Aile Cüzdanlı Ev Arkadaşlığı

Belgisizamir .!.:

7. Yılımızı doldurmak üzere olduğumuz bir evliliğimiz mevcut. Bu süre zarfında birbirimize bakıp içten içe ''Nereden evlendim yahu aklıma tüküreyim." Dediğimiz çeşitli boşanma girişimlerimiz çok oldu ama ben iflah olmaz çocuk sevgim nedeniyle tasarlayarak planlayarak çoktan hamile kalmış bebeğimi kucağıma almıştım.
Çocuktan sonra kayınvalideyle aram açıldı. Malum sütün yok, bu çocuk aç, zayıf kalmış, su içir şekerli su ver yıkarken tuzla gibi olmazsa olmaz lohusa darlamaları sonucunda bir de oğlunu beni dövmesi konusunda yönlendirmesiyle sonsuza dek hayatımdan çıkardım. Bu durum eşimle aramızda problem teşkil etmiyor bu kararıma saygı duyuyor kendisi yalnız ya da oğlumla beraber aile ziyaretlerini gerçekleştiriyor. Herkes huzurlu.
Ama asıl mesele eşimin ve benim evde bir ev arkadaşı modunda olmamız
Eşim bir gece çalışır sabah gelir çalıştığı gün çocuğumuzu hiç göremez. sabah gelir akşama dek uyur ben işe gitmiş, oğlumu da okula bırakmış olurum. sonra ben öğlen işten çıkar eve gelirim yemek yaparım akşam üstü uyanan eşimle akşam yemeğimizi yeriz. oğlumla 1-2 saat kadar sever oynar ya da dolaştırıp eve bırakır sonra kahveye gider gece en erken 1'de döner. Rutinimiz böyledir.
Haftada 1-2 defa benim planlamalırımla dışarı çıkarız ama pek keyif almaz açıkçası bu bir sus payı mahiyetinde bir iştiraktır ki akşama yapacağı kahvehane mesaisi göze batmasındır.
Esasen ben dırıdır diye tabir edilen sözlü münakaşalara girmem kısıtlamam sorgulamam ama oğlum "baba bu akşam gitmesen evde kalsan'' diyip babasına özlemini bildirir.
Sonra yaklaşık 3 yıldır telefonunda şifre var. Annesinin mesajlarını okuduğum için koymuş tamam dedim üstünde durmadım.
Ama asıl problem çocuğumuzun ihtiyaçlarına kayıtsız kalması
Geçen hafta il dışına gitti bir hafta bizim aramız limoniydi 3 gün boyunca çocuğu ne aradı ne sordu. Yavrum sonunda arayınca beni neden hiç aramadın diye sitem etti de çocuğa sen arasaydın diye trip attı.
Bir oyuncak istedi gelmeden de hatırlattım ama almamış çocuğun burukluğunu düşünün ben sonra aldım ama yerini tutar mı
Çocuğu kurslara ben yazdırırım, okul taksitlerinden haberi olmaz, kıyafet ihtiyacı ayakkabı gereksinimi hep benden sorulur tiyatroya sinemaya ben götürürüm bisikletini kaykayını bile ben alıp sürmeyi bilmememe rağmen ben öğretiyorum youtubetan baka baka.
Bana zaten ilgisi yok ama artık dert değil de bu dokunuyor.
Boşanmak vacip değil mi şimdi bana?

Genişletmek için tıkla...

Belgisizamir .!.:

