Öncelikle hepinize merhaba,
Konuyu doğru yere mi açtım bilmiyorum. Tavsiyelerinizi alabilmek için bunu yazıyorum. benim ailemle ciddi sorunlarım var.
20 yıllık hayatım boyunca hem psikolojik hem fizyolojik sorunlarla uğraştım, hala da uğraşıyorum. Ergenlik falan çoktan geçti gitti. ailemden ne destek görebiliyorum ne sevgi ne bir şey. oradalar sadece, paraları var ama benim için bir şey ifade etmiyor. kötü bir çocukluk geçirdim. sürekli şiddetin, aşağılanmanın olduğu yerde kim çok iyi olabilir? aile içinde agresif, sinirli, içe kapanık oldum zamanla. çünkü ailemdeki insanlar böyleydi. ve hala onlardan kurtulabilmiş değilim. çok kitap okuyan biriyim ve bu bile ailemin gözüne batıyor. ''edebiyat yapma, çok konuşma bu lafları nereden öğreniyorsun'' gibi salak saçma ithamlarda bulunuyorlar hatta. kardeşlerim arasında en sevilmeyen benim. abimi kayırırlar hep. zaten evde sürekli bir gerginlik olur.
''annem babam bana daha en ufak şekilde bile vurmamıştır.'' diyenlerin ne kadar şanslı ve özgüvenli olduklarını görüp imrenirim hala.
şu an 20 yaşındayım, sevmediğim bir okulda hukuk fakültesinde okuyorum. bölümü de sevmiyorum. yaklaşık bir ay önce benden 5 yaş büyük abimden öldüresiye dayak yedim. çok boktan bir sebep yüzünden üstelik.( bunu bana ilk kez yapmıyor, daha önce de marketten yoğurt almadığım için, ona gerizekalı dediğim için aynı bu şekilde dayak yemiştim. ) bu sefer ise artık dayanamayıp ''S***** G** (Defol) bu evden'' dediğim için neredeyse hastanelik oluyordum. 3-4 gün yataktan doğrultamadım belimi. gün içinde sinir krizleri geçiriyordum, sonra saatlerce ağlıyordum. ilk defa yaşamıyorum ama artık birikti ve kaldıramıyorum. psikolojik şiddeti falan geçtim çünkü o kadar alışmışız ki ailede hakaretlere ve aşağılanmaya, hissetmiyorum bile. abim sürekli beni ve kız kardeşimi bastırmaya sindirmeye çalışır. çünkü çok şımartılarak büyümüş. ne özgüvenim kaldı ne psikolojik sağlığım.
ben tüm bunları yaşarken orada olan annem ve teyzem ise tam manasıyla hiç-bir-şey yapmadılar! ben ayağa kalkamaz bir halde iken sanki ben tüm bu işkenceyi hiç yaşamamışım gibi davranmaya devam ettiler. babam ise, o çok kıymetli oğlunu karşısına alıp tek kelime azarlamadı bile. (ki kendisi de aynı bokun laciverdi zaten.)
o şerefsizden intikam almak istedim, bu isteğimi bastıramadım bastırdıkça daha kötü oluyorum. aynı acıyı tatmasını istiyorum. ailemin ve o itin benim hayatımı bu derece etkilemesini kabullenemiyorum. bir de bu insanlar okumuş etmiş insanlar güya.
kendimi ve sağlığımı düzeltebilmemin tek yolu olarak onlardan uzaklaşmam gerektiğini düşünüyorum. yatay geçiş için başvurmuştum ama olmadı. bu sene tekrar hazırlanmayı bile düşünüyorum. çünkü içimde bir yerlerde sürekli korku var, bununla yaşıyorum. odamı kilitlemeden uyuyamamaya başladım. tekrar hazırlanmak demek 1 sene daha bu aileye katlanmam gerek demek, stres demek. son zamanlarda muhabbeti kestik zaten. ama suratlarını görmek bile beni mutsuz ediyor. insanlara ailevi sorunlar diye bahsedince önemsemiyorlar, aman canım her ailede olur diyip resmen dalga geçiyorlar. ''insan ailesinden nasıl nefret edebilir'' diye soruyorlar. ama herkes ailesini kendi seçemiyor işte.
yemin ediyorum kafayı yicem.
