Anacı, anne ve baba

KIR PAPATYASII .!.:

Merhaba arkadaşlar KK olarak anacı eşe alışkınız benim sorunum böyle bir anne babaya sahip olmak . Ikisi de yıllar boyu ailenin en sevilmeyen çocukları olduğu için sürekli kendilerini kanıtlamaya çalışmış çocuklar . Yıllar sonra bir karar verip iş için şehir dışına gittiler . Ben ve kardeşim kendi memleketimizde okuduk. Bu sürede hiç birinin kardeşi ne bir yemeğe çağırdı ne de ne umursadi .

Annemin kız kardeşi yillarca yurt dışından gelir bizde kalırdı . Onların çocuklarının dertleri hem annemin en önemli gündemi oldu . Hatta annemin bir lafı vardır ben yeğenlerimi çocuklarım kadar severim. Benim gördüğüm benden daha çok sevdigiydi . Hergun saatlerce onların dertleri konuşulurdu . Annemden seni seviyorum gibi sözleri çok az duymuşumdur.

Günümüze gelirsek çocuğum oldu . Kendim bakmaya karar verdim bu konuyla ilgili bedeller de ödedim . Hem maddi hem manevi . Ama arkadaşlar benim çevremde her çocuğu olan annesinden destek alabilirken ben göremiyorum . Maddi olanı kastedmiyorum. Ben çok sevmem maddi destek olaylarını yine de elinden geleni yaparlar. Manevi olarak benim bir annem yok gibi . Bahsettiğim çocuğa bakması değil . Ben anneme nazlanamam mesela . Uykusuzluğum , yorgunlugumdan bahsedince hemen o teyzemin kızının iki çocuğunun olmasından ve ne kadar yoruldugindan bahseder. Geldiklerinde iki saat bile alıp ya kızım hadi sen biraz kafani dinle biz ilgilenelim demezler. Aksine babannemde yemek hazırladığı için annem mutsuz olur . Oysa ki bende yardım ederim .

Hissettiğim şu bende biraz asi bir insanım . Annem gerçekten o kadar yorulmuş ki yıllarca misafir agirlamaktan , geçim derdinden , kendi ailesinden şu an gençliğini yaşamak istiyor . Buna da ben çok destek veriyorum . Yanımıza geldiğinde ise anneleriyle ilgili vicdan azabı duydukları için annelerinin dizinin dibinde oturuyorlar. Bu bayram anne ve babamla iki gün gorusebildim. O kadar kiriliyorum ki. Evlerine gidince günde iki kez görüntülü arıyorlar beni . Dokuz yıldır bu şehirde tek başımayım ilk kez anne ve babama bu kadar ihtiyaç duyuyorum ve onlar yine ve yeniden beni yalnız bıraktılar. Anneleri yaşlıymiş ve ölebilirmiş. Annelerinin memesinden ayrılmayan kimse ne evlensin ne çocuk yapsın .

Genişletmek için tıkla...

gulbeyaz13 .!.:

Birebir aynı şekilde olmasa da malesef babamın kök ailesi hayatımızı o kadar etkiledi ki. Annem o kadar yıprandı ki şu an bize vereceği bir kaynağı kalmadı. Çocukluk desen hep gerginlik, kavga, kaos vs. Mezuniyetimiz, evliliğimiz, çocuğumuzun olması gibi çok mutlu olmamız gereken, herkesin çocuklarının peşinde tatlı yorgunluk diye gezdiği zamanlar annem için hep bezginlik, iş yükü, fazladan efor demekti. İnsan kırılıyor gerçekten.
Çok çok iyi anlıyorum sizi. Aradığınız manevi desteği bulamayışınızı, bunun yarattığı kırgınlığı. Benim çocuğum beş yaşında şu anda. Ama ilk iki üç yıl çok zordu. Psikolojik olarak çok tükeniyor insan zor bir çocuğu tek başına büyütürken. Ama zaman geçtikçe alıştım artık, çocuğumu da büyüttüm sayılır.
Terapiye başladım artık 35 yaşımda. Geçmişi değiştiremeyiz elimizden geldiğince iyileşmeye çalışacağız.

Genişletmek için tıkla...

KIR PAPATYASII .!.:

Evet kesinlikle bende ihtiyaç duyuyorum terapiye . Bir tarafım anne babamı anlarken diğer tarafım ama niye hep ben mağdur oluyorum diyorum. İlk çocuğum acımasızca eleştirmekten çekinmiyorlar hep mükemmelliyetciler ama manevi destek asla yok . Bu aralar gözlerim doluyor düşünmekten . Bu kadar herkese emek verebildiler annemin evine gidince yoruluyor suratı düşüyor bir yandan hep gel diyor diğer taraftan onun da rahat etmediği görüyorum. Kayınvalidemde bile çok rahatım . Annemin tahammülu kalabalıga kalmamış durumda . Babamla kendi hqyatlari var .

Genişletmek için tıkla...

gulbeyaz13 .!.:

Benim de kayinvalidem çok iyidir. Bu bir yandan şans bir yandan da insan ister istemez bir karşılaştırma yapıyor ve daha da öfkeleniyor anne babasına.
Yakında memlekete gidicem, annem ve babam çocuğumu hep ararlar çok özledik vs diyorlar. Ama oradayken beklediğimiz ilgiyi göremeyeceğim biliyorum. Annem yine yorgun bezgin olacak, zaten temizlik hastası biri, önceliği hep evin düzeni ve temizliği oldu. Babam tarla bağ bahçe işlerine saracak.
Bir yandan özlüyorum bir yandan gidince içim daralıyor pişman oluyorum.

Genişletmek için tıkla...

KIR PAPATYASII .!.:

Anneleri ben çocukken de yaşlıydı . Evet anneleri ölebilir . Ama elimizde ölecek kişilerin listesi yok . Anne veya babamın ya da benim de ölme ihtimalim var. Hayatta denge denilen birşey vardır .

Genişletmek için tıkla...

porsuk1084 .!.:

valla şunu söyleyeyim. anne babanızın size karşı sorumluluğunun olmadığı yaşlardasınız. ister ilgi gösterirler ister göstermezler, ister yanınızda olurlar ister olmazlar. kendi hayatınızı kurdunuz artık. he olsalar iyi olur muydu, olurdu ama karar onlara aittir. beklentiye girmenizi tavsiye etmiyorum ama talepte bulunacaksanız nazikçe iletin. "asi bir insanım", "katıyım", "geçenki kavgamızda" gibi şeyler söylüyorsunuz. ailenizi fazla yoruyor olabilirsiniz. eğer öyleyse çekmek zorunda değiller.

Genişletmek için tıkla...

xkadarbilinmeyen .!.:

Sizin ki kadar abartı olmasa da bizde benzerini annem ile yaşıyoruz. Bazen ben, babam ve kız kardeşim konuşuyoruz ve şunu düşünüyoruz. Annemin kız kardeşleri (bekar teyzelerim var 3 tane) bizim önümüzde (evlatlarının). Yani mesela benim ve teyzemin arasında kalsa teyzem önde olur. Hatta bir ara ben ölürsem onlar size emanet gibi bir kafaya girmişti. Ne münasebet canım. Kendi anne babama bakmışım, teyzem kalmış.
Liseden arkadaşlarım var. 10 seneyi aşkındır beraberiz. Artık ne zaman dediysem anneme “arkadaşlarım, teyzemlerden daha önde benim için” demişim. Geçen gün onu söylüyordu mesela. Bazen öyle bir davranıyor ki sanki bizde onun kadar sevmek zorundayız. Aksine hiç sevmeyen bir hale geldik. Biz bu sorunu yıllardır çözemedik. Sizi çok iyi anlıyorum ama yapacak bir şey yok.

Genişletmek için tıkla...

