Anket Anne/kv torunlarinin bakimina destek olmali mi?

2 çocugum var
15 yıllık evliyim
Dogum da, temizlikte, acil hastaneye gitmem gerektigin de, düşük yaptigim da, çocuğum gün boyu ağladigin da , aç kaldıgım günler de, günlerce duş alamadigim da , uykusuzluktan yürürken duvara çarptigim da ( bebegim kucagimdayken ) , boyun fıtıgı geçirip resmen kilitlendigim de vs vs......

Yarım saat bile bakmadılar

Gezmek ayda bir eşle kaçamak yapmak falan çooookk lüks bu durum da tabi

Tabi bakmak zorunda degiller diye düşünenlerdenim bende
Ama bu kadar zor günler geçirirken yarım saatcik uyku istiyor insan

damdan .!.:

çalışmadığı halde annem baksın beni rahatlatsın diyen arkadaşlar cidden merak ettim

siz bebeğiniz olmadan önce annenize her hafta gidip işini yapıp onu rahatlatıyor muydunuz

ya da ne bileyim kv ye her hafta "aman bir işin, ihtiyacın vardır, sen yaşlısın, yoruluyorsundur" diye herhangi bir destek sunuluyor mu

hemen bebek olunca, aileler destek olmalı, ne var canım iki üç saat baksa denmeye başlıyor

tuzun kuru diyecek arkadaşlara da yazayım

oğlum 10 yaşında, çalışıyorum

bugüne kadar sadece geçen yıl 3 saatliğine karşı apartmanda oturan halasına bıraktım, o antremana götürdü, eşimin de benim de girmemiz gereken bir sınav olduğu için

onun dışında bebekken bakıcısı vardı, 25 aylıktan beri de okula gidiyor

Genişletmek için tıkla...

Çalışmayan kesimden olarak cevap verme ihtiyacı hissettim. Bebeğiniz ne kadarlıkken çalışmaya başladınız? O ilk zamanları az çok hatırlamaya çalışın insan bi nefes almak istiyor, bebekten önceki hayatını hatırlamak, devam ettirmek istiyor. Siz zaten çalışarak o hayatı devam ettirmişsiniz bir şekilde. İş yeri bir bakıma sizin bebeksiz hava sahanız olmuş, anne kimliğini üstünüzden çıkarıp siz olmuşsunuz sadece. Ama mesela ben öyle değilim şu an. Bebeğim 4 aylık. Doğumumu annemin yanında yaptım, 2 ay annemin yanında kalmam gerekti bazı sebeplerden ötürü. 2 aydır bebeğime tek başıma bakıyorum. Ailem ve eşimin ailesinden uzaktayız. Onun dışında zaten bebeğimi bırakacağım bir yakınım da yok etrafımda. İnsan arada sırada bir hava almak istiyor, çıkıp boş boş dolanmak istiyor, çişli bez, emzirme saati, uyku saati vs düşünmeden bir yerde oturup bir arkadaşıyla sohbet etmek istiyor, eşiyle bir yemeğe gitmek, alışverişe çıkmak istiyor.
Bu saydıklarım demek değil ki bebeği yaptım sorumluluğunu başkasına atayım. Ama insan bazen bebeğine bile sabredemiyor, tahammülsüz oluyor. O noktada en azından biraz deşarj olması için haftada bir gün bir kaç saatin lafı olmamalı bence.

Bu arada eşin neden yardım etmiyor diyebilirsiniz. Sağolsun elinden geldiğince yardım eder, haftasonu sabah bebeği alıp salona geçer mesela 1 gün de olsa uyuyabileyim diye. Ya da yanımızda olduğu zamanlarda alt değiştirme, kıyafet giydirme çıkarma vs. konularını halleder hemen. Ama çalışıyor ve yoğun bir işi var o sebeple o da elinden geleni yapsa da bazı noktalarda yetersiz olabiliyor benim için.

Özel olarak istememe hatta ortalıkta hastalık var gerek yok dememe rağmen annem ve babam hamileliğimin son safhasında gelip bebeğin doğumuna kadar kaldılar. Açıkçası önceden çok kolay gibi gözüken doğum ve lohusalık süreci ben de öyle geçmedi ve iyi ki beni dinlemeyip gelmişler dedim.

