Merhaba arkadaşlar,
Bende panik atak, anksiyete hastasıyım ve 29 haftalık hamileyim. Sizlerle paylaşmak istedim. Çünkü biliyorum ki paylaştıkça rahatlayacağıma inanıyorum.
Yaklaşık 2 yıldır panik atak hastasıyım doktorun teşhisine göre ama benim ki değişik bir tür sanırım bende kalp krizi geçirecekmişim hissi olmuyor, çarpıntı olmuyor. Sanırım bende anksiyete had safhada... Kötü bir şeyler olacakmış hissi, bayılacağım, çıldıracağım, kendimi kaybedeceğim, hastaneye yetişemeyeceğim hissi, genel mutsuzluk, umutsuzluk, evde tek başıma kalamama, karanlık görme vs. vs...
Başta da belirttiğim gibi hamileliğimin 29. haftasındayım, 5 haftalıkken öğrendim hamile olduğumu ve ilacı o an bıraktım, aklınıza gelebilecek bu illetle ilgili tüm ilaçları kullandım zamanında, hala cüzdanımda Xanax taşıyorum, son çarem diyorum ona :) Ama hamileliğim boyunca ağrı kesici dahil tek bir ilaç kullanmadım, psikiyatr, psikolog doktora da gitmedim, gün aşırı fenalaşıp acillere giden ben hamileliğim boyunca 1 kere bile gebelik kontrollerim hariç hastaneye gitmedim. Bu illeti yendim mi? Bilmiyorum bence sanırım hayır... Neler yaşadığımı, nasıl başettiğimi bir ben biliyorum ama bildiğim daha doğrusu öğrendiğim bir şey var ki o da bu illet öldürmüyor, süründürüyor. Çok ağladım, çok isyan ettim, çok dua ettim, çok korktum ki hala korkuyorum ama biliyorum ki geçiyor. Etrafımdakiler beni tebrik ediyorlar hamile kalmaya iyi cesaret ettiğimi söylüyorlar. İyileştiğimi söylüyorlar... Eskiye göre iyiyim çünkü öğrendim artık bununla yaşamayı... Göğüs boşluğumda hep bir sıkıntıyla yaşamayı, en mutlu olmam gereken anlarda bile aklıma gelen kötü düşüncelerle yaşamayı, her an ölecekmiş hissiyle yaşamayı, kapkaranlık bir dünyada yaşamayı öğrendim evet... Bu iyileşmekse ben iyileştim.
Bir bebeğim olacak, umudum, herşeyim, yaşama sebebim olacak. Korkuyorum ona layık bir anne olamamaktan, bu sıkıntılarımı ona yansıtıp onun hayatını karartmaktan... Belki bencillik yapıyorum bir bebek dünyaya getirerek bilmiyorum...
Korkuyorum, aklımda doğumla ilgili en korkunç senaryolar var, ya nefesim kesilirse, ya doğum esnasında deprem olursa, ya kanım durmazsa falan filan bir çuval vesvese... Her şeyde olduğu gibi hep vesvese, ihtimallerin hep en kötüsü aklımda... Oysa ki ölümden öte köy yok, onu da biliyorum...
Yaşadıklarımı özet şeklinde paylaşmak istedim. Benim gibi olanların paylaştıklarını okumayı seviyorum, cesaret alıyorum, yalnız değilim diyorum...