Konuyu doğru yere mi açtım bilmiyorum. Tavsiyelerinizi alabilmek için bunu yazıyorum. benim ailemle ciddi sorunlarım var.
20 yıllık hayatım boyunca hem psikolojik hem fizyolojik sorunlarla uğraştım, hala da uğraşıyorum. Ergenlik falan çoktan geçti gitti. ailemden ne destek görebiliyorum ne sevgi ne bir şey. oradalar sadece, paraları var ama benim için bir şey ifade etmiyor. kötü bir çocukluk geçirdim. sürekli şiddetin, aşağılanmanın olduğu yerde kim çok iyi olabilir? aile içinde agresif, sinirli, içe kapanık oldum zamanla. çünkü ailemdeki insanlar böyleydi. ve hala onlardan kurtulabilmiş değilim. çok kitap okuyan biriyim ve bu bile ailemin gözüne batıyor. ''edebiyat yapma, çok konuşma bu lafları nereden öğreniyorsun'' gibi salak saçma ithamlarda bulunuyorlar hatta. kardeşlerim arasında en sevilmeyen benim. abimi kayırırlar hep. zaten evde sürekli bir gerginlik olur.
''annem babam bana daha en ufak şekilde bile vurmamıştır.'' diyenlerin ne kadar şanslı ve özgüvenli olduklarını görüp imrenirim hala.
şu an 20 yaşındayım, sevmediğim bir okulda hukuk fakültesinde okuyorum. bölümü de sevmiyorum. yaklaşık bir ay önce benden 5 yaş büyük abimden öldüresiye dayak yedim. çok boktan bir sebep yüzünden üstelik.( bunu bana ilk kez yapmıyor, daha önce de marketten yoğurt almadığım için, ona gerizekalı dediğim için aynı bu şekilde dayak yemiştim. ) bu sefer ise artık dayanamayıp ''S***** G** (Defol) bu evden'' dediğim için neredeyse hastanelik oluyordum. 3-4 gün yataktan doğrultamadım belimi. gün içinde sinir krizleri geçiriyordum, sonra saatlerce ağlıyordum. ilk defa yaşamıyorum ama artık birikti ve kaldıramıyorum. psikolojik şiddeti falan geçtim çünkü o kadar alışmışız ki ailede hakaretlere ve aşağılanmaya, hissetmiyorum bile. abim sürekli beni ve kız kardeşimi bastırmaya sindirmeye çalışır. çünkü çok şımartılarak büyümüş. ne özgüvenim kaldı ne psikolojik sağlığım.
ben tüm bunları yaşarken orada olan annem ve teyzem ise tam manasıyla hiç-bir-şey yapmadılar! ben ayağa kalkamaz bir halde iken sanki ben tüm bu işkenceyi hiç yaşamamışım gibi davranmaya devam ettiler. babam ise, o çok kıymetli oğlunu karşısına alıp tek kelime azarlamadı bile. (ki kendisi de aynı bokun laciverdi zaten.)
o şerefsizden intikam almak istedim, bu isteğimi bastıramadım bastırdıkça daha kötü oluyorum. aynı acıyı tatmasını istiyorum. ailemin ve o itin benim hayatımı bu derece etkilemesini kabullenemiyorum. bir de bu insanlar okumuş etmiş insanlar güya.
kendimi ve sağlığımı düzeltebilmemin tek yolu olarak onlardan uzaklaşmam gerektiğini düşünüyorum. yatay geçiş için başvurmuştum ama olmadı. bu sene tekrar hazırlanmayı bile düşünüyorum. çünkü içimde bir yerlerde sürekli korku var, bununla yaşıyorum. odamı kilitlemeden uyuyamamaya başladım. tekrar hazırlanmak demek 1 sene daha bu aileye katlanmam gerek demek, stres demek. son zamanlarda muhabbeti kestik zaten. ama suratlarını görmek bile beni mutsuz ediyor. insanlara ailevi sorunlar diye bahsedince önemsemiyorlar, aman canım her ailede olur diyip resmen dalga geçiyorlar. ''insan ailesinden nasıl nefret edebilir'' diye soruyorlar. ama herkes ailesini kendi seçemiyor işte.
yemin ediyorum kafayı yicem.
Son düzenleyen: Moderatör:
Tez zamanda kurtulursun umarım.
