İnsanların çocuğum hakkında sürekli kötü yorum yapması beni çıldırtıyor, ne biçim çocuk, nasıl bununla başediyorsun, terbiye verememişssin, her istediğini eline verirsen olacağı budur, her gittiğim yerde insanların çocuğuma olan bakışları beni çok üzüyor benim iyi Bi anne değilim dediğim konu bu vurmuşluğum var eline popusuna, buda kabul edilir Bi durum değil burda kendimi aklamaya yada günah çıkarmaya gelmedim, yerin dibinde soksanız haklısınız.
Benimkiler direk alıp kasaya götürüyorlar sormuyorlar param var mı yok mu diyegeçen gün markete gittik..
cocuk annesine gösteriyor...
anne bunu al diyor
güzelce sölüyor..
annesi de tersleyip aldığını yerine koyuyor...
çocuk da annesine kızıp küsüyor konuşmuyor..
ben acidim annesi almayip ben alsaydim diye vicdan azabi duydum..
o istekleri bence kırmamak lazim
İnsanların çocuğum hakkında sürekli kötü yorum yapması beni çıldırtıyor, ne biçim çocuk, nasıl bununla başediyorsun, terbiye verememişssin, her istediğini eline verirsen olacağı budur, her gittiğim yerde insanların çocuğuma olan bakışları beni çok üzüyor benim iyi Bi anne değilim dediğim konu bu vurmuşluğum var eline popusuna, buda kabul edilir Bi durum değil burda kendimi aklamaya yada günah çıkarmaya gelmedim, yerin dibinde soksanız haklısınız.
Siz çocuğunuzla ilerde çok sorunlar yaşayacaksınız. Bunu buraya yazıyorum siz de aklınızda tutun. Çünkü saygı göstermeyen saygı göremez. Pişmanlık bile duymuyorsunuz yaptığınızı savunuyorsunuz bir de. Keşke çocuklar ailelerini seçebilse.
Yerden yere vurmakla tartaklamak aynı şeydir benim gözümde. İkisi de aşağılayıcı ve yaralayıcı. Ayrıca sonrasında üzülmeniz hiçbir şeyi değiştirmez. Şuan size gücü yetmiyor ama onun da size gücü yettiği günler gelecek ve ilerde belki siz de tartaklanacaksınız.
Sizin ne fikirde olduğunuz beni ilgilendirmez, benim ne düşüncede olduğum da sizi ilgilendirmez. Siz kendi hayatınızdaki doğru ve yanlışlarla ilgilenin. Hiç kimse mükemmel anne değildir ayrıca. Her annenin hataları da olur doğruları da. Her anne çocuğu için en iyisini bilir. Öyle uzaktan bakarak bişeyleri yargılamak size düşmez.
Çok tatlısınızDıger arkadasa da yazdım. Sana da yazayım. Meme veren anne de mama veren degıl mı lütfen boyle hissetmeyin.önemli olan bebegımız ac kalmasın öyle degıl mı.. Facebook da emzırme sanatı dıye sayfa var ordan destek alabilirsiniz. Olmuyorsa da olmaz. Siz iyi bir annesiniz.
Eğer ısrarla işinizi engelliyorsa ona kızmak yerine sizden ne istediğini anlamaya çalışın. Belki sizinle oynamak istiyor, belki uykusunu alamadı, belki açıktı ; mutlaka vardır bir derdi. Dur , sus demek yerine neye ihtiyacı var , neden bu davranışı sergiliyor buna bakmak gerekir diye düşünüyorum.sizin gibi dobra anneler lazim bir daga kesinlikle zaten bu gun mesela cok sinirlendirdi ama hic elimi kaldirmadim supurgenin pesinden tutunmus geziyor 100 kere evladim yapma dedim cekemiyorum supurgeyi cekincede agliyor. sabir ettim bi sekil kandirdim
Ahh onu en iyi ben bilirim ama kizim buyudukce ve aramzdaki iletsim guclendikce bu dusuncemde kaybldu smdi bendn 10 dk bile ayrilmayan odada yoksam annem nerde die soran. Bir kizim var cok sukur tek saglikli olsunda gerisi onemli deglEmzirme konusunda sorun yaşayıp mama desteği aldığım için kendimi kotu hissediyorum
Yaşayalım görelim o zaman.Benim ne duyduğumu ne hissettiğimi öyle uzaktan bakarak anlayamazsınız! Karşınızda tanımadığınız insanların hayatı hakkında yorum yaparak siz çok saygılı olduğunuzu mu zannediyorsunuz, onu siz öğrenin.. Allah'ın izniyle de o dediğiniz olmayacak. Tanımadığınız bilmediğiniz insanlar hakkında öyle uzaktan boş boş yorumlar yapmayın!
Her anne evladı için en iyisini istemez. Döven, tartaklayan, küfreden, başkalarının yanında azarlayarak gururunu kıran bir anne iyi bir anne değildir.
