Allah için, Nolur Bunu Okuyun, Hiç İyi Değilim.

çok çok yardımcı oldun. çok teşekkürler tekrar ve tekrar. hayat biz planlar yaparken bambaşka şeyler getiriyor başımıza. Daha kötüsü uzak olsun.

Amin canım :) daha beter şeyler de var. Rabbim yardımcın olsun ve sana güç versin ki herşeyi atlatasın..
 
amin. En çok zora giden de o ya, ne dertler neler neler var hayatta bununla yıkılıyorsun. :KK43:
 
Of çok ağladım okurken. Neleri başarmışsın ancak tek hamlede yeniden yıkılmışsın. Ama ben senin çok güçlü olduğunu düşünüyorum.
Bebeğini bir kez kaybettin diye yine kaybedeceksin anlamına gelmez.
Lütfen sağlıklı beslen, yine başarırsın. İyi ruh hali hamilelikte çok önemli.
 
Siz neler neler başarmışsınız, güçlüsünüz, rahat olun daha nice güzel günler göreceksiniz inşallah. :KK66:

Sağlıklı beslenme ve planlı hareket etmekle her şey yine düzene girer hiç kaygılanmayın. Hayatta karşımıza her zaman sıkıntılar, aksilikler çıkıyor. Biliyorum stres yapmayın demesi kolay ama yoga vs. yaparak rahatlatabilirsiniz kendinizi. Yoga çok iyi geliyor gerçekten, düzenli olarak yapmanızı öneririm.

Canınız ne zaman sıkılırsa, daralırsanız, içinizi dökün, yazın bize, dinleriz her zaman, buradayız, unutmayın. :KK54:
 
Çok zor günler yaşıyorum. İçimi dökebileceğim hiç bir kimsem yok.
Ben yıllarca çok yüksek ilaç dozları ile psikiyatri tedavisi gördüm. Sorunum kronik depresyondu. Artık doz aşımı ilaçlar alıyordum, işe yaramıyordu. Bu ilaçlarla ve polikistik over sendromu sebebiyle 15 kg aldım. Sigaraya başladım, doğum kontrol hapı kullandım, sonra öğrendim ki yüzümdeki lekeler ve kilo almalarım DKH yüzünden. Sigara ile beraber de damar tıkıyormuş. Doğum kontrol hapını bıraktım sigarayı bırakamadım...
Neyse, kilolarım yüzünden polikistik over ilerledi, doğum kontrol hapını bırakınca da ve 6 ay adet olmadım.
Umursamıyordum. Eşimle de korunmuyorduk... Sonra psikolojik durumum bambaşka bi yola saptı, düşünmeden alkol almalar, düşünmeden hareket etmeler....
Düşünün eşimle aram bozulmuş, karşısında 15 kg almış, sürekli ağlayan, içen, iş bulamayan, kendini eve kapatmış, evini de bok götüren rezil bir insan var. Ona sorsan kabul etmez, karımı seviyorum der. Ama ben anlıyordum tavırlarından.Derken bir gün dedim ki " Sen bu değilsin...Kendine gel!"
Çok yüksek doz kullandığım ilaçları aniden kestim. Dedim ki "Bana zaman ver, baş dönmelerim vs. olacak kendime geleyim." Tamam dedi zaten artık pek umursamıyordu.
2 hafta berbat bir şekilde zombi gibi dolaşarak evden çıkmayıp ilaçları biraz attım bünyemden. Dayandım.
Sonra kendime planlar yaptım. KPSS'ye çalıştım düzenli olarak. Amaç edindim.
Spora başladım 2 ayda tam 12 kg verdim.
Beslenmemi düzelttim, şekeri ekmeği kestim.
Şaşırtıcı bir şekilde adetim düzene girdi ve DR artık kistlerin çok önemli olmadığını söyledi. İlaç bile yazmadı.
Eşimle aram müthiş bir şekilde düzeldi. Beni iyi görmek ona daha iyi geldi. üzerime düşüyor, sürprizler yapıyor, herkese gururla anlatıyordu.
Artık güçlüyüm, derken HAMİLE KALDIĞIMI öğrendim....Benim için bir şoktu. Çünkü beklemiyordum ve daha vereceğim 8 kg falan vardı. Eşimle de açık konuşayım, cinsel anlamda çok iyi bir döneme girmiştik.
Ben yeni yeni emeklemeye başlarken ve hala iş ararken( eşimin maaşı çok az ) bu bebeğe nasıl bakarım diye çok ağladım en başta, kendime güvenmiyordum. çünkü çok içine kapanık korkak biriyim ki yıllarca bu yüzden tedavi gördüm. Tam iyileşmiş ve güçlü bir insan olmaya yakındım, bunu öğrendim...
Sonra bunu bir hediye olarak gördüm. Kendimi topladım, kabullendim. Çok istedim, konuştum onunla, kalp atışını gördüm ultrasonda...
Derken 8 haftalıkken kalbi yavaşladı...kanamalarım oldu.
hastanede yattım serumlar, iğneler...her yerim delik deşik.
Bebeğim iyi oldu..taburcu oldum...1 hafta sonra kontrolümüz vardı...Ama öğrendim ki taburcu olunca ertesi gün kalbi durmuş, o kadar kan sulandırıcı iğneye ve progestana rağmen.
Yıkıldım...Çok evhamlıydım evhamlarım tavan yaptı...ya bebeğe bi şey olursa diye korkardım. oldu. sonra kürtaj ile alacağız dendi...Ya kürtaj sorunlu olursa dedim...o da sorunlu oldu yani kan pıhtıları kaldı içerde 15. güne rağmen düşmedi...
Metiler verdiler düştü pıhtılar...
şimdi 45. günümdeyim...ve hala kanamalarım var... Doktor doktor gezdim. Hepsi ultrasona bakıp Rahim normal, polikistik over görünüyor, kistler var. Onun dışında iyisin bekle geçer diyorlar...Hormonla mı ilgili bilmiyorum tahlil yapmıyorlar....Beta HCG sıfırlandı.
Tekrar 5 kg aldım...sağlıksız hazır yiyecekler aburcubur....Sigarayı hamile olduğumu öğrendiğim dakika bırakmışttım ona da tekrar başladım...
pıhtı sorunum var diye hormon ilacı da verilmiyor....ilaçsız 45 gün kanayarak bu rezil dönemimin, bu aciz dönemimin bitmesini bekliyorum.
ÇOK KORKUYORUM....ESKİ HALİM GERİ DÖNDÜ...EVİ YİNE BOK GÖTÜRÜYOR. SADECE UYUYORUM. KİLOLARIM GERİ GELİYOR...
SAÇLARIM AVUÇ AVUÇ DÖKÜLÜYOR. YAVRUMU KAYBETTİM. KANAMALARIM GEÇMİYOR. ÇOK ÇARESİZİM...KİMSE ANLAMIYOR.

