- Konu Sahibi dertli_simge
- #1
İçime fena oturdu kızlar 
(( Geçen bir ortamda tanıştığım bir kadınla konuşurken konu oraya geldi bir şekilde. Henüz evlenemediğim için bakire olduğumu öğrenince "sen boşuna yaşamışsın, ot gibi yaşamışsın, yazık sana " dedi. Bir bakışı vardı görecektiniz. Bu kadın evlenmeden önce erkek arkadaşlarıyla cinsellik de yaşamış, "gençliğimi yaşadım, sonra kocam karşıma çıktı evlendim bebeğimi de yaptım. sen evlenememe korkusuyla bakire kaldın dimi, kendin ettin kendin buldun, cinsellik hayatın anlamı, sen boşuna yaşamışsın" dedi.. Boşuna yaşamışım ben. Keşke ölsem o zaman madem.
Peki ben üzülmüyor muyum ?? Yanlış anlamayın derdim sırf cinsellik değil, derdim hayatı paylaşacak eşim olması. Yaşlanınca yalnız kalıp da hastanede "sen neden yalnızsızn, neden kocan yok, neden çocuğun yok" diye hemşirelerden fırça yemek istemiyorum. Ama her gün internette, forumlarda, ekşisözlüklerde 30 yaşında bakire kadınlarla alay eden yazıları gördükçe çok üzülüyorum ve kendime acıyorum.(( Diyorum ben mi yanlış yapıyorum ? Bir yanda ülkenin gerçekleri, bir yanda "seks çok doğaldır,ihtiyaçtır, 30 yaşında bakirelik tü kakadır" yazan ayşe armanlar, ayşe özyılmazeller... Kızlar ben kendimi çok iyi tanıyorum. Ben hayatı devamlı teredddütte geçen, bir karar verse emin olmayan, aklı diğer seçenekte kalıp "onu mu yapsaydım" diye acılar içinde boğulan biriyim. Sağolsun annemle babam beni çocukken iyi ezdiler, onurumu kıran lakaplar taktılar, özgüvenimi çiğnediler. Ben şimdi "offf hayat boş, evlenmeyi bekleme yap gitsin" desem sırf cinsellik için biriyle yaşasam, sonra acı çekeceğimi bu yükü kaldıramayacağımı biliyorum, "kullandırdım kendimi" deyip gözyaşı dökeceğimi biliyorum. Ben çok çok çok hassasım, aşırı derecede duygusalım, kafaya çok takan bir yapım var mahvederim kendimi biliyorum. Ayrıca bende obsesyon var, 21 yaşındayken bir kere yanlışlıkla erkekler tuvaletine gitmiştim de ya sperm kaptıysam, ya hamile kaldıysam diye günlerim azapla geçmişti. Sırf cinsellik için cinsellik yaşasam bir de buna kafayı takacağım.
Ben evlenerek yaşamk istiyorum o da olmuyor kısmetim yok. Arkadaşım sosyal çevrem yok. Olsa bile herkes kocasına çocuğuna vaktini ayırıyor. Sap gibi kaldım. Annemden bile fayda yok, diyor ki bana "kızımı al denmez, malımı al denmez, erkek için her kapıya gidilir, mecbur kısmet bekleyeceksin" diyor. Yani erkek çocuk mal değil,onu evlendirmek için her çaba sarfedilir ama kızsan malsın. Biri seni alsın diye azap çeke çeke bekleyeceksin. Eski konumda bahsetmiştim, eski sözlümün ailesi hacı hocalarla içli dışlıydı, hatta annesi anneme "büyü yaptırmak isterseniz yardımcı olurz" demişti ben kısmetimin bağlandığını düşünüyorum. Ot gibi saman gibi yaşayıp gidiyorum işte.
Ama kaldıramıyorum kızlar. Kimselere anlatamıyorum bunu, ben çok utanıyorum. Ölmek istiyorum gerçekten ölmek istiyorum çünkü çok utanıyorum bu durumdan, o da şu: Vücudum fizyolojik tepkiler veriyor. Geceleri rüya görüyorum ergen erkekler gibi. Çok koyuyor bu bana, bunu yaşadığım her defasında ağlıyorum. Allahım diyorum neden ben, bunu neden yaşıyorum diyorum. Ölsem de kurtulsam diyorum onu daa beceremiyorum. İntihar büyük günah onu yapamam. Ama artık bu yükü kaldıramıyorum ben. Sanırım kadınlığımı öldürmem lazım kesin çözüm o olacak ama ailem karşı çıkıyor buna da. Ama rahmimi tüplerimi falan aldırsam kesin çözüm olur değil mi? Çünkü ben bunu kaldıramıyorum. Sizlerle dertleşmek istedim hakkınızı helal edin.
