Çok zor günler yaşıyorum. İçimi dökebileceğim hiç bir kimsem yok.
Ben yıllarca çok yüksek ilaç dozları ile psikiyatri tedavisi gördüm. Sorunum kronik depresyondu. Artık doz aşımı ilaçlar alıyordum, işe yaramıyordu. Bu ilaçlarla ve polikistik over sendromu sebebiyle 15 kg aldım. Sigaraya başladım, doğum kontrol hapı kullandım, sonra öğrendim ki yüzümdeki lekeler ve kilo almalarım DKH yüzünden. Sigara ile beraber de damar tıkıyormuş. Doğum kontrol hapını bıraktım sigarayı bırakamadım...
Neyse, kilolarım yüzünden polikistik over ilerledi, doğum kontrol hapını bırakınca da ve 6 ay adet olmadım.
Umursamıyordum. Eşimle de korunmuyorduk... Sonra psikolojik durumum bambaşka bi yola saptı, düşünmeden alkol almalar, düşünmeden hareket etmeler....
Düşünün eşimle aram bozulmuş, karşısında 15 kg almış, sürekli ağlayan, içen, iş bulamayan, kendini eve kapatmış, evini de bok götüren rezil bir insan var. Ona sorsan kabul etmez, karımı seviyorum der. Ama ben anlıyordum tavırlarından.Derken bir gün dedim ki " Sen bu değilsin...Kendine gel!"
Çok yüksek doz kullandığım ilaçları aniden kestim. Dedim ki "Bana zaman ver, baş dönmelerim vs. olacak kendime geleyim." Tamam dedi zaten artık pek umursamıyordu.
2 hafta berbat bir şekilde zombi gibi dolaşarak evden çıkmayıp ilaçları biraz attım bünyemden. Dayandım.
Sonra kendime planlar yaptım. KPSS'ye çalıştım düzenli olarak. Amaç edindim.
Spora başladım 2 ayda tam 12 kg verdim.
Beslenmemi düzelttim, şekeri ekmeği kestim.
Şaşırtıcı bir şekilde adetim düzene girdi ve DR artık kistlerin çok önemli olmadığını söyledi. İlaç bile yazmadı.
Eşimle aram müthiş bir şekilde düzeldi. Beni iyi görmek ona daha iyi geldi. üzerime düşüyor, sürprizler yapıyor, herkese gururla anlatıyordu.
Artık güçlüyüm, derken HAMİLE KALDIĞIMI öğrendim....Benim için bir şoktu. Çünkü beklemiyordum ve daha vereceğim 8 kg falan vardı. Eşimle de açık konuşayım, cinsel anlamda çok iyi bir döneme girmiştik.
Ben yeni yeni emeklemeye başlarken ve hala iş ararken( eşimin maaşı çok az ) bu bebeğe nasıl bakarım diye çok ağladım en başta, kendime güvenmiyordum. çünkü çok içine kapanık korkak biriyim ki yıllarca bu yüzden tedavi gördüm. Tam iyileşmiş ve güçlü bir insan olmaya yakındım, bunu öğrendim...
Sonra bunu bir hediye olarak gördüm. Kendimi topladım, kabullendim. Çok istedim, konuştum onunla, kalp atışını gördüm ultrasonda...
Derken 8 haftalıkken kalbi yavaşladı...kanamalarım oldu.
hastanede yattım serumlar, iğneler...her yerim delik deşik.
Bebeğim iyi oldu..taburcu oldum...1 hafta sonra kontrolümüz vardı...Ama öğrendim ki taburcu olunca ertesi gün kalbi durmuş, o kadar kan sulandırıcı iğneye ve progestana rağmen.
Yıkıldım...Çok evhamlıydım evhamlarım tavan yaptı...ya bebeğe bi şey olursa diye korkardım. oldu. sonra kürtaj ile alacağız dendi...Ya kürtaj sorunlu olursa dedim...o da sorunlu oldu yani kan pıhtıları kaldı içerde 15. güne rağmen düşmedi...
Metiler verdiler düştü pıhtılar...
şimdi 45. günümdeyim...ve hala kanamalarım var... Doktor doktor gezdim. Hepsi ultrasona bakıp Rahim normal, polikistik over görünüyor, kistler var. Onun dışında iyisin bekle geçer diyorlar...Hormonla mı ilgili bilmiyorum tahlil yapmıyorlar....Beta HCG sıfırlandı.
