30 civarına geldiğimde bende de olmuştu çünkü yalniz yaşıyorum ve o dönem de evden ise işten eve seklinde zamanim geçtiği icin bunalmistimYaşım 30’a bir kaldı zaman su gibi akıp gitti. Bu aralar okuduğum konularda da benzer hisleri yaşayanları görüyorum. Normalde evlilik fikrine çok sıcak bakan biri değildim. Hatta çoğu zaman evlilik sorumluluğunu taşıyamayacağımı düşünürdüm. Hala genelde öyle düşünüyorum. Ama bazen etrafıma bakıyorum geç kalmışlık hissi kaplıyor içimi. Bu yaştan sonra ya da artık olabilir mi, yapabilir miyim, karşıma bu saatten sonra kim çıkar diye düşünüyorum. Çalışıyorum 9 yıla yakın süredir oldu atanalı. Çalıştığım ortamda zaten bekar çok kişi yok. İşten eve evden işe bir hayatım var. Birini bulabilecek biri olamadım hiçbir zaman yani bazı insanlarda bir albenili olur, çekici olur vs. bende o da yok. Etrafımda yaşıtım olup da bekar kalan iki-üç kişi kaldı yakın arkadaşlarımdan. Hepsi evlendi, yuvasını kurdu çoluk çocuğa karıştı. Evlilik hayatımın hiçbir zaman merkezinde olmadı ama bazen seneler sonra tek başıma kalıp yalnız ölürsem düşünceleri sarıyor beynimi. Hiçbir zaman sevilebilecek biri olamayacağım gibi geliyor. Bu yaşlarda bu düşünceler normal mi? 30‘larında olup da benimle aynı düşüncelere kapılanlar oldu mu? Evli arkadaşlar bu hissi evlenmeden önce siz de yaşadınız mı?
Teşekkür ediyorum güzel temenniniz için.Şöyle düşünürsek eskiye görede ben çok geç evlenmiş olurum. 27 yaşında evlendim. O zamanlar eskiden üç dört çocuk sahibi olurdu insanlar. Şu an evlilik yaşı 30 Lara kaydı zaten.
Gelecekle ilgili kaygılar düşündükçe herkeste olur. Evlenip eşi vefat edende yalnız ölebilir.
Ayrıca doğru insanla evlilik en güzeli olur. Kalbinize göre biri çıkar umarım.
O kadar benziyor ki hislerimiz birbirine. Dilerim iyi insanlar çıkar karşımıza.merhaba
27 ime 1 ay kaldı.Arkadaşlarım yaşıtlarım ikinci çocuklarını kucaklarına aldılar.Benimse bu yaşıma kadar birlikte el ele tutuşup yürüdüğüm bir kere olsun sinemaya birlikte gidebileceğim kimse olmadı hayatımda.2 tane önlisans programı bitirdim.Kısa bir çalışma sürecim oldu 6 ay kadarlık.İkinci üniversitemden geçtiğimiz yaz mezun oldum.Şu an işsizim evdeyim. Yeni biriyle tanışacak ne güvenim var ne de ortamım ama herşeyden çok da hala istiyorum bunu.Zaman akıp gittikçe yapayalnız kalacağım hissi kapladı tüm ruhumu.Nasıl toparlanacağım bilmiyorum.Keşke motive edebilecek bişeyler yazabilseydim ama ben de aynı durumdayım ve bu çok yıpratıyor insanı.Tüm güzellikler bizi bulur umarım.
Şöyle ki büyük bir sağlık problemi geçirdim. Görsel olarak da aman aman biri değilim. Sadece çekingendim hep ve girişken olmayan biriyim bu konularda. Bir de ekstradan aşırı panik ve kaygılıyım. Tabii bir de atlatılmış önemli bir sağlık sorunu olunca ilk başta beğenip konuşan olsa bile bir iki kişi sonrasında dönüşleri de olmadı. Büyük çoğunlukla benden kaynaklı ama kendimi değiştirmem mümkün mü bilmiyorum.Ben de 30 lu yaşlarımdayim ve bekarim.Evlenmeyi istemedim bilincli olarak ama tabiki hayatimda biri var.Sevilip seviliyorum yetiyor bana..Yanlis anlamayin ama ben de seye şaşırıyorum mesela.Turkiye de nasil bir kadin evlenmeyi ister de evlenemez?? Hele ki meslegi olup parasini kazanan kadini kim bos birakir ki yani?? Acaba cok mu seçicisiniz?? Komsumun 65 yasindaki annesi iki yil once evlendi ve beyefendi daire verdi konyada kadinin uxerine hemde..Yani yanliz kalmak diyorsunuz ya iste bu bence sizin tercihiniz..
