Herkese iyi haftasonları hanımlar
Şu sıralar burada açtığım konulardan da belli olduğu üzere muzdarip olduğum mevzular yalnızlık ve kendine güvensizlik üstüne bir de karamsarlık .
Kendim hakkında biraz bilgi vereyim
- 22 yaşındayım (Ne çok erken ne çok geç bir yaş )
- Mimarlık okuyorum (Yoğun zor bir bölüm )
- Ailemle yaşıyorum (Her an her istediğini yapamama hesap verme hali "şu saatte gelirim , şuraya gidiyorum , şu kişiyleyim vs. )
- 0 sevgili , flört ilerletememe durumu mevcut ( Tecrübesizlik )
- Öğrencilikten kaynaklı parasızlık ( Her istediğini yapamama istenilen faaliyetlere katılamama )
- İçe kapanıklık
-Sosyal bir canlı olamama durumu ( Okul -ev okul - ev)
gibi gibi ...
Elimdeki bu donelere ek olarak şunları söylemek istiyorum ;
Ailem bir ilişki konusunda beni hep verdikleri telkinlerle engellediler . Mesela babam sürekli der ki okul bitmeden olmaz , kendi ayakların üzerinde dur önce , kafanı bununla meşgul etme her şeyin bir vakti var vs vs .
Yani eğer ona karşı gelirsem kötü bir şeyler yaşanmaz ama içimde hep bir vicdan azabı oluşturdu . Sanki sevgilim olursa babama ihanet etmiş , okulum eğitimim için verdiği emekleri boşa çıkaracakmış gibi hissettirdi bana . O yüzden yapayalnızım .
- Yine aynı şekilde mesela babama bir soru sordum , akşam dışarı çıkmama izin vermiyorsunuz ; ya benim ileride çalışacağım iş geç saatlere kadar sürmek zorunda kalırsa ne yapacağım işten mi çıkacağım dedim tepkiyle karışık . Verdiği cevap " evet başka bir iş bakarız " ...
- Mesela beni çok sıktıklarından bahsettim . Dedim ki " arkadaşım Fransaya gitti ta nereye dil öğrenmeye . Siz beni çok sevdiğinizi iddia ettiğiniz için hep korumaya saklamaya çalışıyorsunuz onun babası onu daha mı az seviyor ? "
Bana verdiği cevap şöyle ki ; herkes imkanı dahilinde
gönderir . Biz seni sevdiğimiz için koruyoruz , sen sevildiğinin bile farkında değilsin . Ben geceleri herkes bu çatının altında olmadan rahat uyku uyuyamam . "
Kızlar aşırı şefkat , aşırı koruma zehirlenmesi geçiriyorum .
Onun beni sevmesini istiyorum beni hep güzel kızım diye sever ama ben ölüyorum .
Dışarıdaki hayatı bilmiyorum . Biriyle karşı karşıya gelince iki kelimeden öteye geçmiyor sohbetimiz . Sohbet yeteneğim yok .
Sinema, tiyatro konser sergi vs gitmiyorum . Artık içimden gelmiyor. Çünkü sürekli aileme ben şurdayım burdayım demek istemiyorum .
Ben artık çocuk değilim lütfen beni biraz rahat bırakın dediğimde sen bizim hep çocuğumuz olacaksın , ben seni her yaşında koruyacağım dedikçe içime öküz oturuyor .
Allah başımdan eksik etmesin onları çok seviyorum ama ben çok bunaldım, kendime güvenim kalmadı .
Yaşıtlarım sevgilileriyle sahilde bisiklet sürerken, adalara gidip piknik yaparken , sinema da sarılıp film izlerken , gittikleri tiyatrodan çıkıp kahve eşliğinde oyunu konuşurken bu yaşadığım hayat çok zoruma gidiyor .
Kendimden nefret eder hale geldim . Eksik yarım biriymişim gibi kin doluyum kendime .
Gelecekteki halimi kafamda şöyle tasvir ediyorum lanet olsun ki ; 45 yaşında , çökmüş , tv başında annesi babasıyla oturup haber izleyen ailesiyle yaşayan bir yalnız kadın ...
Ben ne yapmalıyım ? Ailemi seviyorum ama onların bu fazla düşkünlüğü beni öldürüyor .