EVHAMLARIM TAVAN YAPTI. çok mantıksız ama kanser olduğumu düşünüyorum. rahmimin yapıştığını düşünüyorum. çocuğum olmayacak, hep işsiz ve böyle kalacağım gibi hissediyorum. işe yaramaz, çirkin, kilolu....

Elimi neye atsam kuruyor....neyi aklımdan ya böyle kötü olursa diye düşünsem , oluyor...

RUHUM ÖLÜYOR...
tam senelerdir uyuduğum ama ilaçlarla uyuştuğum için farkında olmadığım depresyonun berbat çamurundan arınmıştım...başarmıştım...ama bu laneti yaşamam gerekiyormuş. MEĞER UMUTSUZLUK, hastalık VE GÜÇSÜZLÜK KADERİMMİŞ...
kendime kızıyorum kanser olanlar var dermansız dertleri olanlar var diyorum. Vicdan azabı çekiyorum bu yüzden....
elimde olmayan evham ve korkularıma kızıyorum...
Ben yine yorgunum her gün yeyip içip uyuyup hiç bi şeyle ilgilenmiyorum. Nolur kızmayın. Elimde değil...Dürüst olmaya çalıştım....Elimde değil. Bıktım...İnanın çaresizlikten intiharı düşünüyorum ama asla yapmam.
Rabbim yardimcin olsun.uzun
Çok zor günler yaşıyorum. İçimi dökebileceğim hiç bir kimsem yok.
Ben yıllarca çok yüksek ilaç dozları ile psikiyatri tedavisi gördüm. Sorunum kronik depresyondu. Artık doz aşımı ilaçlar alıyordum, işe yaramıyordu. Bu ilaçlarla ve polikistik over sendromu sebebiyle 15 kg aldım. Sigaraya başladım, doğum kontrol hapı kullandım, sonra öğrendim ki yüzümdeki lekeler ve kilo almalarım DKH yüzünden. Sigara ile beraber de damar tıkıyormuş. Doğum kontrol hapını bıraktım sigarayı bırakamadım...
Neyse, kilolarım yüzünden polikistik over ilerledi, doğum kontrol hapını bırakınca da ve 6 ay adet olmadım.
Umursamıyordum. Eşimle de korunmuyorduk... Sonra psikolojik durumum bambaşka bi yola saptı, düşünmeden alkol almalar, düşünmeden hareket etmeler....
Düşünün eşimle aram bozulmuş, karşısında 15 kg almış, sürekli ağlayan, içen, iş bulamayan, kendini eve kapatmış, evini de bok götüren rezil bir insan var. Ona sorsan kabul etmez, karımı seviyorum der. Ama ben anlıyordum tavırlarından.Derken bir gün dedim ki " Sen bu değilsin...Kendine gel!"
Çok yüksek doz kullandığım ilaçları aniden kestim. Dedim ki "Bana zaman ver, baş dönmelerim vs. olacak kendime geleyim." Tamam dedi zaten artık pek umursamıyordu.
2 hafta berbat bir şekilde zombi gibi dolaşarak evden çıkmayıp ilaçları biraz attım bünyemden. Dayandım.
Sonra kendime planlar yaptım. KPSS'ye çalıştım düzenli olarak. Amaç edindim.
Spora başladım 2 ayda tam 12 kg verdim.
Beslenmemi düzelttim, şekeri ekmeği kestim.
Şaşırtıcı bir şekilde adetim düzene girdi ve DR artık kistlerin çok önemli olmadığını söyledi. İlaç bile yazmadı.
Eşimle aram müthiş bir şekilde düzeldi. Beni iyi görmek ona daha iyi geldi. üzerime düşüyor, sürprizler yapıyor, herkese gururla anlatıyordu.
Artık güçlüyüm, derken HAMİLE KALDIĞIMI öğrendim....Benim için bir şoktu. Çünkü beklemiyordum ve daha vereceğim 8 kg falan vardı. Eşimle de açık konuşayım, cinsel anlamda çok iyi bir döneme girmiştik.
Ben yeni yeni emeklemeye başlarken ve hala iş ararken( eşimin maaşı çok az ) bu bebeğe nasıl bakarım diye çok ağladım en başta, kendime güvenmiyordum. çünkü çok içine kapanık korkak biriyim ki yıllarca bu yüzden tedavi gördüm. Tam iyileşmiş ve güçlü bir insan olmaya yakındım, bunu öğrendim...
Sonra bunu bir hediye olarak gördüm. Kendimi topladım, kabullendim. Çok istedim, konuştum onunla, kalp atışını gördüm ultrasonda...
Derken 8 haftalıkken kalbi yavaşladı...kanamalarım oldu.
hastanede yattım serumlar, iğneler...her yerim delik deşik.
Bebeğim iyi oldu..taburcu oldum...1 hafta sonra kontrolümüz vardı...Ama öğrendim ki taburcu olunca ertesi gün kalbi durmuş, o kadar kan sulandırıcı iğneye ve progestana rağmen.
Yıkıldım...Çok evhamlıydım evhamlarım tavan yaptı...ya bebeğe bi şey olursa diye korkardım. oldu. sonra kürtaj ile alacağız dendi...Ya kürtaj sorunlu olursa dedim...o da sorunlu oldu yani kan pıhtıları kaldı içerde 15. güne rağmen düşmedi...
Metiler verdiler düştü pıhtılar...
şimdi 45. günümdeyim...ve hala kanamalarım var... Doktor doktor gezdim. Hepsi ultrasona bakıp Rahim normal, polikistik over görünüyor, kistler var. Onun dışında iyisin bekle geçer diyorlar...Hormonla mı ilgili bilmiyorum tahlil yapmıyorlar....Beta HCG sıfırlandı.
Tekrar 5 kg aldım...sağlıksız hazır yiyecekler aburcubur....Sigarayı hamile olduğumu öğrendiğim dakika bırakmışttım ona da tekrar başladım...
pıhtı sorunum var diye hormon ilacı da verilmiyor....ilaçsız 45 gün kanayarak bu rezil dönemimin, bu aciz dönemimin bitmesini bekliyorum.
ÇOK KORKUYORUM....ESKİ HALİM GERİ DÖNDÜ...EVİ YİNE BOK GÖTÜRÜYOR. SADECE UYUYORUM. KİLOLARIM GERİ GELİYOR...
SAÇLARIM AVUÇ AVUÇ DÖKÜLÜYOR. YAVRUMU KAYBETTİM. KANAMALARIM GEÇMİYOR. ÇOK ÇARESİZİM...KİMSE ANLAMIYOR.