(( Geçen bir ortamda tanıştığım bir kadınla konuşurken konu oraya geldi bir şekilde. Henüz evlenemediğim için bakire olduğumu öğrenince "sen boşuna yaşamışsın, ot gibi yaşamışsın, yazık sana " dedi. Bir bakışı vardı görecektiniz. Bu kadın evlenmeden önce erkek arkadaşlarıyla cinsellik de yaşamış, "gençliğimi yaşadım, sonra kocam karşıma çıktı evlendim bebeğimi de yaptım. sen evlenememe korkusuyla bakire kaldın dimi, kendin ettin kendin buldun, cinsellik hayatın anlamı, sen boşuna yaşamışsın" dedi.. Boşuna yaşamışım ben. Keşke ölsem o zaman madem.Peki ben üzülmüyor muyum ?? Yanlış anlamayın derdim sırf cinsellik değil, derdim hayatı paylaşacak eşim olması. Yaşlanınca yalnız kalıp da hastanede "sen neden yalnızsızn, neden kocan yok, neden çocuğun yok" diye hemşirelerden fırça yemek istemiyorum. Ama her gün internette, forumlarda, ekşisözlüklerde 30 yaşında bakire kadınlarla alay eden yazıları gördükçe çok üzülüyorum ve kendime acıyorum.
(( Diyorum ben mi yanlış yapıyorum ? Bir yanda ülkenin gerçekleri, bir yanda "seks çok doğaldır,ihtiyaçtır, 30 yaşında bakirelik tü kakadır" yazan ayşe armanlar, ayşe özyılmazeller... Kızlar ben kendimi çok iyi tanıyorum. Ben hayatı devamlı teredddütte geçen, bir karar verse emin olmayan, aklı diğer seçenekte kalıp "onu mu yapsaydım" diye acılar içinde boğulan biriyim. Sağolsun annemle babam beni çocukken iyi ezdiler, onurumu kıran lakaplar taktılar, özgüvenimi çiğnediler. Ben şimdi "offf hayat boş, evlenmeyi bekleme yap gitsin" desem sırf cinsellik için biriyle yaşasam, sonra acı çekeceğimi bu yükü kaldıramayacağımı biliyorum, "kullandırdım kendimi" deyip gözyaşı dökeceğimi biliyorum. Ben çok çok çok hassasım, aşırı derecede duygusalım, kafaya çok takan bir yapım var mahvederim kendimi biliyorum. Ayrıca bende obsesyon var, 21 yaşındayken bir kere yanlışlıkla erkekler tuvaletine gitmiştim de ya sperm kaptıysam, ya hamile kaldıysam diye günlerim azapla geçmişti. Sırf cinsellik için cinsellik yaşasam bir de buna kafayı takacağım.Ben evlenerek yaşamk istiyorum o da olmuyor
kısmetim yok. Arkadaşım sosyal çevrem yok. Olsa bile herkes kocasına çocuğuna vaktini ayırıyor. Sap gibi kaldım. Annemden bile fayda yok, diyor ki bana "kızımı al denmez, malımı al denmez, erkek için her kapıya gidilir, mecbur kısmet bekleyeceksin" diyor. Yani erkek çocuk mal değil,onu evlendirmek için her çaba sarfedilir ama kızsan malsın. Biri seni alsın diye azap çeke çeke bekleyeceksin. Eski konumda bahsetmiştim, eski sözlümün ailesi hacı hocalarla içli dışlıydı, hatta annesi anneme "büyü yaptırmak isterseniz yardımcı olurz" demişti ben kısmetimin bağlandığını düşünüyorum. Ot gibi saman gibi yaşayıp gidiyorum işte.Ama kaldıramıyorum kızlar. Kimselere anlatamıyorum bunu, ben çok utanıyorum. Ölmek istiyorum gerçekten ölmek istiyorum çünkü çok utanıyorum bu durumdan, o da şu: Vücudum fizyolojik tepkiler veriyor. Geceleri rüya görüyorum ergen erkekler gibi. Çok koyuyor bu bana, bunu yaşadığım her defasında ağlıyorum. Allahım diyorum neden ben, bunu neden yaşıyorum diyorum. Ölsem de kurtulsam diyorum onu daa beceremiyorum. İntihar büyük günah onu yapamam. Ama artık bu yükü kaldıramıyorum ben. Sanırım kadınlığımı öldürmem lazım kesin çözüm o olacak ama ailem karşı çıkıyor buna da. Ama rahmimi tüplerimi falan aldırsam kesin çözüm olur değil mi? Çünkü ben bunu kaldıramıyorum. Sizlerle dertleşmek istedim hakkınızı helal edin.
Son düzenleme:
