Merhabalar. Ailemle ilgili bir sorundan bahsedip tecrübeli yaşı büyük birilerinden akıl almak için buraya yazıyorum.
Annem ve babam 30 yıllık evliler. 2 kardeşiz ben 19 abim 28 yaşında.
Kısaca anlatayım babam evlatlık alınmış bir çocuk, öz babası öldükten sonra annesi de bir aileye babamı verip başkasıyla evlenmiş. Babam şu an 59 yaşında ve babaannemi geçen sene Kasım'da bulduk daha birkaç aydır görüşüyoruz. Annem 47 yaşında, çok zor şeyler yaşamış özellikle üvey babaannem ve üvey dedemden çok çekmiş. 18 yaşından 37 yaşına kadar çişini tuvaletini tutamayan 2 yaşlıya bakmış mide kaldırmayacak işler yapmış. Son 10 yılı da babaannem alzheimer olmuştu o hali daha da kötüydü ve annem bunu da çekti çok küçük olmama rağmen hatırlıyorum o pislik dolu hayatı.
Şimdi bulduğumuz öz babaannemle haklı olarak annem çok içli dışlı olmak istemiyor.
Tam köşesine çekilip kafa dinleme rahatlama yaşı. Yaşadıklarını unutmaya çalışıyor sürekli terapiler yapıyor psikiyatristle görüşüyor.
Babam ise yeni babanneme de aynı şekilde baktırmaya niyetli, kadının bizden ayrı 3 çocuğu var ve bu zamana kadar bu şekilde yaşamış. Hasta olduğunda bize gelmeli ve kendisini iyileştirene kadar bakmalıymışız, başka ilçede yaşıyor buraya merkeze geldiğinde istediği kadar evimizde yatıp kalabilmeliymiş ve evimiz misafir ağırlayacak durumda değil, tatile birlikte gitmeliymişiz, annesiyle yaşayamadıklarını yaşamak istiyormuş.
Annem ilk bulduğumuzda gitti geldi görüştü, babamın ölçüyü kaçıracağını anlayınca ben görüşmek istemiyorum kaynanadan payıma düşeni aldım dedi. Bunun üzerine 2 koca insan evlensek torun sahibi olacak insanlar çocuk gibi haftalarca küs kaldılar herkeste surat 5 karış. En son annem biz evde yokken konuşmaya başlamış derdini meramını anlatmış. Anneme verdiği cevap aynen şu: "Annem evime gelir de kalır da hizmet etmek istemiyorsan annenin bacının evine gider oturursun ben anneme hizmet ederim."
Annem 30 yıllık emeği karşılığında bu lafı duyunca kayışları kopardı. Boşanma konusu açıldı ve çok ciddiler. Annem boşuyorsa boşasın beni diyor ve babam da gözünü kırpmadan boşanır hiç düşünmez bile. Yanlış duymadınız bunlar yeni evli toy çift falan değil 47 59 yaşında insanlar.
Kendimi gerçekten çok büyük bir yük altında hissediyorum ama bu yükü çekemeyecek kadar da küçüğüm. Abim zaten çok yoğun çalışıyor geceden geceye görüyoruz. Kendi hayatıma kariyerime eğitimime odaklanacağım zamanda sabah akşam aklımda bu var ne zaman aklıma gelse gözyaşlarımı tutamıyorum. İçinde bulunduğumuz duruma annemin çektiklerine ağlıyorum sonra babama kıyamayıp ona ağlıyorum sonra aşık sandığım anne babanın meğer birbirine katlanmak zorunda olduğu için ayrılmadığını hatırlayıp ona ağlıyorum ve ağlamaktan başka hiçbir şey gelmiyor elimden. Annemle konuşuyoruz derdi içine sığmıyor taşıyor ama babamla tek kelime edemiyoruz ne yapacağımı gerçekten şaşırdım. Nasıl bir yol izlenmeli, dışarıya duyurmadan bu kavga kaos ortamı nasıl halledilmeli babama yaptığının yanlış olduğu nasıl gösterilmeli... Şimdiden teşekkür ederim fikirleriniz için...
