30dan önce evlenmicem dedim, dua yerine geçti herhalde. Hiç olumlu bakamadım 30a kadar evliliğe hiç aklımda yokken annemin rahatsızlığı(yatağa bağlı şu an) iyi ki evlatları var yoksa napardı dedirtti ve buzdan duvarlarım eridi gitti. Kısmetim de öyle çıktı karşıma... Bazı şeyler öncelikler hayata bakış 30dan sonranra değişiyor bence.Yaşım 30’a bir kaldı zaman su gibi akıp gitti. Bu aralar okuduğum konularda da benzer hisleri yaşayanları görüyorum. Normalde evlilik fikrine çok sıcak bakan biri değildim. Hatta çoğu zaman evlilik sorumluluğunu taşıyamayacağımı düşünürdüm. Hala genelde öyle düşünüyorum. Ama bazen etrafıma bakıyorum geç kalmışlık hissi kaplıyor içimi. Bu yaştan sonra ya da artık olabilir mi, yapabilir miyim, karşıma bu saatten sonra kim çıkar diye düşünüyorum. Çalışıyorum 9 yıla yakın süredir oldu atanalı. Çalıştığım ortamda zaten bekar çok kişi yok. İşten eve evden işe bir hayatım var. Birini bulabilecek biri olamadım hiçbir zaman yani bazı insanlarda bir albenili olur, çekici olur vs. bende o da yok. Etrafımda yaşıtım olup da bekar kalan iki-üç kişi kaldı yakın arkadaşlarımdan. Hepsi evlendi, yuvasını kurdu çoluk çocuğa karıştı. Evlilik hayatımın hiçbir zaman merkezinde olmadı ama bazen seneler sonra tek başıma kalıp yalnız ölürsem düşünceleri sarıyor beynimi. Hiçbir zaman sevilebilecek biri olamayacağım gibi geliyor. Bu yaşlarda bu düşünceler normal mi? 30‘larında olup da benimle aynı düşüncelere kapılanlar oldu mu? Evli arkadaşlar bu hissi evlenmeden önce siz de yaşadınız mı?
Bence kadin erkek her birey calisma hayatına atildiktan sonra evlenmeden önce yalniz yasamayi deneyimlemeliAmaan bir dert bile paylasamiyosun burda. Hemen oyleler boyleler.
Ben 30 um. 30 a gecinde telas basmadi degil. De napcan. Hayırlısı ne ise o olsun.
Ama ben mesela hala ailemle birlikte yaşıyor olmama cok takılıyorum. Mesela evlenip çıksam bu evden bir eksik kalacağım. Tek yasayip kendi basimaligi da bir sure tatmak istiyorum isin acigi
Annenize şifa diliyorum. Umarım hep mutlu olursunuz.30dan önce evlenmicem dedim, dua yerine geçti herhalde. Hiç olumlu bakamadım 30a kadar evliliğe hiç aklımda yokken annemin rahatsızlığı(yatağa bağlı şu an) iyi ki evlatları var yoksa napardı dedirtti ve buzdan duvarlarım eridi gitti. Kısmetim de öyle çıktı karşıma... Bazı şeyler öncelikler hayata bakış 30dan sonranra değişiyor bence.
Ben de tam tersi evlenirsem eğer nasıl bırakırım onları ya hastalanırlarsa diye bir taraftan korku yaşıyorum. Çok karmaşık duygular yaşıyorum son zamanlardaAmaan bir dert bile paylasamiyosun burda. Hemen oyleler boyleler.
Ben 30 um. 30 a gecinde telas basmadi degil. De napcan. Hayırlısı ne ise o olsun.
Ama ben mesela hala ailemle birlikte yaşıyor olmama cok takılıyorum. Mesela evlenip çıksam bu evden bir eksik kalacağım. Tek yasayip kendi basimaligi da bir sure tatmak istiyorum isin acigi
Dilerim siz de, Rabbim herkese hayırlı bir hayat nasip etsinAnnenize şifa diliyorum. Umarım hep mutlu olursunuz.