EVHAMLARIM TAVAN YAPTI. çok mantıksız ama kanser olduğumu düşünüyorum. rahmimin yapıştığını düşünüyorum. çocuğum olmayacak, hep işsiz ve böyle kalacağım gibi hissediyorum. işe yaramaz, çirkin, kilolu....

Elimi neye atsam kuruyor....neyi aklımdan ya böyle kötü olursa diye düşünsem , oluyor...

RUHUM ÖLÜYOR...
tam senelerdir uyuduğum ama ilaçlarla uyuştuğum için farkında olmadığım depresyonun berbat çamurundan arınmıştım...başarmıştım...ama bu laneti yaşamam gerekiyormuş. MEĞER UMUTSUZLUK, hastalık VE GÜÇSÜZLÜK KADERİMMİŞ...
kendime kızıyorum kanser olanlar var dermansız dertleri olanlar var diyorum. Vicdan azabı çekiyorum bu yüzden....
elimde olmayan evham ve korkularıma kızıyorum...
Ben yine yorgunum her gün yeyip içip uyuyup hiç bi şeyle ilgilenmiyorum. Nolur kızmayın. Elimde değil...Dürüst olmaya çalıştım....Elimde değil. Bıktım...İnanın çaresizlikten intiharı düşünüyorum ama asla yapmam.
Burada derdini anlatip rahatlamak isteyecek kadar yalnizsan bircogumuz gibi esine tutun.sana temin ederim bu yalnizlikta herseye dayanirsin ama esini kaybetmeye asla iste ozaman cikmaz yollarda bulursun kendini.ve namaz kilmaya basla Allah in izniyle toparlarsin.sıkıntilar biz kullar icin degilmi sabretmemiz grekmezmi o halde.
 
Cok gecmis olsun
Gercekten cok uzuldum okuyunca
Bir donem ablam benzer bir rahatsizlik gecirmisti
Okurken cok iyi anladim seni
Oncelikle kendine cooook ama cok haksizlik ediyorsun
Buran once tekrar toparlanmaya bak daha once yapmissin yine yaparsin
Ama cocuk fikrini birsure aklindan cikart hem kendini iyi hissederken istediklerini mutlu oldugun seyleri yapmak icin hem biraz bunyen dinlensin
Dusuk yapmak cok uzucu ama malesef cogumuzun basina geliyor ve asla bizden kaynaklanmiyor
Dusuk sagliksiz gebeliklerde oluyor
Bende yasadim ve sukur ettim ya dusmeseydi ve gebeligi sonlandirmak gerekseydi ve karari benim vermem gerekseydi
İste bu gercekten cok zor olurdu
Simdi sende silkelen kafani dagitacak mesgul olacak hobiler bul kendine zaten sen istedikten sonra devami gelir
Sonra gercekten iyi hissedince planli sekilde hamile kal
Onceden folik asit kullan
Sonra dr. Kontrolunde hamileligin tadini cikar :KK66:
Kendine cok iyi bak:KK68:
İlk yazacagin msj umut dolu ve mutlu olsun
 
Bundan 11 sene once cok yakin arkadasimi trafik kazasinda kaybettim. Gozumun onunde ikiye bölündü. Sonra kendimi sucladim. 2 sene boyunca sadece ictim. Sabahtan aksama sadece kahve aksamdan sabaha vodka.defalarca mide kanamasi gecirdim.kan kustum. Alkol almaya devam edersen miden kaldirmaz bu kanamalari midenden olur omur boyu hortumla beslenmek zorunda kalirsin bir daha asla icki icme diyen doktorun sonraki kontrolune sarhos gittim.2 defa sonunda beni öldürebilecek riskli artistik atlayislar yaptim motorla. Simdi sorsan resmen intaharmis derim. Zaten hayatta cesaret edemem.2 sindede olmedim ama yaralandim. Sonra ne oldu. Bilmiyorum. Belki zamanla aci azaldi.belki uyandim. Belki de hicbiri. Acin gectimi dersen gecmedi hala her araba frenininde ayni kaza gozumde canlaniyor. Artik motora binemiyorum. Her gun hala ozluyorum. Ondan kalan yastik yanımda degilse geceleri uyuyamiyorum. Ama hersey olmasada hayatımın yuzde 98 i duzeldi. Evliyim.başarılıyım mutluyum. Yakinda bir bebegim olacak. Kiz. Hayir olen arkadasimin ismini ona vermeyecegim. Cunku artik bir ölümün hayaletiyle yasamaktan yoruldum. Zaten bir hayaletle yasamaktan yorulmakto duzelmenin baslangici. Duzelmek istedim. Duzeldim.

