatağa yatırdılar bir baktim yatağın ortasında o kadar küçük ki kayboldu . Herkes gidince nasıl bakacağım diye başladım ağlamaya. Zaten küçük doğmuştu. Göğüslerim yara oldu . Ben ne yaptım diye düşünüp durdum . Ya bakamazsam ya birşey olursa. Nasıl banyo yaptıracağım. Burada yazdiklariniz yeni anne olan insanlar için çok çok yanlış genellemeler bence . Benim çevremde yeni anne olmuş birçok kadın vardı ve hepsi de aynı hissiyatlari tasiyorlardi . Ben onlarla bunu yalnızken konuştuğumda çok zorlandiklarini acaba gerçekten şimdi dogru karar miydi dedikleri de oldu . Toplum baskısı ayri diğer annelerin diğer kadınlara yaptığı baskı ayrı oluyor .önceki yorumunda prolaktinden bahsettim şefkat hormonudur dedim. bu yorumunda da oksitosinden bahsedeyim. Aşk hormonudur. Anneler (insan ve hayvan) ozellille doğum sırasında çok yüksek oranda oksitosin salgilar. Doğum sırasında rahim kasilmaları ile bu oksitosin kana karışır. Hatta annelerin çocuklarini güzel bulması da bu hormon ile ilgilidir çünkü hayrandır çocuğuna
oooo hayırlı uğurlu olsun inşallah Kanaryacım.Konuyu biraz geç gördüm hamile biri olarak yorun yapıyorum. 4. Yılımızdayız ilk 3 yıl planlamadık hayatımızı yoluna koymak için sonraki 1 yıl içinde nasip etti Rabbim inşallah sağlıkla alırım kucağıma. Sadece şunu söylemek istiyorum istendiğinde görülen negatif çizginin üzüntüsünü hayatımın hiçbir alanında yaşamadım. Şuan istemiyorsunuz ki haklısınız hayatımız değişicek ama bu değildir ki sonrasında da istemeyeceksiniz. Büyük konuşmayın. Hazır hissettiğimizde olmalı çünkü bizi hissediyorlar. Onları sevdiğimizi sevmediğimizi herşeyi.
Ben farkındayım mesela. Uykusuz kalacağımın, eşimle yaşayacağımız değişimin, ekonomik durumumuzun etkileneceğinin ama yinede hazırım. Siz hazır olmayabilirsiniz suçlu değilsiniz ama eşiniz istiyorsa o da suçlu değil. Kimse bencil değil.
Bana sadece aşırı kaygılı geldiniz. Ne tetikliyor sizi ? Ne yaşadınız ? Çocukluğunuz nasıl geçti ? Biraz sakin kalıp düşünün. Evlat eminim ki mükemmeldir. Hepimize isteyen herkese hayırlı sağlıklı evlat nasip etsin Rabbim.
Ben bomba olduğunuda düşünmüyorum. Evet zordur mutlaka ama bomba değildir. Neşedir huzurdur. Siz hem kadın hemde anne olabilirsiniz. Ben hem eş hem anne olabilirim. Evet eşimle gece çıkamam belki bir süre ama büyüyünce anneme bırakıp çıkabilirim. Gündüz gider kahve içeriz. Bence insan nerden nasıl bakarsa onu görür. Üzmeyin kendinizi eşinizle de aranızı bozmayın. Sakince konuşun.
Haklısın hem de çok haklısın.Annelikten pişman olan kesinlikle vardır ama açıkça demeye kimsenin dili varmaz kaybetmek istemeyiz çünkü ister istemez bağlanıyorsun pişmanım dersen ya Allah onu alırsa inancı oluşuyor gibi düşünüyorum.