Savunmak yerine bundan sonrasında dikkat etmeye çalışabilirsiniz. Gerçekten ileride bu tartaklamalar sorun olacak.
Eşinden duygusal yada fiziki şiddet gördüğünde bunu normalleştirebilir mesela. En güvendiği en sevdiği insandan bazen şiddet gören bir insan bunu normal algılar. İleride eşinden tokat yediğinde ben de hatalıydım canım der affeder.
Özsaygısı özgüveni daha düşüktür. Bazen bunu siz dahi anlamazsınız. Kendini layık göremez, hep içten içe kendini suçlayan yetişkinler olur.
Yada sizin gibi sevdiklerni hırpalayan bir insan olur. Çünkü bunu normal görerek büyümüştür.
Kısacası çocuk ne görürae onu işler yapar.
Beni en çok çıldırtan şey oğlumun cifi ne yapıp edip bulup getirip koltuğa ve halıya boca etmesiydibeyaz beyaz o lekeleri çıkartmak nasıl zordu benim için
Üstelik bunu bi kere değil birkaç defa yaptı
Yinede fazla canını yakmadım sadece bacaklarını biraz sıktım ,buna dövmek denmez çocuklarda bazen çileden çıkarıyorlar sürekli aynı tahammülü göstermekde zor
Oğlunuz kaç yaşındaydı bunu yaptığında?
Yapmayın lütfen, biraz çocuk gibi düşünün; orası oğlunuzun da evi ve deneyip görmek istiyor, yeri geliyor inatlaşıyor "Bu evde ben de varım" diyor. Evet, sürekli-inatlaşarak yaşandığında insan tahammülde zorlanıyor ama sabrınızı kırmamalısınız mümkün mertebe.
Bunları eleştirmek için söylemiyorum, faydam dokunur mu diye söylüyorum çünkü öfkeniz geçtiğinde sizin de içiniz sızlıyordur; bunu tamir etmek istiyorsunuzdur ama yolunuz sizin de oğlunuzun da canını sıkan bir yol. Bacaklarını sıkmak-itmek, tutup savurmak vb. bunlar da başka bir çeşit dövmek, alıyorlar beden dilinizden.
Ben de anlatayım size oğlumun yaptıklarını:
Uyarmama, açıklamama rağmen, oğlum bir gün portakalları alıyor ve salon-antre boyunca ben işlerime dalmışken futbol maçı yapıyor. Her yer portakal suyu, ezilmiş portakal, yapış yapış... Halılarım açık renk (Hiç çocuklu ev için uygun değil yani)... O lekeleri tam tekmil çıkaramadım bile (Yıkatmaya verdim), sonuç itibariyle çocuğumun değil bacaklarını sıkmak, ona bağırmadım dahi, ciddiyim. "Çok üzüldüm, şimdi buraları nasıl temizleyeceğiz; evimiz çirkin oldu, bak evin kirlendi. Portakallar yenmek için, karnımızda mutlu olurlar, böyle tekmelenince portakallara yazık olur" filan dedim, eline bezi verdim birlikte silebildiğimiz kadar sildik, oyun etti onu da hatta bir süre. Bir yere bir şey döktüğünde bezi aldı kendi sildi.
Süt içiyor bir gün, güç bela... Çünkü öyle kolay kolay süt içmez; renkli bardaklar-pipetler aldım, çikolatalar erittim karıştırdım; heves etti "Tamam içeyim" dedi. Oturttum güzelce salona, "Hadi keyif yaparak iç" dedim, sevdiği bir çizgi filmi de açtım, bezi serdim kucağına. Ben yine işe döndüm herhalde o sıra ya da tuvalete mi girdim artık hatırlamıyorum. Ben gelene kadar sen ayaklan, sütü içmek ne, koltuklar-üstü başı her yeri çikolatalı süt yapmış. Gözümün içine bakıyor ve "Döküldü, bak" diyor, gülüyor. Yüzüm asıldı, "Sütünü çok severek hazırlamıştım, içmemene çok üzüldüm, çocuklar çikolatalı sütü çok sever ki, dökmeden içer" filan böyle anlattım, koltukları sildik yine. İkinciye tekrar etmedi bu davranışı "Sen benim için mi yaptın?" diye sorup durdu bir süre, üzüldüğüme üzüldü.
Daha çok sayabilirim, bu ev hortum tutarak yıkanacak, kibrit çakıp yakılacak kıvama kaç kere geldi sayamadım ki hala daha lekeli-boyalı yerlerimiz/eşyalarımız var (Orta sehpaya asetat kalemlerimi almış tır çizmiş mesela, o kadar anlattım, kağıt verdim ama -bak tırlı sehpa yaptım- diyerek gösterdi yani, napayım? Dövsem-bağırsam ne olacak? Boyanmış bir kere, önemli mi oğlumdan? O da kendince evini süslemiş işte).
