Yumurta rezervimde sıkıntı var. Doğal yolla hamile kalabilirim belki ama mucize olur bu
neden karşı olur ben söyleyeyimYumurta artırıcı tedavi ile olabilir
Yani verecekleri ilaç ile yumurtalık uyarılacak çatlatma iğnesi gerekirse yapılacak sonrası doğal süreç
Bu tedaviye bir insan neden karşı olur
Yani yumurta donasyonına karşı olur anlarım, tüp bebeği yanlış bilir karşı olur anlarım da olağan yumurta tedavisine karşı olma sebebi ne
neden karşı olur ben söyleyeyim
Ergenlik döneminde 2 çocuğu varmış.
Onların maddi manevi pek çok sorumluluğu olacak ayrıca önü ünv sonra Master onların evliliği derken malum çocuklar büyürken dertleri de büyüyecek.
Adam kendince haklı olabilir ama baştan konuşulması gerekirdi
olmaması işine geliyordur bir bakımaBunu da anlarım ama bu ben çocuk istemiyorum diye evlenmeden konuşulmalıydı
Yani çocuğun maddi manevi yükü tedaviyle olunca artmıyor ki şimdi kazara hamile kalsa da aynısı olacak
Biyolojik olarak anne olamayabilirsiniz belki. Fakat annelik karnında büyütmekten ibaret değildir. İçinizde gerçekten o sevgi ve şefkat varsa bir bitkinin, evcil bir hayvanın bile annesi olabilirsiniz. Ayrıca evlat edinmeyi düşünseniz? O çocukların bir anneye bir yuva sıcaklığına o kadar ihtiyaçları var ki..Yaşı 38-40 aralığında olup bu zamana kadar hiç hamile kalamamış ve bebek sahibi olamayan kadınlar var mı aramızda? Ben anne olamayacağım maalesef doktorlar çok zor dedi. Eşim bazı sebeplerden tedaviye sıcak bakmıyor zaten tedavi sonuç verir mi onuda bilmiyorum. Kabullenmeye çalışıyorum. Bu duyguyla baş etmeye çalışıyorum ama kalbim bir cenderenin içinde sıkışıyor gibi. Böyle benim durumumda olanlar bu duyguyla nasıl başettiniz? Belki hamile kalırım diye bir kaç bebek kıyafeti bile alıp koymuştum kenara. Şimdi onlar önümde bakıp duruyorum. Ramazan günü ne orucumdan bişey anlıyorum ne iftarımdan. Elimin kolumun dermanı kalmadı sanki. Geçer mi bu üzüntü. Eski halime dönebilir miyim ki
Azra hanım illa ki biliyorsunuzdur ama ben tekrar etmek istedim; gerçekten annelik öyle bir şey değil. Sosyal medya tamamen yalan diyemem ama şunu söyleyebilirim o mecrayı bir iş yeri gibi düşünün. İnsanlar nasıl iş yerinde? Şık, kibar, bakımlı vs. Peki gerçek hayatta nasıllar? Ben işe şıkır şıkır gidiyordum şimdi online ders veriyorum. Altımda gri eşofman, gözümde gözlük var. Kuaföre daha yeni gittim o da pala Remziden hallice olmaya ramak kaldığı için.Bir ara instagramdaki anneleri çok fazla takip ettim. Herkes hamile herkes anne. Cicili bicili kıyafetler odalar, albenili oyuncaklar. Çocuklarına doğar doğmaz kitap okuyup etkinlik yaptıran anneler. Belki sayıları çok az ama etkiledi beni. Çocuk sahibi olmanın sadece bunlardan ibaret olmadığını biliyorum. Özellikle bu devirde çok çok zor olduğunu biliyorum ama yine de eşimi çok sevsem de ona karşı içten içe öfke doluyorum
Yazdığım şey belki büyük risk belki acımasızca ama kocanızı alın karşınıza benim hormonlarım sana olan sevgime ağır basıyor. Tedaviyi istemiyorsan bende bu evliliği yürütebilecek ruh sağlığında değilim de. Ve git gerçekten git ama hiç arama bile blöf olduğunu düşünmesin . Birkaç ay Sonra kendi senin şartını kabul ederek dönecektir. Tabi dönmeme riski var bunu da göze alıyosan yapacaksın tabi...Ne güzel yazmışsınız. İlk evliliğimde hiç bir zaman çocuk düşünmedim. Altı yıl sürdü ve pişmanda değilim o süreçte çocuğum olmadı diye. Boşandıktan Sonraki altı yıllık bekar hayatımda çok güzel geçti. Kendimi buldum kendimi sevdim. Sonra ne olduysa bir çocuk isteği oldu bende ve ikinci kez evlendim. Şuan eşimin çocuklarının yaşattığı sıkıntılar dışında eşimle ikimiz bu çocuk konusu dışında iyi anlaşıyoruz ortak noktalarımız var. Ama eşimin çocuklarının sürekli problem çıkarması benim çocuksuz bir şekilde bu evliliği sürdürüp sürdüremeyeceğimi sorgulamama sebeb oluyor.
