Her türlü bu bebeğe yazık olacak zaten. Boşanmasa ve çocuğu aldırmasa da sevgi dolu bi aileye doğmayacak. Boşanmayacaksan kıyma bu bebeğe diyenleri anlamak zor. İlk bebek de mükemmel bi zihniyetle mi yetişiyo sanki?
Ayrıca her evlilikte her durum hep siyah beyaz mı? Herkesin dizilerdeki güçlü kadın figürleri gibi hayatları var heralde.
Net şekilde boşanıyoruz diyemeyen insanın mutlaka ilişkiye mecbur hissettiği durumlar olacağını hesaba katmadan yorum yapılıyor.
Bunda bebeği aldırsam mı fikrinin kızgınlığı da var sanıyorum.
Böyle bi olay benim başıma gelseydi hem bebeğin olası hayatını hem doğmuş çocuğumu hem de kendimi düşünerek muhtemelen aldırırdım konu sahibi. Her çocuk hayatıma maddi de bi zorluk getireceği için evliliğime daha çok mecbur kalırdım çünkü. Var olan çocuğumu da kurtarma, daha sağlıklı bi anneyle büyütme ihtimalim artardı diye düşünüyorum çünkü. Sonrasında bi daha böyle bişey başıma gelmesin diye sağlam şekilde korunurdum. Kocam korunmama yanaşmıyosa gizlice kürtaj yaptırabildiğime göre gizlice korunabilirdim de diye düşünüyorum. Daha sonrasında her şeyi yoluna koymaya ve boşanmaya çalışırdım. Yapamıyosam da evliliğimi içime sindirdiğimden emin olmadan ikinci çocuğa asla cesaret etmezdim.
Tüm ikilemlerinizi, korkularınızı ve bebek romantizminizi anlıyorum ve kolaylıklar diliyorum açıkçası.