Cedric1003 .!.:

Hiç değişmezler emin olabilirsin , aynı versiyonu bizde de var . Babam kendinden başka birini asla düşünmez , onun zevkleri hayatı hep en öndeydi, annem ise kendini ailesine adadı . Bize gelince hep başı ağrır hastaydı ama ailesine karşı çalışkan , neşeli , güler yüzlü . Bunda babasında suçu vardı ama bizim suzukuz yoktu . Babamla görüşmüyorum , annemin ise davranışları aynı . Artık takmıyorum on yıllık evliyim evine sadece iki defa geldi ( çok uzaktayım ) bir anne dua ederken , bir şey dilerken ince çocuğunu söyler sonra diğerleri gelir , annemin duaları hep “ Allah anneme , babama , kardeşlerime , kızlarıma “ sağlık sıhhat versin gibiydi .
Ara da bana da böyle duygusallıklar geliyor ama geçiyor sonra , yukarıda bir arkadaş demiş bize güç olarak geri dönüyor bu davranışlar

Genişletmek için tıkla...

KIR PAPATYASII .!.:

Evet doğru söylüyorsunuz bende aynen böyle düşünmeye başladım . Gerçekten niye sevgi ve ilgi için onlarla bir araya gelmeye cabaliyotum . Planlar yapıyorum, yemekler hazırlıyorum . Sonra da hayal kırıklığına uğrayıp laf sokup kötü çocuk oluyorum . Beni çekmek zorunda değiller bende onları aslında . Belki de onların anne babalarına yaptıklarını bende yapıyorum . Ilgi görmedikçe daha çok kendimden veriyorum. Eleştirinizde haklı buldum belki de ne kadar uzak kalırsak hem onlar için hem benim için çok daha iyi olacak

Genişletmek için tıkla...

porsuk1084 .!.:

valla şunu söyleyeyim. anne babanızın size karşı sorumluluğunun olmadığı yaşlardasınız. ister ilgi gösterirler ister göstermezler, ister yanınızda olurlar ister olmazlar. kendi hayatınızı kurdunuz artık. he olsalar iyi olur muydu, olurdu ama karar onlara aittir. beklentiye girmenizi tavsiye etmiyorum ama talepte bulunacaksanız nazikçe iletin. "asi bir insanım", "katıyım", "geçenki kavgamızda" gibi şeyler söylüyorsunuz. ailenizi fazla yoruyor olabilirsiniz. eğer öyleyse çekmek zorunda değiller.

Genişletmek için tıkla...

gulbeyaz13 .!.:

Yalnız yanlış anladığınız bir nokta var. Konu sahibi bu meselenin önceden beri aynı olduğunu yazmış ki benim ailem de böyle. Öyle okulumu bitirip mesleğim olana kadar sevgi ve şefkatle büyüdüm sonra da ailem kendi hayatına baktı durumu yok ki. Benim hikayemde babam evet maddi olarak bizi rahat ettirdi, çok da iyi bir insandır. Ama manevi olarak annemi kendi ailesinden koruyamadı. Seneler boyu psikolojik olarak yıpranan annem acısını bizlerden çıkardı. Fiziksel ve psikolojik şiddet gördük. Sürekli gergin, tahammülsüz, sabırsız bir anne ile büyüdük. TaAnnem sürekli babamın ailesi için kosturdu. Haliyle de tükendi artık. Bu tükenmişliğin bu güne yansımasını yaşıyoruz şu anda.

Çok şükür mezun oldum hemen işe girdim, on seneden fazladır ailemden maddi olarak bağımsızım, tersine elimden geldiğince ben onlara hediye alırım destek olurum. Manevi olarak deseniz çok iyi bir okulda ağır bir mühendislik okudum, liseye dereceyle girdim. Bir gün olsun ailemle yaşadığım sınav stresini, başarı kaygısını oturup paylaşmışlığım yok. Evlendim 9 sene oldu eşimle yaşadığım hiçbir sıkıntıdan haberleri yok, ki doğrusu da bu. Çocuğum oldu, şu an beş yaşında annemin çocuğuma bakmışsınız iki sefer 3er saat falan.
Çocukluktan itibaren bu kadar duygusal anlamda yalnız ve desteksiz olan biri katı olmak zorundadır. Benim beklentim bu yaşımda şımartılmak değil zaten. Benim beklentim duygusal ve sosyal destekti. Ama hiç olmadı, nasılsın denmedi, tabiri caizse başım okşanmadı. Ben şimdi bir anne olarak görmediğim şeyi göstermeye, sahip olmadığım bir kaynağı aktarmaya çalışıyorum ve bu çok zor.