Annem ve babam 30 yıllık evliler. 2 kardeşiz ben 19 abim 28 yaşında.
Kısaca anlatayım babam evlatlık alınmış bir çocuk, öz babası öldükten sonra annesi de bir aileye babamı verip başkasıyla evlenmiş. Babam şu an 59 yaşında ve babaannemi geçen sene Kasım'da bulduk daha birkaç aydır görüşüyoruz. Annem 47 yaşında, çok zor şeyler yaşamış özellikle üvey babaannem ve üvey dedemden çok çekmiş. 18 yaşından 37 yaşına kadar çişini tuvaletini tutamayan 2 yaşlıya bakmış mide kaldırmayacak işler yapmış. Son 10 yılı da babaannem alzheimer olmuştu o hali daha da kötüydü ve annem bunu da çekti çok küçük olmama rağmen hatırlıyorum o pislik dolu hayatı.
Şimdi bulduğumuz öz babaannemle haklı olarak annem çok içli dışlı olmak istemiyor.
Tam köşesine çekilip kafa dinleme rahatlama yaşı. Yaşadıklarını unutmaya çalışıyor sürekli terapiler yapıyor psikiyatristle görüşüyor.
Babam ise yeni babanneme de aynı şekilde baktırmaya niyetli, kadının bizden ayrı 3 çocuğu var ve bu zamana kadar bu şekilde yaşamış. Hasta olduğunda bize gelmeli ve kendisini iyileştirene kadar bakmalıymışız, başka ilçede yaşıyor buraya merkeze geldiğinde istediği kadar evimizde yatıp kalabilmeliymiş ve evimiz misafir ağırlayacak durumda değil, tatile birlikte gitmeliymişiz, annesiyle yaşayamadıklarını yaşamak istiyormuş.
Annem ilk bulduğumuzda gitti geldi görüştü, babamın ölçüyü kaçıracağını anlayınca ben görüşmek istemiyorum kaynanadan payıma düşeni aldım dedi. Bunun üzerine 2 koca insan evlensek torun sahibi olacak insanlar çocuk gibi haftalarca küs kaldılar herkeste surat 5 karış. En son annem biz evde yokken konuşmaya başlamış derdini meramını anlatmış. Anneme verdiği cevap aynen şu: "Annem evime gelir de kalır da hizmet etmek istemiyorsan annenin bacının evine gider oturursun ben anneme hizmet ederim."
Annem 30 yıllık emeği karşılığında bu lafı duyunca kayışları kopardı. Boşanma konusu açıldı ve çok ciddiler. Annem boşuyorsa boşasın beni diyor ve babam da gözünü kırpmadan boşanır hiç düşünmez bile. Yanlış duymadınız bunlar yeni evli toy çift falan değil 47 59 yaşında insanlar.
Kendimi gerçekten çok büyük bir yük altında hissediyorum ama bu yükü çekemeyecek kadar da küçüğüm. Abim zaten çok yoğun çalışıyor geceden geceye görüyoruz. Kendi hayatıma kariyerime eğitimime odaklanacağım zamanda sabah akşam aklımda bu var ne zaman aklıma gelse gözyaşlarımı tutamıyorum. İçinde bulunduğumuz duruma annemin çektiklerine ağlıyorum sonra babama kıyamayıp ona ağlıyorum sonra aşık sandığım anne babanın meğer birbirine katlanmak zorunda olduğu için ayrılmadığını hatırlayıp ona ağlıyorum ve ağlamaktan başka hiçbir şey gelmiyor elimden. Annemle konuşuyoruz derdi içine sığmıyor taşıyor ama babamla tek kelime edemiyoruz ne yapacağımı gerçekten şaşırdım. Nasıl bir yol izlenmeli, dışarıya duyurmadan bu kavga kaos ortamı nasıl halledilmeli babama yaptığının yanlış olduğu nasıl gösterilmeli... Şimdiden teşekkür ederim fikirleriniz için...