Haklısınız bu konuda kendimi geliştirmem lazım.30 civarına geldiğimde bende de olmuştu çünkü yalniz yaşıyorum ve o dönem de evden ise işten eve seklinde zamanim geçtiği icin bunalmistim
Oyle gidip geldigim görüştüğüm pek cevrem de olmadığından biraz bunalima girip uzuldugum bir dönem olmustu
Şu an 34 yaşındayım hayatımda cok değişen bir sey olmamakla birlikte, is hayatım bir nebze daha yoğun geçiyor ve burada edindigim çevre beni daha da mutlu ediyor o yuzden icinde bulundugum.durumla baristim diyebilirim
Evlilik fikri uzak degil ama yakin da değil çünkü bu kisi benim esim olmali/bununla hayat geçer dediğim biri cikmadi karsima
Benim de hayata, insanlara, evliliğe bakış açım daha farkli artık
Cok sukur kendi hayatımın sorumluluğunu almis bir insanim, birine muhtac da değilim kimseye de sirtimi yaslamiyorum dolayısıyla benimle evlenecek olan ancak gönlümü kazanarak benim hayatımda yer alabilir.
Tavsiyem şu olur: kendinize odaklanin
Siz kendinizle mutluysaniz karsiniza da sizin mutlulugunuzu paylasmak isteyen insanlar çıkar
Dogru kisi degilse de gider.
Kurban psikolojisine sokmayin kendinizi.
Aslinda sorununuzun cevabi cumlelerinizde gizli.Cekingensiniz ve hep erkeklerden bekliyorsunuz..Hep dönüş bekliyorsunuz siz neden adim atmiyorsunuz??Şöyle ki büyük bir sağlık problemi geçirdim. Görsel olarak da aman aman biri değilim. Sadece çekingendim hep ve girişken olmayan biriyim bu konularda. Bir de ekstradan aşırı panik ve kaygılıyım. Tabii bir de atlatılmış önemli bir sağlık sorunu olunca ilk başta beğenip konuşan olsa bile bir iki kişi sonrasında dönüşleri de olmadı. Büyük çoğunlukla benden kaynaklı ama kendimi değiştirmem mümkün mü bilmiyorum.
31 yaşında evlendim, evleneceğim kişiden emin olsam da evlilik yükü korkutucuydu 1 yıl daha ertelemeyi düşündüm ama vazgeçtim. çünkü engel eksik yoktu evliliğe. Demem o ki geç değil. 32 olur 35 olur. gönlün ne zaman mutlu olur evliliği benimserse. Ve benimde öyle aman aman bir çevrem yoktu. kısmet işte o bir şekilde buluyor seni zamanı gelince. öyle psikolojilere pek girmedim. ama evlenemedim diyen çırpınan üzülen bir arkadaşım var. "herkes evlendi bi ben kaldım" diye her gün isyanda. evlendiğimden beri benimlede çok konuşmaz oldu. psikolojisi hiç iyi değil. Böyle kapatmamak lazım insan kendi enerjisi ile kendi kısmetinde tıkanıklık yaratıyor.Yaşım 30’a bir kaldı zaman su gibi akıp gitti. Bu aralar okuduğum konularda da benzer hisleri yaşayanları görüyorum. Normalde evlilik fikrine çok sıcak bakan biri değildim. Hatta çoğu zaman evlilik sorumluluğunu taşıyamayacağımı düşünürdüm. Hala genelde öyle düşünüyorum. Ama bazen etrafıma bakıyorum geç kalmışlık hissi kaplıyor içimi. Bu yaştan sonra ya da artık olabilir mi, yapabilir miyim, karşıma bu saatten sonra kim çıkar diye düşünüyorum. Çalışıyorum 9 yıla yakın süredir oldu atanalı. Çalıştığım ortamda zaten bekar çok kişi yok. İşten eve evden işe bir hayatım var. Birini bulabilecek biri olamadım hiçbir zaman yani bazı insanlarda bir albenili olur, çekici olur vs. bende o da yok. Etrafımda yaşıtım olup da bekar kalan iki-üç kişi kaldı yakın arkadaşlarımdan. Hepsi evlendi, yuvasını kurdu çoluk çocuğa karıştı. Evlilik hayatımın hiçbir zaman merkezinde olmadı ama bazen seneler sonra tek başıma kalıp yalnız ölürsem düşünceleri sarıyor beynimi. Hiçbir zaman sevilebilecek biri olamayacağım gibi geliyor. Bu yaşlarda bu düşünceler normal mi? 30‘larında olup da benimle aynı düşüncelere kapılanlar oldu mu? Evli arkadaşlar bu hissi evlenmeden önce siz de yaşadınız mı?
Tek odağınız evlilik olmasinHaklısınız bu konuda kendimi geliştirmem lazım.
