Aileniz ile aranız nasıl ?

Ben bu konuları anlamıyorum. Niye adamın yüzüne tlf kapattiniz? Gerçi ona ne masanizdaki cikolatadan. Niye hamileliginize bile sevinmeyen insanlarla bu samimiyet? Özel gunlerde, sağlık problemlerinde gorusun olsun bitsin.
 
Ben bu konuları anlamıyorum. Niye adamın yüzüne tlf kapattiniz? Gerçi ona ne masanizdaki cikolatadan. Niye hamileliginize bile sevinmeyen insanlarla bu samimiyet? Özel gunlerde, sağlık problemlerinde gorusun olsun bitsin.
Aslında babam kötü birisi değil biraz sağlıklı yaşam konusuna takıntılı her zaman konuştuğu şeyler ben o sıra eşime sinirlenmiştim birden babama patladım. Bu konuda haksızım ama hesap soracak kişi annem değil ve bu kadar tepki verecek bir şey yapmadım sanıyorum. Görüşemem artık zaten. Ki onlarda zaten pek önemsemiyor
 
Neden sizi hayat boyu yaralayan insanlarla görüşmek için yanıp bitiyorsunuz?Onlarla görüşmek şimdiye kadar size bir şey katmamiş .Her seferinde yok sayılmak, aşağılamak hoşunuza mı gidiyor?
Gücünüz yetmediği,çocukken yapılanlar sizin suçunuz değil ama artık yetiskinsiniz doğruyu yanlışı ayirma zekasına sahipsiniz hâlâ geçmişe bağlanmak sizin suçunuz Kendi hayatınızın dümenini elinize almanız gerekiyor.Olgunlasmis evlenmiş ayakları yere basan insanların hâlâ böyle kendini ezdirmelerine inanamıyorum.......
 
Ailem aklıma geldiğinde hep kötü anılar aklımda sürekli ben iyi değilim ondan ben suçluyum ondan ben fevriyim ondan hep kendimi suçladım. Aslında evlendikten sonra onlar koydu o mesafeyi burda bi konum var hatta. Ben hamile olduğumu söylediğim de annem ne gerek vardı şimdi dedi ve aylarca hamileliğim hakkında soru sormadı nasılsın demedi hamile olduğum için suçlu hissettim çünkü annem onaylamadı. Sonra ablam hamile olduğunu söyledi kutlama yaptılar :) benim ilk çocuğum ablamın 3. Zaman zaman hissettim annem beni gözden çıkardı iyice açıldı o mesafe bende kabullenmek zorundayım artık.
 
 
Benimde ailem daha doğrusu babam hep ayrımcılık yaptı,abimleri hep el üstünde tuttu hep beni ayırdı.ben evlendim gittim çünkü artık el kiziydim. ama hep bir şey olduğundan bı yardım istendiğinde de (maddi deil manevî) hep aranan bizdik.bizde çok zor durumlarda kaldık ama abilerimden çekindiği ve belkide kendide istemediği için hiç bize yardım etmedi.(benim konularim maddi deil manevî hep olaylar,ama abilerime hem maddi hem manevi hep korudu kolladi )

ama ben yine babamdir büyüktür yarın öbür gün bir şey olur suçluluk hissederim vs diye alttan alıyordum .her bir seylerine biz koşuyorduk ama son yaptığı artık iyice çileden çıkarttı bende artık mesefa koydum,beni arayanı bende ararım yoksa aramiycam. Düşündükçe çünkü artık iyice psikolojim bozulmaya başladı kendime zarar vermeye başladım.(Bizim aile ataerkil bı aile annemin malesef sözü geçmez ,aslında o beni seviyor hep görüşmek istiyor ama babam öle deil.anca işi düştümu biz aklına geliyoruz.babamin bu tavırları yüzünden annemlede çok gorusemiyoruz)
 
Siz annenize sormadınız mi hiç neden benim çocuğumu sormuyorsun bile ama ablamın çocuğunu kutluyorsun diye? Bu konu hiç konuşulmadan kapandı mı gerçekten?
 
Siz annenize sormadınız mi hiç neden benim çocuğumu sormuyorsun bile ama ablamın çocuğunu kutluyorsun diye? Bu konu hiç konuşulmadan kapandı mı gerçekten?
Sordum kızdım ağladım hatta bana neden böyle davrandın diye ama cevap yok. Sebebi şu utanıyor benim annem çocuklarıyla böyle şeyler konuşmaya ablama neden utanmadı onun 3. Çocuğu sürekli paylaştığı için alışmış belkide. Ben buna bağlıyorum. Ayıp gibi yani
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…