Sonrasında da bebeğin bakımına seve seve yardım ettiler. Ben böyle bir istekte bulunmadım. Ama süreç böyle gelişti ve bebeğim anneanneli dedeli büyüyen bir bebek oldu. Beni çok rahatlattılar bir çok konuda. Ne kadar dua etsem az.

Şimdi düşününce ilerde torunum olduğunda ben de ailemden gördüğüm şeyi yaparım diyorum. Benim hayatımı ailem nasıl kolaylaştırdıysa ben de evladımın hattını kolaylaştırmak isterim. Elimden ne geliyorsa o şekilde yardım ederim.

Ha anneme kimse yardım etmemiş bize bakarken hem çalışıp hem bakmış. Ben yardım edecek birinin çok eksikliğini gördüm siz eksiklik hissetmeyin diyor. Kendi isteği bu yönde ki bence çok ciddi bir fedakarlık. Eğer öyle olmasaydı ne hissederdim bilmiyorum. Bildiğim tek şey onlara sahip olduğum icin çok şanslı olduğum.

Konuya dönersek bence kimse mecbur degil. Gönül ile yapılacak bir şey uzun müddet bebek bakmak. Ama annelerde de o gönül olur

esragungor .!.:

Çalışmayan kesimden olarak cevap verme ihtiyacı hissettim. Bebeğiniz ne kadarlıkken çalışmaya başladınız? O ilk zamanları az çok hatırlamaya çalışın insan bi nefes almak istiyor, bebekten önceki hayatını hatırlamak, devam ettirmek istiyor. Siz zaten çalışarak o hayatı devam ettirmişsiniz bir şekilde. İş yeri bir bakıma sizin bebeksiz hava sahanız olmuş, anne kimliğini üstünüzden çıkarıp siz olmuşsunuz sadece. Ama mesela ben öyle değilim şu an. Bebeğim 4 aylık. Doğumumu annemin yanında yaptım, 2 ay annemin yanında kalmam gerekti bazı sebeplerden ötürü. 2 aydır bebeğime tek başıma bakıyorum. Ailem ve eşimin ailesinden uzaktayız. Onun dışında zaten bebeğimi bırakacağım bir yakınım da yok etrafımda. İnsan arada sırada bir hava almak istiyor, çıkıp boş boş dolanmak istiyor, çişli bez, emzirme saati, uyku saati vs düşünmeden bir yerde oturup bir arkadaşıyla sohbet etmek istiyor, eşiyle bir yemeğe gitmek, alışverişe çıkmak istiyor.
Bu saydıklarım demek değil ki bebeği yaptım sorumluluğunu başkasına atayım. Ama insan bazen bebeğine bile sabredemiyor, tahammülsüz oluyor. O noktada en azından biraz deşarj olması için haftada bir gün bir kaç saatin lafı olmamalı bence.

Bu arada eşin neden yardım etmiyor diyebilirsiniz. Sağolsun elinden geldiğince yardım eder, haftasonu sabah bebeği alıp salona geçer mesela 1 gün de olsa uyuyabileyim diye. Ya da yanımızda olduğu zamanlarda alt değiştirme, kıyafet giydirme çıkarma vs. konularını halleder hemen. Ama çalışıyor ve yoğun bir işi var o sebeple o da elinden geleni yapsa da bazı noktalarda yetersiz olabiliyor benim için.

Genişletmek için tıkla...

3,5 aylıkken işe döndüm haftada 6 gün çalışma saatleri nefes alma saati gibi olabilir ama o zaman da bebeğe ayrılacak saat kısıtlı olunca tuvalete gidilen zaman bile bebekten çalınmış hissi oluşuyor

evet nefes alma ihtiyacı oluşuyor ama yaşam böyle alışmak gerekiyor

yani sizinki henüz küçük, emin olun ki daha büyükken de oluşuyor o ah yalnız kalsam hissi

ama bu ihtiyacın giderilmesi neden hemen büyüklerden bekleniyor

yani ben bunaldım anam el atsın deniyor

o kadınlar da bunalıyor ama hemen çocuklar el atsın demiyor ya da diyemiyor

evet destek olunabilir ama bunu sanki görev gibi haftada bir baksın da ben de sokakta gezeyim demeye getirmek cidden fazla

mesela Mart'tan beri evden çıktığım süre sınırlı

çocuklar için sokağa çıkma yasağı varken bir kere dahi aparmanın önüne inmedim

neden mi, ben dışarı çıkardım ama oğlum evde kalanın tek kendisi olduğunu hissederdi

sırf bu hissi oluşmasın diye kapının önüne dahi inmedim

bu çocuğu ben isteyerek yaptım, annem ya da kv dem istedi diye değil ki

o nedenle konudaki ana fikire dönelim yapan bakacak diyeyim ben

annem çocuğuma bakmadı, bana destek olmadı denmemeli

damdan .!.:

3,5 aylıkken işe döndüm haftada 6 gün çalışma saatleri nefes alma saati gibi olabilir ama o zaman da bebeğe ayrılacak saat kısıtlı olunca tuvalete gidilen zaman bile bebekten çalınmış hissi oluşuyor

evet nefes alma ihtiyacı oluşuyor ama yaşam böyle alışmak gerekiyor

yani sizinki henüz küçük, emin olun ki daha büyükken de oluşuyor o ah yalnız kalsam hissi

ama bu ihtiyacın giderilmesi neden hemen büyüklerden bekleniyor

yani ben bunaldım anam el atsın deniyor

o kadınlar da bunalıyor ama hemen çocuklar el atsın demiyor ya da diyemiyor

evet destek olunabilir ama bunu sanki görev gibi haftada bir baksın da ben de sokakta gezeyim demeye getirmek cidden fazla

mesela Mart'tan beri evden çıktığım süre sınırlı

çocuklar için sokağa çıkma yasağı varken bir kere dahi aparmanın önüne inmedim

neden mi, ben dışarı çıkardım ama oğlum evde kalanın tek kendisi olduğunu hissederdi

sırf bu hissi oluşmasın diye kapının önüne dahi inmedim

bu çocuğu ben isteyerek yaptım, annem ya da kv dem istedi diye değil ki

o nedenle konudaki ana fikire dönelim yapan bakacak diyeyim ben

annem çocuğuma bakmadı, bana destek olmadı denmemeli

Genişletmek için tıkla...

Elbette ben de sizin durumunuzdaki bebeğimi bırakıyorum/yetemiyorum hissini anlayamam. Sanırım mesajlarımda bunu anneme veya kayınvalideme mecburi görmüşüm gibi ifade etmişim. Ben en azından kendi adıma konuşacak olursam benim annem de kayınvalidem de zaten öyle bir durum olduğunda dünden razı olurlar getir bırak tabi diye. Belki bakabilirler diye düşünmemde annem ve kayınvalidemin böyle olmalarının etkisi var. Ama diğer yandan dediğim gibi çalışıyor olsaydım onlar demeden önce zaten benim gönlüm razı olmazdı tam zamanlı bir bebeğe bakmalarına. Abimin eşi çalışmaya başlayınca, abim bebeğe annem baksın istedi. Annemi daha bebek 2 aylıkken bir telaş almıştı ben nasıl bakıcam diye. Ama aynı annem haftada 1 gün veya işleri olduğunda bebeğe canı gönülden bakar.

Bu noktada esas olan biraz da iyi niyeti suistimal etmemek. Benim anneler gönüllü diye hafta 7 gün ben 8 gün çocuğu bırakırsam zaten olmaz.

Bu arada daha bebeğim ortada yokken bile benim elimi ayağımı bağladı bi bakıma. Pandemi ilk başladığında tam karantinaya girdim. Mart ayından beri markete sadece 1 kez gittim. O da artık yeter çok sıkıldım bi dışarı çıkmak istiyorum diye isyan etmiştim ve doğumumdan hemen önce bi dışarı çıkmak istemiştim. Çıkmışken markete de girmiş oldum. Dışarda yemek yemeyi, gezmeyi, alışveriş yapmayı seven biriydim. Mart ayından beri bunları tam anlamıyla bitirdim. Yani sizin marttan beri dışarı çıktığınız süre sınırlıyken ben marttan beri aslında hiç dışarı çıkmadım diyebilirim.

