canım öncelikle biz bu sürece geldiğimizde 6 senedir beraberdik. 6 senedir her türlü huyumuzu suyumuzu çok iyi bilen bir duruma gelmiştik artık. aradaki mesajlarımı görmedin muhtemelen ama ben o bana uzaklaşmak istediğini söylediği andan itibaren ilk birkaç günden sonra kendimi tutamadım. arkadaşça da olsa görüşelim, konuşalım, hemen bitiremem dedim. onun da bana karşı olan aşkı bitmemişti, bu yüzden hayır demedi. çok dürüst bir insandır ve ara verelim dediğinde sahiden de ayrılık alıştırması yapmak için değil, birbirimizi daha fazla kırmamak yıpratmamak için ikimize de-daha çok bana-düşünme kendini değerlendirme süresi vermişti. çünkü ben ilişkimizin son 2 senesinde ondan ayrı başka bir şehirde (bir süre de başka bir ülkede) çok yoğun stres altında yaşamış, sinirli, düşüncesiz bir insna haline dönüşmüştüm. eski beni göremiyordu. ben de kendi davranışlarımın ilişkimizi ne kadar yıprattığını fark edemiyordum. ettiğim zamanlarda da umursamıyordum. ama onun kendinden emin bu konuşması benim onu kaybedebileceğimi gösterdi bana ve bu benim için büyük bir aydınlanma oldu. bu aranın ilişkimize yarardan çok zarar getireceğine inandırdım onu. bu arayı gröüşmeyerek değil, eskisi gibi sadece bir şeyler paylaşarak, ilişkiye veya ikimize dair konuşarak değil de beraber iki dost gibi zaman geçirmenin tadına vararak da yaşayabileceğimizi anlattım ve biz bunu yaptık. onu hiçbir buluşmamızda zorlamadım. bazen iş çıkışı sadece 1 saat kahve içmek için buluştuk. bazen bana sadece işte yaşadıklarını anlattı. ama her gün iletişimdeydik. aslında onun bu zamanlarda beni denediğini, bana olan aşkının azalmadığını bakışlarında davranışlarında görüyordum ve ben de bu sayede sabredebiliyordum.
neyse ki bu sürecimiz çok uzun sürmedi. ben birkaç ay sonra başka şehre atandım bu kez
hala ayrıyız :) ama bu kez mesafeler aramızda sorun olmaktan çıktı çünkü artık ikimiz de ilişkimizin kıymetini , birbirimizin değerini çok iyi biliyoruz. kısmetse yazın da onun olduğu şehre temelli atanıcam artık.