Sabırla çözülüyor cidden, inatlaşmadan. İnatlaştıkça savaşa dönüyor, ikiniz de üzülüyorsunuz.
2 yaş sendromundayken, geçen sene filandı galiba; bir şey düştü mü bir şey istediği gibi olmadı mı artık neydi hatırlamıyorum, sinirlendi, ben yetişene kadar yüzünü-burnunu yere çaat diye sinirle vurdu, kanattı burnunu. Hatırlıyorum hem içim sızladı çok berbat oldum, hem de bildiğin dövesim geldi hani "Ulen ben yüzünde tek çizik olmadan gözümden sakındım büyüttüm, gittin durduk yere burnunu kırdın!" diye hakikaten vurasım geldi. Anladım, annen defalarca uyarır, yine de sen inadına yapma dediğini yapr başına bir iş getirir düşer uçar bi taraflarını parçalar eve gelirsin, "Vah yavrum" deyip sarılmasını beklersin ama "Niye düştün, sana çıkma ora demedim mi?" diye bir de anneden dayak yersin ya, o psikolojiyi anladım cidden. Ama vursam ne faydası olacak, onu inatlaştırmaktan, daha çok korkutmaktan başka?
Çocuğun çocuk olduğu nereden belli olacak evi karıştırmasa, yapma denileni yapmadıktan sonra? Sabrettikçe, kendimizi doğru açıkladıkça, evim diyecek, yuvam diyecek, annem diyecek anlayacak, görecek. Zaten ilk 2 buçuk-3 yaşa kadar bebek sayılırlar, 3 yaşla birlikte artık çocuktan sayılmaya başlıyorlar. 6 yaşa kadar da dene-yanıl, sor-gör, test et-anla filan yoğun yaşanıyor. Ayna gibiler.
Birinde bi ağzımdan "Defol bi ya" çıktıydı eşime karşı (Ciddi bi tartışma da değil hani, uğraşma benle tarzı bi göndermeydi), sen bunu duy, bi şey mi diyordum artık hatırlamıyorum bana "Defol bi yaa" de elini sallayarak kovala beni başından... Hakikaten kurumamış beton gibi çocuklar, ne düşse izi kalıyor. Siz nasıl davranırsanız, öyle dönüş alıyorsunuz. Elbette doğuştan gelen karakter etkisi de var, bunu atlayamayız ama sabır, sevgi ve saygı ile zapt edilemeyecek çocuk olduğunu zannetmiyorum, kimi 3 yaşta girer düzene kimi 6 yaşta vb. ama sonuç verir.
Oğlunuz, sabrınızı en çok hak eden varlık bu dünyada, halıya-koltuğa cif dökmesi, bacaklarını sıkıştırmanız için sebep olmamalı.
Nasıl güzel bir mesaj, teşekkür ediyorummama verdiğiniz için kendiniziüzmeyin mutlu anne mutlu bebektir.. siz konuşun onu sarın sarmalayın çok sevin yeter. Anne demek sevgi güven huzur denektir bunlarıverin bebeğinize karnını herkes doyurur siz onun ruhunu doyurmaya bakın.
ben böyle anne olmaya çalışıyorum.
sakın kendinizi üzmeyin güçlü olun..
Evet böyle düşünüyorum da zaten hayatımda hiç kimseyi mama veriyor diye yargılamam asla, ama toplum baskısına yenik düşüyorum galibaHiç de kötü hissetme. Sen bir annesin. Ve gerekiyorsa mamada elbet vereceksin. 4 aylık bebegım var. Ne sureclerden gectık. 1.5 ay mama verdım ve bıraktık memeye donduk ama neler cektım. Gerekirse tabıkı mama vereceksin. Meme veren anne de mama veren degıl mı. Lütfen boyle düşünme. Facebook da emzirme sanatı dıye bir grup var.ben onlar sayesinde bıraktım mamayı. Ve ne baskılar yasadım etraftan ama basardım. Belkı sende yaparsın ama yapamazsan da hıc üzülme.
O toplum baskısına kısa süre düşüyorsun sonra gecıyo ınan. Kendıne ınan. Suan 4.5 aylık oldu bebegım. Inan ılk zamana gerı donsem asla kimseyi konusturmazdım. Cok pısmanım. Basta mamaya alısır dıye vermek istemeyen yakınım aman kılo kaybetmesin diye bu sefer daha cok mama vermeye calıstı. Ac bu cocuk lafı heleee bu sefer kendı mama mama demesi bu ne celıskı. Yaa bana keske kardesin gıbı senınde sütün olsa dedı o yakınım.amannnn takma sakın kimseyi. Bebegın doysun onemlı olan o. Eskiden mama da yoktu sımdıkı mamaların besin degerleri var oyle dusun.Evet böyle düşünüyorum da zaten hayatımda hiç kimseyi mama veriyor diye yargılamam asla, ama toplum baskısına yenik düşüyorum galiba