Pek bi uzatmışım konuyu. Genel olarak şunu demek istiyorum aslında. Annenin de nefes almaya ihtiyacı var çalışsa da çalışmasa da. Ve aile büyükleri de gönüllüyse neden bu imkandan faydalanılmasın? Zaten gönüllü olmayan yere de eğer ölüm kalım meselesi yoksa çocuğunu bırakmaz herhalde kimse kolay kolay

8.5 yillik anneyim ve çalışıyorum,
Tabi ki annelerimiz cocuklarimiza bakmak zorunda degiller, "zorunda" ne cirkin bir ifade zaten.
Yaz tatillerinde, sömestr ya da bakicinin izin donemlerinde gönüllü olarak bakabilirler elbette ama 50+ insanlari tam gezip tozup rahat edecekleri yaşta cocukla eve tikmak, minicik cocugun sorumluluğunu ustune yikmak hic adil gelmiyor bana.
Kendi adıma ben de simdiden cocugumu buyutup rahat edecegim gunleri bekliyorum, tam da o gun geldiginde bizi al bebek bak dese cinnet gecirebilirim, zira yeniden bir cocuk bakmak istesem kendim dogururdum.

Bu insanlar bizi, kardeslerimizi, eslerimizi dogurup buyutmusler. Artik onlarin rahat etme zamanlari. Haftanin en az 5 gunu saatlerce cocuk bakmayi kafalari kaldirmaz.

Kendilerini surekli olarak baglamak istememekte sonuna kadar haklilar. Evet anne babanin acil bir isi ciktiginda, arada bir soluklanmak istediklerinde geri cevirmemeleri gerek. Ama surekli bakim beklemek bana bencillik gibi geliyor.

Ne kameralar var. Hem istediginizde sizin sesiniz eve gidiyor, hem de evdeki ortam seslerini dinleyebiliyorsunuz. Alip evin her yerine yerlestireceksiniz. Ve isteyken dinleyip, izlediginizi soyleyeceksiniz.Bunu bilen bir bakici cocuga kotu davranamaz. Burada da bakiciya karsi olan guven problemi buyuk oranda ortadan kalkiyor bence.

esragungor .!.:

Elbette ben de sizin durumunuzdaki bebeğimi bırakıyorum/yetemiyorum hissini anlayamam. Sanırım mesajlarımda bunu anneme veya kayınvalideme mecburi görmüşüm gibi ifade etmişim. Ben en azından kendi adıma konuşacak olursam benim annem de kayınvalidem de zaten öyle bir durum olduğunda dünden razı olurlar getir bırak tabi diye. Belki bakabilirler diye düşünmemde annem ve kayınvalidemin böyle olmalarının etkisi var. Ama diğer yandan dediğim gibi çalışıyor olsaydım onlar demeden önce zaten benim gönlüm razı olmazdı tam zamanlı bir bebeğe bakmalarına. Abimin eşi çalışmaya başlayınca, abim bebeğe annem baksın istedi. Annemi daha bebek 2 aylıkken bir telaş almıştı ben nasıl bakıcam diye. Ama aynı annem haftada 1 gün veya işleri olduğunda bebeğe canı gönülden bakar.

Bu noktada esas olan biraz da iyi niyeti suistimal etmemek. Benim anneler gönüllü diye hafta 7 gün ben 8 gün çocuğu bırakırsam zaten olmaz.

Bu arada daha bebeğim ortada yokken bile benim elimi ayağımı bağladı bi bakıma. Pandemi ilk başladığında tam karantinaya girdim. Mart ayından beri markete sadece 1 kez gittim. O da artık yeter çok sıkıldım bi dışarı çıkmak istiyorum diye isyan etmiştim ve doğumumdan hemen önce bi dışarı çıkmak istemiştim. Çıkmışken markete de girmiş oldum. Dışarda yemek yemeyi, gezmeyi, alışveriş yapmayı seven biriydim. Mart ayından beri bunları tam anlamıyla bitirdim. Yani sizin marttan beri dışarı çıktığınız süre sınırlıyken ben marttan beri aslında hiç dışarı çıkmadım diyebilirim.