Ah ah ben calisali 6 sene oluyor. Kesinlikle bu bir deneyim. Ve ben bunu yaşamak istiyorum. Bu evden çıkıp dogrudan eş ile eve çıkarsam her zaman eksik hissederim buna eminimBence kadin erkek her birey calisma hayatına atildiktan sonra evlenmeden önce yalniz yasamayi deneyimlemeli
Allah ailemize saglik sihhat versin. Yalniz yasama dusuncesiyle birlikte tam da sizin bu soylediginiz korku icime dolmuyo degil. Abim ablam var ama sanki evlenmedigim icin sorumluluk bendeymis gibi. Onlarin kılına zarar gelsin istemem o ayri. Ama benim onlardan ayri bir hayatım olmalı, eger olmazsa kayip bir hayat yasarim diye dusunuyorum. Ben 30 35 yasinda cocuk olmak istemiyorumBen de tam tersi evlenirsem eğer nasıl bırakırım onları ya hastalanırlarsa diye bir taraftan korku yaşıyorum. Çok karmaşık duygular yaşıyorum son zamanlarda
Mutluluğunuz daim olsun inşallah, Teşekkür ediyorum temenniniz içinSöyle söyliyim: Benim 20li yaslarim benim icin ne güzel nede stressiz gecmedi. Bununla bogusurken acikcasi birinin karsima cikmamasi daha iyi oldu, cünkü o zaman kendimden bi haber yasiyordum. Tabi baskalarin evlendigini gördügümde bazen diyordum kendi kendime benim hayatimda niye kimse yok diye. Tam böyle hersey yolunu girdi, ben iyilestim felan derken benimki cikti karsima (tam 30 yasindayim o siralqr) ve iyiki de o zamanlar cikip gelmis. Daha önce olsaydi bu kadar iyi ve saglam iliski yürütemezdim. Insallah sizin karsiniza da gönlünüze göre birisi cikar
Evliliği bilemem de hayatınızda birileri olsa sevseniz sevilseniz güzel olur benceYaşım 30’a bir kaldı zaman su gibi akıp gitti. Bu aralar okuduğum konularda da benzer hisleri yaşayanları görüyorum. Normalde evlilik fikrine çok sıcak bakan biri değildim. Hatta çoğu zaman evlilik sorumluluğunu taşıyamayacağımı düşünürdüm. Hala genelde öyle düşünüyorum. Ama bazen etrafıma bakıyorum geç kalmışlık hissi kaplıyor içimi. Bu yaştan sonra ya da artık olabilir mi, yapabilir miyim, karşıma bu saatten sonra kim çıkar diye düşünüyorum. Çalışıyorum 9 yıla yakın süredir oldu atanalı. Çalıştığım ortamda zaten bekar çok kişi yok. İşten eve evden işe bir hayatım var. Birini bulabilecek biri olamadım hiçbir zaman yani bazı insanlarda bir albenili olur, çekici olur vs. bende o da yok. Etrafımda yaşıtım olup da bekar kalan iki-üç kişi kaldı yakın arkadaşlarımdan. Hepsi evlendi, yuvasını kurdu çoluk çocuğa karıştı. Evlilik hayatımın hiçbir zaman merkezinde olmadı ama bazen seneler sonra tek başıma kalıp yalnız ölürsem düşünceleri sarıyor beynimi. Hiçbir zaman sevilebilecek biri olamayacağım gibi geliyor. Bu yaşlarda bu düşünceler normal mi? 30‘larında olup da benimle aynı düşüncelere kapılanlar oldu mu? Evli arkadaşlar bu hissi evlenmeden önce siz de yaşadınız mı?
Umarım hayatınız çok daha güzel bir şekilde ilerler bundan sonra.Evliliğin ne güzellikle ne işle ne güçle alakası olduğunu sanmıyorum .Nasip kısmet tamamen .Çünkü çevremde öyle insanların harika evlilikleri var ki şaşırıyorum ama bazen odak noktasını değiştirmek gerekiyor .Kendinizi gelistirin yurt dışına cikin .Bugüne bugünün sartlarina odaklanın .Boşandım ben .Ben 24yasimda tam bir koca meraklisiydim .Aldım ağzımın payını .iyi merhametli insanlar olmadıkça olmasın. kimse yalnızlıktan ölmüyormus bosaninca anladım .
