Başlığı okuyunca garip gelebilir hatta bunları okuduğunuz zaman tepki de verebilirsiniz.
Eşimin ailesiyle çok iyi anlaşıyoruz bugüne kadar en ufak bı sıkıntı yaşamadık. Aileler de mükemmel anlaşıyor ama mutlaka bir sorun çıkar ya bu sorun 5 yaşında ki bir çocuk.
Görümce ve kayınvalide karşılıklı dairelerde oturuyorlar görümce çalıştığı için oğluna kayınvalide bakıyor yani her akşam oradalar.
Size çocuktan bahsetmek istiyorum.
Kendi ailemde kuzenler de yeğenlerde daha önce böyle bi durum yaşamadım nasıl davranacağımı bilmiyorum.
Çocuk inanılmaz ilgi isteyen bir çocuk ve herkesi yönetmek istiyor. Devamlı emir veriyor ne emir verirse anında yapılıyor.
Örnek verecek olursam.
Hep birlikte masaya oturuyoruz yemek yemeye başlıyoruz çocuk geliyo ve dıyo kı kivi sen ordan kalk şu sandalyeye oturacaksın.
Annesi hemen bana dönüyo kivi geçebilir mısın x öyle istiyor dıyo.
Ya da kvme sen yemek yeme istemiyorum kalk diyo o da tamam deyip sofradan kalkıyo.
Yemeğin ortasında benım canım şu yemek istıyo yapın dıyo anında sofradan kalkıp onu yapıyolar yapınca da vazgectım deyıp yemıyo.
Ya da benım önümde ki tabağı istiyo ben o tabağı yemek ıstıyorum dıye hayır deyınce küsüyo, bağırıyo, ağlıyo kapıları çarpıyo.
Şimdi buraya kadar sanane diyebilirsiniz ama çocuğun bana ayrı bi gıcıklığı var.
Çünkü emirlerini yerine getirmiyorum rica etse ya da normal bir şekilde istese tamam ama devamlı emir vermesi beni sinirlendiriyor.
Gözlerımın içine baka baka beni şikayet ediyor annesıne benımle oynamıyo söyle oynasın.
Ya da ben su istiyorum ama kivi getirecek tarzı
Annesi bana da diyemediği için çocuga yalvarıyo ben getırıyım suyu dıye hayır o getirecek dıye ağlamaya başlıyo bu sefer bana geliyolar lütfen sen verir misin diye.
Günde 5 6 kere görüntülü arıyor eşimi benı açmıyoruz. Açana kadar arıyor. Açınca da telefonu kapatmayın ben sizi izliycem burdan dıyo. Ya da hadi buraya geleceksiniz oyun oynamak istiyorum dıyo sinirden telefonu suratına kapatıyorum arama dıye bu sefer açana kadar eşimi arıyor ya da annesini arayıp telefonumu açmadı dıye annesıne aratıyor.
Bir iki kere acil işleri olduğu için bır ıkı saat ilgilenmek zorunda kaldım. İkimiz tek olunca ne dediysem yaptı ne dersem tamam tamam hiç zorlamadı. Kapıdan içeri ailesi girer girmez beni terslemeye sanane şu bu dedi anında.
Yanımızda kimse yokken o kadar uysal kı.
Bebeğim var zaten sık gitmiyoruz oraya bu sefer de gecenın saat onbırınde ailesıne ben bebeği görücem dediği için bize geliyorlar. Yatıcaz diyoruz. Yaa şimdi sabaha kadar ağlar 10 dakıka görsün çıkarız diyolar.
Oraya gitsem konuşmalar hep şu şekilde bebeği uyandır sevcem.
Şu elbiseyi giydir.
Oyuncaklarıma dokunmayacak
Onu kimse sevmeyecek
Kucağınıza almayacaksınız su içiyorum içmesin.
Mama içiriyorum içmesin.
Korkudan torununu almıyor kadın kucagına.
Ya da evde ki herkese oyun oynatıp kendi ev halkını izliyor oyuna gırmeyı kabul etmezsen saatlerce ağlıyo
Bir iki kere eşim hareketlerıne o kadar sinirlendi ki uzun süre gitmedik 5 yasında kı cocuk yuzunden.
Kreşe verdiler iki saat sonra aldılar kreşten nedeni de tüm öğretmenler sadece onunla ilgilenecekmiş başka çocuklarla da ilgilendikleri için çocuk ağlamış.
Çocukla yalnız kalmaktan çekiniyorum bir kere puzzle yaptırmaya çalıştı bana bunu senin yapman lazım dedim diye annesine beni şikayet etti beni azarladı, vurdu dıye. gözlerimin içine baka baka bana iftira atıp gülüyor.
Evet bu tamamen yetiştirme tarzıyla alakalı bi durum aileden kaynaklı farkındayım.
Ama bu telefonlar, evde rahat bırakmamalar artık beni delirtmeye başladı gece uyku da bile arıyor açın telefonu dıye. 5 yaşında ki bi çocukla böyle bı zıtlık yaşamak istemiyorum. Yaklaşımım nasıl olmalı yorumlarınızı bekliyorum