Herkese merhaba ,konum biraz uzun yeni üye oldum belki benim yaşadıklarımı yaşayanlar vardır kendimi biraz olsun daha iyi hissederim diye. Öncelikle 26 yaşındayım her zaman panik,evhamli olarak bilinen biriydim. Çocukluğumdan beri böyle,sanırım bunda babamın katkısı da büyük çünkü onunda psikolojik rahatsızlıkları var(bipolar,sizofreni),çok korkak şekilde yetiştim. 13 yaşında kursa gittiğimde annem kursun bahçesinde beni beklerdi bütün gün,ya da okuldan servisle döndüğümde apartmanın önünde beklerdi inince, eve birlikte çıkardık. O zamanlar da annem olmazsa nasıl eve çıkarım ne yaparım diye düşünür dururdum, bir gün annemi bahçe de göremeyince bağıra bağıra ağlamıştım halbuki evimiz üst katta,
ilk defa yalnız dolmuşla okula gittiğimde,şoföre müsait bir yer demeye utandığım için 2 durak sonra inmiştim
herneyse bir şekilde kendimi düzeltmeye çalıştım. Üniversiteye gittim başta cok zorlandım ama orda biraz açılmıştım.Birkaç yerde çalıştım ancak iş görüşmesi yapmak benim için kabustu hala da öyle,suan çalışmıyorum çok istiyorum ama yapamazsam diye. İş için sadece konuşacak olsam bile kalbim ağzımda atar nefesim kesilirdi. Bundan 2 sene önce gece çarpıntı ile uyandım,beynim sanki benim değil başkasının gibiydi,kulaklarım çınlıyordu ve o an kesin öleceğim dedim. Sonra bir kardiyoloji uzmanına gittim, doktor nabzimin düşmesini bekledi 15 dk. Ama heycanlandigim icin düşmedi de .herşey normal panik atak olabilir,istersen bir psikiyatri ile görüş demişti. Tabi ben rahatladım psikolojik diye o günden sonra çok carpintim olmadı,olduysa da saniyelik. Stresli zamanlarımda eger geçirdiğim şey panik ataksa, gecirdim. Nefes alamama,kalbimin deli gibi atmasi,göğsümün altına anlik sanci girmesi,anlık çarpıntı kulak çınlaması vs. O zamandan beri zaten asansöre binmem,lunaparkta herhangi birseye binmem özetle içinde adrenalin olan hicbirşey yapmam istesem de. Bazı zamanlar evden hiç çıkmazdım,telefonları acmazdim ama kendimi zorlar, arkadaşlarımla buluşur,bi kahve içerdim kendimi toparlardim ama şuan bu raddeyi çoktan geçtim. Bundan 2 ay önce normal arkadaşlarımla otururken bogazima çerez takıldı
inat gibi de o an birisinin akrabasının nefes borusuna pirinc kaçmış,yoğun bakimdaymis onu konuşuyorduk. Orda başladı herşey. Beni öyle bir tetikledi ki anlatmam mümkün değil. Deli gibi evin içinde dolaşıyorum sürekli birsey atistiriyorum gitsin diye ama asla gitmiyor yapıştı kaldı. Gittim istifra ettim çokta zorladım ama geçmedi. Acile gittim eşimin zoruyla utana utana doktor birsey gözükmüyor ama daha aşağıdaysa bilemem dedi
sürekli kafamda,ciğerime kacarsa ölürsem...
sürekli takılı hissiyati oldugu icin sürekli yutkunuyorum en son suyu yutamadim kbb uzmanına gittim kapıdan girdiğim an bana kaygi bozukluğun var mı diye sordu,artık nasıl anlattiysam. Kamera ile baktı bir sorun yok geçmezse Gastroenteroloji ile görüş dedi. Yemek görünce ve yerken terlemeye başladım yediğim her lokma yapışıyor susam bile,bir lokmayi agzimda 40 kere cigniyorum.Yemin ederim terlemekten yemegi zor yiyordum ama normal bir terleme değil hunharca terliyorum. Yemek yemeği çok seven biriydim 25 30 günün içinde 10 kg verdim. Gastroenteroloji de psikolojik olabilir globus diye bir hastalik var ama tetikleyici olduğu icin gene de endoskopi yapalım dedi. Sonucunda da hafif yemek borusu iltihabı çıktı ve yemek borun biraz yırtılmış ama iyileşmeye başlamış zaten yediklerin takılır bir süre nasıl rahatsan o şekilde ye dedi. 1 ay boyunca sadece çorba,yogurt, puding vs yedim açım ama en azından huzurluyum diyordum. Verdiği mide koruyucuyu içtiğim ilk gün boğazıma yapıştı diye 3 gün delirdim çünkü kipirdiyordu bogazimda
doktor da kirarak iç dedi o şekilde idare ettim. Şuan daha iyiyim yemek yemeye başladım şükür(cerez haric
) ancak boğazım geçse de psikolojim düzelmedi. Nefes darligi hirilti ve balgam vardi(sigara da kullanıyorum)Ciğerime kaçtı diye 2 defa gögüs hastalıklarına gittim tomografi,röntgen,solunum testi yapıldı hicbirsey çıkmadı. 2 defa da kbb gittim çünkü doktorlar da tatmin etmiyordu. Kendimi öyle dinlemeye başladım ki. Nefesim daralıyor acaba ciğerime mi kaçtı,birdaha eskisi gibi yemek yiyemeyecekmiyim,acaba birine kötülük mü yaptım başıma bunlar geldi,böyle yaşamaktansa keşke ölsem, ben sabaha kesin cikamayacagim diye düşünmeye başladım, geceleri uykumdan nefes alamayarak uyanıyordum bu sefer de acaba uyku apnesimiyim diye düşündüm bu arada salgına yakalandım ishal kusma vs. Cok agrim oldugu icin bir hemşire tanıdıgimiz geldiginde agri kesici igne yaptırdım normalde asla yaptırmam
o günden beri de igne atılan yerde kalcamda bir hissizlik var uyuşma gibi 15 20 gün geçti üstünden. Sakat kalırsam diye düşünür oldum. Koltuk altimda küçük beze çıktı genel cerraha gittim ter bezleri dedi ama cok ilgilenmedigini düşünüp gene tatmin olmadım kendime hemen kanser teşhisi koydum
ilk zamanlar uyurken 2 yastıkla yatıyordum ki boğazıma takılan şey nefes boruma kacarsa diye derin nefes de almiyordum
dışarı çıkmıyorum, kimseyle konusmuyorum,banyo bile etmiyordum .dediğim gibi şuan daha iyiyim yiyorum ancak tek başıma özellikle yemek yerken aklımdan yutamazsam dediğim an lokmayı yutamıyorum. Eşimle yerken çok olmuyor tek olduğumda zorlanıyorum yani o an beynim yutkunmayi unutuyor gibi. Sıvılar da problem yok. Hala daha bogazimda birsey takılmış hissiyatı geçmiyor. Ama bademciklerim de iltihaplandi 4 5 gün önce
ondan mı psikolojik mi bilmiyorum. yani 2 ayın icinde bütün hastaliklar üst üste geldi artık ayirt edemiyorum fizyolojik mi psikolojikmi diye.Psikiyatriye çok gitmek istemesem de artık baş edemeyecek durumdayım randevu gününü bekliyorum.verdigi ilaci yutamazsam diye de korkuyorum .Biraz uzun oldu fakat benzer şeyleri yaşayan var ise paylaşırsa çok mutlu olurum.
