- 12 Ağustos 2013
- 183
- 162
Merhaba hanımlar. Oldukça kısa tutmaya çalışacağım. Sizlere danışmak istediğim bir mesele var. Ben ailemden ayrı başka bir şehirde memurluk yapıyorum. Eşimle aynı memleketteniz. Bulunduğumuz şehirde yalnızız anlayacağınız. İnşallah 3 ay içinde bebeğimiz doğacak. Evliliğimin ikinci yılındayım. Sorun su ki ailem sürekli yanlarında olmamı istiyor. Hamileliğimin son aylarını mesela onlarla geçirmemi istiyorlar. Ben gayet iyiyim yemek vs yapabiliyorum. Bu konuda konuştum hallettik ama bugün arayıp doğumu burda yap orda teksin herkes rahat eder eşinde iki uç ay sıksın dişini gibi söylemlerde bulundular. Ben eşimle çok severek evlendim rabbim bozmasın. Her konuda aşırı düşkündür bana. Bana her konuda yardım eder asla yalnız hissetmedim burda kendimi. Zaten en yakın arkadaşımla evlendiğim için kafamız uyuşuyor canımız sıkılsa gezip tozarız eğlenceliyiz arkadaşlarımız var vs vs. Ben burda kendimi hiç yalnız hissetmedim cunku aşırıda sosyal biriyimdir. Bunları aileme iki senedir çok düzgün bir şekilde anlatmama rağmen hala ısrar ediyorlar. Sonrasında imalarda bulunuyorlar eşin işe gidiyor sen evdesin niye onu bekleyeceksin gel burda biz sana bakarız diyorlar. Halbuki ben eşimle kalmak bebeğimi onunla büyütmek istiyorum. Eşim çok fedakardır bana yardımcı olacağından şüphem yok. Ztn ailem gelecek yanıma sırf iki uç ay benim evimde rahat edemeyeceklerini kendi evlerinde daha rahat hareket edeceklerini düşündüklerinden bu ısrar. Hamile olmadan önce de tatillerim oluyordı ara sıra eşimin olmaz mesela o aralarda yanlarına gitmemi istiyorlardı. Bende eşimi bırakıp hiç gitmedim. Birkaç kez durumu anlattım eşime o da bende burda yalnızım tanımadığım memleketteyim senin tayinin icin geldik sende gidersen kendimi kötü hissederim evde dedi. Ve bu birkaç kez olunca eşimde çok üzüldü doğal olarak. Ve bana sert durmadıgım icin kızdı. Eğer beni bırakıp gitmek istemiyorsan bunu kesin dille anlat sürekli bu konu açılıyor dedi. Aslında bende de sorun var sanki aileme aşırı mı düşkünüm bilmiyorum bu laflar ısrarlar beni çok üzüyor hatta daha da kötüsü beni ikna ediyorlar. Aslında yapmak istemediğim şeyi o akşam eşime yapmak ister gibi anlatıyorum. Beynimle oynuyorlar ama burda suç benim 
. Onları üzmek istemiyorum anneme çok kez anlattım durumu ama babam çok baskın ve ısrarcı her konuda karıştığı icin evliliğime doğumuma karışıyor. Belki kendi penceresinden haklı burda çok kalmak istemiyor olabilir. Ama bende orda eşimden ayrı iki üç ay kalmak istemiyorum. Eşimle çok mutlu olduğumu anlattım her zaman her Tatil fırsatımızda ztn birlikte memleketimize gidiyoruz. Ama onlar tek gitmemi istiyorlar. beni ezik görmek istemiyorlar kafalarında. Halbuki ben zaten gitmek istesem giderim bir iki hafta kalır gelirim. Bunun esin izin vermemesi ile alakası yok benim onu bırakmak istemememle alakası var. Cunku eşimi cidden burda yalnız bırakmak istemiyorum. Hele doğum konusunda hiç ayrılmak istemiyorum. Kızlar durum böyle. Kimseye içini dökemedim buraya yazmak istedim. Evet çok arkadaşım var ama anlatmak istemedim onlara. Eşimin gözü önünde artık küçülüyorum bu konuda. Sen bir tek bana sesini cıkarıyorsun ailene bir şey diyemiyorsun demeye başladı. Sorun bende biliyorum ama sizden de fikir istiyorum aileme karşı dik durmak icin özgüven çalışmaları mı yapmalıyım ? Ya da çok mu bagımlıyım da üzülüyorum takıyorum onları kırmak istemiyorum hiç bilmiyorum uzun oldu biliyorum lütfen görüşlerinizi eksik etmeyin.
. Onları üzmek istemiyorum anneme çok kez anlattım durumu ama babam çok baskın ve ısrarcı her konuda karıştığı icin evliliğime doğumuma karışıyor. Belki kendi penceresinden haklı burda çok kalmak istemiyor olabilir. Ama bende orda eşimden ayrı iki üç ay kalmak istemiyorum. Eşimle çok mutlu olduğumu anlattım her zaman her Tatil fırsatımızda ztn birlikte memleketimize gidiyoruz. Ama onlar tek gitmemi istiyorlar. beni ezik görmek istemiyorlar kafalarında. Halbuki ben zaten gitmek istesem giderim bir iki hafta kalır gelirim. Bunun esin izin vermemesi ile alakası yok benim onu bırakmak istemememle alakası var. Cunku eşimi cidden burda yalnız bırakmak istemiyorum. Hele doğum konusunda hiç ayrılmak istemiyorum. Kızlar durum böyle. Kimseye içini dökemedim buraya yazmak istedim. Evet çok arkadaşım var ama anlatmak istemedim onlara. Eşimin gözü önünde artık küçülüyorum bu konuda. Sen bir tek bana sesini cıkarıyorsun ailene bir şey diyemiyorsun demeye başladı. Sorun bende biliyorum ama sizden de fikir istiyorum aileme karşı dik durmak icin özgüven çalışmaları mı yapmalıyım ? Ya da çok mu bagımlıyım da üzülüyorum takıyorum onları kırmak istemiyorum hiç bilmiyorum uzun oldu biliyorum lütfen görüşlerinizi eksik etmeyin.
Evet içimden geldiği gibi davranıyorum çok müdahale ediyorlar. En küçük çocuğum acaba ondan mı bu düşkünlük. Kendi istediğimi yapınca da hep suçluluk hissediyorum. O zamanda seçtiğim yoldan gitmekten zevk alamıyorum. Ailede olsa anlayış ne kadar önemliymiş. 
