- 28 Şubat 2010
- 736
- 1.331
- 313
- Konu Sahibi falling_water
-
- #1
2 yıllık evliyim, çok şükür eşimle de ailesiyle de hiçbir problemim yok. Fakat sorun kendi ailem. Aynı şehirde oturmamıza rağmen evlendiğimden beri evime 2-3 kez ancak gelmişlerdir. Annem sanırım 5-6 kez geldi, o da mecburiyettendi. Ya bir işimiz olduğunda, veya bir yere gidileceğinde falan. Bunun dışında biz eşimle hafta sonları, en azından iki haftada bir uğrarız. İstanbul gibi büyük bir şehirdeyiz ve aramız 20 km.
Gittiğimiz zamansa evlatları gelmiş gibi değil misafir gelmiş gibi karşılanıyoruz. Çok hürmetli, çok mükemmel, ama tedirgin ve yabancı gibi. Annem çok titiz bir insan, misafir geleceği zaman resmen kendini paralar, her şey çok mükemmel olsun ister. Bu yüzden bekarlığımda onlarla yaşarken çok sıkıntı çektirmişti. Her misafir öncesi o telaş eziyetti. Şimdi bakıyorum, aynısını biz geleceğimiz zaman yapıyor.. Evi baştan aşağı temizliyor, yemekler kırk çeşit.. Ama bi sohbet, muhabbet, yakınlık yok! Ailemi seviyorum, eşim olmadan yalnız gittiğim günlerde çok iyiyiz, annem babam rahat rahat her konuyu konuşuyor. Fakat eşim geldiği anda sus pus oluyolar. Özellikle annem. Onun yanında sesini alçaltmalar, süzüm süzüm süzülmeler, saygıda kusur etmemeler.. Hala damadından çekiniyo mu nedir anlamadım. Şöyle bi sırtına vur, naber damat de, yaptığı espriye ağzını kapatarak değil normalde yaptığın gibi kahkahalarla gül..Ne bu resmiyet?
Eşimin ailesi ise çook daha farklı. Çok samimiler, doğallar, canayakınlar. Yanımızda rahatlar. Gittiğim zaman misafir gibi değil evden biri gibiyiz. Ki zaten öyleyiz de.. Benim annem babam gibi yanımızda saçma sapan gerilmiyorlar. Ve çok ilgililer. Her ihtiyacımızı soruyorlar. Maddi arayışlarda değilim ama sürekli hediyeler, kıyafetler almalar.. Benim ailemse eşime evlendiğimizden beri bir çöp bile almadı. Kültür farkı herhalde diyorum. Bizde aile büyükleri fazlaca önemsenir, her şey küçüklerden beklenir. Tabi ki onlar büyüğümüz, başımızın tacı, fakat biraz da yakınlık göstermek samimi olmak çok mu zor? Evime kaç kez davet ettim, heralde davet bekliyolar dedim, annem hep bir bahaneyle geri çevirdi. Geldiği zamanlarda da nazlana nazlana. Kendisi yeni evli çiftin evinden çıkmayan yapışkan kaynana olmak istemiyor. Fakat böyle de aramız soğuyacak. "Yok biz gelmeyelim", "Yok biz şimdi gidelim başka zaman geliriz", "Yok gelmeyelim evde kardeşin bekler". Sanki bize rahatsızlık verecekler. Eşimin ailesi farklı şehirde olmalarına rağmen daha fazla gelmişlikleri kalmışlıkları vardır. Üstelik kayınvalidem gelince her işe yardım eder, gerçi ben ona iş bırakmam ama o yine bir iş bulur yükümü almaya çalışır. Annemse geldiği zaman önüne hizmet bekler. Yaparım sorun değil ama bana zahmet vereceğini bildiği için gelmek istemiyor. Babamsa ayrı bir cins. Örneğin eşimin ailesi varken ne kadar geri çevirsem de arabada eşimin yanına mutlaka benim oturmamı isterler. Babamsa kendisi eşimin yanına oturduğu gibi, arabayı ben kullanıyorsam da arkaya eşimi oturtur, kendi yine öne oturur. Eşim şimdi ne düşünse haklı değil mi? Çok utanıyorum..
Bunlar önemli değil fakat eşime biraz daha ilgi göstermelerini isterdim. Sorsan çok severler, annem damadını yere göğe konduramaz. Ama lafta. Bi kötülükleri yok, ama iyilikleri de yok. Yakında çocuk sahibi olmayı düşünüyoruz fakat bu ilgisizlik böyle devam ederse diye çok korkuyorum. Çocuk olur da ben kayınvalidemi etrafımda kendi annemden daha fazla görürsem çok üzülürüm. Ki annem de bu tarz dönemlerde ortada girişken ve baskın biri varsa kendini geri çeken biri. "Kayınvaliden ilgileniyor nasıl olsa(!)" diyerek beni yalnız bırakabilir.. Belki de bırakmaz bilmiyorum.. Çünkü torun çok istiyor.. Damat hadi neyse de, torununu görmezden gelmesine dayanamam herhalde. Nasıl yola getiririm ben bunları? Ailemi eşime nasıl yakınlaştırırım?