7. Yılımızı doldurmak üzere olduğumuz bir evliliğimiz mevcut. Bu süre zarfında birbirimize bakıp içten içe ''Nereden evlendim yahu aklıma tüküreyim." Dediğimiz çeşitli boşanma girişimlerimiz çok oldu ama ben iflah olmaz çocuk sevgim nedeniyle tasarlayarak planlayarak çoktan hamile kalmış bebeğimi kucağıma almıştım.
Çocuktan sonra kayınvalideyle aram açıldı. Malum sütün yok, bu çocuk aç, zayıf kalmış, su içir şekerli su ver yıkarken tuzla gibi olmazsa olmaz lohusa darlamaları sonucunda bir de oğlunu beni dövmesi konusunda yönlendirmesiyle sonsuza dek hayatımdan çıkardım. Bu durum eşimle aramızda problem teşkil etmiyor bu kararıma saygı duyuyor kendisi yalnız ya da oğlumla beraber aile ziyaretlerini gerçekleştiriyor. Herkes huzurlu.
Ama asıl mesele eşimin ve benim evde bir ev arkadaşı modunda olmamız
Eşim bir gece çalışır sabah gelir çalıştığı gün çocuğumuzu hiç göremez. sabah gelir akşama dek uyur ben işe gitmiş, oğlumu da okula bırakmış olurum. sonra ben öğlen işten çıkar eve gelirim yemek yaparım akşam üstü uyanan eşimle akşam yemeğimizi yeriz. oğlumla 1-2 saat kadar sever oynar ya da dolaştırıp eve bırakır sonra kahveye gider gece en erken 1'de döner. Rutinimiz böyledir.
Haftada 1-2 defa benim planlamalırımla dışarı çıkarız ama pek keyif almaz açıkçası bu bir sus payı mahiyetinde bir iştiraktır ki akşama yapacağı kahvehane mesaisi göze batmasındır.
Esasen ben dırıdır diye tabir edilen sözlü münakaşalara girmem kısıtlamam sorgulamam ama oğlum "baba bu akşam gitmesen evde kalsan'' diyip babasına özlemini bildirir.
Sonra yaklaşık 3 yıldır telefonunda şifre var. Annesinin mesajlarını okuduğum için koymuş tamam dedim üstünde durmadım.
Ama asıl problem çocuğumuzun ihtiyaçlarına kayıtsız kalması
Geçen hafta il dışına gitti bir hafta bizim aramız limoniydi 3 gün boyunca çocuğu ne aradı ne sordu. Yavrum sonunda arayınca beni neden hiç aramadın diye sitem etti de çocuğa sen arasaydın diye trip attı.
Bir oyuncak istedi gelmeden de hatırlattım ama almamış çocuğun burukluğunu düşünün ben sonra aldım ama yerini tutar mı
Çocuğu kurslara ben yazdırırım, okul taksitlerinden haberi olmaz, kıyafet ihtiyacı ayakkabı gereksinimi hep benden sorulur tiyatroya sinemaya ben götürürüm bisikletini kaykayını bile ben alıp sürmeyi bilmememe rağmen ben öğretiyorum youtubetan baka baka.
Bana zaten ilgisi yok ama artık dert değil de bu dokunuyor.
Boşanmak vacip değil mi şimdi bana?

Genişletmek için tıkla...

Tavuk_suyu_ .!.:

Çocuğa yazık olmuş.
Eşiniz istemiyor muydu ?

Genişletmek için tıkla...

Belgisizamir .!.:

Eşim elbette istiyordu çocuğuma neden yazık olsun yahu

Genişletmek için tıkla...

Belgisizamir .!.:

7. Yılımızı doldurmak üzere olduğumuz bir evliliğimiz mevcut. Bu süre zarfında birbirimize bakıp içten içe ''Nereden evlendim yahu aklıma tüküreyim." Dediğimiz çeşitli boşanma girişimlerimiz çok oldu ama ben iflah olmaz çocuk sevgim nedeniyle tasarlayarak planlayarak çoktan hamile kalmış bebeğimi kucağıma almıştım.
Çocuktan sonra kayınvalideyle aram açıldı. Malum sütün yok, bu çocuk aç, zayıf kalmış, su içir şekerli su ver yıkarken tuzla gibi olmazsa olmaz lohusa darlamaları sonucunda bir de oğlunu beni dövmesi konusunda yönlendirmesiyle sonsuza dek hayatımdan çıkardım. Bu durum eşimle aramızda problem teşkil etmiyor bu kararıma saygı duyuyor kendisi yalnız ya da oğlumla beraber aile ziyaretlerini gerçekleştiriyor. Herkes huzurlu.
Ama asıl mesele eşimin ve benim evde bir ev arkadaşı modunda olmamız
Eşim bir gece çalışır sabah gelir çalıştığı gün çocuğumuzu hiç göremez. sabah gelir akşama dek uyur ben işe gitmiş, oğlumu da okula bırakmış olurum. sonra ben öğlen işten çıkar eve gelirim yemek yaparım akşam üstü uyanan eşimle akşam yemeğimizi yeriz. oğlumla 1-2 saat kadar sever oynar ya da dolaştırıp eve bırakır sonra kahveye gider gece en erken 1'de döner. Rutinimiz böyledir.
Haftada 1-2 defa benim planlamalırımla dışarı çıkarız ama pek keyif almaz açıkçası bu bir sus payı mahiyetinde bir iştiraktır ki akşama yapacağı kahvehane mesaisi göze batmasındır.
Esasen ben dırıdır diye tabir edilen sözlü münakaşalara girmem kısıtlamam sorgulamam ama oğlum "baba bu akşam gitmesen evde kalsan'' diyip babasına özlemini bildirir.
Sonra yaklaşık 3 yıldır telefonunda şifre var. Annesinin mesajlarını okuduğum için koymuş tamam dedim üstünde durmadım.
Ama asıl problem çocuğumuzun ihtiyaçlarına kayıtsız kalması
Geçen hafta il dışına gitti bir hafta bizim aramız limoniydi 3 gün boyunca çocuğu ne aradı ne sordu. Yavrum sonunda arayınca beni neden hiç aramadın diye sitem etti de çocuğa sen arasaydın diye trip attı.
Bir oyuncak istedi gelmeden de hatırlattım ama almamış çocuğun burukluğunu düşünün ben sonra aldım ama yerini tutar mı
Çocuğu kurslara ben yazdırırım, okul taksitlerinden haberi olmaz, kıyafet ihtiyacı ayakkabı gereksinimi hep benden sorulur tiyatroya sinemaya ben götürürüm bisikletini kaykayını bile ben alıp sürmeyi bilmememe rağmen ben öğretiyorum youtubetan baka baka.
Bana zaten ilgisi yok ama artık dert değil de bu dokunuyor.
Boşanmak vacip değil mi şimdi bana?