Pek bi uzatmışım konuyu. Genel olarak şunu demek istiyorum aslında. Annenin de nefes almaya ihtiyacı var çalışsa da çalışmasa da. Ve aile büyükleri de gönüllüyse neden bu imkandan faydalanılmasın? Zaten gönüllü olmayan yere de eğer ölüm kalım meselesi yoksa çocuğunu bırakmaz herhalde kimse kolay kolay

Genişletmek için tıkla...

yok yanlış anlaşıldım galiba

o mecburi görme sizinle ilgili değil

konu ile ilgili

başka arkadaşların yorumları ile ilgili

siz zaten daha tazecik annesiniz

gönüllü ise ok deniyor da işte bakmalı destek olmalı deyince o gönüllülük değil de bir nebze toplum baskısı oluyor

annesi bakmam diyen kırılıyor kv si bakamam diyen alınıyor

ben sizi anladım, bunalıyor insan, anneler destek olsun fikrini de anladım da işte asıl mesele destek olmuyorum denince kırılmamak

Gönül ister ki yardımcı olsunlar. Bu büyük bir şans ve ayrıcalık. Benim en yakın 3 arkadaşımın da annesi bakıyorlar torunlarına. Özeniyorum doğrusu. Çocuklarını bırakıp çalışıyorlar gözleri arkada kalmadan, ya da çocuksuz bir yere gidebiliyorlar. Ama bu bir tercih meselesi. Bakmak zorunda oldukları İçin değil, istedikleri için bakıyorlar.

11 senedir bir kere bile böyle bir rahatlık yaşamadım. Bir ricada da bulunmadım. Eğer onlar teklif etmiyorsa, beklenti içine girme ya da bu konuda tavır yapma Hakkımız yok. Sonuçta onlar çocuk büyütme kotalarını bizi büyütürken doldurdular. Tekrar başa dönme zorunlulukları yok. haftada bir bile Götürdüğünüzde ilgileniyorlarsa, ya da acil bir işiniz olduğunda bırakabiliyorsanız, bu da büyük bir şanstır.

SiValesValeo .!.:

Özel olarak istememe hatta ortalıkta hastalık var gerek yok dememe rağmen annem ve babam hamileliğimin son safhasında gelip bebeğin doğumuna kadar kaldılar. Açıkçası önceden çok kolay gibi gözüken doğum ve lohusalık süreci ben de öyle geçmedi ve iyi ki beni dinlemeyip gelmişler dedim.

Sonrasında da bebeğin bakımına seve seve yardım ettiler. Ben böyle bir istekte bulunmadım. Ama süreç böyle gelişti ve bebeğim anneanneli dedeli büyüyen bir bebek oldu. Beni çok rahatlattılar bir çok konuda. Ne kadar dua etsem az.

Şimdi düşününce ilerde torunum olduğunda ben de ailemden gördüğüm şeyi yaparım diyorum. Benim hayatımı ailem nasıl kolaylaştırdıysa ben de evladımın hattını kolaylaştırmak isterim. Elimden ne geliyorsa o şekilde yardım ederim.

Ha anneme kimse yardım etmemiş bize bakarken hem çalışıp hem bakmış. Ben yardım edecek birinin çok eksikliğini gördüm siz eksiklik hissetmeyin diyor. Kendi isteği bu yönde ki bence çok ciddi bir fedakarlık. Eğer öyle olmasaydı ne hissederdim bilmiyorum. Bildiğim tek şey onlara sahip olduğum icin çok şanslı olduğum.

Konuya dönersek bence kimse mecbur degil. Gönül ile yapılacak bir şey uzun müddet bebek bakmak. Ama annelerde de o gönül olur

Genişletmek için tıkla...

İste aslında konunun özü bu, evladına yardımcı olmak. Aile olmak bu değil mi, birbirine destek olmak değil mi? Bazıları gerçekten konuyu anlamamakta ısrar ediyor. Herkes çok güçlü, herkes kendi ayakları üstünde duruyor, asla kimseye ihtiyaçları yok bravo
Bakıcıya güvenip çocuğumu bırakamam dediğimde kişi kendinden bilir işi diyen oldu Saldıran yorumları genelde cevaplamadım ama ister istemez insanın canı sıkılıyor.

2 çocuğum var kayınvalıdem ıle aynı binada oturuyoruz ve işim oldukça bırakıyorum. Kendim çarşıya falan götürmek istesem götürme derlerdi rahmetli kayınpederımde öyle. Sonuçta torunları bakıyorlar. Üstelik kayınvalıdem 66 yaşında şeker hastası ama bakıyor sağolsun. Canını verir çocuklarım için. Benimde gözüm arkada kalmıyor. Ama bende onun ıhtıyaclarını karşılaşıyorum o yükde bende zaten kendı annemden ayırmam.