Geçen hafta 1 haftalıktık yatakta oturdum sıfır uykuyla göz altlarım mosmor hüngür hüngür ağladım yapamıyorum ben diye eşim geldi pisman mısın dedi o an şimşek çaktı beynimde hayır hayır asla iyi ki var şükür diyebildim bir korku girdi iç güdüsel bu sanırım ama çok zorlanıyorum yardım alıyorum suan annemden psikolojim biraz bozuldu uykusuzluktan malesef devamlı ağladığım için yalnız bırakmak istemiyorlar benipişman olan vardır açıkça hiç yapmasaydım diyen kişileri de duydum ben
Yazmış ya işte oksitosin kuksitosin, ben ikna oldumBir başka üyenin de 2 kez söylediği gibi bilimsel kaynaklarınızı paylaşır mısınız?
Bakın bunlar çok dandik ve basit bilgiler :) Google a oksitosin yazsanız doğum, sex ve emzirme ile çıkan hormon yazar. Yani ben utanıyorum gerçekten bilimsel kaynakları yazar mısın sorusunu sorduğunuz için. Sizin adınıza... Memleket ne halde ya... Gercekten çok üzücü. Diger taraftan aksini iddia edecek bilimsel kaynak paylaşabilir misiniz? Tabii ki hayır:) Cehalet ile tek başıma baş edemem. Zaten bir yanlış anlaşılma ile (aslını isterseniz; daha kendi dilinde yazi yazmayi bilmeyen bir kullanıcının yanlış anladığım bir yorumu ile) çok yanlış bir yerden buralara geldi. Ben seviyemin çok altında bir kalabalık ile daha fazla uğrasmak istemiyorum. Konuyu takipten çıkıyorum. Kendi kendinize eşelenin buralarda:)Bir başka üyenin de 2 kez söylediği gibi bilimsel kaynaklarınızı paylaşır mısınız?
Lalem inşallah bakayım Allah herkese sağlıklı mutlu doğum nasip etsin. Umarım çok güzel olur herşey.oooo hayırlı uğurlu olsun inşallah Kanaryacım.
Allahım sağlıklı mutlu huzurlu gebelik ve doğum nasip etsin inşallah.
Bakın bunlar çok dandik ve basit bilgiler :) Google a oksitosin yazsanız doğum, sex ve emzirme ile çıkan hormon yazar. Yani ben utanıyorum gerçekten bilimsel kaynakları yazar mısın sorusunu sorduğunuz için. Sizin adınıza... Memleket ne halde ya... Gercekten çok üzücü. Diger taraftan aksini iddia edecek bilimsel kaynak paylaşabilir misiniz? Tabii ki hayır:) Cehalet ile tek başıma baş edemem. Zaten bir yanlış anlaşılma ile (aslını isterseniz; daha kendi dilinde yazi yazmayi bilmeyen bir kullanıcının yanlış anladığım bir yorumu ile) çok yanlış bir yerden buralara geldi. Ben seviyemin çok altında bir kalabalık ile daha fazla uğrasmak istemiyorum. Konuyu takipten çıkıyorum. Kendi kendinize eşelenin buralarda:)
Sevdiğim bir üyesiniz gerçekten ters bir şey yazmak istemiyorumŞu saçma yorumla engelli çocuğu olan anneleri nasıl uzebileceginin farkında mısın? Empati yoksunusun!
Anormal değilsiniz, annelik kolay bir şey değil, benzer konulara neredeyse hep aynı şeyleri yazıyorum ama annelik emzirdim alt değiştirdim sevdim kokladımla geçmiyor, bebekken uykusuzluğu, yorgunluğu, hastalığı, büyüyünce okulu, arkadaşları, dış dünyadaki karşılaşacağı kötülükler, evlense eşiyle arasındaki problemler derken hayatınız boyunca eliniz kalbinizde gezmeye annelik deniyor.Ben anormal miyim? Benim gibi olup, anne olduktan sonra iyi ki diyen var mı?