Bir kere duzelmissin. Bir daha duzelebilirsin. Nerdenn biliyorsun dersen eger birdaha hic yikilmadim...
 
arkadaşlaar yazdıklarınızı bir süre okuyamadım çünkü panik atak nöbetleri geçirdim. durumum çok daha kötüye gitti günlerdir yemek yemiyorum uyuyamıyorum. bugün doktora gideceim sabah saat 5 buçuk suları şu an.randevum 10da..uyku yok yine. buna şükür...dün ve diğer önceki günlerde nefes alamıyordum kalbim sıkışıyordu öleceğim diyordum, birine bişey olacak diye kendimi paralıyordum. evde yalnız duramıyorum. kaynanama kayınbabama gidip ağlıyordum gündüz. akşam da eşime...midem hala yanıyor. hala dişlerim ağrıyor sıkmaktan. ama neyse ki o korku her yerimi saran panik atak geçti şu an. buna şükrediyorum...
 
Of çok ağladım okurken. Neleri başarmışsın ancak tek hamlede yeniden yıkılmışsın. Ama ben senin çok güçlü olduğunu düşünüyorum.
Bebeğini bir kez kaybettin diye yine kaybedeceksin anlamına gelmez.
Lütfen sağlıklı beslen, yine başarırsın. İyi ruh hali hamilelikte çok önemli.
inşallah ama şu an hamileliği istemeyecek kadar endişeli kaygılı ve panikler içerisindeyim. ya ona da bi şey olursa diye...ki ilkini öyle diye diye kaybettim.
 
Siz neler neler başarmışsınız, güçlüsünüz, rahat olun daha nice güzel günler göreceksiniz inşallah. :KK66:

Sağlıklı beslenme ve planlı hareket etmekle her şey yine düzene girer hiç kaygılanmayın. Hayatta karşımıza her zaman sıkıntılar, aksilikler çıkıyor. Biliyorum stres yapmayın demesi kolay ama yoga vs. yaparak rahatlatabilirsiniz kendinizi. Yoga çok iyi geliyor gerçekten, düzenli olarak yapmanızı öneririm.

Canınız ne zaman sıkılırsa, daralırsanız, içinizi dökün, yazın bize, dinleriz her zaman, buradayız, unutmayın. :KK54:
çok teşekkür ederim. iyi ki varsınız
 
Rabbim yardimcin olsun.uzun

Burada derdini anlatip rahatlamak isteyecek kadar yalnizsan bircogumuz gibi esine tutun.sana temin ederim bu yalnizlikta herseye dayanirsin ama esini kaybetmeye asla iste ozaman cikmaz yollarda bulursun kendini.ve namaz kilmaya basla Allah in izniyle toparlarsin.sıkıntilar biz kullar icin degilmi sabretmemiz grekmezmi o halde.
inan normalde ben açık söyleceğim inancı çok zayıf bir insandım ama artık ara ara namaz kılmaya dua etmeye başladım. çok çaresiz olduğumdan duaları da deniyorum. huzur bulmak istiyorum
 
Cok gecmis olsun
Gercekten cok uzuldum okuyunca
Bir donem ablam benzer bir rahatsizlik gecirmisti
Okurken cok iyi anladim seni
Oncelikle kendine cooook ama cok haksizlik ediyorsun
Buran once tekrar toparlanmaya bak daha once yapmissin yine yaparsin
Ama cocuk fikrini birsure aklindan cikart hem kendini iyi hissederken istediklerini mutlu oldugun seyleri yapmak icin hem biraz bunyen dinlensin
Dusuk yapmak cok uzucu ama malesef cogumuzun basina geliyor ve asla bizden kaynaklanmiyor
Dusuk sagliksiz gebeliklerde oluyor
Bende yasadim ve sukur ettim ya dusmeseydi ve gebeligi sonlandirmak gerekseydi ve karari benim vermem gerekseydi
İste bu gercekten cok zor olurdu
Simdi sende silkelen kafani dagitacak mesgul olacak hobiler bul kendine zaten sen istedikten sonra devami gelir
Sonra gercekten iyi hissedince planli sekilde hamile kal
Onceden folik asit kullan
Sonra dr. Kontrolunde hamileligin tadini cikar :KK66:
Kendine cok iyi bak:KK68:
İlk yazacagin msj umut dolu ve mutlu olsun
ama ben hala bebeğime bişe olacak korkusunun düşüğe sebep oldğunu düşünüyorum. o korku da hiç geçmeyeceği için artık hamilelik düşünmüyorum şu an. çünkü panik ataklar geçirir kalbim sıkışıp aklımı kaçırmaktan korkarken bir de bebek stresini kaldıramam. çok istiyorum bazen ama sonra yok yok diyorum. çok zor
 
Bundan 11 sene once cok yakin arkadasimi trafik kazasinda kaybettim. Gozumun onunde ikiye bölündü. Sonra kendimi sucladim. 2 sene boyunca sadece ictim. Sabahtan aksama sadece kahve aksamdan sabaha vodka.defalarca mide kanamasi gecirdim.kan kustum. Alkol almaya devam edersen miden kaldirmaz bu kanamalari midenden olur omur boyu hortumla beslenmek zorunda kalirsin bir daha asla icki icme diyen doktorun sonraki kontrolune sarhos gittim.2 defa sonunda beni öldürebilecek riskli artistik atlayislar yaptim motorla. Simdi sorsan resmen intaharmis derim. Zaten hayatta cesaret edemem.2 sindede olmedim ama yaralandim. Sonra ne oldu. Bilmiyorum. Belki zamanla aci azaldi.belki uyandim. Belki de hicbiri. Acin gectimi dersen gecmedi hala her araba frenininde ayni kaza gozumde canlaniyor. Artik motora binemiyorum. Her gun hala ozluyorum. Ondan kalan yastik yanımda degilse geceleri uyuyamiyorum. Ama hersey olmasada hayatımın yuzde 98 i duzeldi. Evliyim.başarılıyım mutluyum. Yakinda bir bebegim olacak. Kiz. Hayir olen arkadasimin ismini ona vermeyecegim. Cunku artik bir ölümün hayaletiyle yasamaktan yoruldum. Zaten bir hayaletle yasamaktan yorulmakto duzelmenin baslangici. Duzelmek istedim. Duzeldim.

