Her şey çok karışık nereden başlamalıyım bilmiyorum. Ben 19 yaşın bir tıp öğrencisiyim. Babamla yaklaşık 4 yıldır bir sorunlu bir ilişkimiz var. 1 yıldır ise direkt ilişiğimiz yok. Sadece aynı evde yaşıyoruz. Babam her zaman ufak şeylerden sorun çıkaran biriydi. Sürekli ev ortamımız huzursuz olurdu. Annem yıllardır boşanmak istiyordu ama çocukları için duruyordu. Düşük not alınca surat asar, sevdiği yemek olmayınca surat asar, annem bir kaç saat gezmeye çıksın surat asar, eve geç gelince surat asar (geç dediğim akşam yedi), sevgilim olduğunu öğrendiği zaman, buraya yazmıştım yine, 1,5 yıl konuşmadık. 12-13 yaşlarındayken sosyal medya hesabı açmam yasaktı ama benim gizlice kullandığım bir hayran hesabım vardı (yani kendi resimlerimi koymuyordum müzik grubunun resimleri vardı) bunu bulduğunda beni dövmüştü. Hep baskıcı bir insan oldu ve beni 12 yaşında başörtüsüne zorladılar. Boyun eğdim, hiçbir bilgim olmadan sadece ailem zorladığı için yaptım bunu. 6 yıl sürdü bu şekilde yaşamam. Hiçbir yere gidemezdim arkadaşlarımla. Sosyal medya yoktu. Müzik dinlemek bile günahtı bizim evde. Ama bu şekilde baskı kurup korkutmak yapmaya engel değildi sadece saklayarak yapmam gerekiyordu. Bu evden gitme hayaliyle hep çalıştım ve iyi bir puan adlım. Ama tercih dönemi gelince annemi bu evde yalnız bırakmak istemedim. Hep bu şehirden gitmek için çalıştım ama gidemedim. Annem benim en yakın arkadaşım oldu hep. Bu yaz onunla konuştum açılmak istediğimi söyledim. Sorunlar yaşadık ama babamı da kabullendirdik bu duruma. Zorla olacak bir şey değildi çünkü. Ama daha da sıkmaya başladı. Annemle ortak yalanlar söyleyip bir şekilde devam ediyorduk hayatımıza. Ta ki 3 gün öncesine kadar. Babam baskıcı demiştim bu nedenle pantolon giymeme bile laf yapardı. Etrafımda görüyordum herkes istediği gibi giyiniyordu ve mutlulardı da, aileleri de sorun çıkarmıyordu ben de öyle olsun istedim. Tayt giydim diye namussuz olmayacaktım sonuçta. Tunik altına tayt giydim ve o gün erkek arkadaşımla buluştuk iki saatliğine. Ayrılma vakti gelince beni durağa bıraktı hava soğuktu ve kapşonum kapalıydı sarılıp vedalaşıyorduk bir daha ne zaman görüşeceğimiz belli olmadığı için duygusal bir vedalaşmaydı. Tam ayrılırken tekrar sarılmaya başlıyorduk. Tüm bu esnada babam arkadan saklanmış izliyormuş. Otobüse bindiğimde arkamı bir döndüm ve onunla karşılaştım. Bana bakıp kafa sallamaya başladı. Çok korktum ve orada bayıldım. Eve geldiğimizde telefonumu alıp kırdı. Sim kartımı çöpe attı ve beni odaya kilitledi. Anneme bağırmaya başladı söyledikleri şunlardı "Yolun ortasında s.....medikleri kaldı. Açmış g...nü dolanıyor. Bir daha bu evden dışarı adım atamaz. Gelsin o çocuk onu istesin vermezsem şerefsizim otursun koca beklesin. Okula mokula gitmiyor daha. O evden çıkarsa sen de git bu evden." dedi anneme. 2 gündür odamdayım babam gidince annem açıyor kapıyı ama şu an ne yapacağımı bilmiyorum. Normal ve rahat bir aile yaşantısı istemiştim sadece. Suçluyum bunu biliyorum ama suçum bu aile yapısında suç. Daha modern bir ailede olsaydım bu kadar büyük suç olmayacaktı. Doktor olduğumda ben elbise de giyeceğim oje de süreceğim bunlar hep içimde kalan şeylerdi ve büyüdüğümde zaten yapacağım. Sadece şuan da yapmak istedim. Pişmanım keşke yapmasaydım diyorum keşke bu evden gidene kadar sabretseydim diyorum ama artık bir motivasyonum da kalmadı çünkü 6 yıl bu şekilde yaşamak istemiyordum. Artık daha kötü oldu her şey. Bir hayatım kalmadı. Evden kaçmayı düşündüm ama kalacak bir yerim yok. Kredi alıp çalışınca ödeyebilirim birikmişim de var para sorun değil ama kalacak bir yerim yok. Ölmeyi de düşündüm ama hayallerim var yaşamak istiyorum. Erkek arkadaşım tanışayım babanla diyor ama babam öyle biri değil direk evlen git diyor koca meraklısı diyor. Bu yaşta evlenmek istemiyorum, benim hayatım o şekilde kurtulacaksa bile karşımdakine yapamam bunu. Annemle konuştuğumda ise annem yaza kadar dayan diyor sonra boşanacağım bu adamdan diyor. Taşınacağız diyor. Ama şehrimi bırakmak istemiyorum. Kardeşlerimin düzenini de bozmak istemiyorum. Benim yüzümden boşanmalarını da istemiyorum. Anneme söylediğimde senin yüzünden değil kardeşlerin büyüyünce de aynılarını yapacak ben çekemem diyor. Ama ağlayıp duruyor. Benim yüzümden ailemiz altüst oldu ve ne yapacağım bilmiyorum. Bu aileden uçup gitmek yok olmak istiyorum. Bensiz rahat rahat yaşasınlar istiyorum. Ama kalacak bir yerim yok dediğim gibi. Bir çözüm bulamazsam tek çözümüm intihar olacak sanırım. Lütfen biraz fikir verin nerelerde kalabilirim yardım edin
doğruysa helal olsun ne diyim