Uslubumu bozduğumu düşünmüyorum. Tanımadığınız bilmediğiniz insanlara tedavi olun diye ahkam kestiniz. Ben de size siz tedavi olun dedim. Tıbbi verileri göremedim. İki hormon adı verip geçmişsiniz.Hanımefendi öncelikle bir üslubumuza dikkat edelim. Sizin okuduğunuzu anlamak ile ilgili problemleriniz var diye ben tekrar açıklama yapmak zorunda değilim tekrar bir kaç kere okuyun, altını çizin duvara asin. Napiyorsaniz yapin. Canınız öyle istiyor diye size uymadi diye bilimsel veriler değişmiyor. Ben kesin olarak kanıtlanmış. Tıbbi veriler verdim sizin dandik yorumlarınızdan daha kıymetli. Böyle hissediyor diye tabii ki suçlu değiller. Yok da değiller. Ama mutsuzluktan sağlıklı bir duygu değil nedenleri araştırılıp fiziksel psikolojik sorun her neyse cozebilriler. Bu kadar! Bu uygulamanın en kötü yanı ağzı olanın konuşabiliyor olması..
Bence pişmanlık diyilde aşırı yorgunluk oluyor ilk anne olmanın zorlukları tecrübe yok çocukta sus deyince susmaz oda bir insan bizim gibi gazı oluyor rahatsızlanıyor minik daha herşeyden etkileniyor dili yok söylesin derdini daha minicik sadece aglayarak derdini anlatmaya çalışıyor.Hepimizi böyle büyüttu annelerimiz ben anne olduktan sonra anneme daha bir sevgi saygiyla baglandım gerçekten annelik ne zor işmiş ne buyuk sorumlulukmuş dedim.Sende şu an o zorlukları çekiyorsun ama geçicek her zaman iyiki var diyiceksin.Pişmanlık başka bir şey bence pişman olmuyoruz sadece bizde insaniz bazen patlıyoruz enerjimiz bitiyor destege ihtiyacimiz oluyor.Bana o anlarda en büyuk destegi annem verdi gazlı uyumuyan bir bebegim vardı bende senin gibi ani patlamalar yaşıyordum anneme içimi döküyordum.Becere bildigi kadar o anlarda bana yetişmeye çalıştı hep sağolsun.Sonuçta eşimde bende ilk bebek tecrubemiz yoktu.Bence bu anlarda birinin destegi çok önemli piskolojik açıdan.Annelikten pişman olan kesinlikle vardır ama açıkça demeye kimsenin dili varmaz kaybetmek istemeyiz çünkü ister istemez bağlanıyorsun pişmanım dersen ya Allah onu alırsa inancı oluşuyor gibi düşünüyorum.
Geçen hafta 1 haftalıktık yatakta oturdum sıfır uykuyla göz altlarım mosmor hüngür hüngür ağladım yapamıyorum ben diye eşim geldi pisman mısın dedi o an şimşek çaktı beynimde hayır hayır asla iyi ki var şükür diyebildim bir korku girdi iç güdüsel bu sanırım ama çok zorlanıyorum yardım alıyorum suan annemden psikolojim biraz bozuldu uykusuzluktan malesef devamlı ağladığım için yalnız bırakmak istemiyorlar benipişman olan vardır açıkça hiç yapmasaydım diyen kişileri de duydum ben
Ben de çok düşünürdüm bu tarz şeyler. Ben de 27 yaşındayım. Hayatımın "ben hiç çocuk istemiyorum" diye düşündüğüm bir dönemi de oldu. Sizin gibi çok korkular da vardı. Doğum korkusu mesela.Daha önce de konu açmıştım, konu iyice çıkmaza girdi...
