- 2 Kasım 2013
- 7.797
- 37.043
- Konu Sahibi Idrakyollariiltihabi
- #1
Merhaba hatunlar
Buraya konu açmayacağım bir süre demiştim ama üç gündür yatak ve acil arasında gidip geldiğim ve bugün gözümü hafiften açmayı başarabildiğim için yazmak istedim. Zira epey yalnızım ve paylaşmaya ihtiyacım var. Neyse ki bu sefer ruhsal değil fiziksel sorunum var.
Üç gün önce durduk yere titremeye başladım. Bir belirti yoktu sadece bir hafta önce boğazımda dışarıdan büyük bir şişlik oluşmuş, sonra inmişti. Ağrı sızı yoktu. Neyse uzatmayayım titreme nöbetleri bitmeyip ateşim 40'ı gösterince eşim işten gelip acile götürdü. Serum, iğne, antibiyotik alıp geri döndüm. Birkaç saat etki etti sonra yeniden başladı titreme hali. Antibiyotik de ateş düşürücü de zerre etki etmedi. Üç gün boyunca su dışında hiçbir gıda almadan ve yataktan çıkmadan yattım. En son dün akşam ateşim 40'ı geçince tekrar acile gittik eşimle. Önümde 20 kişi olmasına rağmen beni içeri aldılar. Doktor boğazıma bakıp "oovv" tepkisini vermesinin ardından hastanede bulunmayan bir iğne temin etmemizi istedi. Neyse iğneyi aldık nöbetçi eczaneden, bir başka iğne daha yazdı onu da alıp birkaç kağıt imzalayıp riskleri öğrendikten sonra vurdurdum. Bacaklarımda kısmi felç oluşmasının dışında bir sorun yok. En azından artık titremiyorum ancak hala bir şey yiyemiyorum. Bacağımın üstüne basmakta zorlanıyorum. Su içmek bile eziyet ve acıkmıyorum da. Bunlar fiziki sıkıntılar geçer elbet en nihayetinde. Asıl canımı yakan mevzuyu yazayım altta.
Ben annemi genellikle her gün ararım. Bir gün aramasam ertesi gün mutlaka ararım hal hatır sormak için. Dört gündür gözümü açamadığım için aramadım. Bilin bakalım merak edip, acaba neden aramadı deyip aradı mı? Tabi ki hayır. Şu meşhur serumlu instagram fotoları var ya, benim dalga geçtiğim ve dahi "ulan insan hastayken paylaşım yapmayı nasıl düşünür ki" diye eleştirdiğim fotolar. Tuttum instagrama serum fotoğrafı attım. Varsın dalga geçsinler en azından ailemin haberi olur dedim. Kardeşim dalga geçer gibi fotoğrafı beğenmiş :) bursadan halam, başka şehirden kuzenim, falanca yerden akrabam aradı da ailem aramadı...
Öte yandan kayınvalidem organ nakli olduğu için kesinlikle mikrop almaması gerek. Dolayısıyla yanıma gelemiyor. Ancak günde on kere arayıp sepetle her sabah çay, çorba veriyor. Elinden geleni yaptı sağolsun. Onlarda da temizlik hastalığı olduğu için, bana destek için uğrayan görümcemin "ay idrak ev çok pis. On kere falan yerlerin silinmesi lazım. Akşam silsen mi ki. Ay en son ne zaman sildin yerleri" şeklindeki konuşmalarına cevap vermeye bile mecalim yoktu. Gözümü açmayı başarsam "şu an tek derdimiz temizlik mi" derdim belki. Yine de hiç aramayan aileme kıyasla en azından destek oldular gıcık davranmalarına rağmen.
O kadar merak ediyorum ki yine neye takıldılar. Muhtemelen kıymetli torunlarının doğum gününde ufaktan hastalanma emareleri başladığı için yeterince verimli ve güleryüzlü olmadığım için kızdı ve aramadılar. Mutlaka günün sonunda suçlu ben olacağım biliyorum.
Şu süreçte eşim defalarca işten izin alıp yanıma geldi. Müdürüyle tartıştı, yine de geldi. Sabahın köründe su vermek için kalktı, günde kırk kere aradı. Benim öz ailem hala aramadı...
Yanlış anlamayın ben son ana kadar yatağa yatmayan, genellikle gribi ayakta atlatan, ameliyat olduğu gün ayağa kalkan, doğum sonrası yatmayan bir modelim. Hani desem ki fazla hassasım ve bundan bıktılar, yok o da değil. Bu sefer gerçekten çok ağır geçti hastalık, bugün dördüncü gün ve hala yemek yiyemiyorum.
Peki neden fiziksel bunca sancım varken benim hala ruhum acıyor? Totomun lobları iğnelerden dolayı kaskatı kesilmişken niye benim kalbim aileme karşı kaskatı olamıyor da canım acıyor?
Ben şu son olaydan sonra artık kabullenmek istiyorum. Ailemle duygusal hiçbir bağımın olmaması gerektiğini, ara ara sarf ettikleri sevgi sözcüklerine kanmamam gerektiğini, her türlü vicdan sömürüsüne karşı yıkılmadan aynı katılığı sürdürmem gerektiğini kabul etmek istiyorum.
Oğlumu sürüne sürüne okula bıraktım. Okulun müdürü halimi görüp "idrak hanım lütfen beni arayın çok kötü görünüyorsunuz. Acil bir durum olursa arayın beni okuldayım. Aileniz yok mu gelsinler" dedi. Var ama yoklar diyemedim.
Bana sakın arayıp siz söyleyin yardım isteyin demeyin. Siz evladınızdan günlerce ses çıkmayınca merak etmez misiniz? Bir şekilde öğrenince aramaz mısınız? Kardeşim yahu. Ben büyüttüm onu. Veli toplantılarına ben gittim, altını ben değiştirdim, her gün ben uyuttum. Parka ben götürdüm. Herkes derdi onun annesi sensin diye. Kardeşim, paylaşımı beğenmiş şaka gibi. Lan hiç mi merak etmedin öldü mü kaldı mı neden hastanede ablam diye.
Lanet olsun artık gerçekten. Ben ailemi ruhumdan, kalbimden, zihnimden söküp atmadığım sürece iyileşemeyeceğim bunu anladım.
Kusura bakmayın benzer konuda tekrar yazdığım için. Birilerine anlatmam gerekiyordu. Her yerim sızlıyor, kalbim de dahil.
Buraya konu açmayacağım bir süre demiştim ama üç gündür yatak ve acil arasında gidip geldiğim ve bugün gözümü hafiften açmayı başarabildiğim için yazmak istedim. Zira epey yalnızım ve paylaşmaya ihtiyacım var. Neyse ki bu sefer ruhsal değil fiziksel sorunum var.
Üç gün önce durduk yere titremeye başladım. Bir belirti yoktu sadece bir hafta önce boğazımda dışarıdan büyük bir şişlik oluşmuş, sonra inmişti. Ağrı sızı yoktu. Neyse uzatmayayım titreme nöbetleri bitmeyip ateşim 40'ı gösterince eşim işten gelip acile götürdü. Serum, iğne, antibiyotik alıp geri döndüm. Birkaç saat etki etti sonra yeniden başladı titreme hali. Antibiyotik de ateş düşürücü de zerre etki etmedi. Üç gün boyunca su dışında hiçbir gıda almadan ve yataktan çıkmadan yattım. En son dün akşam ateşim 40'ı geçince tekrar acile gittik eşimle. Önümde 20 kişi olmasına rağmen beni içeri aldılar. Doktor boğazıma bakıp "oovv" tepkisini vermesinin ardından hastanede bulunmayan bir iğne temin etmemizi istedi. Neyse iğneyi aldık nöbetçi eczaneden, bir başka iğne daha yazdı onu da alıp birkaç kağıt imzalayıp riskleri öğrendikten sonra vurdurdum. Bacaklarımda kısmi felç oluşmasının dışında bir sorun yok. En azından artık titremiyorum ancak hala bir şey yiyemiyorum. Bacağımın üstüne basmakta zorlanıyorum. Su içmek bile eziyet ve acıkmıyorum da. Bunlar fiziki sıkıntılar geçer elbet en nihayetinde. Asıl canımı yakan mevzuyu yazayım altta.