Neden eşiniz istemediği için kendinizi buna şartlandırıyorsunuz? Belki tedaviniz sonuç verecek. Denemezseniz çok pişman olursunuz. Sırf eylikeyf istemiyor diye çok üzücüYaşı 38-40 aralığında olup bu zamana kadar hiç hamile kalamamış ve bebek sahibi olamayan kadınlar var mı aramızda? Ben anne olamayacağım maalesef doktorlar çok zor dedi. Eşim bazı sebeplerden tedaviye sıcak bakmıyor zaten tedavi sonuç verir mi onuda bilmiyorum. Kabullenmeye çalışıyorum. Bu duyguyla baş etmeye çalışıyorum ama kalbim bir cenderenin içinde sıkışıyor gibi. Böyle benim durumumda olanlar bu duyguyla nasıl başettiniz? Belki hamile kalırım diye bir kaç bebek kıyafeti bile alıp koymuştum kenara. Şimdi onlar önümde bakıp duruyorum. Ramazan günü ne orucumdan bişey anlıyorum ne iftarımdan. Elimin kolumun dermanı kalmadı sanki. Geçer mi bu üzüntü. Eski halime dönebilir miyim ki
Ben sizin önceki konularınizi da biliyor ve eşinizin bencillik, haksızlık yaptığını düşünüyorum.Yazan herkese teşekkür ederim. Üç doktora gittik üçü de tüp bebek dedi. Eşim tüp bebek tedavisi kesinlikle istemiyor. Ve tekrardan onunla tedavi konusunu konuşmak istemiyorum artık. Ruhen yoruldum. Bundan sonrası için ne yaparım bilmiyorum. Bu pandemi süreci sürekli evde olmak bu arada hastane işleriyle uğraşmakta yordu beni. Hafif düzeyde antidepresan başladım. Biraz kafamı toparlayıp hayatıma nasıl devam etmek istediğime karar vereceğim mutlaka ama artık bu saatten sonra tek başıma yalnız bir hayat kurmaya hazırmıyım onu düşünmem gerekiyor. Ne hayallerle yola çıktım bir yılda hayatım ne hale geldi
O süreçte regli olmaya devam mı ediyordunuz?Lütfen umudunuz kaybetmeyin. Ben kendimi anlatayim. Öncelikle belirteyim öncesinde çocuğum vardı ama, cocuk yasaklanmıştı. Saglık problemi olunca biz de istemedik 13 sene. Tabi bu surecte benim rahim defalarca op. Gecirdi, rahim duvarlari inceldi, korunuyorduk, hastalandim vs. Derken sartlar imkansiz hale gelmisti. Bir de esimin erkek kardesinin hic cocugu olmuyor, benim esimin de zor oluyordu zaten.
Tam 13 sene sonra hamile kalmisim ve benim hic haberim yoktu. 2 ay kasiklarim fena agriyor diye sicak su torbalari koydum, agir ilaclar kullandim baktim gececegi yok doktora gittim ve 8 haftalik hamilesin dedi ama hic belirtide yoktu.
Ben orda şoka girdim doktor bana evli misin? Dedi evet dedim. Öyle bir tepki verdin ki yasak aşk falan sandim dedi. Yani imkansizdi.
Surec yine bitmedi tabi. Doktorlar esliginde hamilelik ve dogum gerceklesti riskliydi.
Sonuc, yavrum simdi 11 aylik yani olacagi varsa bir sekilde oluyor. Rabbim size de bu duyguyu tattirsin, isteyen butun annelere evlat nasip etsin insallah.
Anne olma şansınız varsa,bu duyguyu yaşamak hakkiniz iken eşiniz sizi bundan mahrum bırakıyorsa bence sizin isteklerinize, hissettiklerinize kısacası size ne kadar değer veriyor bunu sorgulayin derim. Siz onun çocuklarıyla olan sorunlarda onun yanında yer alırken o bencilce davranıp sizi annelik duygusundan mahrum bırakıyorsa burda ciddi bir sorun var bence.Ne güzel yazmışsınız. İlk evliliğimde hiç bir zaman çocuk düşünmedim. Altı yıl sürdü ve pişmanda değilim o süreçte çocuğum olmadı diye. Boşandıktan Sonraki altı yıllık bekar hayatımda çok güzel geçti. Kendimi buldum kendimi sevdim. Sonra ne olduysa bir çocuk isteği oldu bende ve ikinci kez evlendim. Şuan eşimin çocuklarının yaşattığı sıkıntılar dışında eşimle ikimiz bu çocuk konusu dışında iyi anlaşıyoruz ortak noktalarımız var. Ama eşimin çocuklarının sürekli problem çıkarması benim çocuksuz bir şekilde bu evliliği sürdürüp sürdüremeyeceğimi sorgulamama sebeb oluyor.