Bu benim için çok zor inanın.Aslinda sorununuzun cevabi cumlelerinizde gizli.Cekingensiniz ve hep erkeklerden bekliyorsunuz..Hep dönüş bekliyorsunuz siz neden adim atmiyorsunuz??
Bende kendimi beğenmiyorum. 29 yaşındayım sevgılim bile olmadı. Ailem zaten yok. Ben ne yapacağım hep böyle mi kalacağım acaba ? Evlenmeyi istiyorum ama cesaret edemiyorum. Kronik hastalıklarim var , bu yüzden evlilikten korkuyorumEvlenip de napıcan biz evlendik de ne oldu‘cu tayfa gelmeden yazayım. Aslında asıl meseleyi cümle aralarında söylemişsiniz. kendinizi beğenmiyor albenili bulmuyor ve beğenilip sevileceğinize inanmıyorsunuz. Bu enerji yüzde yüz karşı cinse geçiyor ve o içine kapanmışlık tüm iletişim yollarını enerji açısından tıkıyor. Öncelikle kendinizi sevmekle ve kendinize yatırım yapmakla başlayın. İç güzelliği tabiki en mühimi. Fakat dışa da yatırım yapmak kendimizle ilgilenmek gerek. Kendinize olan tavrınızı değiştirdiğinizde enerjinizin de değişeceğini ve evleneceğinizi düşünüyorum.
Alintinizi gördümBu benim için çok zor inanın.
Ben enerjimle kapatmışımdır kesin. Asla evlenemedim, çok mutsuzum hissiyatına kapılmadım. Ama son zamanlarda biraz biraz geç kalmışlık hissi oluşuyor. Kendime bakıyorum hala o sorumluluğa hazır değilim diyorum, sonra çevreme bakıyorum herkes düzenini, ailesini kurmuş hayatına bu şekilde yön vermiş. Bu saatten sonra olması zor gibi geliyor. Bir de etraftan öyle yaklaşımlar oluyor ki ben düşünmesem bile o paniği yaşatıyorlar.31 yaşında evlendim, evleneceğim kişiden emin olsam da evlilik yükü korkutucuydu 1 yıl daha ertelemeyi düşündüm ama vazgeçtim. çünkü engel eksik yoktu evliliğe. Demem o ki geç değil. 32 olur 35 olur. gönlün ne zaman mutlu olur evliliği benimserse. Ve benimde öyle aman aman bir çevrem yoktu. kısmet işte o bir şekilde buluyor seni zamanı gelince. öyle psikolojilere pek girmedim. ama evlenemedim diyen çırpınan üzülen bir arkadaşım var. "herkes evlendi bi ben kaldım" diye her gün isyanda. evlendiğimden beri benimlede çok konuşmaz oldu. psikolojisi hiç iyi değil. Böyle kapatmamak lazım insan kendi enerjisi ile kendi kısmetinde tıkanıklık yaratıyor.
Güzel yorumunuz ve desteğiniz için çok teşekkür ediyorum. Her şey gönlünüzce olsunKoca istiyorum diye konu açanların kocayı bulduktan sonra konu sahibine evlenmek için evlenilmez tesellisi vermesi... neysee. Konu sahibi inşallah istediğiniz gibi bir ilişkiniz mutlu bir aileniz olur
Sizinle aynı fikirdeyim, herhangi bir sevgi hissetmeden sırf geç kalıyorum, evlenmeliyim diye hissiz bir şekilde biriyle o yola girmek doğru gelmiyor. Genelde tek başıma ayaklarım üzerinde durabilirim, evlenmek zor, bu sorumluluğu kaldıramam desem de şöyle bir etrafıma bakınca insanların yaklaşımı, değer yargıları yaralamıyor değil.Ben de 29 yaşındayım. Ama evlilik şuan çok zor geliyor ya tek yaşama düşüncesi daha cazip geliyor ona uğraşıyorum. Karşıma da biri çıkar heralde zamanı gelince.. ben hislerim olmadan ilişki kuramayanlardanım. Evlenmek için evlenemem yani midem kalkar yahu
Dilerim her şey gönlünüzce olur. Yeni yerler değişiklikler vesile olabilir. Yalnız bir ömür sürmekten korkmayıp ve ayakları üzerinde durabilmek fikrine alıştıktan sonra zamana bırakıp gelişmelere göre hareket etmek gerekiyor sanırım.Bende kendimi beğenmiyorum. 29 yaşındayım sevgılim bile olmadı. Ailem zaten yok. Ben ne yapacağım hep böyle mi kalacağım acaba ? Evlenmeyi istiyorum ama cesaret edemiyorum. Kronik hastalıklarim var , bu yüzden evlilikten korkuyorumyalnız da yaşayamıyorum ,şu anda akrabaların yanındayım. 2 yıl sonra tayin hakkım var ve burdan gitmek zorundayım. Daha fazla burda kalamam. Ben ne olacağım.