Ben annemi genellikle her gün ararım. Bir gün aramasam ertesi gün mutlaka ararım hal hatır sormak için. Dört gündür gözümü açamadığım için aramadım. Bilin bakalım merak edip, acaba neden aramadı deyip aradı mı? Tabi ki hayır. Şu meşhur serumlu instagram fotoları var ya, benim dalga geçtiğim ve dahi "ulan insan hastayken paylaşım yapmayı nasıl düşünür ki" diye eleştirdiğim fotolar. Tuttum instagrama serum fotoğrafı attım. Varsın dalga geçsinler en azından ailemin haberi olur dedim. Kardeşim dalga geçer gibi fotoğrafı beğenmiş :) bursadan halam, başka şehirden kuzenim, falanca yerden akrabam aradı da ailem aramadı...
Öte yandan kayınvalidem organ nakli olduğu için kesinlikle mikrop almaması gerek. Dolayısıyla yanıma gelemiyor. Ancak günde on kere arayıp sepetle her sabah çay, çorba veriyor. Elinden geleni yaptı sağolsun. Onlarda da temizlik hastalığı olduğu için, bana destek için uğrayan görümcemin "ay idrak ev çok pis. On kere falan yerlerin silinmesi lazım. Akşam silsen mi ki. Ay en son ne zaman sildin yerleri" şeklindeki konuşmalarına cevap vermeye bile mecalim yoktu. Gözümü açmayı başarsam "şu an tek derdimiz temizlik mi" derdim belki. Yine de hiç aramayan aileme kıyasla en azından destek oldular gıcık davranmalarına rağmen.
O kadar merak ediyorum ki yine neye takıldılar. Muhtemelen kıymetli torunlarının doğum gününde ufaktan hastalanma emareleri başladığı için yeterince verimli ve güleryüzlü olmadığım için kızdı ve aramadılar. Mutlaka günün sonunda suçlu ben olacağım biliyorum.
Şu süreçte eşim defalarca işten izin alıp yanıma geldi. Müdürüyle tartıştı, yine de geldi. Sabahın köründe su vermek için kalktı, günde kırk kere aradı. Benim öz ailem hala aramadı...
Yanlış anlamayın ben son ana kadar yatağa yatmayan, genellikle gribi ayakta atlatan, ameliyat olduğu gün ayağa kalkan, doğum sonrası yatmayan bir modelim. Hani desem ki fazla hassasım ve bundan bıktılar, yok o da değil. Bu sefer gerçekten çok ağır geçti hastalık, bugün dördüncü gün ve hala yemek yiyemiyorum.
Peki neden fiziksel bunca sancım varken benim hala ruhum acıyor? Totomun lobları iğnelerden dolayı kaskatı kesilmişken niye benim kalbim aileme karşı kaskatı olamıyor da canım acıyor?
Ben şu son olaydan sonra artık kabullenmek istiyorum. Ailemle duygusal hiçbir bağımın olmaması gerektiğini, ara ara sarf ettikleri sevgi sözcüklerine kanmamam gerektiğini, her türlü vicdan sömürüsüne karşı yıkılmadan aynı katılığı sürdürmem gerektiğini kabul etmek istiyorum.
Oğlumu sürüne sürüne okula bıraktım. Okulun müdürü halimi görüp "idrak hanım lütfen beni arayın çok kötü görünüyorsunuz. Acil bir durum olursa arayın beni okuldayım. Aileniz yok mu gelsinler" dedi. Var ama yoklar diyemedim.
Bana sakın arayıp siz söyleyin yardım isteyin demeyin. Siz evladınızdan günlerce ses çıkmayınca merak etmez misiniz? Bir şekilde öğrenince aramaz mısınız? Kardeşim yahu. Ben büyüttüm onu. Veli toplantılarına ben gittim, altını ben değiştirdim, her gün ben uyuttum. Parka ben götürdüm. Herkes derdi onun annesi sensin diye. Kardeşim, paylaşımı beğenmiş şaka gibi. Lan hiç mi merak etmedin öldü mü kaldı mı neden hastanede ablam diye.
Lanet olsun artık gerçekten. Ben ailemi ruhumdan, kalbimden, zihnimden söküp atmadığım sürece iyileşemeyeceğim bunu anladım.
Kusura bakmayın benzer konuda tekrar yazdığım için. Birilerine anlatmam gerekiyordu. Her yerim sızlıyor, kalbim de dahil.