Ha şöyle birseyde var evlenince de bır sene çalıştım kayınvalıdem Ilk oğluma yıne baktı ama sımdı çalışsam bakamaz halı yok kronik hasta ama çarşıya pazara gıttıkkçe bırakıyorum rahatlıkla.

Herkes kendi başının çaresine baksın seçeneğini işaretledim.
Anne kayınvalide istiyorsa bakar ama istemiyorlarsa kimse zorlayamaz.

Hellohappiness .!.:

İste aslında konunun özü bu, evladına yardımcı olmak. Aile olmak bu değil mi, birbirine destek olmak değil mi? Bazıları gerçekten konuyu anlamamakta ısrar ediyor. Herkes çok güçlü, herkes kendi ayakları üstünde duruyor, asla kimseye ihtiyaçları yok bravo
Bakıcıya güvenip çocuğumu bırakamam dediğimde kişi kendinden bilir işi diyen oldu Saldıran yorumları genelde cevaplamadım ama ister istemez insanın canı sıkılıyor.

Genişletmek için tıkla...

Bakın hala sipariş yorum istiyorsunuz ama

Aile olmak birbirine destek olmak değil mi diyorsunuz

Biz de diyoruz ki destek küçük olur azıcık ucundan olur

Çocuğun sorumluluğu anneanne ve babaanneye ait değil

Destek de zorunlu istenmez isteyen destek olur

Yolda araba kaldı abi el atıver derler bir iki kişi koşar iter işte bu destek

Ama yolda gideni durdurup ille de bu arabayı it diyemezsin ya da itemem belim ağrıyor ya da hastayım diyene ille de it diyemezsin

Hellohappiness .!.:

İste aslında konunun özü bu, evladına yardımcı olmak. Aile olmak bu değil mi, birbirine destek olmak değil mi? Bazıları gerçekten konuyu anlamamakta ısrar ediyor. Herkes çok güçlü, herkes kendi ayakları üstünde duruyor, asla kimseye ihtiyaçları yok bravo
Bakıcıya güvenip çocuğumu bırakamam dediğimde kişi kendinden bilir işi diyen oldu Saldıran yorumları genelde cevaplamadım ama ister istemez insanın canı sıkılıyor.

Genişletmek için tıkla...

Bakıcının başını beklemek için gezmesinler, güne gitmesinler otursunlar evde demek sizin kulağınıza bencilce gelmiyor mu gerçekten?
Bu insanlar sizin yaşınızdayken bebek büyüttü baktı, zorlandı, sizin geçtiğini yolları zaten geçti. Sonra yetişkin hale geldiniz oh çekti, biraz kendi başına kalıp hayatını yaşayacak. Hop çocuğu doğurdum anne gel bakıcımın başında dur diyecek, adil mi sizce?
Bana çok bencilce geliyor.
Artık emekli olan insanı benek nöbetine tam mesai başlatıyorsunuz.

İçinden gelirse bakar. Çok da güzel olur. Ama bakmak istemezse de yapacak bir şey yok. Gerçekten zorunda değiller.

damdan .!.:

Bakın hala sipariş yorum istiyorsunuz ama

Aile olmak birbirine destek olmak değil mi diyorsunuz

Biz de diyoruz ki destek küçük olur azıcık ucundan olur

Çocuğun sorumluluğu anneanne ve babaanneye ait değil

Destek de zorunlu istenmez isteyen destek olur

Yolda araba kaldı abi el atıver derler bir iki kişi koşar iter işte bu destek

Ama yolda gideni durdurup ille de bu arabayı it diyemezsin ya da itemem belim ağrıyor ya da hastayım diyene ille de it diyemezsin

Genişletmek için tıkla...

Demek ki aile anlayışımız farklı hanımefendi. Yoldan geçenden değil, ailemden bahsediyorum. Sizin bahsettiğiniz 2 saat ilgilenme kuaföre gitme mevzusunu benim mahallemde komşu komşuya yapıyor. Bazı arkadaşların aile ilişkisi bazılarının sıradan arkadaşlık ilişkisine eş değer demek ki..