Bir kere duzelmissin. Bir daha duzelebilirsin. Nerdenn biliyorsun dersen eger birdaha hic yikilmadim...
çok üzüldüm okurken ama ne güzel tutunmuşsunuz. ben artık acımı abarttığımı düşününce bu defa panik atak krizlerine girdim. Nolur geçsin şu günler...ama gelecek de çok karanlık.
 
Çok zor günler yaşıyorum. İçimi dökebileceğim hiç bir kimsem yok.
Ben yıllarca çok yüksek ilaç dozları ile psikiyatri tedavisi gördüm. Sorunum kronik depresyondu. Artık doz aşımı ilaçlar alıyordum, işe yaramıyordu. Bu ilaçlarla ve polikistik over sendromu sebebiyle 15 kg aldım. Sigaraya başladım, doğum kontrol hapı kullandım, sonra öğrendim ki yüzümdeki lekeler ve kilo almalarım DKH yüzünden. Sigara ile beraber de damar tıkıyormuş. Doğum kontrol hapını bıraktım sigarayı bırakamadım...
Neyse, kilolarım yüzünden polikistik over ilerledi, doğum kontrol hapını bırakınca da ve 6 ay adet olmadım.
Umursamıyordum. Eşimle de korunmuyorduk... Sonra psikolojik durumum bambaşka bi yola saptı, düşünmeden alkol almalar, düşünmeden hareket etmeler....
Düşünün eşimle aram bozulmuş, karşısında 15 kg almış, sürekli ağlayan, içen, iş bulamayan, kendini eve kapatmış, evini de bok götüren rezil bir insan var. Ona sorsan kabul etmez, karımı seviyorum der. Ama ben anlıyordum tavırlarından.Derken bir gün dedim ki " Sen bu değilsin...Kendine gel!"
Çok yüksek doz kullandığım ilaçları aniden kestim. Dedim ki "Bana zaman ver, baş dönmelerim vs. olacak kendime geleyim." Tamam dedi zaten artık pek umursamıyordu.
2 hafta berbat bir şekilde zombi gibi dolaşarak evden çıkmayıp ilaçları biraz attım bünyemden. Dayandım.
Sonra kendime planlar yaptım. KPSS'ye çalıştım düzenli olarak. Amaç edindim.
Spora başladım 2 ayda tam 12 kg verdim.
Beslenmemi düzelttim, şekeri ekmeği kestim.
Şaşırtıcı bir şekilde adetim düzene girdi ve DR artık kistlerin çok önemli olmadığını söyledi. İlaç bile yazmadı.
Eşimle aram müthiş bir şekilde düzeldi. Beni iyi görmek ona daha iyi geldi. üzerime düşüyor, sürprizler yapıyor, herkese gururla anlatıyordu.
Artık güçlüyüm, derken HAMİLE KALDIĞIMI öğrendim....Benim için bir şoktu. Çünkü beklemiyordum ve daha vereceğim 8 kg falan vardı. Eşimle de açık konuşayım, cinsel anlamda çok iyi bir döneme girmiştik.
Ben yeni yeni emeklemeye başlarken ve hala iş ararken( eşimin maaşı çok az ) bu bebeğe nasıl bakarım diye çok ağladım en başta, kendime güvenmiyordum. çünkü çok içine kapanık korkak biriyim ki yıllarca bu yüzden tedavi gördüm. Tam iyileşmiş ve güçlü bir insan olmaya yakındım, bunu öğrendim...
Sonra bunu bir hediye olarak gördüm. Kendimi topladım, kabullendim. Çok istedim, konuştum onunla, kalp atışını gördüm ultrasonda...
Derken 8 haftalıkken kalbi yavaşladı...kanamalarım oldu.
hastanede yattım serumlar, iğneler...her yerim delik deşik.
Bebeğim iyi oldu..taburcu oldum...1 hafta sonra kontrolümüz vardı...Ama öğrendim ki taburcu olunca ertesi gün kalbi durmuş, o kadar kan sulandırıcı iğneye ve progestana rağmen.
Yıkıldım...Çok evhamlıydım evhamlarım tavan yaptı...ya bebeğe bi şey olursa diye korkardım. oldu. sonra kürtaj ile alacağız dendi...Ya kürtaj sorunlu olursa dedim...o da sorunlu oldu yani kan pıhtıları kaldı içerde 15. güne rağmen düşmedi...
Metiler verdiler düştü pıhtılar...
şimdi 45. günümdeyim...ve hala kanamalarım var... Doktor doktor gezdim. Hepsi ultrasona bakıp Rahim normal, polikistik over görünüyor, kistler var. Onun dışında iyisin bekle geçer diyorlar...Hormonla mı ilgili bilmiyorum tahlil yapmıyorlar....Beta HCG sıfırlandı.
Tekrar 5 kg aldım...sağlıksız hazır yiyecekler aburcubur....Sigarayı hamile olduğumu öğrendiğim dakika bırakmışttım ona da tekrar başladım...
pıhtı sorunum var diye hormon ilacı da verilmiyor....ilaçsız 45 gün kanayarak bu rezil dönemimin, bu aciz dönemimin bitmesini bekliyorum.
ÇOK KORKUYORUM....ESKİ HALİM GERİ DÖNDÜ...EVİ YİNE BOK GÖTÜRÜYOR. SADECE UYUYORUM. KİLOLARIM GERİ GELİYOR...
SAÇLARIM AVUÇ AVUÇ DÖKÜLÜYOR. YAVRUMU KAYBETTİM. KANAMALARIM GEÇMİYOR. ÇOK ÇARESİZİM...KİMSE ANLAMIYOR.