Ağlama duvarıma döndürdün diyeceksiniz ama olay bu. Yoksa kimse yaşlı başlı anasına babasına durduk yere sarmıyor.

Genişletmek için tıkla...

gulbeyaz13 .!.:

Yalnız yanlış anladığınız bir nokta var. Konu sahibi bu meselenin önceden beri aynı olduğunu yazmış ki benim ailem de böyle. Öyle okulumu bitirip mesleğim olana kadar sevgi ve şefkatle büyüdüm sonra da ailem kendi hayatına baktı durumu yok ki. Benim hikayemde babam evet maddi olarak bizi rahat ettirdi, çok da iyi bir insandır. Ama manevi olarak annemi kendi ailesinden koruyamadı. Seneler boyu psikolojik olarak yıpranan annem acısını bizlerden çıkardı. Fiziksel ve psikolojik şiddet gördük. Sürekli gergin, tahammülsüz, sabırsız bir anne ile büyüdük. TaAnnem sürekli babamın ailesi için kosturdu. Haliyle de tükendi artık. Bu tükenmişliğin bu güne yansımasını yaşıyoruz şu anda.

Çok şükür mezun oldum hemen işe girdim, on seneden fazladır ailemden maddi olarak bağımsızım, tersine elimden geldiğince ben onlara hediye alırım destek olurum. Manevi olarak deseniz çok iyi bir okulda ağır bir mühendislik okudum, liseye dereceyle girdim. Bir gün olsun ailemle yaşadığım sınav stresini, başarı kaygısını oturup paylaşmışlığım yok. Evlendim 9 sene oldu eşimle yaşadığım hiçbir sıkıntıdan haberleri yok, ki doğrusu da bu. Çocuğum oldu, şu an beş yaşında annemin çocuğuma bakmışsınız iki sefer 3er saat falan.
Çocukluktan itibaren bu kadar duygusal anlamda yalnız ve desteksiz olan biri katı olmak zorundadır. Benim beklentim bu yaşımda şımartılmak değil zaten. Benim beklentim duygusal ve sosyal destekti. Ama hiç olmadı, nasılsın denmedi, tabiri caizse başım okşanmadı. Ben şimdi bir anne olarak görmediğim şeyi göstermeye, sahip olmadığım bir kaynağı aktarmaya çalışıyorum ve bu çok zor.

Ağlama duvarıma döndürdün diyeceksiniz ama olay bu. Yoksa kimse yaşlı başlı anasına babasına durduk yere sarmıyor.

Genişletmek için tıkla...

porsuk1084 .!.:

selam. öyle düşünmem estağfurullah.

ben insanların ailelerinden beklenti içerisine girmeden yaşamaları gerektiğini düşünüyorum. bunu içselleştirmek gerekiyor. çok basit de bir sebebi var. ne yaparsanız yapın anne babayı değiştirmek çok zor. eşinizin karakterini değiştirebilirsiniz, hatta boşaya da bilirsiniz ama anne baba değişmiyor. anne babadan beklenti içerisine girilmeden yaşanmalı çünkü onlara dair olan herhangi bir şey değişmeyecek. değiştiremeyeceğimiz şeyleri gündem etmemek gerekir. aileden ne kadar alınabiliyorsa o kadarını alıp yola devam etmeli. anne babanızın yaptıkları doğru demiyorum, yanlıştır belki ama üzülüp suçlamak da size fayda getirmeyecek. kabullenip yola devam etmek, suçlamayı bırakıp kendine odaklanmak, alabildiğin kadarını alıp devam etmek en sağlıklısı.

