7. Yılımızı doldurmak üzere olduğumuz bir evliliğimiz mevcut. Bu süre zarfında birbirimize bakıp içten içe ''Nereden evlendim yahu aklıma tüküreyim." Dediğimiz çeşitli boşanma girişimlerimiz çok oldu ama ben iflah olmaz çocuk sevgim nedeniyle tasarlayarak planlayarak çoktan hamile kalmış bebeğimi kucağıma almıştım.
Çocuktan sonra kayınvalideyle aram açıldı. Malum sütün yok, bu çocuk aç, zayıf kalmış, su içir şekerli su ver yıkarken tuzla gibi olmazsa olmaz lohusa darlamaları sonucunda bir de oğlunu beni dövmesi konusunda yönlendirmesiyle sonsuza dek hayatımdan çıkardım. Bu durum eşimle aramızda problem teşkil etmiyor bu kararıma saygı duyuyor kendisi yalnız ya da oğlumla beraber aile ziyaretlerini gerçekleştiriyor. Herkes huzurlu.
Ama asıl mesele eşimin ve benim evde bir ev arkadaşı modunda olmamız
Eşim bir gece çalışır sabah gelir çalıştığı gün çocuğumuzu hiç göremez. sabah gelir akşama dek uyur ben işe gitmiş, oğlumu da okula bırakmış olurum. sonra ben öğlen işten çıkar eve gelirim yemek yaparım akşam üstü uyanan eşimle akşam yemeğimizi yeriz. oğlumla 1-2 saat kadar sever oynar ya da dolaştırıp eve bırakır sonra kahveye gider gece en erken 1'de döner. Rutinimiz böyledir.
Haftada 1-2 defa benim planlamalırımla dışarı çıkarız ama pek keyif almaz açıkçası bu bir sus payı mahiyetinde bir iştiraktır ki akşama yapacağı kahvehane mesaisi göze batmasındır.
Esasen ben dırıdır diye tabir edilen sözlü münakaşalara girmem kısıtlamam sorgulamam ama oğlum "baba bu akşam gitmesen evde kalsan'' diyip babasına özlemini bildirir.
Sonra yaklaşık 3 yıldır telefonunda şifre var. Annesinin mesajlarını okuduğum için koymuş tamam dedim üstünde durmadım.
Ama asıl problem çocuğumuzun ihtiyaçlarına kayıtsız kalması
Geçen hafta il dışına gitti bir hafta bizim aramız limoniydi 3 gün boyunca çocuğu ne aradı ne sordu. Yavrum sonunda arayınca beni neden hiç aramadın diye sitem etti de çocuğa sen arasaydın diye trip attı.
Bir oyuncak istedi gelmeden de hatırlattım ama almamış çocuğun burukluğunu düşünün ben sonra aldım ama yerini tutar mı
Çocuğu kurslara ben yazdırırım, okul taksitlerinden haberi olmaz, kıyafet ihtiyacı ayakkabı gereksinimi hep benden sorulur tiyatroya sinemaya ben götürürüm bisikletini kaykayını bile ben alıp sürmeyi bilmememe rağmen ben öğretiyorum youtubetan baka baka.
Bana zaten ilgisi yok ama artık dert değil de bu dokunuyor.
Boşanmak vacip değil mi şimdi bana?