EVHAMLARIM TAVAN YAPTI. çok mantıksız ama kanser olduğumu düşünüyorum. rahmimin yapıştığını düşünüyorum. çocuğum olmayacak, hep işsiz ve böyle kalacağım gibi hissediyorum. işe yaramaz, çirkin, kilolu....

Elimi neye atsam kuruyor....neyi aklımdan ya böyle kötü olursa diye düşünsem , oluyor...

RUHUM ÖLÜYOR...
tam senelerdir uyuduğum ama ilaçlarla uyuştuğum için farkında olmadığım depresyonun berbat çamurundan arınmıştım...başarmıştım...ama bu laneti yaşamam gerekiyormuş. MEĞER UMUTSUZLUK, hastalık VE GÜÇSÜZLÜK KADERİMMİŞ...
kendime kızıyorum kanser olanlar var dermansız dertleri olanlar var diyorum. Vicdan azabı çekiyorum bu yüzden....
elimde olmayan evham ve korkularıma kızıyorum...
Ben yine yorgunum her gün yeyip içip uyuyup hiç bi şeyle ilgilenmiyorum. Nolur kızmayın. Elimde değil...Dürüst olmaya çalıştım....Elimde değil. Bıktım...İnanın çaresizlikten intiharı düşünüyorum ama asla yapmam.
Bebekle ilgili yaşadıklarının çok benzerini yaşadım ben de. Beklenmeyen bi hamilelik, ne yapacağını bilememe ve tam kabullenmişken bebeğin kalbinin durması.
Ilk zamanlar çok kötü hissettim. Ama hayatta her şeyin bi nedeni var. Şu an iki aylık bir kızım var. Belki de önceki bebek kızımı ne kadar çok isteyeceğini öğretti bana diyorum.
Seninki de öyledir belki. Çok isteyerrek emin olarak bebek sahibi olursun. Ve bu düşüşün daha güçlü kalkabileceğini göstermek içindir sana. Bir k3z yapmışsın yeniden yaoabilirsin.
 
Ben inaniyorum, Allah kullarina dayanamayacagi acilar vermez. Aslinda ne kadar guclusunuz. Yolu yarim birakmadiniz. Zamani degil diyip o bebege hic sans vermeyebilirdiniz. Verdiniz. Simdi kendinize tekrar sans verin. Herkes icin kendimizden odun veriyoruz, affediyoruz, tekrar basliyoruz. Sizin kendiniz icin sansiniz sonsuz olmali. Dusun, daha guclu kalkin. Dusun, daha da guclu kalkin. Bunlar imtihanlariniz. Cennete yeni bir melek eklendi, oyle dusunun.

Cok guzel bir hayatinizin olmasi sizin elinizde. Siz zaten guzelsiniz, zaten degerlisiniz. Ne kilo ne de kir kapatir bunu.
 
Sana bır soru sorucam; bır seyı ılk kez mı yapmak daha zordur ? Yoksa ıkıncı kez mı yapmak daha zor? Cebap bellı tabııkı ılk kez yapmak herzaman daha zordur. Valla tebrık ederım yaptıklarını herkes yapamaz ama sen yapmıssın sımdı ıkıncı kez haylı haylı yaparsın. Ve ustelık yapınca herseyın yoluna grıecegını gormussun hadı hıc bı engelın yok yıne yap. Cok guclusun yapabılırsın.
 
Çok zor günler yaşıyorum. İçimi dökebileceğim hiç bir kimsem yok.
Ben yıllarca çok yüksek ilaç dozları ile psikiyatri tedavisi gördüm. Sorunum kronik depresyondu. Artık doz aşımı ilaçlar alıyordum, işe yaramıyordu. Bu ilaçlarla ve polikistik over sendromu sebebiyle 15 kg aldım. Sigaraya başladım, doğum kontrol hapı kullandım, sonra öğrendim ki yüzümdeki lekeler ve kilo almalarım DKH yüzünden. Sigara ile beraber de damar tıkıyormuş. Doğum kontrol hapını bıraktım sigarayı bırakamadım...
Neyse, kilolarım yüzünden polikistik over ilerledi, doğum kontrol hapını bırakınca da ve 6 ay adet olmadım.
Umursamıyordum. Eşimle de korunmuyorduk... Sonra psikolojik durumum bambaşka bi yola saptı, düşünmeden alkol almalar, düşünmeden hareket etmeler....
Düşünün eşimle aram bozulmuş, karşısında 15 kg almış, sürekli ağlayan, içen, iş bulamayan, kendini eve kapatmış, evini de bok götüren rezil bir insan var. Ona sorsan kabul etmez, karımı seviyorum der. Ama ben anlıyordum tavırlarından.Derken bir gün dedim ki " Sen bu değilsin...Kendine gel!"
Çok yüksek doz kullandığım ilaçları aniden kestim. Dedim ki "Bana zaman ver, baş dönmelerim vs. olacak kendime geleyim." Tamam dedi zaten artık pek umursamıyordu.
2 hafta berbat bir şekilde zombi gibi dolaşarak evden çıkmayıp ilaçları biraz attım bünyemden. Dayandım.
Sonra kendime planlar yaptım. KPSS'ye çalıştım düzenli olarak. Amaç edindim.
Spora başladım 2 ayda tam 12 kg verdim.
Beslenmemi düzelttim, şekeri ekmeği kestim.
Şaşırtıcı bir şekilde adetim düzene girdi ve DR artık kistlerin çok önemli olmadığını söyledi. İlaç bile yazmadı.
Eşimle aram müthiş bir şekilde düzeldi. Beni iyi görmek ona daha iyi geldi. üzerime düşüyor, sürprizler yapıyor, herkese gururla anlatıyordu.
Artık güçlüyüm, derken HAMİLE KALDIĞIMI öğrendim....Benim için bir şoktu. Çünkü beklemiyordum ve daha vereceğim 8 kg falan vardı. Eşimle de açık konuşayım, cinsel anlamda çok iyi bir döneme girmiştik.
Ben yeni yeni emeklemeye başlarken ve hala iş ararken( eşimin maaşı çok az ) bu bebeğe nasıl bakarım diye çok ağladım en başta, kendime güvenmiyordum. çünkü çok içine kapanık korkak biriyim ki yıllarca bu yüzden tedavi gördüm. Tam iyileşmiş ve güçlü bir insan olmaya yakındım, bunu öğrendim...
Sonra bunu bir hediye olarak gördüm. Kendimi topladım, kabullendim. Çok istedim, konuştum onunla, kalp atışını gördüm ultrasonda...
Derken 8 haftalıkken kalbi yavaşladı...kanamalarım oldu.
hastanede yattım serumlar, iğneler...her yerim delik deşik.
Bebeğim iyi oldu..taburcu oldum...1 hafta sonra kontrolümüz vardı...Ama öğrendim ki taburcu olunca ertesi gün kalbi durmuş, o kadar kan sulandırıcı iğneye ve progestana rağmen.
Yıkıldım...Çok evhamlıydım evhamlarım tavan yaptı...ya bebeğe bi şey olursa diye korkardım. oldu. sonra kürtaj ile alacağız dendi...Ya kürtaj sorunlu olursa dedim...o da sorunlu oldu yani kan pıhtıları kaldı içerde 15. güne rağmen düşmedi...
Metiler verdiler düştü pıhtılar...
şimdi 45. günümdeyim...ve hala kanamalarım var... Doktor doktor gezdim. Hepsi ultrasona bakıp Rahim normal, polikistik over görünüyor, kistler var. Onun dışında iyisin bekle geçer diyorlar...Hormonla mı ilgili bilmiyorum tahlil yapmıyorlar....Beta HCG sıfırlandı.
Tekrar 5 kg aldım...sağlıksız hazır yiyecekler aburcubur....Sigarayı hamile olduğumu öğrendiğim dakika bırakmışttım ona da tekrar başladım...
pıhtı sorunum var diye hormon ilacı da verilmiyor....ilaçsız 45 gün kanayarak bu rezil dönemimin, bu aciz dönemimin bitmesini bekliyorum.
ÇOK KORKUYORUM....ESKİ HALİM GERİ DÖNDÜ...EVİ YİNE BOK GÖTÜRÜYOR. SADECE UYUYORUM. KİLOLARIM GERİ GELİYOR...
SAÇLARIM AVUÇ AVUÇ DÖKÜLÜYOR. YAVRUMU KAYBETTİM. KANAMALARIM GEÇMİYOR. ÇOK ÇARESİZİM...KİMSE ANLAMIYOR.