Genişletmek için tıkla...

gunces .!.:

Ya bacim etme eyleme o kadar sorunlu bir evliligi cocukla taclandirmissin. Simdi mi bosanacaksin? Buna kacimiz inanir sence? Ha dertlesmeye geldim kizlar bir anlatasim var desen inan hem daha samimi olur hem nedenleri, nicinleri konusulur.

Genişletmek için tıkla...

Belgisizamir .!.:

Eşim elbette istiyordu çocuğuma neden yazık olsun yahu

Genişletmek için tıkla...

Tavuk_suyu_ .!.:

Neden mi yazık olmuş? Babasıyla kısıtlı vakit geçirmesi , istediği oyuncağı bile alabilecekken almayan babası ve anne baba arasındaki sorunlardan dolayı 3 gün babası tarafından aranıp sorulmayan bir babası olduğu için yazık olmuş.

Genişletmek için tıkla...

Belgisizamir .!.:

Eşimle kavga etmeyiz ses yükselmez problem fazla yaşanmaz sadece paylaşımımız çok az ki bu da çocuktan sonra attı. Yoksa harala gürele arasında kalan bir çocuk değil çok da sağlıklı büyütüyorum. Acınacak halde değil yani.
Boşanma benim için çok mantıklı bir seçenek bugün konuyu eşime açacaktım ama arkadaşıyla randevusu varmış akşama konuşacağız bakalım

Genişletmek için tıkla...

JES .!.:

Soru mu bu şimdi yazık tabi yazık. Neymiş efendim evlat sevgisi varmışmış. Sizin zihniyetten nefret ediyorum. Lanet olsun neden evlendim dediği evliliğe çocuk yapan herkesten.

Genişletmek için tıkla...

Belgisizamir .!.:

7. Yılımızı doldurmak üzere olduğumuz bir evliliğimiz mevcut. Bu süre zarfında birbirimize bakıp içten içe ''Nereden evlendim yahu aklıma tüküreyim." Dediğimiz çeşitli boşanma girişimlerimiz çok oldu ama ben iflah olmaz çocuk sevgim nedeniyle tasarlayarak planlayarak çoktan hamile kalmış bebeğimi kucağıma almıştım.
Çocuktan sonra kayınvalideyle aram açıldı. Malum sütün yok, bu çocuk aç, zayıf kalmış, su içir şekerli su ver yıkarken tuzla gibi olmazsa olmaz lohusa darlamaları sonucunda bir de oğlunu beni dövmesi konusunda yönlendirmesiyle sonsuza dek hayatımdan çıkardım. Bu durum eşimle aramızda problem teşkil etmiyor bu kararıma saygı duyuyor kendisi yalnız ya da oğlumla beraber aile ziyaretlerini gerçekleştiriyor. Herkes huzurlu.
Ama asıl mesele eşimin ve benim evde bir ev arkadaşı modunda olmamız
Eşim bir gece çalışır sabah gelir çalıştığı gün çocuğumuzu hiç göremez. sabah gelir akşama dek uyur ben işe gitmiş, oğlumu da okula bırakmış olurum. sonra ben öğlen işten çıkar eve gelirim yemek yaparım akşam üstü uyanan eşimle akşam yemeğimizi yeriz. oğlumla 1-2 saat kadar sever oynar ya da dolaştırıp eve bırakır sonra kahveye gider gece en erken 1'de döner. Rutinimiz böyledir.
Haftada 1-2 defa benim planlamalırımla dışarı çıkarız ama pek keyif almaz açıkçası bu bir sus payı mahiyetinde bir iştiraktır ki akşama yapacağı kahvehane mesaisi göze batmasındır.
Esasen ben dırıdır diye tabir edilen sözlü münakaşalara girmem kısıtlamam sorgulamam ama oğlum "baba bu akşam gitmesen evde kalsan'' diyip babasına özlemini bildirir.
Sonra yaklaşık 3 yıldır telefonunda şifre var. Annesinin mesajlarını okuduğum için koymuş tamam dedim üstünde durmadım.
Ama asıl problem çocuğumuzun ihtiyaçlarına kayıtsız kalması
Geçen hafta il dışına gitti bir hafta bizim aramız limoniydi 3 gün boyunca çocuğu ne aradı ne sordu. Yavrum sonunda arayınca beni neden hiç aramadın diye sitem etti de çocuğa sen arasaydın diye trip attı.
Bir oyuncak istedi gelmeden de hatırlattım ama almamış çocuğun burukluğunu düşünün ben sonra aldım ama yerini tutar mı
Çocuğu kurslara ben yazdırırım, okul taksitlerinden haberi olmaz, kıyafet ihtiyacı ayakkabı gereksinimi hep benden sorulur tiyatroya sinemaya ben götürürüm bisikletini kaykayını bile ben alıp sürmeyi bilmememe rağmen ben öğretiyorum youtubetan baka baka.
Bana zaten ilgisi yok ama artık dert değil de bu dokunuyor.
Boşanmak vacip değil mi şimdi bana?