Zorunda değiller ama gönül istiyor ki bir nefes aldıran olsun, sen çık biraz kafanı dağıt biz ilgileniriz diyen aileyi arıyor insan. Benim eşimin tarafı gerek doğumdan önce gerek doğum zamanı gerekse sonrasında çok yardımcı oldular, hiç yalnızlık çekmedim hep elleri üzerimdeydi, eşimle çıkar sinemaya giderdik, yemek yerdik, arkadaşlarla buluşurduk. Her zaman seve seve destek oldular Allah razı olsun. Şimdi tekim mesela onlar farklı şehire taşındılar, acayip yokluğunu hissediyorum. Bebekli hayatı biz istedik evet ama neden destek olan birileri varken hayatımız kolaylaşmasın ki. Yapmayana da tabi neden yapmıyorsun denmez. Tamamen gönüllü olup olmama meselesi bu.

Khomyuk .!.:

Bakıcının başını beklemek için gezmesinler, güne gitmesinler otursunlar evde demek sizin kulağınıza bencilce gelmiyor mu gerçekten?
Bu insanlar sizin yaşınızdayken bebek büyüttü baktı, zorlandı, sizin geçtiğini yolları zaten geçti. Sonra yetişkin hale geldiniz oh çekti, biraz kendi başına kalıp hayatını yaşayacak. Hop çocuğu doğurdum anne gel bakıcımın başında dur diyecek, adil mi sizce?
Bana çok bencilce geliyor.
Artık emekli olan insanı benek nöbetine tam mesai başlatıyorsunuz.

Genişletmek için tıkla...

Herkes öyle bir anlatmış ki sanki ailemin kucağından ben indim sonra benim çocuğumu kucaklarına attım. Ben çalışmaya başladıktan sonra yıllarca ailemin mutluluğu ve her üyenin diline pelesenk olmuş "gezmeler"i için elimden geleni yaptım. Tatillere gönderdim, sinema, tiyatro, yemeklerini karşıladım. Bu zamana kadar çalıştınız yoruldunuz hakkınız dedim. Bunun lafını edecek bir insan değilim asla, burda kimse kimseyi tanımıyor ve bazı yorumlara istinaden yazıyorum. Kaldı ki bir şeyin karşılığı olarak ya da ilerisi için yatırım da değildi. Ailemin mutluluğu için yaptım. "Aile" kavramından benim anladığım bu. Çocuklarım sadece bilinçlenene kadar yardım alırım zaten. Çünkü bakıcıya bırakmak istemiyorum bu kadar küçük çocukları. Bahsettiğim burda kastedildiği gibi insanların hayatını ipotek altına almak değil.

Hellohappiness .!.:

Demek ki aile anlayışımız farklı hanımefendi. Yoldan geçenden değil, ailemden bahsediyorum. Sizin bahsettiğiniz 2 saat ilgilenme kuaföre gitme mevzusunu benim mahallemde komşu komşuya yapıyor. Bazı arkadaşların aile ilişkisi bazılarının sıradan arkadaşlık ilişkisine eş değer demek ki..

Genişletmek için tıkla...

O zaman neden açtınız konuyu anketi

Hepimiz tabii bakmalı deseydik huzura mı ererdiniz

Yine yorumum belli kimse kimsenin çocuğuna bakmak zorunda değil

Hellohappiness .!.:

Herkes öyle bir anlatmış ki sanki ailemin kucağından ben indim sonra benim çocuğumu kucaklarına attım. Ben çalışmaya başladıktan sonra yıllarca ailemin mutluluğu ve her üyenin diline pelesenk olmuş "gezmeler"i için elimden geleni yaptım. Tatillere gönderdim, sinema, tiyatro, yemeklerini karşıladım. Bu zamana kadar çalıştınız yoruldunuz hakkınız dedim. Bunun lafını edecek bir insan değilim asla, burda kimse kimseyi tanımıyor ve bazı yorumlara istinaden yazıyorum. Kaldı ki bir şeyin karşılığı olarak ya da ilerisi için yatırım da değildi. Ailemin mutluluğu için yaptım. "Aile" kavramından benim anladığım bu. Çocuklarım sadece bilinçlenene kadar yardım alırım zaten. Çünkü bakıcıya bırakmak istemiyorum bu kadar küçük çocukları. Bahsettiğim burda kastedildiği gibi insanların hayatını ipotek altına almak değil.

Genişletmek için tıkla...

Peki bu yardım isteğinizi çocuk sahibi olmadan ilettiniz mi

Yani nasılsa bakar hissi mi bu yoksa bakmalı fikri mi

Bir de çocuklar diyordunuz ikizler mi iki ayrı mı bilemedim ama