EVHAMLARIM TAVAN YAPTI. çok mantıksız ama kanser olduğumu düşünüyorum. rahmimin yapıştığını düşünüyorum. çocuğum olmayacak, hep işsiz ve böyle kalacağım gibi hissediyorum. işe yaramaz, çirkin, kilolu....

Elimi neye atsam kuruyor....neyi aklımdan ya böyle kötü olursa diye düşünsem , oluyor...

RUHUM ÖLÜYOR...
tam senelerdir uyuduğum ama ilaçlarla uyuştuğum için farkında olmadığım depresyonun berbat çamurundan arınmıştım...başarmıştım...ama bu laneti yaşamam gerekiyormuş. MEĞER UMUTSUZLUK, hastalık VE GÜÇSÜZLÜK KADERİMMİŞ...
kendime kızıyorum kanser olanlar var dermansız dertleri olanlar var diyorum. Vicdan azabı çekiyorum bu yüzden....
elimde olmayan evham ve korkularıma kızıyorum...
Ben yine yorgunum her gün yeyip içip uyuyup hiç bi şeyle ilgilenmiyorum. Nolur kızmayın. Elimde değil...Dürüst olmaya çalıştım....Elimde değil. Bıktım...İnanın çaresizlikten intiharı düşünüyorum ama asla yapmam.
Bir an ben bu topigi ne zaman actim diye dusundum.... neredeyse ayni seyleri yasamisiz. Ben kurtaj sonrasi psikolog destegi aldim yoksa iyice sapitirdim, o destekle kilo verdim ve tekrar hamile kaldim cok sukur bu kez yolunda gidiyor hamileligim.

Ayni yoldan gecmis biri olarak, tekrar silkelenmen gerektigini soyleyebilirim, biz ne kadar salarsak o kdar ele geciriyor bizi depresyon. Dikkat etmek lazim
 
Nacizane önerim Dünyanın en güzel terapisi NAMAZ dır .
Namaz kıl ve Ruhunun tüm nefsi pisliklerden ,ve beyninin sana oynadığı oyunlardan kurtulduğunu seyret.
Senden daha beterlerini yaşayanları biliyorum ,burda da okudum bence sen gayet güçlüsün.
Bir daha dene başaracaksın..
 
Allah için okudum yazını çok da abartılcak evham yapılcak birsey bulamadım ortada ki eşinizde masallah cok sabırlıymıs. alıcan abdestini kılıcan namazını acıcan elini dua ediceksin Net iyi gelmesse ben burdayım . .
 
