Kızıyla arası iyi olduğu için mi kızı bile babasının eve gelmesini istemiyormuş demek ki kızı ile de arası iyi değil,ayrıca söylediklerinize katılıyorum konu sahibi kızını benimseyememiş.
sizi o kadar iyi anlıyorum kiArkadaşlar, 9 senelik evliyim, ben istedim ailem verdi sağolsunlar. Ama sorunlarım var. Eşim bana karşı şiddet ve hakaret olmasa da sürekli beni gizliden eleştiren bana kendimi aptal beceriksiz hissettiren bir yanı var. Bir şey söylesem zeytinyağı gibi üste çıkmayı bilir. Benim lafımı ters çevirir bana giydirir. Hele sokakta hiç konuşmam çünkü sesini yükseltir. Bu yüzden bir yere gitsek ben diken üstündeyim çünkü duyulur diye hiç düşünmez ben susarım aleme rezil olmamak için. sürekli içime atıyorum dudaklarımı ısırıp kendimi sıkıp susmayı tercih ediyorum.velhasıl psikolojik şiddet altında olduğu düşündürecek bir çok şey var.
Kendi ailemin evine gitmek artık içimden gelmez oldu, annem babam neyin var durgunsun diye soruyor.birşey yok herşey yolunda diyorum her seferimde. çünkü birkaç sefer anneme anlatmayı denedim umduğum desteği alamıyorum. Bir ara boşanmak istedim, boşancak kadar kötü durumun yok evine git,dediler bunu unutamıyorum. Onun sonrasında mutluymuş taklidi yapmaya başladım. Bir de ufak tefek anlattıklarımı annem gelinine veya kızkardeşine yani teyzeme anlatır diye korkuyorum. Tam güvenmiyorum anneme. Babam da aslında boşan da gel derse o kadar mutlu olurum ki, ama demez gibi geliyor, hiç konuyu açamıyorum. Onlar eşimin ne kadar gıcık çekilmez biri olduğunu biliyorlar ama olan olmuşsa yapacak bir şey yok düşüncesindeler.
Belki de bir çok kadın benim yaşadığımı yaşıyor bilmiyorum ama durumum bu
Sen kızından vazgeçiyorsan ailenden de destek bekleme sırf kocanla yüzleşmemek için kızından vazgeçiyorsun ya hiç bişey diyemiyorum artık sana ben yavrumdan 1 saat ayrı kalınca özlüyorum nasıl dayanacaksin babası nasıl bakacak bide kız çocuğu ya narin hassas kocan iyi demiş bence kızı da bırak keyfine bak sen
ailenize öyle çok kızdım ki... eşinizi hala seviyosanız biraz daha deneyebilirsiniz, önünüze alıp onu suçlamadan güzel bi konuşma yapmak ya da bir terapistten destek almak... ailenizden umudu kestiyseniz boşanma sonrası yalnız yaşasanız olmaz mı?Arkadaşlar, 9 senelik evliyim, ben istedim ailem verdi sağolsunlar. Ama sorunlarım var. Eşim bana karşı şiddet ve hakaret olmasa da sürekli beni gizliden eleştiren bana kendimi aptal beceriksiz hissettiren bir yanı var. Bir şey söylesem zeytinyağı gibi üste çıkmayı bilir. Benim lafımı ters çevirir bana giydirir. Hele sokakta hiç konuşmam çünkü sesini yükseltir. Bu yüzden bir yere gitsek ben diken üstündeyim çünkü duyulur diye hiç düşünmez ben susarım aleme rezil olmamak için. sürekli içime atıyorum dudaklarımı ısırıp kendimi sıkıp susmayı tercih ediyorum.velhasıl psikolojik şiddet altında olduğu düşündürecek bir çok şey var.
Kendi ailemin evine gitmek artık içimden gelmez oldu, annem babam neyin var durgunsun diye soruyor.birşey yok herşey yolunda diyorum her seferimde. çünkü birkaç sefer anneme anlatmayı denedim umduğum desteği alamıyorum. Bir ara boşanmak istedim, boşancak kadar kötü durumun yok evine git,dediler bunu unutamıyorum. Onun sonrasında mutluymuş taklidi yapmaya başladım. Bir de ufak tefek anlattıklarımı annem gelinine veya kızkardeşine yani teyzeme anlatır diye korkuyorum. Tam güvenmiyorum anneme. Babam da aslında boşan da gel derse o kadar mutlu olurum ki, ama demez gibi geliyor, hiç konuyu açamıyorum. Onlar eşimin ne kadar gıcık çekilmez biri olduğunu biliyorlar ama olan olmuşsa yapacak bir şey yok düşüncesindeler.
Belki de bir çok kadın benim yaşadığımı yaşıyor bilmiyorum ama durumum bu
çok acı konu sahibi arkadaş belkide sağlıklı düşünemiyor..ama yavrumdan ayrı kalamam gibi rabbim sınamasın hiçbirimizi..
Konu sahibi 'kizin' ya da 'cocugun ' mutlulugunu dusunmuyor ki.
kadın için ekonomik özgürlük ne kadar önemli değil mi olmayınca onun bunun ağız kokusunu çekiyorsun. .bırakıp gidemiyorsun...ama olsa idi türkiyenin istediğin ucuna giderdin ailene bile aldırmadanArkadaşlar, 9 senelik evliyim, ben istedim ailem verdi sağolsunlar. Ama sorunlarım var. Eşim bana karşı şiddet ve hakaret olmasa da sürekli beni gizliden eleştiren bana kendimi aptal beceriksiz hissettiren bir yanı var. Bir şey söylesem zeytinyağı gibi üste çıkmayı bilir. Benim lafımı ters çevirir bana giydirir. Hele sokakta hiç konuşmam çünkü sesini yükseltir. Bu yüzden bir yere gitsek ben diken üstündeyim çünkü duyulur diye hiç düşünmez ben susarım aleme rezil olmamak için. sürekli içime atıyorum dudaklarımı ısırıp kendimi sıkıp susmayı tercih ediyorum.velhasıl psikolojik şiddet altında olduğu düşündürecek bir çok şey var.
Kendi ailemin evine gitmek artık içimden gelmez oldu, annem babam neyin var durgunsun diye soruyor.birşey yok herşey yolunda diyorum her seferimde. çünkü birkaç sefer anneme anlatmayı denedim umduğum desteği alamıyorum. Bir ara boşanmak istedim, boşancak kadar kötü durumun yok evine git,dediler bunu unutamıyorum. Onun sonrasında mutluymuş taklidi yapmaya başladım. Bir de ufak tefek anlattıklarımı annem gelinine veya kızkardeşine yani teyzeme anlatır diye korkuyorum. Tam güvenmiyorum anneme. Babam da aslında boşan da gel derse o kadar mutlu olurum ki, ama demez gibi geliyor, hiç konuyu açamıyorum. Onlar eşimin ne kadar gıcık çekilmez biri olduğunu biliyorlar ama olan olmuşsa yapacak bir şey yok düşüncesindeler.
Belki de bir çok kadın benim yaşadığımı yaşıyor bilmiyorum ama durumum bu