Siz yazarken aklıma babamin son zamanlardaki hastanedeki anlari geldiEğer yaşlanınca yalnız kalmam diye çocuk yapacaksanız veya o yüzden istiyorsanız, hic yapmayın, onun garantisi yok. Ben annem vefaat etmeden 3 - 3 buçuk yıl annemin yanında yaşadım ve çok hastanelerde kaldık, şunu diyebilirim, cok yalnız yaşlı gördüm hastanelerde. Herzaman, annemin işini bitirdikten sonra, onların yanına gittim ve onları yıkadım, ekmeklerini sürdüm kahvaltılık, alınacak şeyleri varsa aldım. Bazı zaman kendi paramla, çoğu un parası bile yoktu. Ama hepsinin en azından 3 tane çocuğu vardı. Bir yaşlı kadının eşi çok erken ölmüş ve 4 tane çocuk köyde tek başına yetiştirmiş ve evlendirmis. Torunları da evli barklı insandirlar, bir oğlu geldi ve oğlunun kızı kocasıyla, kadının başına Azrail gibi dikilmisler, oğlu annesine diyordu ki"ne zaman ölçen, ne zaman? Paran olsa, bir erden gelen paran olsa, alır seni götürürüz, ama paran yok ki, cok masraflisin sen" kadıncağız oğlunun gözünün içine bakıyordu, ne olur beni al git buradan diye ama Nerde o merhamet oğlunda. Köye gittiğimiz zaman, kaç tane yalnız yaşlılar vardı, hepsinin de çocukları torunları vardı. Torunun birisi gelir, devletten gelen yardım edilen parayı alıp giderdi. Kimisininkileri atmışlar kendilerini dış memlekete, hic umurlarında bile değildi, Anne baba ne yapıyor. Benim kizim da birkaç ay sonra güney Afrikaya gidecek eşi ve oğlu ile. Oğlum is yüzünden, cok defa dış memlekette, eve gelince, kolları sivayip karısına yardım ediyor, 2 küçük çocuk evde. Yani çocuklardan çok birşey bekleme. En iyisi birkaç tane çok iyi ve yakın arkadaş, birkaç tane çok iyi komşu ve bir kaç tane normal arkadaş. Birbirinize herzaman yardım etmek. Bunun için mecbur olunmaz evlenmeye ve cocuk yapmaya. Ama bir gün gelir tesadüfen ruh arkadaşın karşına çıkarsa ve evlenirsen, cocuk o zaman bu beraberliği taclandirir.
Çok üzücü babanızin yoğun bakımda yalnız kalması. Başınız sağ olsun ve Allah babanızin ruhunu büyük bir sevgi ile yanına almistir inşallah. Annemde vefaat etmeden önce beyin kanaması geçirdi ve yoğun bakımda komada 2 hafta kaldı. Bende sade yarım saat kalabiliyorum. Ama vefaat ederken yanindaydim çok şükür. Nedense denk geldi.Siz yazarken aklıma babamin son zamanlardaki hastanedeki anlari geldi((
Yogun bakima yatirdik annem de onu yalnız biraktik diye üzülmüştü gittiğimde de kendim o hissi yasadim uzuldum yarim.saat kalabiliyorduk yaninda
Sonra da orada vefat etti
Biz onu birakmadik ama yaninda da olamadik son saatlerinde (yogun bakimdaydi)
Derler ya bir anne on cocuga bakar da on cocuk bir anneye bakamaz diye
Ben de anne olmayi cok isterim ama önce ona baba olacak, hayati paylaşabilecegim bir eşim olmali bunun icin. Sirf evlenmis olmak ya da anne olmak icin evlenmemek lazim. Herkesin hakkinda hayirlisi...
Kronik hastalıklarınız neler ? ve neden bir sevgiliniz olmadı şimdiye dek. bu yolu erkeklere kapattığınızı mı ima ettiniz acaba söz, hal ve hareketlerinizle ?Bende kendimi beğenmiyorum. 29 yaşındayım sevgılim bile olmadı. Ailem zaten yok. Ben ne yapacağım hep böyle mi kalacağım acaba ? Evlenmeyi istiyorum ama cesaret edemiyorum. Kronik hastalıklarim var , bu yüzden evlilikten korkuyorumyalnız da yaşayamıyorum ,şu anda akrabaların yanındayım. 2 yıl sonra tayin hakkım var ve burdan gitmek zorundayım. Daha fazla burda kalamam. Ben ne olacağım.
Ahh umuyorum böyle olmasını.Sağlığımız yerinde olsun da hallederiz gerisini :)O kadar benziyor ki hislerimiz birbirine. Dilerim iyi insanlar çıkar karşımıza.
Sagolun biz de gunde yarim.saat dönüşümlü giriyorduk yanina, bir gun annem bir gun ben bir gun kardesim seklindeÇok üzücü babanızin yoğun bakımda yalnız kalması. Başınız sağ olsun ve Allah babanızin ruhunu büyük bir sevgi ile yanına almistir inşallah. Annemde vefaat etmeden önce beyin kanaması geçirdi ve yoğun bakımda komada 2 hafta kaldı. Bende sade yarım saat kalabiliyorum. Ama vefaat ederken yanindaydim çok şükür. Nedense denk geldi.