Genişletmek için tıkla...

Belgisizamir .!.:

7. Yılımızı doldurmak üzere olduğumuz bir evliliğimiz mevcut. Bu süre zarfında birbirimize bakıp içten içe ''Nereden evlendim yahu aklıma tüküreyim." Dediğimiz çeşitli boşanma girişimlerimiz çok oldu ama ben iflah olmaz çocuk sevgim nedeniyle tasarlayarak planlayarak çoktan hamile kalmış bebeğimi kucağıma almıştım.
Çocuktan sonra kayınvalideyle aram açıldı. Malum sütün yok, bu çocuk aç, zayıf kalmış, su içir şekerli su ver yıkarken tuzla gibi olmazsa olmaz lohusa darlamaları sonucunda bir de oğlunu beni dövmesi konusunda yönlendirmesiyle sonsuza dek hayatımdan çıkardım. Bu durum eşimle aramızda problem teşkil etmiyor bu kararıma saygı duyuyor kendisi yalnız ya da oğlumla beraber aile ziyaretlerini gerçekleştiriyor. Herkes huzurlu.
Ama asıl mesele eşimin ve benim evde bir ev arkadaşı modunda olmamız
Eşim bir gece çalışır sabah gelir çalıştığı gün çocuğumuzu hiç göremez. sabah gelir akşama dek uyur ben işe gitmiş, oğlumu da okula bırakmış olurum. sonra ben öğlen işten çıkar eve gelirim yemek yaparım akşam üstü uyanan eşimle akşam yemeğimizi yeriz. oğlumla 1-2 saat kadar sever oynar ya da dolaştırıp eve bırakır sonra kahveye gider gece en erken 1'de döner. Rutinimiz böyledir.
Haftada 1-2 defa benim planlamalırımla dışarı çıkarız ama pek keyif almaz açıkçası bu bir sus payı mahiyetinde bir iştiraktır ki akşama yapacağı kahvehane mesaisi göze batmasındır.
Esasen ben dırıdır diye tabir edilen sözlü münakaşalara girmem kısıtlamam sorgulamam ama oğlum "baba bu akşam gitmesen evde kalsan'' diyip babasına özlemini bildirir.
Sonra yaklaşık 3 yıldır telefonunda şifre var. Annesinin mesajlarını okuduğum için koymuş tamam dedim üstünde durmadım.
Ama asıl problem çocuğumuzun ihtiyaçlarına kayıtsız kalması
Geçen hafta il dışına gitti bir hafta bizim aramız limoniydi 3 gün boyunca çocuğu ne aradı ne sordu. Yavrum sonunda arayınca beni neden hiç aramadın diye sitem etti de çocuğa sen arasaydın diye trip attı.
Bir oyuncak istedi gelmeden de hatırlattım ama almamış çocuğun burukluğunu düşünün ben sonra aldım ama yerini tutar mı
Çocuğu kurslara ben yazdırırım, okul taksitlerinden haberi olmaz, kıyafet ihtiyacı ayakkabı gereksinimi hep benden sorulur tiyatroya sinemaya ben götürürüm bisikletini kaykayını bile ben alıp sürmeyi bilmememe rağmen ben öğretiyorum youtubetan baka baka.
Bana zaten ilgisi yok ama artık dert değil de bu dokunuyor.
Boşanmak vacip değil mi şimdi bana?

Genişletmek için tıkla...