Tekrar 5 kg aldım...sağlıksız hazır yiyecekler aburcubur....Sigarayı hamile olduğumu öğrendiğim dakika bırakmışttım ona da tekrar başladım...
pıhtı sorunum var diye hormon ilacı da verilmiyor....ilaçsız 45 gün kanayarak bu rezil dönemimin, bu aciz dönemimin bitmesini bekliyorum.
ÇOK KORKUYORUM....ESKİ HALİM GERİ DÖNDÜ...EVİ YİNE BOK GÖTÜRÜYOR. SADECE UYUYORUM. KİLOLARIM GERİ GELİYOR...
SAÇLARIM AVUÇ AVUÇ DÖKÜLÜYOR. YAVRUMU KAYBETTİM. KANAMALARIM GEÇMİYOR. ÇOK ÇARESİZİM...KİMSE ANLAMIYOR.
EVHAMLARIM TAVAN YAPTI. çok mantıksız ama kanser olduğumu düşünüyorum. rahmimin yapıştığını düşünüyorum. çocuğum olmayacak, hep işsiz ve böyle kalacağım gibi hissediyorum. işe yaramaz, çirkin, kilolu....
Elimi neye atsam kuruyor....neyi aklımdan ya böyle kötü olursa diye düşünsem , oluyor...
RUHUM ÖLÜYOR...
tam senelerdir uyuduğum ama ilaçlarla uyuştuğum için farkında olmadığım depresyonun berbat çamurundan arınmıştım...başarmıştım...ama bu laneti yaşamam gerekiyormuş. MEĞER UMUTSUZLUK, hastalık VE GÜÇSÜZLÜK KADERİMMİŞ...
kendime kızıyorum kanser olanlar var dermansız dertleri olanlar var diyorum. Vicdan azabı çekiyorum bu yüzden....
elimde olmayan evham ve korkularıma kızıyorum...
Ben yine yorgunum her gün yeyip içip uyuyup hiç bi şeyle ilgilenmiyorum. Nolur kızmayın. Elimde değil...Dürüst olmaya çalıştım....Elimde değil. Bıktım...İnanın çaresizlikten intiharı düşünüyorum ama asla yapmam.
Ben yıllarca çok yüksek ilaç dozları ile psikiyatri tedavisi gördüm. Sorunum kronik depresyondu. Artık doz aşımı ilaçlar alıyordum, işe yaramıyordu. Bu ilaçlarla ve polikistik over sendromu sebebiyle 15 kg aldım. Sigaraya başladım, doğum kontrol hapı kullandım, sonra öğrendim ki yüzümdeki lekeler ve kilo almalarım DKH yüzünden. Sigara ile beraber de damar tıkıyormuş. Doğum kontrol hapını bıraktım sigarayı bırakamadım...
Neyse, kilolarım yüzünden polikistik over ilerledi, doğum kontrol hapını bırakınca da ve 6 ay adet olmadım.
Umursamıyordum. Eşimle de korunmuyorduk... Sonra psikolojik durumum bambaşka bi yola saptı, düşünmeden alkol almalar, düşünmeden hareket etmeler....
Düşünün eşimle aram bozulmuş, karşısında 15 kg almış, sürekli ağlayan, içen, iş bulamayan, kendini eve kapatmış, evini de bok götüren rezil bir insan var. Ona sorsan kabul etmez, karımı seviyorum der. Ama ben anlıyordum tavırlarından.Derken bir gün dedim ki " Sen bu değilsin...Kendine gel!"
Çok yüksek doz kullandığım ilaçları aniden kestim. Dedim ki "Bana zaman ver, baş dönmelerim vs. olacak kendime geleyim." Tamam dedi zaten artık pek umursamıyordu.
2 hafta berbat bir şekilde zombi gibi dolaşarak evden çıkmayıp ilaçları biraz attım bünyemden. Dayandım.
Sonra kendime planlar yaptım. KPSS'ye çalıştım düzenli olarak. Amaç edindim.
Spora başladım 2 ayda tam 12 kg verdim.
Beslenmemi düzelttim, şekeri ekmeği kestim.
Şaşırtıcı bir şekilde adetim düzene girdi ve DR artık kistlerin çok önemli olmadığını söyledi. İlaç bile yazmadı.
