- 20 Ağustos 2014
- 253
- 140
- 103
Son aylarda kendimi içinden çıkamadıgım bu dertle baş başa buldum...
Nasıl bu kadar ilerledi ve bu duruma geldim bilemiyorum,
Başta basit takıntılardı şimdi ise saçma sapan bi hal almaya başladı evet şimdi saçma sapan diye biliyorum çünkü rahatım,
Ama o düşünceler korku, kaygı geldigi zaman kendimi en yakın yerden atmak istiyorum..
Hayatım zehir oldu gibi herşeyden her adımdan korkar oldum sürekli bi huzursuzluk sürekli yanlış birşeyler yapmışım hissi,
Dokunmadıgım musluga ya açtıysam,ya açtıysamda kendimi kaybedip farketmediysem,
Ya açarsam gibi düşünceler... bu sadece basit bi örnekti.
Kendi kendimi telkin edip yenmeye çalışsamda henüz başarılı olamadım,
Tekrar kontrol etmeyecegim,
Hayır açmadım, hayır yapmadım derken bi bakıyorum ki yine kontrol ediyorum ve kendimi bişeylere ikna etmeye çalışıyorum.
Psikolog ve pskiyatra en kısa zamanda gidecegim ama ilaç kullanmakta istemiyorum,
Nasıl çıkacagım bu işin içinden bilemiyorum,
Tek tesellim buda geçer demek, günü çabuk bitirmek ...
Bugün yine takıntılarımla ilgili sorunum oldu çalıştıgım yerde kimse bilmiyordu bu sorunumu ama artık hareketlerimin anormalliginden insanlar normal davranmadıgımın farkında..
Patronumla konuştum ve sorunumdan bahsettim biraz eve kapanmamın daha kötü olacagını söyledi vs.
Güne iyi başlayıp saçma sapan yine korku ve takıntıyla günü geçirdim ve eve geldim evde kendimi daha huzurlu hissediyorum iş yerinde artıyor sanki huzursuzlugum,
Bazen bu yüzden işi bırakmayı düsünüyorum ama herkes iş ararken işimden vazgeçmekte istemiyorum,
Birde eve kapanırsam işler dahada çıkmaza girecek diye korkuyorum.
Eve geldim yemegimi yaptım,
Eşim işten geldi,
Genelde zaten sormaz günümü ama ben bişeyler varsa anlatırım bugünkü takıntımı huzursuzlugumu patronumla konuşmamı falan anlattım ama baktımki beni dinleyen yok,
Kırıldım sustum sonra biraz söylendim destek bekledigimi o ise hep aynı saçma sapan şeyler falan diye kızmaya başladı,
Sonrada kendi dertlerinin kendine yettigini bide benim bu saçma takıntılarımla ugraşamayacagını söyledi. Evlenirken hastalıkta saglıkta demiyormuyuz bu neydi şimdi ?
Çevrenizde benim gibi olanlar varmı ?
Karşıdan bakınca bu kadar çekilmezmiyim ?
Derdimi eşime anlatamayacaksam ondan destek göremeyeceksem kimden görecegim ?
Hem durumum hakkında hemde eşimin tavrı hakkında yorumlarınızı bekliyorum...
Birde duanıza katarsanız şifa bulmam için çok sevinirim.
Nasıl bu kadar ilerledi ve bu duruma geldim bilemiyorum,
Başta basit takıntılardı şimdi ise saçma sapan bi hal almaya başladı evet şimdi saçma sapan diye biliyorum çünkü rahatım,
Ama o düşünceler korku, kaygı geldigi zaman kendimi en yakın yerden atmak istiyorum..
Hayatım zehir oldu gibi herşeyden her adımdan korkar oldum sürekli bi huzursuzluk sürekli yanlış birşeyler yapmışım hissi,
Dokunmadıgım musluga ya açtıysam,ya açtıysamda kendimi kaybedip farketmediysem,
Ya açarsam gibi düşünceler... bu sadece basit bi örnekti.
Kendi kendimi telkin edip yenmeye çalışsamda henüz başarılı olamadım,
Tekrar kontrol etmeyecegim,
Hayır açmadım, hayır yapmadım derken bi bakıyorum ki yine kontrol ediyorum ve kendimi bişeylere ikna etmeye çalışıyorum.
Psikolog ve pskiyatra en kısa zamanda gidecegim ama ilaç kullanmakta istemiyorum,
Nasıl çıkacagım bu işin içinden bilemiyorum,
Tek tesellim buda geçer demek, günü çabuk bitirmek ...
Bugün yine takıntılarımla ilgili sorunum oldu çalıştıgım yerde kimse bilmiyordu bu sorunumu ama artık hareketlerimin anormalliginden insanlar normal davranmadıgımın farkında..
Patronumla konuştum ve sorunumdan bahsettim biraz eve kapanmamın daha kötü olacagını söyledi vs.
Güne iyi başlayıp saçma sapan yine korku ve takıntıyla günü geçirdim ve eve geldim evde kendimi daha huzurlu hissediyorum iş yerinde artıyor sanki huzursuzlugum,
Bazen bu yüzden işi bırakmayı düsünüyorum ama herkes iş ararken işimden vazgeçmekte istemiyorum,
Birde eve kapanırsam işler dahada çıkmaza girecek diye korkuyorum.
Eve geldim yemegimi yaptım,
Eşim işten geldi,
Genelde zaten sormaz günümü ama ben bişeyler varsa anlatırım bugünkü takıntımı huzursuzlugumu patronumla konuşmamı falan anlattım ama baktımki beni dinleyen yok,
Kırıldım sustum sonra biraz söylendim destek bekledigimi o ise hep aynı saçma sapan şeyler falan diye kızmaya başladı,
Sonrada kendi dertlerinin kendine yettigini bide benim bu saçma takıntılarımla ugraşamayacagını söyledi. Evlenirken hastalıkta saglıkta demiyormuyuz bu neydi şimdi ?
Çevrenizde benim gibi olanlar varmı ?
Karşıdan bakınca bu kadar çekilmezmiyim ?
Derdimi eşime anlatamayacaksam ondan destek göremeyeceksem kimden görecegim ?
Hem durumum hakkında hemde eşimin tavrı hakkında yorumlarınızı bekliyorum...
Birde duanıza katarsanız şifa bulmam için çok sevinirim.