Gittiğimiz zamansa evlatları gelmiş gibi değil misafir gelmiş gibi karşılanıyoruz. Çok hürmetli, çok mükemmel, ama tedirgin ve yabancı gibi. Annem çok titiz bir insan, misafir geleceği zaman resmen kendini paralar, her şey çok mükemmel olsun ister. Bu yüzden bekarlığımda onlarla yaşarken çok sıkıntı çektirmişti. Her misafir öncesi o telaş eziyetti. Şimdi bakıyorum, aynısını biz geleceğimiz zaman yapıyor.. Evi baştan aşağı temizliyor, yemekler kırk çeşit.. Ama bi sohbet, muhabbet, yakınlık yok! Ailemi seviyorum, eşim olmadan yalnız gittiğim günlerde çok iyiyiz, annem babam rahat rahat her konuyu konuşuyor. Fakat eşim geldiği anda sus pus oluyolar. Özellikle annem. Onun yanında sesini alçaltmalar, süzüm süzüm süzülmeler, saygıda kusur etmemeler.. Hala damadından çekiniyo mu nedir anlamadım. Şöyle bi sırtına vur, naber damat de, yaptığı espriye ağzını kapatarak değil normalde yaptığın gibi kahkahalarla gül..Ne bu resmiyet?
Eşimin ailesi ise çook daha farklı. Çok samimiler, doğallar, canayakınlar. Yanımızda rahatlar. Gittiğim zaman misafir gibi değil evden biri gibiyiz. Ki zaten öyleyiz de.. Benim annem babam gibi yanımızda saçma sapan gerilmiyorlar. Ve çok ilgililer. Her ihtiyacımızı soruyorlar. Maddi arayışlarda değilim ama sürekli hediyeler, kıyafetler almalar.. Benim ailemse eşime evlendiğimizden beri bir çöp bile almadı. Kültür farkı herhalde diyorum. Bizde aile büyükleri fazlaca önemsenir, her şey küçüklerden beklenir. Tabi ki onlar büyüğümüz, başımızın tacı, fakat biraz da yakınlık göstermek samimi olmak çok mu zor? Evime kaç kez davet ettim, heralde davet bekliyolar dedim, annem hep bir bahaneyle geri çevirdi. Geldiği zamanlarda da nazlana nazlana. Kendisi yeni evli çiftin evinden çıkmayan yapışkan kaynana olmak istemiyor. Fakat böyle de aramız soğuyacak. "Yok biz gelmeyelim", "Yok biz şimdi gidelim başka zaman geliriz", "Yok gelmeyelim evde kardeşin bekler". Sanki bize rahatsızlık verecekler. Eşimin ailesi farklı şehirde olmalarına rağmen daha fazla gelmişlikleri kalmışlıkları vardır. Üstelik kayınvalidem gelince her işe yardım eder, gerçi ben ona iş bırakmam ama o yine bir iş bulur yükümü almaya çalışır. Annemse geldiği zaman önüne hizmet bekler. Yaparım sorun değil ama bana zahmet vereceğini bildiği için gelmek istemiyor. Babamsa ayrı bir cins. Örneğin eşimin ailesi varken ne kadar geri çevirsem de arabada eşimin yanına mutlaka benim oturmamı isterler. Babamsa kendisi eşimin yanına oturduğu gibi, arabayı ben kullanıyorsam da arkaya eşimi oturtur, kendi yine öne oturur. Eşim şimdi ne düşünse haklı değil mi? Çok utanıyorum..
Bunlar önemli değil fakat eşime biraz daha ilgi göstermelerini isterdim. Sorsan çok severler, annem damadını yere göğe konduramaz. Ama lafta. Bi kötülükleri yok, ama iyilikleri de yok. Yakında çocuk sahibi olmayı düşünüyoruz fakat bu ilgisizlik böyle devam ederse diye çok korkuyorum. Çocuk olur da ben kayınvalidemi etrafımda kendi annemden daha fazla görürsem çok üzülürüm. Ki annem de bu tarz dönemlerde ortada girişken ve baskın biri varsa kendini geri çeken biri. "Kayınvaliden ilgileniyor nasıl olsa(!)" diyerek beni yalnız bırakabilir.. Belki de bırakmaz bilmiyorum.. Çünkü torun çok istiyor.. Damat hadi neyse de, torununu görmezden gelmesine dayanamam herhalde. Nasıl yola getiririm ben bunları? Ailemi eşime nasıl yakınlaştırırım?