- 7 Ocak 2025
- 18
- 10
- 1
- 35
- Konu Sahibi pembeliturunculu
-
- #1
Üyeliğimi az önce alıp hemen içimi dökmek istedim çünkü artık ben tek başıma başa çıkamıyorum. Psikolojik destek almayı da düşünüyorum biran önce.
Sorunum şu ki 35 yaşındayım hayata bayağı geç başlayanlardanım. Üniversiteye geç gittim geç evlendim hayatımı düzene koymaya çalışırken yaşlanmaya başladığımı farkedememişim. Anne olmak benim gençliğimin başından beri hayalimdi. O kadar çok seviyordum ki bebekleri yeğenlerimin çoğunun bebeğinin doğumuna şahit oldum o bebekleri severek büyümelerine eşlik ettim. Hep birgün benimde doğru zamanda çocuklarım olacağını düşündüm. Karşıma doğru insan doğru zamanda çıktı aslında. 30 yaşında evlendik. Dediğim gibi hayatımızı yoluna koyalım evimizi arabamızı alalım çocuğumuza daha sağlam bir gelecek verebilelim derken doğurganlığımın azalarak biteceğini hiç bilmiyordum.
Adetlerim çok düzenlidir birgün dahi şaşmaz. O yüzden bir problem olabileceğini hiç hissetmedim. Yıllık muayenelerimi olurdum ama genel kan testlerine hiç bakmamışlardı.
Ne zaman ki bebek istedik bir kontrole gidelim ne durumda bir eksiklik vitamin falan gerekir mi dedik o zaman hepsine bakıldı. Ve amh değerim 0.2 geldi. Normal yolla olması imkansız dendi. Hatta tüp bebekle bile şansınız çok düşük dendi.
Çok şaşırdık çok üzüldük henüz nolduğunu bile anlamadık derken gittiğimiz birkaç doktorda elimize tüp bebek evraklarını tutuşturuverdi. Biz kendiliğinden bir kez bile denemedik. Biraz kendimize birkaç ay verelim hem kabullenelim hem belki olur dedik ama doktorlar kesin birşey söyleyemiyorlar. Zaman kaybetmeyin diyorlar sadece.
Çok okudum çok araştırdım bu değerle hamile kalabilende çok tüp bebeğe rağmen kalamayanda çok. O kadar mutsuz o kadar kırgınki kalbim. Ya biz senelerce uğraşırsak ve olmazsa? Eşim o kadar çok istiyordu ki şuan onun mutsuzluğu beni daha çok üzüyor. İstersen ayrılabiliriz dedim. Günün birinde boşuna bekledim seni demesin diye. Ama vicdanım çok sızlıyor. Onun testleri normalin bile üstünde çıktı problemli olan benim kendimi daha çok kötü hissediyorum.
Bu süreçleri yaşamış geçirmiş birileri varsa yazarsa çok sevinirim ne yapmam gerektiğini düşünemiyorum çünkü üzgün olduğum için sanki hiç olmayacakmış gibi geliyor …
Sorunum şu ki 35 yaşındayım hayata bayağı geç başlayanlardanım. Üniversiteye geç gittim geç evlendim hayatımı düzene koymaya çalışırken yaşlanmaya başladığımı farkedememişim. Anne olmak benim gençliğimin başından beri hayalimdi. O kadar çok seviyordum ki bebekleri yeğenlerimin çoğunun bebeğinin doğumuna şahit oldum o bebekleri severek büyümelerine eşlik ettim. Hep birgün benimde doğru zamanda çocuklarım olacağını düşündüm. Karşıma doğru insan doğru zamanda çıktı aslında. 30 yaşında evlendik. Dediğim gibi hayatımızı yoluna koyalım evimizi arabamızı alalım çocuğumuza daha sağlam bir gelecek verebilelim derken doğurganlığımın azalarak biteceğini hiç bilmiyordum.
Adetlerim çok düzenlidir birgün dahi şaşmaz. O yüzden bir problem olabileceğini hiç hissetmedim. Yıllık muayenelerimi olurdum ama genel kan testlerine hiç bakmamışlardı.
Ne zaman ki bebek istedik bir kontrole gidelim ne durumda bir eksiklik vitamin falan gerekir mi dedik o zaman hepsine bakıldı. Ve amh değerim 0.2 geldi. Normal yolla olması imkansız dendi. Hatta tüp bebekle bile şansınız çok düşük dendi.
Çok şaşırdık çok üzüldük henüz nolduğunu bile anlamadık derken gittiğimiz birkaç doktorda elimize tüp bebek evraklarını tutuşturuverdi. Biz kendiliğinden bir kez bile denemedik. Biraz kendimize birkaç ay verelim hem kabullenelim hem belki olur dedik ama doktorlar kesin birşey söyleyemiyorlar. Zaman kaybetmeyin diyorlar sadece.
Çok okudum çok araştırdım bu değerle hamile kalabilende çok tüp bebeğe rağmen kalamayanda çok. O kadar mutsuz o kadar kırgınki kalbim. Ya biz senelerce uğraşırsak ve olmazsa? Eşim o kadar çok istiyordu ki şuan onun mutsuzluğu beni daha çok üzüyor. İstersen ayrılabiliriz dedim. Günün birinde boşuna bekledim seni demesin diye. Ama vicdanım çok sızlıyor. Onun testleri normalin bile üstünde çıktı problemli olan benim kendimi daha çok kötü hissediyorum.
Bu süreçleri yaşamış geçirmiş birileri varsa yazarsa çok sevinirim ne yapmam gerektiğini düşünemiyorum çünkü üzgün olduğum için sanki hiç olmayacakmış gibi geliyor …