Çocuk istemiyorum. Ne zaman isterim veya ister miyim onu da bilmiyorum. Eşim artık beklemek istemiyor. Ben ise assssla hazır değilim, deli gibi korkuyorum. Dün akşam baya baya bu konu yüzünden tartıştık. Biraz daha hazır değilim, istemiyorum dersen farklı şeyler yapmak zorunda kalıcam falan dedi. Boşanmayı mı kastetti anlamadım, sormadım da çok kötüydüm çünkü hatta ağlıyordum. Öyle geldi bana ama sanırım blöf yapıyor. Eşimi seviyorum, o da beni seviyor hissediyorum ama bu konu artık bizim çıkmazımız oldu. Ne yapıcam hiçbir fikrim yok. Deli gibi baba olmak istemesi bana çok saçma geliyor. Acımasız geliyor hatta. Çok bencilce, düşüncesizce. Şunu da düşünüyorum; çocuk istemediğim için boşanırsam, (27 yaşındayım şu an) ya sonra bu kararımdan pişman olursam? Belki de zaman geçtikçe anne olmak isteyeceğim? Açıkçası yaşlanınca yanımda birileri olsun isterim, ziyaretime gidip gelen, arayıp soran birilerini isterim. Yalnız kalmaktan korkuyorum. 3 yıllık evliyiz bu arada. Terapi mi alsam napsam? Asla istememe sebeplerim şöyle: işimi bir süre de olsa bırakmak zorunda olmak (belli bir zamana kadar annenin bakması gerektiğini düşünüyorum), bir bireye bağımlı olmak ve onun bana bağımlı olması, vücudumda meydana gelecek deformasyonlar, fiziksel ve psikolojik değişimler, lohusalık, bebek bakımı, bir birey yetiştirme sorumluluğu, maddi manevi yetebilme korkusu, uykusuzluk, sürekli yorgunluk hali, eşimle yaşanabilecek sıkıntılar (doğum sonrası ve çocuk bakımı konusunda), Allah korusun ama yarın bir gün eşimle başka bir konuda sıkıntı yaşarsam sırf çocuğum var diye katlanmak zorunda kalmak... He bir de kv sürekli ben gelip bakarım diyor olursa, o da ayrı bir problem. Yurtdışında yaşıyor, bakma bahanesiyle bize yerleşebilecek bir tip. Tabi buna müsaade etmem ama bunun için de stres yaşamak istemiyorum. Burada da okuyoruz, çevremde de görüyorum. Çocuk evliliğe atılan bomba gibi. Neden böylesine radikal bir değişim yaşayalım ki diyorum. Şu an kafama estiği gibi geziyorum, eğleniyorum. Eşimle gece yarısı çıkıyoruz esince. Anne olunca bebeğe göre hareket etmek zorunda kalıcaz. Bencil mi düşünüyorum? En korktuğum şeylerden biri de sağlıksız bir bebek dünyaya getirmek. Aşırı korkuyorum. Terapi fayda eder mi acaba. Ben anormal miyim? Benim gibi olup, anne olduktan sonra iyi ki diyen var mı?
Sağlıkla kucağınıza alın inşallah :) Teşekkür ederim tecrübelerinizi paylaştığınız için.Ben de çok düşünürdüm bu tarz şeyler. Ben de 27 yaşındayım. Hayatımın "ben hiç çocuk istemiyorum" diye düşündüğüm bir dönemi de oldu. Sizin gibi çok korkular da vardı. Doğum korkusu mesela.
Şimdiyse hamileyim ve takmıyorum hiç. Zor olacağını biliyorum ama hayatın doğal akışının bu olduğunu kabullendim. Şöyle mi olacak böyle mi olacak diye kaygılanmayıp günüme odaklanmaya çalışıyorum.
Ben kendim de çocuk istiyordum son zamanlarda ama eşim 32 yaşında, daha da geç baba olmasını istemediğim için hemen şimdi olsun istedim. Hazır mıyım? Değilim. Kafaya takıyor muyum? Hiiç takmıyorum.
Bence bu kadar korkmayın. İlerde pişman da olabilirsiniz. Eşiniz de istemekte haklı. Evlilik öncesinde bu konusaki tutumlarınız neydi onlar da önemli.