Eşimle aram müthiş bir şekilde düzeldi. Beni iyi görmek ona daha iyi geldi. üzerime düşüyor, sürprizler yapıyor, herkese gururla anlatıyordu.
Artık güçlüyüm, derken HAMİLE KALDIĞIMI öğrendim....Benim için bir şoktu. Çünkü beklemiyordum ve daha vereceğim 8 kg falan vardı. Eşimle de açık konuşayım, cinsel anlamda çok iyi bir döneme girmiştik.
Ben yeni yeni emeklemeye başlarken ve hala iş ararken( eşimin maaşı çok az ) bu bebeğe nasıl bakarım diye çok ağladım en başta, kendime güvenmiyordum. çünkü çok içine kapanık korkak biriyim ki yıllarca bu yüzden tedavi gördüm. Tam iyileşmiş ve güçlü bir insan olmaya yakındım, bunu öğrendim...
Sonra bunu bir hediye olarak gördüm. Kendimi topladım, kabullendim. Çok istedim, konuştum onunla, kalp atışını gördüm ultrasonda...
Derken 8 haftalıkken kalbi yavaşladı...kanamalarım oldu.
hastanede yattım serumlar, iğneler...her yerim delik deşik.
Bebeğim iyi oldu..taburcu oldum...1 hafta sonra kontrolümüz vardı...Ama öğrendim ki taburcu olunca ertesi gün kalbi durmuş, o kadar kan sulandırıcı iğneye ve progestana rağmen.
Yıkıldım...Çok evhamlıydım evhamlarım tavan yaptı...ya bebeğe bi şey olursa diye korkardım. oldu. sonra kürtaj ile alacağız dendi...Ya kürtaj sorunlu olursa dedim...o da sorunlu oldu yani kan pıhtıları kaldı içerde 15. güne rağmen düşmedi...
Metiler verdiler düştü pıhtılar...
şimdi 45. günümdeyim...ve hala kanamalarım var... Doktor doktor gezdim. Hepsi ultrasona bakıp Rahim normal, polikistik over görünüyor, kistler var. Onun dışında iyisin bekle geçer diyorlar...Hormonla mı ilgili bilmiyorum tahlil yapmıyorlar....Beta HCG sıfırlandı.
Tekrar 5 kg aldım...sağlıksız hazır yiyecekler aburcubur....Sigarayı hamile olduğumu öğrendiğim dakika bırakmışttım ona da tekrar başladım...
pıhtı sorunum var diye hormon ilacı da verilmiyor....ilaçsız 45 gün kanayarak bu rezil dönemimin, bu aciz dönemimin bitmesini bekliyorum.
ÇOK KORKUYORUM....ESKİ HALİM GERİ DÖNDÜ...EVİ YİNE BOK GÖTÜRÜYOR. SADECE UYUYORUM. KİLOLARIM GERİ GELİYOR...
SAÇLARIM AVUÇ AVUÇ DÖKÜLÜYOR. YAVRUMU KAYBETTİM. KANAMALARIM GEÇMİYOR. ÇOK ÇARESİZİM...KİMSE ANLAMIYOR.
EVHAMLARIM TAVAN YAPTI. çok mantıksız ama kanser olduğumu düşünüyorum. rahmimin yapıştığını düşünüyorum. çocuğum olmayacak, hep işsiz ve böyle kalacağım gibi hissediyorum. işe yaramaz, çirkin, kilolu....
Elimi neye atsam kuruyor....neyi aklımdan ya böyle kötü olursa diye düşünsem , oluyor...
RUHUM ÖLÜYOR...
tam senelerdir uyuduğum ama ilaçlarla uyuştuğum için farkında olmadığım depresyonun berbat çamurundan arınmıştım...başarmıştım...ama bu laneti yaşamam gerekiyormuş. MEĞER UMUTSUZLUK, hastalık VE GÜÇSÜZLÜK KADERİMMİŞ...
kendime kızıyorum kanser olanlar var dermansız dertleri olanlar var diyorum. Vicdan azabı çekiyorum bu yüzden....
elimde olmayan evham ve korkularıma kızıyorum...
Ben yine yorgunum her gün yeyip içip uyuyup hiç bi şeyle ilgilenmiyorum. Nolur kızmayın. Elimde değil...Dürüst olmaya çalıştım....Elimde değil. Bıktım...İnanın çaresizlikten intiharı düşünüyorum ama asla yapmam.