Çok zor günler yaşıyorum. İçimi dökebileceğim hiç bir kimsem yok.
Ben yıllarca çok yüksek ilaç dozları ile psikiyatri tedavisi gördüm. Sorunum kronik depresyondu. Artık doz aşımı ilaçlar alıyordum, işe yaramıyordu. Bu ilaçlarla ve polikistik over sendromu sebebiyle 15 kg aldım. Sigaraya başladım, doğum kontrol hapı kullandım, sonra öğrendim ki yüzümdeki lekeler ve kilo almalarım DKH yüzünden. Sigara ile beraber de damar tıkıyormuş. Doğum kontrol hapını bıraktım sigarayı bırakamadım...
Neyse, kilolarım yüzünden polikistik over ilerledi, doğum kontrol hapını bırakınca da ve 6 ay adet olmadım.
Umursamıyordum. Eşimle de korunmuyorduk... Sonra psikolojik durumum bambaşka bi yola saptı, düşünmeden alkol almalar, düşünmeden hareket etmeler....
Düşünün eşimle aram bozulmuş, karşısında 15 kg almış, sürekli ağlayan, içen, iş bulamayan, kendini eve kapatmış, evini de bok götüren rezil bir insan var. Ona sorsan kabul etmez, karımı seviyorum der. Ama ben anlıyordum tavırlarından.Derken bir gün dedim ki " Sen bu değilsin...Kendine gel!"
Çok yüksek doz kullandığım ilaçları aniden kestim. Dedim ki "Bana zaman ver, baş dönmelerim vs. olacak kendime geleyim." Tamam dedi zaten artık pek umursamıyordu.
2 hafta berbat bir şekilde zombi gibi dolaşarak evden çıkmayıp ilaçları biraz attım bünyemden. Dayandım.
Sonra kendime planlar yaptım. KPSS'ye çalıştım düzenli olarak. Amaç edindim.
Spora başladım 2 ayda tam 12 kg verdim.
Beslenmemi düzelttim, şekeri ekmeği kestim.
Şaşırtıcı bir şekilde adetim düzene girdi ve DR artık kistlerin çok önemli olmadığını söyledi. İlaç bile yazmadı.
Eşimle aram müthiş bir şekilde düzeldi. Beni iyi görmek ona daha iyi geldi. üzerime düşüyor, sürprizler yapıyor, herkese gururla anlatıyordu.
Artık güçlüyüm, derken HAMİLE KALDIĞIMI öğrendim....Benim için bir şoktu. Çünkü beklemiyordum ve daha vereceğim 8 kg falan vardı. Eşimle de açık konuşayım, cinsel anlamda çok iyi bir döneme girmiştik.
Ben yeni yeni emeklemeye başlarken ve hala iş ararken( eşimin maaşı çok az ) bu bebeğe nasıl bakarım diye çok ağladım en başta, kendime güvenmiyordum. çünkü çok içine kapanık korkak biriyim ki yıllarca bu yüzden tedavi gördüm. Tam iyileşmiş ve güçlü bir insan olmaya yakındım, bunu öğrendim...
Sonra bunu bir hediye olarak gördüm. Kendimi topladım, kabullendim. Çok istedim, konuştum onunla, kalp atışını gördüm ultrasonda...
Derken 8 haftalıkken kalbi yavaşladı...kanamalarım oldu.
hastanede yattım serumlar, iğneler...her yerim delik deşik.
Bebeğim iyi oldu..taburcu oldum...1 hafta sonra kontrolümüz vardı...Ama öğrendim ki taburcu olunca ertesi gün kalbi durmuş, o kadar kan sulandırıcı iğneye ve progestana rağmen.
Yıkıldım...Çok evhamlıydım evhamlarım tavan yaptı...ya bebeğe bi şey olursa diye korkardım. oldu. sonra kürtaj ile alacağız dendi...Ya kürtaj sorunlu olursa dedim...o da sorunlu oldu yani kan pıhtıları kaldı içerde 15. güne rağmen düşmedi...
Metiler verdiler düştü pıhtılar...
şimdi 45. günümdeyim...ve hala kanamalarım var... Doktor doktor gezdim. Hepsi ultrasona bakıp Rahim normal, polikistik over görünüyor, kistler var. Onun dışında iyisin bekle geçer diyorlar...Hormonla mı ilgili bilmiyorum tahlil yapmıyorlar....Beta HCG sıfırlandı.
Tekrar 5 kg aldım...sağlıksız hazır yiyecekler aburcubur....Sigarayı hamile olduğumu öğrendiğim dakika bırakmışttım ona da tekrar başladım...
pıhtı sorunum var diye hormon ilacı da verilmiyor....ilaçsız 45 gün kanayarak bu rezil dönemimin, bu aciz dönemimin bitmesini bekliyorum.
ÇOK KORKUYORUM....ESKİ HALİM GERİ DÖNDÜ...EVİ YİNE BOK GÖTÜRÜYOR. SADECE UYUYORUM. KİLOLARIM GERİ GELİYOR...
SAÇLARIM AVUÇ AVUÇ DÖKÜLÜYOR. YAVRUMU KAYBETTİM. KANAMALARIM GEÇMİYOR. ÇOK ÇARESİZİM...KİMSE ANLAMIYOR.

EVHAMLARIM TAVAN YAPTI. çok mantıksız ama kanser olduğumu düşünüyorum. rahmimin yapıştığını düşünüyorum. çocuğum olmayacak, hep işsiz ve böyle kalacağım gibi hissediyorum. işe yaramaz, çirkin, kilolu....

Elimi neye atsam kuruyor....neyi aklımdan ya böyle kötü olursa diye düşünsem , oluyor...

RUHUM ÖLÜYOR...
tam senelerdir uyuduğum ama ilaçlarla uyuştuğum için farkında olmadığım depresyonun berbat çamurundan arınmıştım...başarmıştım...ama bu laneti yaşamam gerekiyormuş. MEĞER UMUTSUZLUK, hastalık VE GÜÇSÜZLÜK KADERİMMİŞ...
kendime kızıyorum kanser olanlar var dermansız dertleri olanlar var diyorum. Vicdan azabı çekiyorum bu yüzden....
elimde olmayan evham ve korkularıma kızıyorum...
Ben yine yorgunum her gün yeyip içip uyuyup hiç bi şeyle ilgilenmiyorum. Nolur kızmayın. Elimde değil...Dürüst olmaya çalıştım....Elimde değil. Bıktım...İnanın çaresizlikten intiharı düşünüyorum ama asla yapmam.
Ben okudum ve çok şaşkınım şuan açık sözlü olmam güzel ama şunu diyim karnım da beşiz bebeğim öldü günlerce ağladım günlük yazmaya başladım soğudum hayattan ama vardır bunda hayr dedim bende yedim içtim kilo aldım saldım kendimi sonra baktım böyle olmaz mücadeleci ol dedim oldum
 
X