sizin gençken ailenizden destek istemeniz hakkınız sayılabilir ama belli bir yaşa gelince anne babanın böyle bir sorumluluğu kalmaz yani suçlama bile yapamazsınız onu demek istedim son yazıda. bunun dışında sizin çocukluğunuzda veya geçmişinizde yapılan hatalar için de kabullenip önünüze bakmaktan başka bir seçenekle meşgul olmak vakit kaybı değil mi? öbür türlüsü kendi kendini yıpratmaktan, aileyle aranızı iyicene açmaktan başka bir işe yaramayacak.

haksızsınız demiyorum, kafanızda döndürüp kendinizi yıpratmayın diyorum kısaca.

Genişletmek için tıkla...

gulbeyaz13 .!.:

Bu konu zaten benim hayatımın birinci gündem maddesi değil elbette. Sizinle benzer düşünüp benzer telkinleri verdim hep kendime. Çocuğum olana kadar da bu taktikler ise yaradı. Annem babamla bir kavga içinde de değilim.
Ama çocuk olunca başka bir dunyaya geçiyor insan hem fiziksel hem ruhsal. Sürekli tetikleniyorsunuz bir süre.
O yüzden terapi almaya karar verdim, içimden kavga etmek yerine anlamaya ve çözmeye çalışıyorum. İyi de gidiyor, herkese tavsiye ederim.
Bunları böyle yazma sebebim konu sahibinin yalnız olmadığını, onu iyi anladığımı belirtmekti. Bazen sadece insan bunları duymak istiyor.

Genişletmek için tıkla...

gulbeyaz13 .!.:

Bu konu zaten benim hayatımın birinci gündem maddesi değil elbette. Sizinle benzer düşünüp benzer telkinleri verdim hep kendime. Çocuğum olana kadar da bu taktikler ise yaradı. Annem babamla bir kavga içinde de değilim.
Ama çocuk olunca başka bir dunyaya geçiyor insan hem fiziksel hem ruhsal. Sürekli tetikleniyorsunuz bir süre.
O yüzden terapi almaya karar verdim, içimden kavga etmek yerine anlamaya ve çözmeye çalışıyorum. İyi de gidiyor, herkese tavsiye ederim.
Bunları böyle yazma sebebim konu sahibinin yalnız olmadığını, onu iyi anladığımı belirtmekti. Bazen sadece insan bunları duymak istiyor.

Genişletmek için tıkla...

KIR PAPATYASII .!.:

Acaba bunun bir sebebi var mı bilmiyorum çocuk gelişim kitapları okudukça sürekli kendi çocukluğumu düşünmeye başladım. Gerçekten ailemle öncesinde böyle büyük problemlerim yoktu . Anneme sarılmaya bile alistiran benim

Genişletmek için tıkla...

gulbeyaz13 .!.:

Bu kadar mı aynı olur
Bebeğim iki üç aylıkken okuduğum kitapta tokat manyağı olmuştum o zamanki duygu yoğunluğunun da etkisiyle elbette.
Çocuk gelişim kitapları insanı önce bir yere çarpıyor. Sonra sonra zaman geçtikçe hayatın kitaplara göre yaşanamayacağını, kitaplardaki standardı yaşamanın ve yaşamanın mümkün olmadığını anlıyor insan. Ondan sonra da daha dengeli bir zemine oturuyor hisler. Evet bizim gördüğümüz ebeveynlik epey yanlıştı ama mükemmel olmak da mümkün değil. O yüzden anne babanızın yaptığı büyük hatalardan kaçınıp mükemmel olma kaygısından da uzaklaşarak ortada bir yerde kalmaya çalışıyorum ben artık. İlk iki üç sene hem fiziksel hem psikolojik olarak savruluyor insan. Sonrası biraz daha dingin.

Genişletmek için tıkla...

porsuk1084 .!.:

"anneleri yaşlıymış ve ölebilirmiş" gayet ciddi bir sebep değil mi? öleceğini hissettilerse demek olabildiğince vakit geçirmeye çalışıyorlar.

Genişletmek için tıkla...