Ben çevremde yalnızım
Yani arkadaşlarıma, aile dostlarımıza, annemin arkadaşlarına bakıyorum ve çok kötü hissediyorum kendimi.
Çalışmayıp her gün orada yatıran mı ararsın, her haftasonu bırakıp şehir dışına giden mi, annesi evinde aylarca kalan mı neler neler...
Bu baktı bakmadıdan çok öte bir şey bizlerin yaşadığı, hani insan büyümez, hep annesinin küçüğü kalırdı?
Biz çoktan büyümüş ve gözden çıkarılmış hissediyoruz.
Öyle bir anneannem vardı ki benim, nurlar içinde yatsın, ablama 3 sene annelik etmiş.
Annem hastaymış, resmen anne baba bilmiş ablam, dedemleri.
Hiç unutmam ziyarete gittiğimizde oluşan bayram coşkusunu, varı yoğu bizlere sermelerini, yaşlı başlı insanların çocuk gibi yerlerde sürünerek oynamalarını.
Çocuklarım için çok üzülüyorum, böyle bir şeyi yaşamadıkları, böyle değer görmedikleri için.
Yük olduğunu bilmek zor şey...